Nie wierzę w istnienie przypadku, choćby wszystko wydawało się nieuporządkowanym przerzucaniem się od punktu, do punktu.
Dla wielu przerzucanie się będzie zbyt dynamiczne, wielu ujęłoby to raczej, jako niezwykle pracochłonne przeczołgiwanie się od dnia, do dnia.
Od godziny, do godziny.
Trwanie, z minuty, na minutę.

Kilka lat temu pracowałam z kimś, kto stał mi się bliski. Zapewne spoiwem wieńczącym tę przyjaźń były urodziny, obchodzone w jednym dniu?
Kto wie, już dzisiaj, jak to było?

Kiedy ja się rodziłam, on obchodził osiemnaste urodziny. Ładne, bo symboliczne.
Cenię takie symbole.

Był taki czas, w którym dotknęłam czarnej dziury życia.
Był, tak ja trzeba, jeśli jesteś Przyjacielem.

Potem trochę się rozwlekliśmy życiowo, każdy na swoją modłę.

W tym roku, w nasze urodziny, żadne z nas się nie odezwało. Jedno pochłonięte otchłanią, drugie z banalniejszych powodów.
Równolegle zdaliśmy sobie sprawę, z tego zapomnienia.

Zadzwonił. Był pierwszy.

Umówiliśmy się, jakoś nadzwyczaj szybko i tak samo szybko okazało się, że zmagamy się z tym samym, w tym samym czasie.
Zadał mi pytanie, na które wciąż szukam odpowiedzi…
Trafił celnie, bez zastanowienia, zadziwiony, że w ogóle jest okoliczność zadania takiego pytania.
Strzelił.
Trafił.
Zatopił.

Odpowiedź muszę znaleźć sama.

Kiedy tak siedzieliśmy poczułam, i straszliwie mnie to wzruszyło, że cokolwiek się stanie, czy nie stanie, to on będzie zawsze dla mnie.
Ktoś, dla kogo jestem jak siostra, jak najważniejsza istota na świecie. Tyle razy rzucał wszystko, żeby dać mi swój czas.
Ktoś dla kogo moje świry, nie są żadnym wachnięciem normy, ktoś, kto zrozumie wszystko i nigdy nie stanie przeciwko mnie.
To za mało.
Nie stanąć przeciwko, to za mało.
Wiem, że on zawsze będzie po mojej stronie, choćby już tylko spopielona pustynia.
Sprawdziliśmy to wcześniej, w warunkach bojowych.
Sprawdziliśmy.

Od naszego spotkania, mija tydzień.

Dostałam wiadomość...

Tragedia. Dramat. Smutek. Rozpacz. Ostateczność.

Odpowiadam, że byłam, jestem i będę. Szukam słów.
Mówię, masz moją przyjaźń, na niekończące się zawsze.
Gdybym mogła cokolwiek…

Słowa.

On wie.
Słowa, a on wie.

W tej chwili też, moja klawiatura wystukuje kolejne literki, układające się w kolejne słowa…

Może… Może po to tak długo trwała cisza między nami, żeby dźwięk wybrzmiał mocniej?

Może trzeba było tego oddalenia bez oddzielenia po to, żebym dzisiaj mogła wiarygodnie oddać to, co dostałam?

Przyjaźń to nieustanna, niekończąca się wymiana.

Całkowicie bezinteresowna.

Dobrowolna.

Dobra.

Wolna.