Zastanawiałem się przez chwilę, co sam robię w takich sytuacjach i kto jest moją osobistą Drogą Gretchen.

Albo jest to kwestia płci, albo cecha osobnicza, ale zamiast dywagować epistolarnie mówię sobię “zamknij głupi dziób, idioto”, zwijam się w kłębek na łóżku i staram się przespać sprawę.

Czasami przechodzi po godzinie, czasami trwa kilka dni.

Czasami brakuje mi Mojej Drogiej Gretchen.

jestem wyczerpana. nieee to ja jestem wyczerpana ty co najwyżej możesz być padnięta

z życia wzięte:)

pozdrawiam

_{Był Noe, Noe, gość co się czasem spinał, ale uwierzył i gdy szedł po gnoju smród już się go nie imał!}

A co Pan się tak tłucze nadranną porą?
Pytanie dość retoryczne w związku z posiadaną przeze mnie wiedzą o składanej w Pańskim domu wizycie koleżanki harcerki.

Co do mojego tekstu.

Widzi Pan, ja ją niedawno postanowiłam wykorzystać w celach sobie tylko znanych, o jej istnieniu wiem od jakiegoś czasu. Teraz się może przydać dziewczyna.

Myślę o tym Pańskim przesypianiu i doprowadza mnie to do wniosku, że ja właśnie tak nie chcę. Z jednej strony sen jest w moim porządku wartości w pierwszej trójce lecz z drugiej jest ta potrzeba dotknięcia wszystkiego, obejrzenia, czucia.

Złapania tego co nie chce się dać złapać.

Cieszę się, że ona jest.

Kto wie czy w Panu, Panie Merlocie jakiś Cabernet nie siedzi?

:)

Ładne. Dziękuję.

:)

Cabernet siedzi zapewne, ale zwijanie się jest bez związku. Zwija się merlot. Może skwaśniały, bo za długo stał otwarty.

Dla mnie takie pisanie jest najważniejsze. W takim widzę sens najgłębszy dla tych co czytają i dla mnie piszącej.

To jak zdejmowanie zasłon, kłócenie się z wewnętrznym cenzorem bez gwarancji, że tym razem uda się z nim wygrać. Najczęściej to jest kompromis…

Jest jeszcze inna rzecz – jeśli się uda i ktoś powędruje w takie miejsca moje, albo jak piszesz, poprzez lustro w swoje osobiste to coś się od tego wędrowania może zmienić. Nie wiem co, nie wiem jak, nie staram się nic zakładać, nie określam celu. Każdy przecież idzie sam…

Pisaniem mogę pukać do innych i pytać “jest tam ktoś?”.

Zdarza się, że jest…

wiesz, ja to w sumie nie wiem kiedy do ktorej Gretchen pisze. wem, ze wciaz do tej samej, ale na ktorym poziomie zaslon aktualnie to juz nie bardzo.

pewnie napisze rzecz banalna w swej oczywistosci, ale co tam – mamy do czynienia tutaj z ludzmi co do ktorych mozna miec niemalze pewnosc, iz sa czy tez staraja sie byc soba. roznie z nimi bywa – czasem sa ciekawi, czasem nudni jak flaki z olejem. mamy tez do czynienia z doskonalymi awatarami. np twórca “Pana Yayco” moze byc kobieta. moze byc kimkolwiek. ale nie ma to znaczenia. rozmawia sie z Y jak z realna osoba i wiedza o nierealnosci tego bytu w niczym nie przeszkadza. nawet wirtualne emocje Y czy N odbiera sie jak realne. mamy tez caly katalog bytow posrednich. ciekawych i nudnych. jak to zawsze bywa.

z Toba Gretchen, kimkolwiek jesteś, to jest tak (pisze o wlasnych odczuciach), ze praktycznie zawsze gdy piszesz tekst osobisty, to stawiasz lustro. czytajac komentarze zawsze rzuca mi sie w oczy, ze komentujacy pisza o sobie, a nie o Tobie. wiesz co mam na mysli?

teza ciekawa, ale nie zamierzam dopuszczac mozliwosci jej prawdziwosci, bowiem automatycznie pozbywalbym sie przyjemnosci zwiazanej z czytaniem Panny G. swiadomie pozbywam się więc tej myśli. ooooo. juz sie pozbylem. ;-)

Myli sie Pan bardzo.

Tu nie ma żadnej kozetki, żadnego podstępu i żadnego przebiegłego planu. Drugie, trzecie a może i czwarte dno ma swoje źródło zupełnie gdzie indziej.

Tutaj proszę Pana, w rozmowie z Gretchen, może Pan spotkać mnie i nic więcej.

Cholera Panie Merlot! Wkurzył mnie ten pomysł Pański przyznaję. Może, jeśli się to utrzyma na takim poziomie, pojawi się odcinek [3].

trochę jednak żartowałem w tym ostatnim kwicie.
Człowiek wyszedł ze zwijki i już na niego wrzeszczą...

Wracam

Nie wrzeszczę na Pana przecież. Pewnie nie wyczułam żartu, bo to dla mnie ostatnio dość poważny temat do rozmów z Gretchen…

Spójrzmy na jasne strony: po pierwsze Pana wypowiedź stała się katalizatorem a po drugie choć myślał Pan, że na Pana wrzeszczą okazało się, że wcale nie.

Proszę zatem wyjść ze zwijki czym prędzej :)

że gdy Pannę G. coś boleśnie uwiera, to mnie, w jakimś tam ułamku też boli, solidarnie, czy jak to nazwać.

Mała pociecha, ale zawsze

Żebyś Ty wiedział jaki to tygielek emocjonalny siadać w tym fotelu… Aha… no tak… wiesz przecież...

To dla mnie trudne jest bardzo… Nigdy nie wiadomo czy te literki złożą się w jakikolwiek sens, w sens dla kogoś drugiego, w sens dla mnie.

Nigdy nie wiem czy to nie jest nazbyt niebezpieczne zasłonkę zdejmować kolejną...

Ale jeśli ktoś się przyłącza, jeśli rozumie lub choćby się stara to właśnie z tego powodu warto.

I kiedy się siedzi już w tym fotelu to w którymś momencie coś się tam uspokaja. Można porozmawiać cicho, albo nic nie mówić.

Uśmiechnąć się można.

Z opóźnieniem piszę ponieważ pracowałam.

Bardzo dziękuję za te słowa, niezwykle to dla mnie ważne. I miłe.

Zwiększa we mnie radykalnie poczucie sensu pisania.

Przesyłam uśmiech wcale nie wirtualny.