Na Święta pojechałem do domu. Ludzi odwiedzałem (patrz – relacja p. Lorenzo). Odsypiałem. Ogólnie – nieobecność jako wyższa forma obecności :)

A teraz wróciłem do roboty, zasuwam jak parowozik pod górę, więc znowu mnie będzie więcej.

ukłony wdzięcznością przepełnione

“Choć żałuję, że się zgadzam z każdym słowem, bo nasza kłótnia w oberży pod homosiem była przekomiczna :)” – spoko, rozgrzeję się trochę i znowu się okazja do towarzyskiej wymiany ognia znajdzie.

“Ziggi jest akurat inteligentny bardzo, jak się przekonałam” – żeby jeszcze nie zjeżdżał tak szybko na wycieczki osobisto-skatologiczne…

“A jakby jeszcze tak Azraela się udało zwabić... jak się woła na Azraele? Cip, cip, kurka?” – na to bym nie liczył, bo Azrael traktuje pisanie na portalach rozmaitych jak słup ogłoszeniowy i odpowiadać na polemiki raczej nie ma zwyczaju.

Wiesz, ja jestem katolikiem więc z mojego punktu widzenia i ateiści i agnostycy błądzą – ale to ich ludzkie prawo. Co innego zawścieczeni anty-teiści (z gatunku: na znak protestu przeciw temu, w kogo nie wierzę, będę pił w Adwencie i jadł wieprzowinę w Wielki Piątek, choćby lekarz zabraniał).

“no łapiesz z pewnością, o co kaman” – ano łapię. Też wolę ostrego lewicowca niż jakieś takie ciepłe kluchy spod znaku Platformy czy “wybierzmy przyszłość” – w dyskusji z takim przynajmniej wiadomo na czym człowiek stoi.

Banan może łapie “o co kaman”, ale ja ani trochę. Mając podane na tacy dwie drogi będę szukać trzeciej. Gdy ktoś się mnie spyta, czy wolę szachy czy krav magę, odpowiem, że wolę tango argentyńskie. Mimo że moje poglądy na temat wiary podpadają pod definicję agnostycyzmu, to moje “ja”, moja postawa życiowo-filozoficzna nie ogranicza się wyłącznie do uznania istnienia czy też nieistnienia boga. I nie zamierzam chodzić po ulicach w koszulce z napisem “Jestem agnostykiem i jestem z tego dumny”. A zadawanie sobie pytań i szukanie na nie odpowiedzi wydaje mi się o wiele mniej nonsensowne, niż dokonanie wyboru na ślepo i uparte trwanie przy nim tylko po to, by mieć zdecydowany pogląd na jakąś sprawę.

“Gdy ktoś się mnie spyta, czy wolę szachy czy krav magę, odpowiem, że wolę tango argentyńskie.” – urocza metafora, acz niecelna. Pytanie o wiarę sprowadza się, jak w bazach danych, do jednej z trzech odpowiedzi: TRUE (wierzę), FALSE (nie wierzę), NaN (nie wiem). Przy czym “good business practice” sugeruje rugowanie tych ostatnich.

“moja postawa życiowo-filozoficzna nie ogranicza się wyłącznie do uznania istnienia czy też nieistnienia boga.” – ogólnie – oczywiście że nie. Ale w kwestiach eschatologicznych trzeba się w którymś momencie zdeklarować. Mimo wszystkich uroków relatywizmu, dzielenia włosa na czworo i chęci stanięcia z boku tego konfliktu.

“I nie zamierzam chodzić po ulicach w koszulce z napisem “Jestem agnostykiem i jestem z tego dumny”. “ – jak popatrzę na towarzystwo biegających z deklaratywnymi koszulkami nawet Ci się nie dziwię. Choćby ze względów estetycznych.

“niż dokonanie wyboru na ślepo i uparte trwanie przy nim tylko po to, by mieć zdecydowany pogląd na jakąś sprawę.” – a kto mówi że na ślepo? Mam tego pecha w postaci genetycznego obciążenia inteligencją, więc dojście do czegokolwiek na ślepo jest drogą dla mnie zamkniętą.

