No przecież musi być ktoś na rezerwie, szczególnie jak się chce robić Rzeczy Ważne Naprawdę.

Proszę...

Pozdr

był piękny kwiecień, albo maj, miejsce akcji Raszyńska. Nie chciało nam się iść na polski, więc zgodnie z logiką sytuacyjną, do pani T. udały się po prośbie dwie uczennice, które miały z nią największą kosę, czyli ja i moja przyjaciółka Zuz.

Wchodzimy do poknacza i przerywając pani T. rozmowę z wicedyrektorką sugerujemy stanowczo, że klasa chce wyjść na dwór i tam, na słoneczku, udawać, że wie cokolwiek na temat Kochanowskiego.

Ta spojrzała na nas z obłędem lekkim w oku i zakrzyknęła:

- Ja nie mogę na dwór! Ja się przeziębię! Ja mogę tylko samochodem do Kazimierza!

Obawiam się, że też kaszlę od tygodnia i nie nadaję się do Wielkich Czynów. A od Tolkiena zawsze wolałam Kiryła Yeskova z jego przewrotną wizją Mordoru jako królestwa techniki i cywilizacji.

pozdrawiam, zaznaczając dystans wobec czegokolwiek

no to przestań szczekać i weź coś ugryź. Byle skutecznie.

E, bajera, to nawet ja życzę powodzenia, bo jestem zwolennikiem raczej robienia, niż nierobienia. Przykładowo, obiecałem tekst Nicponiowi dla jego inicjatywy, i choć nie daję tej inicjatywie szans, to go napiszę, bo tak moim zdaniem w tych warunkach trzeba. Życzę więc powodzenia, choć “powodzenie” to nie jest najlepsze słowo; raczej – życzę owocnego zabijania czasu, jak uda się coś więcej, to fajnie. Zbieram się na piłkę, pozdrawiam,

Jak najbardziej konkretne, ma się rozumieć, znaczenie! Cztery wspaniałe lata w drużynie starszoharcerskiej, ha!

Tak, Twoja koncepcja, Ty masz do niej prawo, Ty masz ją w głowie (mam nadzieję).

Ależ Wodzu, co Wódz! Ja tylko chciałem ten kij ze szprych trochę wysunąć, trochę go poluźnić, żeby jednak nie był taki pewny siebie ten Pan Yayco.

Jezu! Naprawdę? Dostałem się?
Jasne, że chcę! Zawsze o tym marzyłem!
Dziękuję Akademii!

Czuj czuj czuwaj!

Pamiętasz rok?

Dosyć często tam jeździliśmy. Często, czyli dwa razy. Albo trzy. I dokuczaliśmy dziewczynkom, które dlatego, że były młodsze i dziewczynki, nie mogły nam oddać.

_{Jestem dumnym damskim bokserem}

Eeeeeeee, a już zaczynałem traktować cię jako partnera do ping ponga.

_{Jestem dumnym damskim bokserem}

jak Pan już wróciłeś z tej piłki, to czytaj. Jak nie, moja strata.

Z Panem to ja mam problem. Który już się raz był ujawnił, poprzez iskrzenie. Bo tak naprawdę, po odcedzeniu wszystkich didaskaliów, to Pan jesteś (pardą) bardzo w moim typie. Pana komentarz u mnie tylko mnie w tym utwierdził.

Powiem więcej. Gdyby Pan zaczął coś, prawda, montować, to może bym się i zgłosił...

ma pewne plusy dodatnie. Ten Mad. Idzie się przyzwyczaić.

Już jestem, z piłki nici. Okropny dzień, od samego rana kolejne niepowodzenia. Tak się żalę, nie żałuję sobie, i tak nie jest mi Pan w stanie pomóc.

Jeśli będę w przyszłości coś robił, to – rzecz jasna – potrzebna będzie do tego gromada. Inaczej się zwyczajnie nie da. W takiej gromadzie potrzebni są różni specjaliści – w tym nawet fajtłapa i nieudacznik. Dla każdego jest robota, powtórzę (bo ja się prawie cały czas powtarzam): i dla rzemieślnika, i dla wirtuoza. Innymi słowy – dla każdego jest robota, bo różne rzeczy są do zrobienia. Tak mi się wydaje. Nie pomogą za to kabotyni i wszystkowiedzący, zwłaszcza z gatunku tych, co: (a) wiedzą, że i tak się nie uda; (b) ewentualnie mogłoby się udać, gdyby kabotyn sam się tego podjął, ale się nie podejmie, bo i tak się nie uda. To przydługie ostatnie zdanie jest wątkiem osobistym i proszę nie brać go pod uwagę (didaskalia).

