W tym tygodniu, zajmuję w Publicznej Służbie stanowisko kierownicze, z powodu urlopu Najlepszej Szefowej.
Można powiedzieć, że to bardzo zła wiadomość dla świata i obśmiać się jak norka z tak śmiesznego żarciku, ale nie trzeba, gdyż rzeczywiście okazało się to złą wiadomością dla urzędniczki miejskiej miasta mojego pięknego.

W związku z zaistnieniem konieczności kontaktu z działem kadr, nawiązałam łączność, bo ja bardzo obowiązkowa jestem.
Przypadła mi w udziale rozmowa z panią odpowiedzialną za zleceniowców , która to pani mi klaruje co tam jej potrzeba, żeby odnośnie zatrudnionym pracownikom wyliczyć stawki z dotacji.
Na marginesie dodam, że zupełnie nie rozumiem co jest do wyliczania w stawkach godzinowych, przyznanej naszemu posterunkowi dotacji celowej, bo to jest wszak zawarte w umowie, w której nie tylko podana jest wspomniana stawka, ale każdy wykonawca zadania (dotacja jak mówiłam jest celowa, znaczy na konkret) wymieniony jest z imienia i nazwiska wraz z adresem posterunku (zbiorczo, jako miejsce wykonywania zaplanowanych działań ). Proceder wyliczania stawek od stawek jest istotą tego tekstu, o czym lojalnie uprzedzam.

Uwagę mą przykuło słowo dotacja , bowiem nikt z nas nie otrzymał jak dotąd wiadomości o dokonaniu się faktu podpisania umowy między urzędem miasta, a naszym znakomitym pracodawcą publicznym, za przeproszeniem.

Na moje pytanie czy się dokonało, pani od zleceniowców zaćwierkała, że tak, oczywiście 11 lutego roku bieżącego.

- A nasze stawki? – pytam grzecznie rżnąc głupa na całego. – Nie wiem – słyszę odpowiedź – przekażę słuchawkę koleżance, od etatowców.

Git, myślę sobie.
Pani od etatowców mówi, że koleżance się pomyliło z dotacją dla kombatantów, a dotacja prawdopodobnie nie została podpisana, bo pani Kasia nic z góry jeszcze nie zniosła.
Postanowiłam przemilczeć zapobiegawczo refleksję, że przecież nie od tego momentu podpisany jest papier jak pani Kasia z góry go zniesie, podziękowałam i się rozłączyłam.

Procesor mam dość szybki, to zaczełam myśleć, że coś mnie robią w bażanta, bo tym na zlecenie będą wyliczać stawki z dotacji i naprawdę wątpię, żeby ich źródłem była dotacja dla kombatantów…

Po krótkiej naradzie sztabowej pada: dzwoń do urzędu!

No dobra, to dzwonię, co mi w końcu szkodzi. Dowiaduję się, że dotacja została podpisana 11 lutego. Jaka piękna zbieżność dat!
Dziękuję uprzejmie urzędniczce miejskiej i żegnam się podejrzliwie z powodu błąkających się po mojej głowie myśli.

Od 11 lutego minęło trzynaście dni, zatem przez trzynaście dni sprawozdajemy niektóre usługi medyczne podwójnie. Nieświadomi, że program miejski już ruszył wykazujemy objęte nim usługi Funduszowi do zapłacenia. Mówiąc bardziej wprost, od trzynastu dni lekko i miękko dokonujemy wyłudzenia. Czyż to nie urocze?

Ponadto naprawdę interesują mnie te stawki, w ogóle nie wiadomo dlaczego. To znaczy normalnie nie powinno być wiadomo dlaczego, bo umowa, wykonawca, ilość godzin pomnożona przez kwotę, wynik, odjąć podatek, wpływ na konto.
Aha!
W mijającym roku stawka wynosiła 100 złotych brutto, a dostałam 6 złotych netto. W tym roku obniżono ją do 80 złotych, więc zgodnie z tendencją powinnam dostać 20% mniej…

Dzwonię ponownie do urzędniczki. A co!
Pytam o pieniądze, bardzo miło, spokojnie, jednym słowem jak idiotka. Urzędniczka mi na to również spokojnie, żebym rozmawiała z dyrekcją, bo to ona decyduje o wypłacie.

- Jak to dyrekcja decyduje? – zafurkotałam

- Tak, proszę pani, nie my o tym decydujemy. Państwo wykonujecie to w ramach godzin pracy etatowej więc…

- Niekoniecznie ponieważ pracujemy też w weekendy. A poza tym jak to, co pani mówi, ma się do załącznika zazwyczaj numer jeden, w którym jestem wymieniona jako wykonawca, obok mojego nazwiska jest liczba godzin, stawka i kwota?_

- Proszę rozmawiać z dyrekcją – czyżbym wyczuła lekką irytację? – ja nie mam czasu na dyskusje z panią, mam tu rozliczenia do zrobienia i ostatni dzień.