“Gdy się błądzi, można dojść w bardzo interesujące miejsca, do których ci, którzy wybierają przetarte szlaki, nigdy nie zawędrują” – niewątpliwie, i ja tego nawet przez moment nie neguję. Tylko czasem można zboczyć w rejony, które na starych mapach oznaczano frazą “here be monsters” – i to ryzyko każdy musi sobie skalkulować na własną rękę. Ustawienie sobie kompasu w jednej dziedzinie w żaden sposób nie ogranicza swobody poszukiwań w innych.

że wiara to nie kwestia wyboru lub jego braku.
Lecz to podobnoż łaska i dar.
Więc raczej się zmusić nie mogę do niej.
Nie mogę tyż 100%-owo stwierdzić, że Boga nie ma.
Acz zakładam, ze to b. prawdopodobne.

A w ogóle ja tam jestem “letni“w wielu sprawach i szczerze mówiąc nie obchodzi czy to jest wg kogoś pedalskie czy nie.

Pozdrówka.

“A w ogóle ja tam jestem “letni“w wielu sprawach i szczerze mówiąc nie obchodzi czy to jest wg kogoś pedalskie czy nie.” – nadmiar skromności albo kokieteria :) Ty “letni”? Przy Twoich zdecydowanych poglądach na tyle spraw – a przynajmniej chęci dociekania prawdy i oglądania problemu z wielu stron? Co ja osobiście bardzo u Ciebie cenię? Bez żartów…

pozdro – z kręceniem głową z niedowierzaniem

już nie będę. A co do mojego stosunku do homoseksualistów i takich tam genderowych spraw – obadaj, Aniu, poprzednią notkę Banana, o wdzięcznym tytule “Homoś krąży nad Krakowem” :)

Pozdrawiam

oznacza, że trza mieć pokorę i nie gadać choćby populistycznie jak nasz prezydent kiedyś, że on do końca życia będzie katolikiem.
A skąd on to wie?

Znaczy przecież to, że wierzymy, to jeśli uznamy wszechmoc i wszechwiedzę Boga, to żadna nasza zasługa w sumie…

P.S. A język polski nie tylko nie jest ubogi, piękny jest:), acz nielogiczny, trudny i nieprecyzyjny.

pzdr

Upraszam łaski miłościwego pana Banana — o co idzie? Z tym zapachem czosnku itd.

Nie otwiera mi się zalinkowana wypowiedź Grosfelda, ale jakoś jej streszczenia autorstwa pana Banana nie wzbudza we mnie ani nastroju prześmiewczego, ani zrozumienia, o co idzie autorowi.

Bardzo jestem ciekaw, co sznowny Banan sądzi konkretnie — że chrześcijaństwo (uprośćmy – Kościół katolicki) nie stoi na ramionach judaizmu?
A na czym?
I czym pachnie to, na czym Kościół, wedle pana Banana, stoi?

I — last, but not least — co to ma do imć Palikota?

Bo my nic nie pojmjemy, ledwie od strachu żyjemy...

Ja aż tak pochopnie dalekosiężnych wniosków nie wyciągam.
Ponieważ nie wiem, co dana figura retorycna oznacza i czemu służy — pokornie pytam. Ot co.

“nie gadać choćby populistycznie jak nasz prezydent kiedyś” Ja mam taką małą prośbę – czy możesz nie wplatać Kaczyńskich do absolutnie dowolnego wątku? Bo mnie już troszkę od tych gadających głów źle się robi… Wiem, sam jestem sobie winien bo o nich wspomniałem w pierwszym akapicie – ale jednak w troszkę innym kontekście.

ale ja nie wplotłem dlatego, że ty o Palikocie i że prezydent, po prostu naprawdę mnie jego wypowiedź kiedyś zafrapowała, ż on do końca życia b ędzie chrześcijaninem czy katolikiem.
Wydawało mi się to takie trochę pychą przepełnione.
Gdyby ktoś inny tak powiedział, też bym tu zacytował, bo mi się skojarzyło z tematem, osoba Kaczyńskiego nie ma tu nic do rzeczy.

