Leżysz spokojnie. Maszynki furkoczą i pikają. Mamy czas.

Wczorajsza historia dzisiaj, bo wczoraj nie było czasu. No tak bywa, że lecisz do kogoś coś ach ach, już, już opowiedzieć, a tu się okazuje moment całkiem nietrafiony.

Wczoraj już nie ma. Dzisiaj.

Leżysz spokojnie. Maszynki furkoczą i pikają. Mamy czas.

Wyszłam z pracy… Zastanawiam się jak wiele historii może się zdarzyć na tym krótkim odcinku wiodącym od mojej uliczki do przystanku tramwajowego, albo też wręcz odwrotnie od przystanku tramwajowego do mojej małej uliczki. Nie pierwszy raz się nad tym zastanawiam. Tyle mnie tam spotkało spotkań, że już sama nie wiem co o tym myśleć.

Więc wyszłam z pracy.
Poszłam na ten przystanek, na którym ławkę pod wiatką zamontowano na takiej wysokości, że siadam i macham nogami bez przeszkód.
Nie jestem zbyt wystrzelona w górę, żeby nie spojrzeć w oczy prawdzie mówiąc o swoim wzroście per nienajwyższy.
Uwielbiam to uczucie jak siadam tam sama, albo z Najlepszą Szefową i machamy nogami (ona jest wyższa i też macha więc ławka zamontowana jest wysoko, co było do udowodnienia).

Siadam sama, tego dnia zasypiającego wolniej, bo wiosennie.

Macham.

Zdążyłam zrobić ze dwa machnięcia, a tu mi się człowiek męski wynurza i mówi

Nie ma tu rozkładu?

Jest, ale tam – odpowiadam pokazując gdzie

Która jest u Pani godzina, bo u mnie dziewiętnaście po

A u mnie chyba jedenaście

Niemożliwe!

Dooobrze, to sprawdzę. No, u mnie jest osiemnaście po

No to rozumiem! To gra! – mówi pan wznosząc kciuk w górę

Cały czas rozplątuję kabelki od słuchawek, żeby pobyć z muzyką jeszcze bliżej Ciebie, ale już coś czuję... Pan się przysiada.

I mówi.

Se myślę, że mógłby się nie przysiadać, bo ta muzyka, ale za późno. Po chwili myślę, że Pana zesłał ktoś celowo.

No to ok, chowam kabelki słuchawkowe, a wraz z nimi muzykę.

Ale Pani jest piękna – oooo to po to mi tego Pana zesłali! (czy wspominałam, że nie był trzeźwy Michał? Pewnie sprytnie przemilczałam)

Jak Pani ma na imię?

Małgosia

Pana zatchło zupełnie, źrenice mu się rozszerzyły.

No co? – pytam

Oczy ma pani pięęęękne – uwierz, że patrzył na tej wysokości, na której są oczy. Jakie piękne? Ludzie! Co za bezsens. Tylko jeden mężczyzna mi mówił, że mam piękne oczy, ale nie był łaskaw… Nie mieszajmy historii, ekhmm…

Taka synowa jak pani, to marzenie. Żeby pogadać umiała, i żeby pośmiać się z nią można było.

Zobacz Michał, jakie to wrażenie można wywrzeć, no ale Pan nie był trzeźwy wszak.

Nagle:

Mam na imię Tadeusz – mówi głosem stanowczym i wyciąga do mnie dłoń swą.

Jakoś tak mam, że nie umiem nie podać swojej dłoni w odpowiedzi na cudzą, więc wyciągłam i pan Tadeusz mnie cmok. W tę dłoń.

I nagle jak się nie zerwie.
Zagrzebawszy w kieszeni kurtki wyciąga szeleszczącą torebkę, w niej trzy krówki.
Nie częstuje mnie. No skąd!
Oddaje mi całość.

Grzecznie mówię, że dziękuję. A on mi na to, ten Tadeusz:

Aaaaa co mnie to interesuje!

I wetknął mi tę szeleszczącą torebkę.

Opowiadał o swoim synu jeszcze. Że z dziewczyną mieszka, a bo to teraz młodzi. No sam wiesz.

Widzę, że jedzie mój tramwaj. Mówię, że to mój.

Pan Tadeusz cały w ukłonach przesyła słowa szacunku, nieustającego.

Macha mi na pożegnanie.

Ja jemu.

Zostałam z trzema krówkami.

Może ten Tadeusz to był Anioł odrobinkę przebrany i poczochrany?

Przyszedł. Usiadł. Porozmawiał. Ukłonił się.

Tyle, że jak Anioł się kłania, to mówi.

Będę się rozglądać za kolejnymi. Niech mówią.

To znaczy, że są z Tobą.

A Ty wiesz Michał, ile taki Anioł może?

Taki Anioł może wszystko, bo ma bezpośrednie połączenie z Górą.

Może być nierozpoznawalny, bo nie musi. Zna swoją pracę.

To mógł być Anioł.

Właściwie, czemu miałby nim nie być?

Torebka z krówkami leży na moim stole.