DZIEŃ PIERWSZY

6.30 – Polska z powietrza

Rano, 6.30 rano, a ja siedzę w Boeingu 737 zamiast spać. Jest ciemno i choć w gruncie rzeczy w samolocie można spać, zwłaszcza wobec całkowicie zniechęcającej do wszelakiej aktywności pory – odkładam sen na później.

Wcześniej, później, dzień, noc, śniadanie, kolacja – relatywność tych pojęć jeszcze poznam, ale tymczasem siedzę o świcie, całkiem wygodnie, pełna ekscytacji.

Sama nie bardzo wierzę, że gdy budzik zadzwonił o czwartej (tej czwartej w nocy, dodam żeby sobie dokładniej uświadomić skalę własnego nieszczęścia), to udało mi się wstać. W moim przypadku to absolutnie wbrew naturze.
Wstałam, zamknęłam walizkę, przytuliłam Rudą i ruszyliśmy.
Rozpędzililiśmy się, że ho ho. Zatrzymało nas zaraz za bramą: taksówki nie ma. Nie ma, a ja przewidziałam, że nie będzie, bo to jest TA korporacja, taksówka zamówiona z niemal dwunastogodzinnym wyprzedzeniem. Więc jej nie ma. Naturalne całkiem. Coś burknęłam, że wiedziałam.

Rozglądam się. Na mojej ulicy całkowita noc, ciemna i cicha. Nikogo zupełnie. Mój tramwaj przemyka też jakoś sennie.

Podjeżdża taksówka. Wysiada z niej mężczyzna, który prowadził dla mnie (oczywiście między innymi) teleranek, obok niego jakaś młoda dziewczyna i pyta czy państwo zamawiali. Zamawiali, ale to nie po nas.
Patrzę lekko ogłupiała, że człowiek który prowadził mój teleranek, teraz prowadzi taksówkę w godzinach nocnych, ale koła życia różnie się piszą.
Ja stoję i się kiwam, On rozmawia z panią w centrali, a ten od teleranka jak nie włączy radia, jak nie przekręci gały.

I choć byś upadł na kolana, i choć byś błagał – śpiewa wraz i rusza w tan. Chyba dobrze, że nie po nas… Ale taki energiczny…

W końcu łaskawie przyjechał inny pan, więc siedzę nad ziemią i piszę w drodze do Frankfurtu.

10.00 – Frankfurt

Nie lubię tego lotniska, bo mi się kojarzy z bezsensownym i chaotycznym przemierzaniem kilometrów.
Tym razem (a to już drugi raz) było zgodnie z przewidywaniem. Kilometry i kilometry, żeby odebrać bilet na dalszą część podróży, bilet bezgłośnie pozostający w torbie.

Tak to bywa, że idziemy bardzo daleko po coś, co mamy przy sobie.

Nareszcie kawa! W samolocie nie piłam, bo potrzebuję dużo mleka do kawy, a tu tylko wstrętna śmietanka. Widać moja kofeinowa desperacja nie była zbyt wielka.
Ale już jest. Nareszcie. Caffe Latte w Starbucks.

Wygodny fotel, w którym można się rozsiąść ze skrzyżowanymi nogami, pisać, pić tę kawę wyczekaną i wytęsknioną.

Samolot do Singapuru opóźniony jest dwie godziny

mamy za to darmowy lunch

za to nie wiadomo czy zdążymy na kolejny samolot w Singapurze

wiadomo za to, że jakiś nam zapewnią...

Kilimek dobrych i nie całkiem dobrych wiadomości.

Krok po kroku, myśl po myśli zaczynam przechodzić z trybu “nie wytrzymam już dłużej! dajcie mi wszyscy święty spokój!” w tryb “ziemia zwalnia swój bieg, licz od 10 do 1”...

12.00 – nadal Frankfurt

Lubię obserwować ludzi na lotniskach, w ten sposób jakoś obłaskawiam swoją wścibską naturę. Ciekawią mnie, ze swoimi drobnymi zwyczajami, tym co czytają, co robią, jak rozmawiają. Niezwykle się w takich miejscach mieszają nie tylko kierunki, ale kultury, kolory, zachowania.

Przed kilkoma minutami modlił się jakiś młody muzułmanin. Padał i wstawał, przed metalową barierką akurat. Coś tam mi się kołatało, że chodzi o stronę świata i godzinę... Za chwilę przyprowadził, dwie kobiety w to samo miejsce. One modliły się z większym zaangażowaniem. Dłużej jakoś, i szczególnie jedna oddała się temu tak mocno, że ostatecznie mężczyzna interweniował.
Nie czułam się jakoś zbyt komfortowo w tej sytuacji, nie potrafię dokładnie tego okreslić, nie wiem o co chodzi. Wydawało mi się to jakieś ostentacyjne. Jakby zbyt prywatne, by tak na widok publiczności międzynarodowej wystawiać.
Chyba w ogóle podobnie reaguję kiedy ludzie intymność tak wystawiają innym na pokaz.

2.30 / 9.30 – Singapur

Tutaj jest rano, w Polsce środek nocy. Po 22 godzinach podróży sama już nie wiem jaka jest u mnie pora dnia. Mam wrażenie, że ciągle jest rano, a jakiś zły odebrał mi noc.

Do Singapuru leci się jedenaście godzin, Nie miałam nawet siły pisać. Czułam jak narasta we mnie wściekłość.

Z braku ruchu, powietrza, to za ciemno, to za jasno.

Niewygodnie.

Boli mnie kręgosłup.

Mam o jedną nogę za dużo.