A “ciotowaty” może być? Teorię na temat rozgraniczenia znasz :)

Chodzi o to, że pojęcia gej (lub pedał, jak ktoś dosadny) i ciota są skorelowane ale nie tożsame: na przykład Ian McKellen jest gejem ale nie jest ciotą, a Piotr Kraśko jest ciotą chociaż ma zdaje się żonę. Nie każdy gej jest ciotą, nie każda ciota jest gejem. Słowa geja nie należy używać jako obelgi, ale “cioty” moim zdaniem spokojnie można.

Jeżeli nie jesteś w stanie wyrazić swoich myśli bez używania podobnego słownictwa, to proszę bardzo. Pomimo Twojej nieporadności językowej, z kontekstu i przefiltrowawszy przez Twój profil psychologiczny, wywnioskuję, o co tak naprawdę Ci chodzi :-)

“Jeżeli nie jesteś w stanie wyrazić swoich myśli bez używania podobnego słownictwa, to proszę bardzo” – dzięki Ci za poszanowanie wolności słowa, o Majestacie. Do kompletu poproszę jeszcze o przykłady używania przeze mnie takiego słownictwa.

“Pomimo Twojej nieporadności językowej” – słabizna, stać Cię na więcej :)

Za przytoczenie większego fragmentu z Grosfelda.

Też to odbieram podobnie do Ciebie i nadal nie rozumiem, czego Banan się czepia.

Św. Paweł przewałkował temat chrześcijan nawróconych z pogaństwa w tę i z powrotem, trudno dodać cokolwiek nowego.

Ale ludzie swoje wiedzą...
W jednej z gałęzi mojej rodziny wybuchł lokalny skandal, gdy młodzi małżonkowie postanowili pierworodnego ochrzcić Barnaba. Nawet do moich rodziców, niespokrewnionych bezpośrednio, apelowano, by przyłączyli się do rodowej presji aby imię zmieniono. Utkwił mi jeden argument: to takie żydowskie imię. Słowa te padły z ust człowieka imieniem Jan; jego żona Anna, a syn — Michał.

To you I ‘m an atheist; to God, I’m the Loyal Opposition.

Woody Allen

“to o populizmie, to nei do ciebie przecież” Wiem, że to nie do mnie było :-) Ale tak przy okazji, to mnie w ogóle mierzi publiczne obnoszenie się polityków z ich religijnością, msze na których obowiązuje dyscyplina poselska – obecność obowiązkowa, święte obrazki w klapach garniturów itp. Z wiarą ma to już niewiele wspólnego.

To jak to jest z tym karłem i olbrzymem? Tak jak Pan to przedstawił czy tak jak pan Rafał? Bo są to interpretacje lekko kolizyjne.

Pozdrawiam

Mam wrażenie, że różnica pomiędzy gigantem a olbrzymem jest czysto semantyczna, a oba cytaty dotyczą tej samej wypowiedzi, tego samego Jana Grosfelda.

Proszę o rzeczową odpowiedź.

Pozdrawiam

Święta tajemnica spowiedzi.
Weźmy.
U mnie w parafii spowiednik i spowiadający się siedzą ok 1 metra od strzgącej uszami kobieciny sprzedającej radiomaryjne pierdoły ulotne.

I tak to idzie z dołu do góry i z góry na dół.
Władza.
Tak jak w opisanym w Rzepie kościele prawosławnym.
Największy kapuś został zwierzchnikiem polskiej Cerkwi.
I od niego biskup Życiński odebrał właśnie order.

Ludzie patrzą na to i milczą.
Pogodzeni.
Jedni, ci aktywni naśladują.
Większość się z tym godzi.

pierwsze primo, warto pamiętać że zaplute karły puścił w obieg Piłsudski jeszcze w latach 20. przeciw endecji. Komuniści po wojnie ten slogan skierowali przeciw swoim wrogom…
W tym kontekście zabłysnął niedawno kontynuacją niechlubnej tradycji Radosław Sikorski…

Ale to tylko na marginesie, bo skojarzenie kwestii Grosfelda z “zaplutym karłem reakcji” mnie po prostu do łba by nie przyszło.

Bo słowa Grosfelda są niemal dosłowną trawestacją znanego chyba każdemu absolwentowi LO w Polsce słów XII-wiecznego scholastyka Bernarda z Chartres, opisujących relację kultury średniowiecza względem antycznych mistrzów.

A kto nie rozumie – ten baran…