Zanm to przejście dobrze, co tydzień przemierzam je dwa razy w diwe strony i tak sobie pomyślałam, ile razy mogłysmy się minąć i nie wiedzieć, że to my… A może nie? Ja tam jestem w poniedziałki i środy. najpierw około 17.30 – 18.00, potem, gdy wracam, koło 19.45. Choć dziś może nie będę.
Ale moze kiedyś się spotkamy… :)
Pozdrawiam i Ciebie i Michała, nieustająco.

Ty tu jak dla mnie budujesz i budujesz coś.
Jakoś mi ten utwór przyszedł do głowy jak czytam Twoje listy.

I pewnie Ci się uda.
I będzie dobrze…
:-)

pozdrawiam

Wiedziałam, że się odnajdziesz. Wiedziałam.

Dzięki za nieustającą obecność.

:)

Śpię... Nie śpię... a może śpię ( i co tak sobie o tym we śnie myślę)? I tak co noc. Więc tę ciszę postanawiam zagospodarować. Z worka myśli wyciągam tą jedną (najbardziej parzącą) Spoglądam na nią a ona śmieje się ze mnie – niby wie, że zaraz ją schowam. W mojej głowie wojna wieczna wojna – tak mi gra. Myślę sobie dobra wracaj do worka tam Twoje miejsce…

1

2

3

To nie minuty to godziny się ciągną. Puff jak gorąco, prawie jak lokomotywa.

Dobra idę na spacer. Nie idę sama zabieram Cię Gretchen razem z Michałem. Oczywiście z Waszej własnej nieprzymuszonej woli (tak dla bezpieczeństwa, żebym za zdarte podeszwy nie musiała płacić, student biedny każdy Polak to wie ). Nie pada. Na niebie świeci… no może nie słońce, bo pora późna, ale też się uśmiecha. Znam miejsce, które ma wszystkie miejsca pod sobą. To taki mój osobisty “schownik”. Jest tutaj taki stary most, trzyma się na słowo honoru, myślę sobie, że jednak Ktoś od dołu go trzyma (przeżywał moje rozterki wagowe). Woda jak zawsze cicha i spokojna( ze strachu, że znowu wskoczę z całym oprzyrządowaniem). Teraz lubię się kłaść nad taflą wody by uchwycić tych mieszkańców co nieśmiało wyglądają...

Siedzę i siedzę, myślę i myślę czego naprawdę mi brak…Brak mi w tej historii Twojego opowiadania Michał. Nie męczy Cię ta cisza? ... Mnie męczyła… i wróciłam…

Czekam.

Gretchen są na świecie ludzie, którzy podnoszą nam skrzydła gdy one opadają.

Ty jednak robisz coś więcej nie pozwalasz im by opadły…

czy to powód do radości:)?
To odnalezienie się?
Znaczy odnajdywanie w słowach tych różnych?

No nieważne, nie o mnie tu chodzi, ale coś dawno nie smęciłem, chyba coś napisze niedługo.

P.S. Tak w ogóle to tak zupelnie na marginesie to chciałem ci zareklamować blog Defendo, która się pojawiła na TXT i dwa dobre teksty wyrychtowała.
Wprawdzie coś pisałaś, że w pseudodyskusjach na tXT nie uczestniczysz, ale bloga tegoż noweg to mamm nadzieję nie dotyczy, no:)
Szczególnie, że tam żywotna kwestia plotkowania dziś była roztrząsana.

P.P.S. Sorry za tę uwagę na marginesie i nie na temat, ale jakoś mnie tak naszło.

pzdr

Oczywiście, że ta krótka historia jest powodem do radości. Z tego przebudzenia i powrotu czerpię siłę, człowiek może dużo a jak jeszcze jest uparty. A Ty Michał też tak myślę Człowiek uparty, a jak nie to mojego uporu za 2 wystarczy. Zawsze wydaje mi się, że granica mojej tolerancji (wszelkich przykrych zdarzeń zarówno fizycznych i psychicznych) jest mała, ale wstaje kolejny dzień Z KOLEJNĄ WIELKĄ SIŁĄ i jak tu się nie cieszyć?

Opowiem wam któregoś dnia moją historię o Aniele. Co prawda Aniele Mnichu ale czy to nie znak jak Kocham Tybet…?