Nie dają, ale myślę też o tym, co by miał w ogóle, gdyby nie te miliony ludzi, którzy dawali mu znak, że jest dla nich ważny, że na swój sposób go kochają.

Jego izolacja, paradoksalna izolacja, była dla mnie przerażająca.

Ot był.
Za to ciekawił mnie jako pewien obiekt kultu.
Kultu, którego nie rozumiem, tak samo jak nie rozumiem jakiegoś Mobutu Se Se Seko, Kim Ir Sena, czy McCartney’a.
Ten amok im towarzyszący???

I jak by policzyć dokładnie skutki takiego amoku, to by dopiero wyszło?

Dziękuję, że zajrzałeś.

że ja sobie uświadomiłam wczoraj taki fakt, że Michael był zawsze. Odkąd ja jestem na tym świecie, to on już był.

Jego obecność była bardzo naturalna, po prostu był. Nie musiałam go słuchać, nie musiałam kupować płyt, nie musiałam nic w ogóle, bo jakby co to, kto jak kto, ale Jackson był.

Za łatwo się przyzwyczajam, za lekko przechodzę nad , albo mimo .
Tak wiele rzeczy wtapia się w tło…
Dopiero brak, przypomina o wypełnieniu.

Nie wiedziałam, że go lubiłaś. Zaskoczyłaś mnie.

Co do jego życia, to ja też dziękuję. Za nic.

To tak jak ja. Ja też tak mam, że nie lubię etykiet. Lubię szukać wszędzie.

Dlatego napisałam, że Dirty Diana wczoraj zakręciła mnie tak samo mocno, jak lata temu.

Dlatego kiedyś napisałam taki, a nie inny tekst o hip hopie.

Nie przylepiam Ci etykietek, no coś Ty. Ja? Tobie?

Strefa wolna :)

Jak miałam chyba z 15 lat, to sobie wymyśliłam, że napiszę do Michaela list, żeby mi odpalił milion dolarów, bo sam tego nie zauważy, a dla mnie to ho ho.
Naprawdę byłam gotowa spróbować, nie wiem co mnie powstrzymało.

nawet nie przeszłaś mi przez myśl.
Niby z jakiej racji? Dlaczego miałabyś?
No dajże pokój…

a tak się zastanawiam i nie wiem czy to moje wyobrażenie czy cuś w tym z prawdy jest, ale czy ludzie bardziej niż przeciętnie sławni/bogaci/inteligentni/mądrzy itd, po prostu wyróżniający się nie są i bardziej samotni i nie są bardziej w izolacji?

Nie wiem, ale tak sobie myślę.

W sumie nie wiedzą czy ktoś jest z nimi dla ich sławy/bogactwa/splendoru/fanu itd, znaczy może i wiedzą, ale pewnie zawsze czai się ta myśl.

A Michael, poza zagubiony przychodzi mi słowo jak o nim myślę:niedojrzały.

No i ta chęć bycia kimś innym, bo chyba o to chodziło w tym wybielaniu się.

Nie umiem tego do końca zrozumieć.

ogólnie postać ciekawa, a piosenki niektóre piękne.

Taki “Earth song” właśnie słucham.

Ma to urok jak i wiele innych piosenek Jacksona.

Pozdrówka.

Przypomina mi się “Thriller”, jak po zmroku, będąc sam w pokoju, zobaczyłem wychodzące z grobów zombie i ledwo żywy ze strachu wyłączyłem telewizor:)
Mam to gdzieś nagrane, chyba zaraz sobie puszczę...

Myślę, że może być tak, że Ci z Góry wykombinowali sobie, że jak już czegoś w życiu człowiekowi zabraknie, ale czegoś bardzo ważnego, jak miłość, dzieciństwo, bliskość, zrozumienie… Więc jak jakiemuś człowiekowi tego zabraknie, to być może Ci z Góry zbierają się na naradę i jednomyślnie uchwalają, że taki ktoś dostanie coś w zamian.
Jakiś niepowtarzalny dar: wrażliwość, delikatność, umiejętność widzenia, czego inni nie widzą, niepowtarzalny talent – taki jedyny na świecie.

Ten okaleczony przez ludzi człowiek, idzie w świat z tym wszystkim danym od Nich, Tych z Góry. I poprzez ten dar rozmawia, nawiązuje kontakt.

Bardzo trudno o kogoś, kto pokocha poranionego człowieka, łatwiej o kogoś, kto pokocha ten dar. I na dar wyłącznie będzie patrzył.

Wtedy taki dar może się stać kamieniem, który zabija.

To strachałam się tak samo.

Nie włączę tego teraz za nic, bo siedzę sama w domu, a potem nie zasnę jak się znowu zestracham.

Może kiedyś, jak już jego rodzice nie będą żyli?

Może ktoś coś odsłoni?

Pomyślałam dzisiaj, że jednak pewnie będą trzymać tajemnicę, dla pieniędzy.
Albo dla pieniędzy ją zdradzą...

Jednak kiedy pomyślę o tym domu, o tej gromadce dzieci, o tym co już wiadomo, to ciarki mi po plecach chodzą.
A dorosłe życie Michaela, tylko to uczucie wzmacnia.

że właściwie nie wiem czy chciałabym, żeby było prawdziwe, czy nie.

Jeśli bowiem nie poszczęści mu się powtórnie. Jeśli wobec najpierwszego zranienia, otrzymawszy dar, człowiek taki odkryje, że nadal jest tak samo, że wszystko co widzą inni to tylko ten dar, że on sam wciąż nie ma bardzo ważnych rzeczy…

To czy taki człowiek wolałby nie mieć daru?

Czy lepiej jednak go mieć?

Pisałam powtórnie mając na myśli, że kolejny raz w tym samym.

Dar oczywiście jest po coś, i ja akurat skłaniam się do myśli, że lepiej go mieć niż nie, bo zawsze jest gdzie uciec, zawsze jest jakieś u siebie .
A Ci z Góry są mądrzejsi od nas, choć tak trudno chwilami w to uwierzyć.

Nie jestem w stanie obejrzeć tego filmu All of Me . Nie chcę. Jeszcze nie.

Dobrej nocy, Magio.

Jak Marcin Kydryński, zastanawiałam się wczoraj nad podobnymi wątkami w życiu Elvisa i Michaela, obaj zbudowali sobie, już nie posiadłości, lecz wyspy własnego świata, obaj się krzywdzili, Michael poślubił córkę Elvisa.

Obu nazwano Królem…

Obaj są legendą.

Dwie smutne historie mężczyzn, którzy wnieśli coś nowego, przełomowego do świata muzyki, a przez to zrobili coś dobrego dla innych.