Nie oszukujmy się, bywa tak, że nasze plany biorą w łeb, jak to się w eleganckim świecie mówi, i trzeba pogodzić się z rzeczywistością taką, jaka ona jest.
Na przykład zaplanujemy sobie wycieczkę, nieodległą lecz jednak na tyle, żeby słowo wycieczka było uprawnione, oraz adekwatne.

Wstać się niby nie chce, ale wizja lasu, spaceru, zdjęć i ogniska niewegetariańskiego, pozwala z optymizmem patrzeć w przyszłość...
Dzwoni telefon, a już już się zwlekałam, dzwoni i spokojny głos, dla przykładu Magii, mówi że leje, że poczekajmy jeszcze dwie godziny, albo trzy, może przejdzie.
To śpij jeszcze – dodaje i się rozłączamy.
Ostatecznie, decydujemy wycieczkę odwołać.

Dobrze, choć nie tak znowu do końca, ale pojawia się myśl, co otóż zrobić z nabytą kiełbaską, która miała skwierczeć w ognisku radośnie, tymczasem leży smutna w lodówce.

Co robić, co robić?

Otworzyłam drzwi spiżarni, a tam leżą ziemniaczki młodziutkie, darowane w prezencie, pyszne prosto z pola.
Zajrzałam do kiełbaski, a ona trochę mniej smutna na myśl o ziemniaczkach. Rozglądam się i widzę jeszcze suszone pomidory (te to są dopiero! Można je wrzucać do wszystkiego! – rym), kapary, cebulę czerwoną.
Rozszerzam perspektywę na całą kuchnię, a tu na parapecie stoi świeżutka kolendra, która miała być składnikiem ogniskowej sałatki.

Nie jest źle.

Biorę te ziemniaczki niemiłosiernie uziemione, myję, kroję w takie plastry ni to cienkie, ni to średnie, w każdym razie z pewnością nie grubasy.

Kiełbaska nie zostanie zwyczajnie wciepnięta, kroję ją w półtalarki (śliczne słowo) i na patelnię. Bez żadnego tłuszczu, niech się jej własny wytopi.
Wytapia się jak ta lala, ale pani w sklepie uprzedzała, że kiełbaska specjalnie do ogniska, więc taka troszkę tłustsza, żeby się lepiej ogniskowała.

Kiełbaska skwierczy, zupełnie już radosna. Kiedy osiągnię punkt optymalny, na miseczkę z nią, tłuszczyk zostaje na patelni. Są porządni i staranni kucharze, którzy odsączają na papierze, ale są też kucharze leniwi, którzy używają łyżki i już.

Gdy kiełbaska skwierczy, to nie trzeba jej bardzo pilnować, da sobie radę, w tym czasie można pokroić suszone cudo pomidorowe w paseczki, a cebulę czerwoną jak się lubi. Dzisiaj lubiłam drobno, nie w piórka.

Jesteśmy już właściwie na finiszu, czyli bliżej końca niż początku.

Na dnie żaroodpornego naczynia (ciekawe, że zazwyczaj mówi się to na dnie , jakby można było inaczej…) układamy warstwę ziemniaków, wrzucamy przepięknie aromatyczną kiełbaskę, pomidory, cebulę, kapary, przykrywamy starannie (ale bez przesady) kolejną warstwą ziemniaczków.
Polewamy oliwą z oliwek, posypujemy oregano. O ile się komuś chce grzebać w tych wszystkich torebkach, czy słoiczkach z przyprawami, to może sobie dogrzebać coś jeszcze. Na zdrowie.

Piekarnik rozgrzewamy, co zrozumiałe, w zimnym może się nie upiec.
Przykrywamy dzieło rąk własnych folią aluminiową i wstawiamy do pieca. Ja rozgrzewam do temperatury maksymalnej, cokolwiek Włoch miał na myśli.

Zapiekanka się tam mości jakieś pół godziny, do czterdziestu minut – ziemniaki mają być miękkie, ale za żadne skarby, nie mogą przejść na talerzu, w fazę puree.

Ser. Jak kto nie lubi, niech nie dodaje, dla mnie zapiekanki bez sera nie ma i nie będzie.
Ulubiona mieszanka to żółty z pleśniowym.

Tylko uwaga, achtung: pod żadnym pozorem ser nie może się piec tyle, co całość! Ugotuje się na zupę i nici z efektu ciągnącego się pychowato sera.
No niestety, trzeba wyciągnąć tę zapiekankę, odkryć, doznać uderzenia gorąca, posypać serem i już bez przykrycia dopiec tyle, ile serowi potrzeba.

Znowu wyjąć, żeby zjeść. Porcje wedle zasług dzielone być mają.

Przypominamy sobie o kolendrze. Można ją pociachać, ale można te przepiękne listeczki ułożyć ot, tak od niechcenia niby.

Zjeść.

Smacznego Państwu!