Jeśli więc będę kompletował kiedyś jeszcze jakiś zespół, to zrobiłbym podobnie jak Pan, choć nie zaprosiłbym osób, których nie znam odpowiednio dobrze. Pana więc, bez urazy, na razie nie mógłbym zaprosić, bo nie mieliśmy okazji się poznać. Życie tak nam się ułożyło, że nie mieliśmy. Ale już jutro… jutro może być zupełnie inaczej… :-) Mam nadzieję, że dobrze mnie Pan rozumie, nie chcę Pana obrazić.

Przede wszystkim trzeba jednak kiedyś powiedzieć, po co Panu ten zespół. Rozumiem, że Pan to wie, i tylko taktyka skłoniła Pana do odwrócenia kolejności. Najpierw personalia, potem cele. Bo cele jakieś muszą przecież być, w innym przypadku ten zbiór blogerów byłby jedynie przypadkowym zgromadzeniem. Takim tłumem w Tesco. OK. Nie Tesco, powiedzmy… filharmonii. Będę dziś ugodowy.

referent

jestem za. Mogłoby być zabawnie, zwłaszcza, jeśli w drugiej parze pójdziesz Ty, pod rękę z Białym Człowiekiem :)

Tą jakże rozrywkową kamandą uderzymy do Gretchen, bo najlepszy jest własny dentysta.

Już ja widzę ten seans, oczami duszy mojej.

Skończy się na wódce z tramalem i mariannie, dla niepoznaki w mentolową bibułkę zawiniętą.

Gretchen dostanie kaca i spóźni się nazajutrz do Publicznej Służby.

Może lepiej nie?

pozdrawiam Cię prześmiewczo

Nie do końca rozumiem. Wydawało mi się, że grupa jest dobrana do charakteru zadania. Pomyślałem sobie nawet, że zadanie musi być nieźle odjechane, skoro taka grupa… Na “mieszczkę” nie reaguję, ale żeby mi tłumaczyć, że naziol nie zawsze bywa naziolem, a lewak może mieć odchylenie prawicowe, to tłumaczyć mi naprawdę nie trzeba. Przecież ja znam i lubię Nicponia (przykład nr 1) i Igłę (przykład nr 2). Igła, bez urazy, bo ty drażliwy jesteś :-)))))))

Nie wykazałem się refleksem. Czy rzeczywiście różnice między nami nie są istotne? I z jakiego punktu widzenia nie są istotne?

OK. Już się częściowo wycofałem z mojego pierwszego komentarza. Dopisuję go do dzisiejszego pasma niepowodzeń. Zastanawiam się, na czym Pan buduje przekonanie, że ludzie, których tu spotykamy (awatary), nie kończą się na etykietach. Kiedyś lubiłem mówić, że bloger, to suma tekstów, które opublikował. Zmieniłem zdanie, kiedy poznałem kilku kolegów osobiście. Na korzyść zmieniłem, od razu dodam. Ale problem pozostał.

referent

Dobrze. Co zatem można zrobić w takim składzie razem? Poza akcją humanitarną?

...tygodnik netowy.

Skład można by natychmiast rozszerzyć, oczywiście. (Nicki podam, w razie potrzeby)

Tygodnik, w którym różne opcje, nawet przeciwstawne, stawiałyby sobie za cel znalezienie punktów zaczepienia. W odróżnieniu od modelu salonu, jest to znacznie trudniejsze, ale w skali TXT, całkiem realne do zrealizowania.

Kibicuję. Poczytam. Niestety, rozmawiasz w tej chwili z człowiekiem, który kilka dni temu napisał taki tekst (poniżej), i szybko go z txt usunął, jako nazbyt pozorny, a jednocześnie szczery:

Przy kawie

Sukulenty na parapecie zrzucają liście, mają za mało światła. Dlaczego mamy tak mało światła?; niech będzie zimno, ale dlaczego tak mało światła? Niedobre. Książka o statkach bardziej przypomina opowieści Alberta Cohena, niż podróże po morzach i oceanach. W swym absurdzie zwłaszcza dialogi są uroczo nierealne. Odkładam ją, nie mam czasu.

Na czym polega ta cała blogosfera? Jedni piszą osobiste relacje, układają wspomnienia, lepiej lub gorzej – jak potrafią. Zazwyczaj gorzej, czyli tak jak potrafią. Wracają do przeszłości i blog jest dla nich rodzajem pamiętnika. Od razu powiem, że nie zawsze lubię tę formę. Zwłaszcza jeśli jest to zawracanie głowy, puste epatowanie publiczności albo auto-terapia. A niestety często tak jest; nadzwyczaj często.

