dobre uczynki: ?
złe uczynki: tramwajem, bez biletu?
nastrój: dobry (?)
napęd: aż do centrum handlowego
motywacja: a kiedy przyjdzie na ciebie czas, a przyjdzie czas na ciebie

Nie da się przewidzieć skutków własnych działań. Moja spontaniczność i entuzjazm wyrywają się z objęć kontroli…
Wyrywają się temporalnie, nie zawsze, dziękować Bogu.

Kiedy z wielkim skupieniem i zacięciem kroiłam ingrediencje quichowe, Baśka opowiadała mi, że pisze artykuł o czymś tam, chodziło o to, że ludzie przeżywają emocje, jedni płaczą inni nie płaczą, a ona o tym pisze i będzie potrzebowała opinii jakiegoś eksperta, że może być psycholog, albo ktoś inny nadający się na eksperta.

- Ja będę twoim ekspertem! – zapiszczałam radośnie znad rosnącej kupy pieczarek – Ja!

-O, to super – mówi Baśka – w takim razie wyślę ci tekst, jak już go napiszę.

- Ekstra! – piszczę dalej zupełnie bez sensu, lecz najwyraźniej media nie wymagające ode mnie wstania o szóstej rano, albo udostępnienia mego aksamitnego głosu, cieszą się u mnie większym zainteresowaniem. Przynajmniej nie można powiedzieć, że mam parcie na szkło.

Oczywiście nie zapytałam gdzie to się ukaże, nie zapytałam czy mi zapłacą, skoro już dochrapałam się szlachetnego miana eksperta. Oczywiście, że nie. O nic nie zapytałam, kroiłam dalej, smażyłam, piekłam i rozmawiałyśmy już o czymś innym.
Dla ścisłości dodam, że o różnych sprawach, a nie o jednej innej.
Francuz wyjeżdża na tyle rzadko, że tematy się odkładają, choć na tyle często, że pamiętam co mam na liście. Większość tematów nie nadaje się do ekspozycji, ale każdy bez trudu może sobie wyobrazić o czym pleplają inteligentne kobiety, w stosownym do wieku wieku, wieczorową porą, bez brunetów.

Jakiś czas później nadszedł tekst. Przeczytałam i wcale nie wiedziałam cóż miałabym omnipotentnie skomentować, gdyż moja Basia kochana napisała psychologiczny tekst, do tego wyczerpujący nawet. Jedyne, co przyszło mi do głowy, to rzetelna robota , no ale…

- Co, ja mam napisać Baśka, skoro wszystko napisałaś? – zadałam jej to inteligentne pytanie.

- Napisz co chcesz, to ma być najwyżej dziesięć zdań – i czego ona tak rży?

- Dobra, coś wymyślę. Dziesięć zdań to umiem napisać na każdy temat – wymądralowałam się nieskromnie.

- No widzisz! Masz jakieś swoje zdjęcie? – yyyyyyyyy? pojawiło się w mojej zaniepokojonej głowie?

- Nie mam. To znaczy nie mam takiego nadającego się, ale właściwie na cholerę ci moje zdjęcie – może tęskni? – i do czego jest potrzebne? Yyyyyy?

- Przy twoim komentarzu musi być zdjęcie.

- Yyyyyyy… To poszukam… Yyyyyy.

- Poszukaj, bo muszę wiedzieć, czy przysłać ci fotografa.

- Co?! Fotografa?! Zwariowałaś?!

- Też nie lubisz?

- Oczywiście, że nie lubię. Mało mam stresów w życiu czy co, żebyś fotografów na mnie nasyłała? Poszukam, Boże mój, poszukam.

Poszukałam, wysłałam do Baśki i natychmiast dzwonię.

- Może być takie? Wiem, że wyglądam na nim jak świnka, ale może być. Proszę cię, powiedz, że może…

- Wyślę im. Mnie się podoba, ale może powinno być bardziej widać twarz? No nie wiem, zobaczymy.

- Baśka, a oni mi zapłacą? – przyszło na mnie wreszczie polityczne myślenie!

- Zapłacą, pewnie, że zapłacą.

Następnego dnia, dzwoni mój telefon.

- Dzień dobry Pani Gretchen, jestem z redakcji [aaaaaa!] i chciałabym się z panią umówić na sesję zdjęciową – czyli jednak jak świnka, bez twarzy w wystarczającym zakresie, o matko…

- Ależ bardzo proszę – odpowiadam dzielnie, głos mi nie drży, dramatycznych gestów uderzania głową w materac nikt przecież nie widzi.

Umawiamy się na kolejny dzień, z rana czyli o jedenastej.

- Prosiłabym panią tylko, żeby założyła pani coś jasnego. Chodzi o to, żeby wyglądała pani na zdjęciu świeżo, a jasne kolory to ułatwiają.

Aha, pewnie, jasne! Mam wyglądać świeżo tak rano, ścięta przerażeniem i w ogóle całą sytuacją. Rozłączam się z panią, odczekuję bohatersko pół godziny i dzwonię do Andrzeja.

- Aaaaaaaaa! Jutro przyjdzie tu do mnie jakaś kobieta robić mi zdjęcie do gazety. Aaaaaa!

- No i co? – wydusza z siebie rechocząc – boisz się, tak?

- Andrzej, to nie jest śmieszne!

- Przyjechać i ustawić ją?

- W życiu! Jeszcze mi ciebie tu brakuje do zawału serca.

- Ale przecież i tak jesteśmy umówieni, to może ja wcześniej…

- Nie! Nie! Nie! Specjalnie umówiłam ją wcześniej, od czego będę musiała wstać jeszcze wcześniej! Co mi do łba przyszło, żeby pisać ten komentarz?

