Zwłaszcza w kontekście cukrzycy…

Każda śmierć to indywidualny przypadek, ale jeśli chodzi o raka to wyszłam z beznadziejności myślenia o tej chorobie o poznaniu prawdziwych historii ludzi którzy go pokonali metodami często naturalnej obrony organizmu, nie jest więc wyrokiem, pozdrawiam serdecznie.

a to nie jest taka jedna z fraz-wytrychów, bezmyślnie używana, bez głębszego namysłu?

Kiedyś o kilku takich zdaniach pisałem

Pozdrawiam.

Jaki zgrzyt?
Z ciekawości pytam.

To ja też tak po prostu pozdrawiam. :)

Nic tak nie ożywia jak trup – ładnie to ujęłaś.

Jednym z aspektów jest ciekawość: skoro umarł ktoś znany/popularny/rozpoznawalny, to każdy chce wiedzieć na co. Każdy nie zawsze się dowie, ale najczęściej się dowie.
Jak już na raka, to potem na jakiego raka, czego raka.
Tak się zaspokaja ludzką ciekawość – cudzą chorobą i śmiercią.

Drugi aspekt to debilizm medialny, inaczej można go określić żerowaniem na ludzkim strachu.
Wielu ludzi chorujących stara się wykorzystać swoją rozpoznawalność, żeby dać innym nadzieję, przekazać optymizm, zdjąć grozę. A tu guzik, bo przegrał .
Walczył dzielnie, ale niestety (tu głowy się pochylają, głos staje się cichszy) nie udało się... To taka straszna choroba… Itd.

I jest jeszcze jedna sprawa. Nikt nie widzi, że w tym zdaniu jest, choćby potencjalnie, jakiś rodzaj osądu?

Śmierć na skutek nowotworu jest o tyle trudna i koajrząca się z przegraną – wg mnie – że jest to proces, w którym bardzo mocno zdajemy sobie sprawę, że może zakończyć się śmiercią. Ta świadomość jest mocnym doswiadczeniem.

W przypadku innych śmierci jest to mniej bolesne, mam tu na myśli śmierć “nagłą”. Natomiast nowotworowa śmierć jest jakby świadomym umieraniem.. – jeśli się nie uda uleczyć.

W mojej rodzinie dwie osoby wygrały z rakiem. Jedna, po przejściu wyczerpującego leczenia była w beznadziejnym stanie. Wylądowała w hospicjum na “dożycie”, by do 3 miesięcy umrzeć.
Obecnie jest radosną, wyleczoną z komórek rakowych emerytką cieszącą się zdrowiem i wnukami.

Druga osoba miała raka piersi, po amputacji jednej piersi i chemioterapii komórki rakowe się “rozpłynęły”. Już pięc lat jest ok.

Przegrała zaś jedna osoba. Od diagnozy do śmierci upłynęło niecałe pół roku.. .

W śmierci powodowaną chorobą, tym co dodaje dramaturgii i mocnych przeżyć jest cierpienie przez które przechodzi zarówno osoba chora jak i cała rodzina i znajomi. Można powiedzieć, że przez proces umierania osoby chorej nieuleczalnie przechodzi zarówno osoba chora jak i cała jej rodzina i przyjaciele jej.
Bardzo ważne jest aby umieć ten proces przejść w sposób dobry.. . Są takie smierci które są budujące oraz proces ich przeżywania jest integrujący i wyzwalający w pewnym sensie dla wszystkich którzy ją przeżywają. Są też takie śmierci z których nic dobrego nie wynika a ich wspomnienie budzi strach i grozę oraz traumę.. .

Trzeba umieć umierać.. , i chyba dotyczy nie tylko chorych na nieuleczalne choroby ale wszystkich śmiertelników( mnie piszącego też) – kilka minut pisania komentarza przybliżyło mnie do niej.. .

Pozdrawiam.
************************
Kopię tunel.. .

“jest to proces, w którym bardzo mocno zdajemy sobie sprawę, że może zakończyć się śmiercią” – czy nie jest to przypadkiem jedna z możliwych definicji życia? Tyle, że trzeba z niej wykreślić słowo może .

Nie byłabym taka prędka w ocenianiu, jaki rodzaj śmierci jest mniej, czy bardziej bolesny… Łatwo się pisze, z pewnością.

Nic z tego, co napisałeś o chorowaniu na raka, nie jest specyficzne dla tej choroby. To samo można napisać o chorych na każdą przewlekłą i ciężką chorobę, o ich rodzinach, znajomych.
Kiedy choroba jest potencjalnie śmiertelna ludziom może towarzyszyć strach.