Blog używany jest również jako miejsce wywrzeszczenia emocji – krzywdy, radości… To z kolei przeważnie jest słabe. Budzi niepokój, przerzuca na czytelnika część odpowiedzialności, współczucia, a w sumie dalej jesteśmy sobie obcy, tak się “tego” nie da odkręcić; granica prywatności przekraczana jest w tym modelu za daleko.

Bywa, że blog ma charakter fachowy, dostarcza informacji, porad, rozwija jakiś temat. Błąd! Nie można dawać za darmo tego, co można sprzedać, z czego się żyje. To brak szacunku wobec siebie i swojej rodziny, nadmierna fanaberia, stać na nią tylko najlepszych. Ale ci oczywiście w internecie nie publikują.

Znam blogi, które powstały dla zabawy i poza zabawę nie wychodzą; są miejscami spotkań. Dzieją się tam różne rzeczy, niepoważne i poważne, ale generalnie “żadnej pretensji do czegoś”.

Blogi – w cudzysłowie – misyjne, to jeszcze coś innego. “Misyjne” nie jest dobrym określeniem, bo sugeruje jakiś pejoratywny refleks, a przecież nie ma w prowadzeniu takiego bloga niczego złego, czy podejrzanego. Lepiej byłoby powiedzieć, blogi tematyczne, nastawione na jakiś cel społeczny – polityczny, religijny… Trzeba mieć do tego łeb i twardą skórę.

I nie wiem na czym polega ta cała blogosfera. Z faktu, że każdy może wykupić dostęp do internetu i pisać bez ograniczeń co chce, wyszło że ludzie piszą kiedy i co chcą. Dziwactwo. Blogosfera nigdy nie zastąpi książek i rozmowy “na żywo”. Blogosfera jest marnym źródłem wiedzy jakościowej, bo jest zbyt egalitarna i nie ma odpowiednich narzędzi selekcji. Blogosfera jest natomiast niezłym pomysłem integracyjnym, dobrze komunikuje zainteresowanych, w pewnym sensie stała się taką współczesną agorą, choć w wyraźnie słabszej wersji.

Czy takie teksty jak ten mają sens? Spisanie refleksji ujawnionych przy piciu kawy. Biała gruba porcelanowa filiżanka, falująca krawędź spodka, nie święci garnki lepią plus kilka zapasowych facecji i pseudo-mądrych komentarzy pod kreską. Dziesięć minut pisania, wciskam enter, a wy czytacie? Nie jest zabawne?

Koniec kawy, koniec refleksji.”

I chodzi mi oczywiście, o punkt dotyczący bloga fachowego. Rzecz jest z przymrużeniem oka, nie do końca poważnie i serio, ale – jest Pan pewny, że dasz radę działać w rygorze tygodniowym, bez kosztów, na które cię stać? Ja nie mógłbym się w tej chwili do czegoś takiego zobowiązać, ale jeśli podołasz i namówisz kolegów, jak wspomniałem – poczytam.

Wracając do konkretów, musisz dokonać mocnej selekcji autorów (do tygodnika). Sądzę, że część nazwisk z założenia nie ma sensu :)))) Zresztą z “obu” stron, co powoduje, że teza, że nie zawsze “ważniejsi są ludzie” (tacy, jakimi są), się nie potwierdza :-) Mogę dać przykłady, choć wolałbym nie.

“Błąd! Nie można dawać za darmo tego, co można sprzedać, z czego się żyje.”

no nie wiem

http://mastering-media.blogspot.com/ – full fachowy blog, na którym człowiek dzieli się wiedzą, z której żyje. za darmo. bardzo wiele się z tego bloga nauczyłem.

takich blogów są setki jeśli nie tysiące. z rożnych dziedzin. za darmo.

jeśli zwracasz się do mnie, to napisz, że do mnie, będzie klarowniej. Zerknij w wolnej chwili pod adres: http://referent-bulzacki.blogspot.com/2008/12/przy-kawie.html ; Kwik powiedział mi coś podobnego i ja się z nim zgadzam. Nie zawsze daje się jednym zdaniem opisać świat. Raczej podałem ścieżkę do swojej myśli. Rzecz jest do omówienia, choć nie wiem, czy mi się chce.

Oczywiście, że można. Jeśli kogoś na to stać. I nie chodzi mi tylko o pieniądze. Poza tym inna jest perspektywa dawcy, a inna biorcy. Ale można, rzecz jasna – można, a niekiedy warto.

Niech Pan następnym razem się dobrze przygotuje. Sprawdzi, czy w słoikach jest chinina, zanim puści się Pan w rejs. To jest kapitalne porównanie ze “Smugi cienia”, ta cała chinina (przepraszam, jeśli to wyjaśnienie nie jest konieczne, ale jak wspomniałem, znamy się słabo), i sam Conrad nie miałby nic przeciwko. Niestety, nie jest ono moje (Aspik!, pozdrawiam).