Posłuchałam muzyki, którą przytomnie ze sobą zabrałam. Poczytałam wzięte z Polski gazety, oraz czasopisma. Spałam. I jeszcze przede mną było sześć godzin…

Gapiłam się zupełnie otępiała w ekran z trasą lotu. Tu byliśmy, tu jesteśmy, tu będziemy. Samolocik rysunkowy się przemieszcza. Jak ślimak.

Zupełnie nie wiedząc co ze swoją złościa zrobić, zgrabnie ją umieściłam w tym cholernym idiocie co siedział przede mną! Cały czas fotel rozłożony! Leżał mi na kolanach, cholera by to wszystko! Kilkanaście godzin w bliskim kontakcie z fotelem poprzedzającym mój.
Rzucałam się i ciskałam słowami, bowiem sądziłam że on nic nie zrozumie, a ja sobie ulżę. Pod koniec się okazało, że to Rosjanin…

Jestem w Singapurze, jeszcze tylko dwie i pół godziny lotu. Oczywiście nasz samolot odleciał jakiś czas temu, ale jest następny. Za trzy godziny. I bezpłatny lunch.
Ale to już było…

Poczułam jakiś przypływ energii. Zapewne zostało to spowodowane szokiem. Takiego lotniska jak w Singapurze, nie widziałam nigdzie na świecie. To dziwne państwo – miasto, zamożne poza granice przyzwoitości znacznie, uczyniło lotnisko swoją wizytówką. Chyba, pewności nie mam przecież, ale takie to robi wrażenie.

Nie dość, że wszędzie, a tego wszędzie jest bardzo dużo, leżą dywany… Dywany na lotnisku! No ludzie! Wspaniale miękkie, porażająco czyste dywany. Tak czystych dywanów to w domach nie uświadczysz, a tu takie coś.

Otóż nie dość tych dywanów, to mają jeszcze takie spore pomieszczenie, gdzie latają (to znaczy, że są żywe, prawda?) motyle. Gigantyczne, średnie, malutkie – kolorowe, przepiękne tropikalne motyle. Mają roślinność odpowiednią, nawilżenie i temperaturę. Oraz człowieka, który o całość dba.

Nie dość dywanów i motyli, to jeszcze mają bezpłatną sieć wi-fi.

Uderzyła mnie też całkowicie odmienna atmosfera? Energia? Nieprawdopodobna życzliwość ludzi.

Bardzo szybko się poruszają... albo to ja jestem spowolniona.

8.30 w Polsce / 15.30 Denpasar, Bali, Indonezja

Minęło dwadzieścia osiem i pół godziny od chwili, w której wyszłam z domu. Myślę, że nie jestem zmęczona. Myślę, że mnie nie ma. Nie myślę.

Jeszcze tylko pozwolenie na wjazd, deklaracja celna przy wejściu.
Po co ja pisałam, że wiozę te filmy? Mogłam skłamać, niechby mnie aresztowali jeśli tylko miałoby być szybciej.

Podchodzimy zamiast do czerwonej linii, do zielonej. Grzecznie pytamy, że tu wpisane, że filmy, że… Machnięcie ręką, przechodzimy.
Na sekundę się celnik zreflektował i pyta czy to nie pornografia. Nie, nie pornografia. Normalny serial, który miałam oglądać w samolocie, ale nie oglądałam.

Jakoś bez pornografii wytrzymam te niespełna przecież trzy tygodnie. Cała kolekcja została w domu.

Wychodzimy z lotniska, uderzenie gorąca. Chyba czas, żebym zdjęła sweterek, kurtkę mam już w ręku. Jeszcze pół godziny… Tylko pół godziny…

Trwam. Pozbawiona enegii wiele godzin temu staram się tylko przetrwać. Niestety zobaczyłam swoją twarz w lusterku kierowcy… To chyba nie ja, ale jeśli ja i jeśli ja tak wyglądam…

Jest hotel. Sprawdzają czy nie wwozimy bomby. Nie wwozimy więc wjeżdżamy. Piękny ten hotel, ale ja mam w głowie tylko jedną myśl i jeden obraz: BASEN.

Kompletnie zobojętniała na wszystko, patrzę jak On wypełnia jakieś kwity, rozmawia z recepcją, ktoś bierze mój bagaż, ktoś mi daje różowy napój, ktoś się uśmiecha. Wszyscy się uśmiechają, nieustannie niemal. Ja chcę do basenu.

O ile jeszcze kiedykolwiek mam się uśmiechnąć to niech ktoś mnie wrzuci do wody.

Sama weszłam jakoś i to nagłe orzeźwienie, jakby życie wróciło to mojego zmaltretowanego ciała i nie mniej poszarpanego ducha. Cudowne uczucie.

Odnowiona jestem w stanie zjeść kolację. Dochodzi 11 wieczorem (jeśli wierzyć zegarkom). Odjeżdżam. Orientuję się, że mój wzrok coś dziwnego robi, utracił ostrość i obraz się rozjeżdża.

Wchodzę do pokoju, z trudem zdejmuję ubranie, z jeszcze większym wchodzę pod kołdrę. Niewiarygodny stan. Po sekundzie śpię. Kilka minut później podobno mówiłam przez sen. Coś o jakiś badaniach, żeby je w cholerę zostawić, bo ktoś inny zrobi (?) i coś o modlitwie (??).

Ponad trzydziestogodzinny dzień pierwszy się zakończył.

To nieprawda, że doba zawsze ma dwadzieścia cztery godziny, zazwyczaj ma. Nie można się nadmiernie przywiązywać do pojęć, bo kiedyś w końcu można się przekonać, że nasze przekonania są li i jedynie naszymi przekonaniami. Taka weryfikacja przekonania o przekonaniach to ciekawe doświadczenie. Teraz już poproszę z innej półki…

Yhmm… Jeszcze trzeba wrócić...