Robisz dokładnie to, co napisałam w tekście: powielasz pewne zdania i jakby zamiennie stosujesz określenie śmierć nowotworowa z chorobą nowotworową. Wpisujesz się w ten chór zautomatyzowanych w myśleniu?
Masz w rodzinie osoby, które wyzdrowiały i piszesz o nieuleczalności nowotworu?

“Są takie smierci które są budujące oraz proces ich przeżywania jest integrujący i wyzwalający w pewnym sensie dla wszystkich którzy ją przeżywają. Są też takie śmierci z których nic dobrego nie wynika a ich wspomnienie budzi strach i grozę oraz traumę...” – te dwa zdania mną wstrząsnęły.
Ty chcesz oceniać jak ludzie sobie radzą z doświadczaniem śmierci? Chcesz to jakoś zważyć, zmierzyć, pogrupować?
W moim przekonaniu radzą sobie tak, jak potrafią.

Nie wszystko kończy się tak, jak byśmy sobie tego życzyli, ale czy to oznacza przegraną?
Dla mnie nie.

To bardzo miłe.
Dziękuję.

:)

Tak, radzą sobie różnie, ale to Ty piszesz (skrócę Twoje zdanie, żeby wyraźniej było widać):

“Są takie smierci które są budujące [...] Są też takie śmierci z których nic dobrego nie wynika” – rozumiem, że to jest refleksja, bez cienia wyższościowej oceny?

Od lat lekarze trąbią i bębnią, że rak nie jest wyrokiem a Ty swoje.
“Większe jest prawdopoobieństwo śmierci niż wyleczenia” – to zbyt daleko idąca generalizacja z Twojej strony. Powtarzanie takich opinii jest szkodliwe, bo straszy.

Leczenie, to konwencjonalne, rozwija się – pojawiają się nowe leki. Wiedza idzie do przodu. Ponadto jest jeszcze wiele innych sposobów leczenia, po które ludzie sięgają z dobrym skutkiem.
To ciężka i niebezpieczna dla życia choroba, ale diagnoza nie jest wyrokiem śmierci.

Oczywiście wielu ludzi umiera w jej wyniku a ja się nie zgadzam na nazywanie ich przegranymi – o tym postanowiłam napisać.

Tak, są takie śmierci z których nic dobrego nie wynika, gdyż ludzie nie zawsze są w stanie ją zaakceptować i przyjąć oraz ułożyć sobie życie na nowo – to miałem na myśli. Natomiast są takie które są budujące, gdy człowiek umierający odchodzi nie jako przegrany ale wygrany. Czy są inne przypadki? Pewnie tak, jest także tak, że umiera człowiek i nie ma komu go pochować a potem zapalić znicza na grobie.. – to jeszcze inne przypadki. Z tych innych są jeszcze takie, że zabija się dzieci po niżej 9 miesięcy życia i ich ciała utylizuje się z odpadami biologicznymi. Mam świadomość złożoności przypadków śmierci. Opisałem dwa, a Ty masz pretensję, że je zawężam do dwu. Nie dokonuję podziału ale opisuję dwa przypadki – czy mogę? Dziękuję za zgodę.

Powiedz to np. Panu Igle, który nie tak dawno rozstał się z synem Michałem, który zapadł na białaczkę szpikową.

I nie sądzę, abym kogoś tutaj na forum przestraszył. Rak to nie grypa lub choroba przewlekła ale bardzo poważna choroba z bardzo poważnymi możliwymi skutkami – co potwierdza życie. Obecne najczęstsze przyczyny śmierci to: zawał serca i nowotwory – zapytaj jakąkolwiek firmę ubezpieczeniową sprzedającą polisy na życie, jakie kryteria z wywiadu medycznego wiążą się z podwyżką składki a jakie uniemożliwaiają ubezpieczenie się na życie. Jeśli masz polise na życie, to wiesz o czym mówię. Jeśli nie, zapytaj kogoś kto ma, a przekonasz się, że są tam pytania o nowotwory, zawały w najbliższej rodzinie, wagę, ciśnienie, itp.