Powodzenia, pozdrawiam,
referent

***
Dopisek

To “panowanie” mam poniekąd we krwi. Konsekwencja podziału na panów i towarzyszy. Sorry, wcześniej pisałem poprawnie :-)

Nic innego nie robię.

Szykuję słoiki, oglądam mapy. Kombinuję.

Tak ja ten pański koń.

No nieeeeeee…

Pozdrawiam cielęco

posada B.A. Baracusa zajęta :)

hmm – jak już Wam się cel skrystalizuje, to w sumie można będzie skrytykować, bądź przyłączyć się – a co!

Tylko jak się przyłącze to i tak Wam tego nie powiem – będę wspierał w skrytości, indywidualnie, w samotności…

Taki chyba już jestem :-)

pozdrowienia

Myslę że na wszelki wypadek trzeba zachowac czujność:)

Chociaz niektórzy odradzają indywidulalizm nawet w miłości

Jeżeli kochać, to dlaczego nie z kolegą?
Dziewczynę wespół uwielbiać jest lżej.
Co niebezpieczne dla mężczyzny samotnego,
To z kolegą niebezpiecznym jest mniej.
Jeżeli kochać, to nie indywidualnie,
Jak się zakochać, to tylko we dwóch.
Czy platonicznie pragniesz jej, czy już sypialnie,
Niech w uczuciu wspiera dzielnie cię druh.
I wespół w zespół, by żądz moc móc zmóc.

Dylematy pod kreską ......

Jak dla mnie etykietki są nieważne.
Co więcej trzeba z nimi walczyć, znaczy z przyklejaniem ;-).

A dlaczego? Bo one są nieprawdziwe i niby upraszczając komplikują znacznie ten nasz świat wokoło i wizerunki ludzi. Dlatego staram się, coby one dla mnie nie istniały. Jak mi wychodzi, to nie wiem, ale walczę :-)

dlatego chyba rozumiem Twoje podejście…

Choć drużyna bez celu??? :-)

Jeśli chodzi o samotność wspierania, to chodziło mi o to, że sam bym wspierał, bez innego wsparcia. Dlatego samotnie i w skrytości ;-)

pozdrowienia ponowne

To kolejna proba napisania do Ciebie tego tekstu. Postaram się, by była prosta i bez ozdobników.
Tomku – nie nadaję sie ani do ratowania, naprawy czy zbawiania czegokolwiek, ani w sumie na członka bandy. O bandzie pisałem zresztą już pod Twoim tekstem o “bandzie”. Jestem leniwym komentatorem, który znajduje upodobanie w tekstach takich jak Twój o znielubieniu przyjaciół. Bez takich tekstów, przestałbym odwiedzać to miejsce juz w lutym. Praca organiczna domyka się dla mnie na tym poziomie – dyskusji w zamkniętym gronie, przeczytanych albo i nie przez kogoś tam w przestrzeni. To jest dla mnie tworzenie jakości na odpowiednim i właściwym mi poziomie. Mógłbym powiedzieć – czekając na Merlota czekam na takie teksty, na nic więcej.

Tomku – ja wierzę w siłę działania grup, nawet przed określeniem celu. Jak jest zgrana ekipa, to i cel sie pojawi sam. Niejako właśnie poprzez grupę – choćby dlatego, ze niektorych rzeczy nie da się robić ani nawet planować w pojedynkę. Mając zaplecze i wsparcie, zupełnie inne rzeczy przychodzą do głowy, niż w przypadku samotnych szeryfów ratujacych miasto albo samotnych złoczynców terroryzujach to miasto (zależy co komu do image pasuje). Trochę zgadzam się tu z Pino – grupa z zasady ma wiecej energii niz suma jednostkowych energii jej członków. Ale ta wiedza niczego nie zmienia. Ja się nie zapisuję do grup. W sumie także dlatego, ze działam jako hamulcowy i mnożnik przeszkód. Pierwszy dzień w grupie jest tylko poczatkiem końca mojej tam obecności. Wolę sobie po swojemu w pojedynkę skrobać. Mógłbym napisac, że jest mi przykro, że zaskakuję Cię takim minimalizmem – ale to by była hipokryzja. Nie jest mi przecież przykro, że jestem jaki jestem.
Połechtało moją próżność, że znalazłem się na tej liście. Ale czas balonik spuścić, zanim sie nadmucha niebezpiecznie.

Merlocie – zawsze masz we mnie towarzysza rozmów. Może zaproś mnie na ciacho albo pomidory z brytfanki, przestanę spełniać warunek niepoznanego w realu awatara i problem rozwąże się sam ? ;-)

Pozdrawiam serdecznie.