- To się nazywa główka nie martw się – dalej rechocze, co za los – pewnie nie będziesz mogła spać – dalej rechocze!

Muszę spać, muszę się wyspać, żeby jakoś wyglądać. Główka! Phi!

Następnego dnia rano, niewyspana, zakładam na siebie coś jasnego.
Kiedy dzwoni domofon mam kompletnie mokre włosy.

Pani wchodzi, rozkłada się, a ja proszę o pięć minut. Na te włosy.

Nie no, to było straszne. Zrobiła mi ileś tych zdjęć, nie wiem ile nie liczyłam, kazała być pogodną i się uśmiechać. Ruda łaziła, jakby ją coś w tyłek kuło, albo jakby sama chciała mieć zdjęcie.

- Może chce pani mieć zdjęcie z kotem?

- O nie, wyjdę na większą wariatkę niż jestem. Takie jest społecznie przekonanie o kobietach robiących sobie zdjęcie z własnymi kotami – stwierdzam stanowczo.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

Koniec, nareszcie koniec.
Przeczołgana przez całe mieszkanie ( tu będzie lepsze światło, a tu ciekawsze tło ), staram się radować obietnicą otrzymania zdjęć mailowo z możliwością wykorzystania we własnych celach. Ciekawe, czy to co zobaczę, wynagrodzi mi te wszystkie godziny stresu. Jak nie?

Przyjeżdża Andrzej, po pani szczęśliwie już nie ma nawet kurzu, ale na jego twarzy błąka się przedziwny uśmiech. Ten uśmiech wygląda na wstrzymywany rechot. Jak miło, że się stara.
Pomijam godnym milczeniem drwiące zaczepki i mamroczę o serniku, że jest do kawy, jakby chciał kawy, albo jest kawa do sernika, o ile ma ochotę na sernik.

Dzwoni Najlepsza Szefowa, z firmowego komórkowego. U nasz jest taka Ameryka panie, że mamy komórkę służbową. Jedną na wszystkich, ale mamy.
Okazuje się, że była kontrola z kadr, czyli się zaczyna, choć przecież nie chodzi o to, że się zaczyna, a raczej o to, że nastaje ład i porządek.

Kontrola była i poszła, jak to z kontrolą bywa. Wynikii pokontrolne są zaskakujące. Ja, która mam największe tyły w papierach różnych, wyszłam jako najbardziej krystaliczna, gdyż kontrola sprawdzała tylko podpisy pod listą obecności. Listę podpisałam zamaszyście za cały miesiąc wstecz poprzedniego dnia. Głupi to jednak ma szczęście.

Razem z panią dyrektor od finansów stoimy u progu kolejnego tygodnia, w którym to ja jestem szefem na posterunku.
A moment jest arcyciekawy, arcyciekawy. Oto, na podstawie umowu zawartej z naszym cudownym Urzędem Miasta, mamy pracować często i ciężko w weekendy.
Prego, bardzo proszę, ale my chcemy umowę na tę pracę wraz z określonymi stawkami godzinowymi. Nikt nie docenia, że nie rozdzieramy szat i dusz o pracę w tygodniu, już nie można nam bowiem powiedzieć, że to jest w ramach państwa pracy etatowej .

Póki co strategia derekcji jest taka, że jak Najlepsza Szefowa o umowie i pieniądzach, to oni o potrzebie dostarczenia kolejnego obrazka, pardą grafiku, naszej pracy weekendowej, na co my, że ogólnie to jest tak, ale bez umowy żadnych szczegółów nie będzie, bo potem będą chcieli od nas rabotania, a my chcemy wiedzieć na jakich warunkach, na co oni, że nie mogą podać stawek, o ile nie wiedzą kiedy będziemy pracować, na co my…
Powtarzalność jest jedną z podstawowych cech komunikowania się ze stroną pracodającą.

W tym trudnym momencie Najlepsza Szefowa odbiera urlop na rozkaz derekcji, wyznaczając mnie na swojego zastępcę. Boki zrywać.

Naprawdę są takie miejsca pracy w tym naszym kraju, w których pracodawca dziwi się i oburza, że pracownik nie chce pracować bez umowy i bez wiedzy ile może zarobić.
Oburzając się i dziwiąc, z pracownika kpi, szydzi, trochę straszy.

Doszłam już do takiego momentu, że ja pracodawcę rozumiem, nawet bardzo dobrze. Przecież jak ktoś jest takim jełopem, żeby zatrudnić się w Publicznej Służbie, to swobodnie można go uznać za przygłupa, który nic kompletnie nie rozumie z otaczającej go rzeczywistości.

W moim przypadku istnieje jeszcze jeden argument potwierdzający tę tezę.
Po zniknięciu pani od zdjęć, odkryłam w swojej mailowej skrzynce list od redakcji. Pięć zdań, a ja musiałam przeczytać siedem razy, żeby załapać o co im w ogóle chodzi. Naprowadziły mnie załączniki. Chwała im załącznikom, chwała.

Wydam też pieniądze na kobiece czasopismo, w którym ukaże się moja cholerna główka i przemądry komentarz.

Następnie powinnam przystąpić do pakowania swoich bambetli i opuszczania mojego miejsca zamieszkania, które co prawda itd. , ale to już inna rzecz.
Rozglądam się po metrażu i coraz bliżej jestem ciepłej myśli o tych wszystkich dzielnych osobach, które mogą tu przyjść i mnie spakować, a następnie wyprowadzić.

Celem rozweselenia kobiety, poszłam dzisiaj na zakupy…