Uważam także, że ludzie powinni być świadomi skutków choroby nowotworowej i wieńcowej, gdyż może wtedy zwrócą uwagę na swój tryb życia, dietę oraz częste badania chociażby mammograficzne(kobiety). Pozostawianie tego “samopas” może spowodować sytuację w której nic nie da się już zrobić. Nie rozumiem więc dlaczego wmawiać chcesz tutaj na forum, że nowotwór jest wyleczalny. Owszem, im wcześniej wykryty, tym większe szanse na wyleczenie. Im później tym mniejsze. Trzeba pisać prawdę a nie koloryzować rzeczywistość i udawać, że diagnoza nowotworu to taka sama sytuacja jak innej uleczalnej choroby.
Nie twierdzę, że nowotwór nie jest wyleczalny – podałem nawet przykład z mojej rodziny gdzie dwie osoby przeżyły. Jedna wskutek chemioterapii, druga w okolicznościach niewyjaśnialnych dla medycyny( medycyna była bezradna i nie dawała cienia szansy ), trzecia osoba nie miała żadnej szansy – nowotwór złośliwy któremu medycyna nie mogła zaradzić. Taka jest rzeczywistość bez koloryzowania.

Straszę? Nie, opisuję rzeczywistość z jaką ja akurat się zetknąłem. Może Twoje doświadczenie jest inne – nie neguję go, nawet jestem otwarty aby go potraktować jak swoje. Dlaczego mam negować to, czego kto inny akurat doświadczył. Ale nie oceniaj proszę mojego doświadczenia i nie nazywaj go straszeniem.

Pozdrawiam.

************************
Kopię tunel.. .

Dlaczego mam wrażenie, że Twoje komentarze od jakiegoś czasu są dziwnie prowokujące, jakby przekorne.
Mam dziwne wrażenie, że jakąś grę tu prowadzisz.
Popraw mnie, jeśli się mylę, ale nie mogę oprzeć się temu wrażeniu.

PS: użyć 3 razy słowo “wrażenie” – bezcenne.

Dziękuję za wyjaśnienie.
Jeśli jest to wrażenie a nie pretensja oddycham z ulgą. :)

Myśli Pan, że jestem zbyt surowa? Ja z kolei mam wrażenie, że zbyt pobłażliwa, czego najlepszym dowodem jest komentarz Poldka, umieszczony pod Pańskim.

Pozdrawiam

Dziękuję za pierwsze zdanie Twojego komentarza i dobre słowo o notce. :)
I za linkę, bo ona wiele mówi o tym, o czym tu rozmawiamy między innymi.

Co do walki z rakiem, komentarz Magii oddaje to, co sama myślę.

Racja Twoja i Pino.
Najpierw jest walka potem jej wynik. Jak walka to z jakiegoś powodu, jakimiś metodami, rodzą się skojarzenia i wrzynają w mózg na stałe – napisałaś to.

Muszę powtórzyć, dla utrwalenia:

“Zwykle bywa też tak, że w ferworze walki, przestajemy się interesować faktycznymi przyczynami, dla których walkę toczymy. Koncentrujemy się na zwalczaniu wroga, który jest ledwie symptomem, objawem pewnego długotrwałego procesu. Procesu, z którego obecności, przyczyn i przebiegu nie zdajemy sobie (lub nie chcemy zdawać) sprawy.”

Dziękuję za ten komentarz.

;)

Dobrze kombinujesz, jesteś blisko rozszyfrowania “Kodu Poldka34”. :-))) Juz prawie się wydało, że jestem wydelegowanym przedstawicielem tajemniczej sekty na to forum. Piszę w określonym kodzie, niektórzy z forumowiczów go czytają, gdyż zostali wtajemniczeni w arkana naszej tajemniczości. Porozumiewamy się w ten sposób poza percepcją pozostałych forumowiczów.
Jednak będę musiał go zmienić gdyż nieopatrznie Dorcia zrobiła w nim wyłom. Całe szczęście, że to ujawniła zbyt szybko, więc wiele informacji nie zostanie rozszyfrowanych.

Muszę być bardziej czujny.

Pozdrawiam.

p.s.
Dorciu, mam ciut inny punkt widzenia. A tak naprawdę niewielka różnica z Gretchen. Inaczej rozłożone akcenty i ciut zbyt stereotypowe podejście do moich komentarzy. Odnoszę wrażenie, że traktuje się je nie jako osobiste moje opinie ale jako “podszyte” drugim dnem – czemu dałaś wyraz w poście do mnie.

Nawiązując do mojego wpisu o wolności i szacunku dla inności, właśnie czuję się tak, jakbym musiał udowadniać, że nie jestem wielbłądem przed tutejszym audytorium.

************************
Kopię tunel.. .

Tak, bardziej o spostrzeżenia.

Ach, ten odruch, żeby spostrzeżenia podobne do własnych uznawać za rację! :)))

A ja Ciebie.

:))