- Chce mi pani powiedzieć, jako urzędnik miasta, że pani nie obchodzi ile wypłaci mi dyrekcja, choć urząd, z publicznych pieniędzy, w ramach dotacji celowej płaci za moją pracę 80 złotych brutto?

- Nie mogę z panią rozmawiać w tej chwili, proszę rozmawiać z dyrekcją. – podniesiony wyraźnie ton głosu.

- Rozumiem, że ja mogę dostać choćby i złotówkę za godzinę, a Urząd Miasta nie będzie tym zainteresowany? Czy państwo to kontrolujecie? – trochę bardziej stanowczo dociskam panią.

- Kontrolujemy wykonawców! – oj, zdenerwowała się.

- Ja wiem, że kontrolujecie wykonawców. Chodzi o to, żeby było zrobione, ale czy dostanę pieniądze zgodnie z umową, to już nie jest sprawa Urzędu, który wydaje na moją pracę publiczne pieniądze?

- Tu trzy osoby czekają! Mam rozliczenia! Nie będę z panią dyskutować! – wrzeszczy, naprawdę na mnie wrzeszczy – Mogę pani dać numer do Naczelnika

- A to poproszę.

Trochę panią zatchło, długą chwilę gmerała w papierach… Podała mi numer telefonu, imię i nazwisko.
Pożegnałyśmy się i można to pożegnanie nazwać radykalnym.

Odłożyłam słuchawkę i zorientowałam się, że rzuca mną na wszystkie strony, a ręce trzesą mi się nienaturalnie.
Spojrzałam na zegarek, czwarta była niepokojąco blisko…
Zadzwonię jutro, żeby nikt się nie wykręcał końcem godzin urzędowania.
Zacznę od dyrektora finansowego naszej pięknej Służby.
Potem Naczelnik w Urzędzie Miasta.
Każdy z każdym dogadany, że co tam, wicie rozumicie, pomagamy jak możemy. Bo to dla naszego dobra nas okradają, dla zabezpieczenia bytu naszego Posterunku. Chwilami sądzę, że oni w to naprawdę wierzą.
Kiedy bowiem chodzi o cele wyższe, to prawo się nie liczy.

Dziwnie tylko nie można się doprosić o koszty utrzymania naszego Posterunku, dziwnie trzeba ciągle, w tej sprawie, na słowo wierzyć kolejnym zmieniającym się dyrektorom, dziwnie okazało się jakiś czas temu, że nasz kontrakt wystarcza na utrzymanie Posterunku, ale to może się zmieniło.
Dziwnie odkąd ten temat poruszyliśmy dyrekcja myśli o redukcji etatów, na głos dyrekcja myśli.
Dziwnie dyrekcja mówi do Najlepszej Szefowej, że jako kadra kierownicza powinna być lojalna wobec dyrekcji, a nie wobec zespołu, którym kieruje.
Dziwnie nie podpisuje się z nami żadnych umów na dodatkową pracę, no na przykład w te weekndy. A jak się coś stanie? Już kiedyś nam się zapaliła w sobotę instalacja elektryczna, bo na remont tego Posterunku wciąż nie ma pieniędzy. Były, ale jakiś techniczny dowodzący zapomniał o terminie.

Tymczasem dyrekcja otrzymuje nagrody za doprowadzenie i zmodernizowanie.
Sobie, o pardą, pacjentom odwiedzającym przychodnie w siedzibie dyrekcji, zainstalują windę. Piękna inicjatywa Towarzysze.

U nas nie zainstalują. Nawet dyrekcja pytała ile osób na wózkach do nas trafia. Dyrekcja jest dobra i mądra, troskliwa, więc pyta.
Pyta ile osób na wózkach trafia na drugie piętro budynku pozbawionego czegokolwiek wspomagającego dla niepełnosprawnych.
Rocznie około pięćdziesięciu osób, w tym pięćdziesiąt wózków. Każdy zgłaszający się bierze wózek na plecy i wchodzi. Przecież to proste.

Ktoś kiedyś powiedział, znaczy ktoś tam wśród zarządzających, że nas się traktuje tak, jak zazwyczaj ludzie traktują naszych pacjentów. To się nawet da wyjaśnić w ramach teorii nieświadomych procesów psychologicznych.

Dyrekcja pogardliwie się odnosi do naszej pracy. Co też wy tam robicie? – zapytowywuje.
Kiedy objęła tron zapowiedziała, że odwiedzi każdą poradnię. Tak, z gospodarską wizytą, prawda. Nie udało się.

Tak sobie na to wszystko patrzę. Na ten Fundusz, na ten Urząd Miasta, na dyrekcję. Mówiąc mądrze (pardą), patrzę na ten cały zasyfiały system i jest mi słabo.
Oczywiście mam wybór, ale wciąż szkoda mi zostawić pacjentów, choć już dryfuję w kierunku prywatnej psychoterapii.

Może jeszcze, zanim podejmę decyzję ostateczną, zrobić wielką zadymę?

Jakąś lokalną rewolucję?

No może…