To nie jest teatr.
Intymna podróż wgłąb do emocjonalnego centrum, prowadząca nieodmiennie ścieżką relacji z innym, i z sobą samym. Wewnętrzny świat uzewnętrzniony dla innych odważnie, lecz cicho, bez głosu, bez słów, niemal bez światła. Oni dwaj i muzyka.

Ich dwóch, czy on jeden?

On i Bóg?

On i dusza?

Planeta jednego człowieka, którą wszyscy zamieszkujemy w oddalaniu się i zbliżaniu, w bliskości, upadaniu i podnoszeniu się z trudem, lecz prowadzeni choćby obecnością, wstaniemy.
Współobecni w drodze, którą idziemy – każdy inaczej i na swój sposób, a tak podobni do siebie. Autonomiczni nierozdzielni.

Łamiemy kręgosłupy, padamy na kolana, krzywdzimy i jesteśmy krzywdzeni, lecz nieustannie idąc spotykamy wyciągnięte do nas ręce, objęcia, w których możemy się zanurzyć.
Bliskość samotnych planet.

Czasem gonimy własny cień, chcąc wydrzeć z niego odpowiedź, której on nie zna, bo ona jest w nas, nigdy gdzieś poza.

Marcin Jarnuszkiewicz staje przed sobą i mówi o sobie, bez słów opowiadając historię każdego z nas. Wolniutko, z namysłem, ostrożnie oddając kruchość i niezłomność człowieka. W ciszy, żeby słowa nie zakłócały istoty stając się pretekstem do uniknięcia spotkania z najważniejszym. W prawie całkowitej ciemności, żeby światło nie rozpraszało.

On, ten drugi, nie jest marionetką bezwolnie poddającą się cudzym dłoniom. Tak może się wydawać przez pierwszych kilkanaście minut, ale to złudzenie pryśnie w chwili, w której zobaczymy jego życie, jego ruchy, jego wolę. On, przede wszystkim On, chce coś powiedzieć.

Patrzymy na niezwykłą relację, chwilami trudną, chwilami wzruszającą spiętą bliskością tak bliską, że stanowią jedno. Odpychają się i powracają do siebie. Spierają się, kłócą ciągle siebie wzajemnie szukając. Nie mogą się rozdzielić. Nie chcą.

Zaproszenie na próbę przyjęłam z wdzięcznością i ciekawością, ale dzisiaj czuję się zaszczycona, że mogłam zobaczyć Marcinowy Homework . Próba, okazała się pierwszym publicznym wystawieniem, premierą premier. Nie było powtórzeń, żadnego zatrzymania. Opowieść płynęła spokojnym rytmem, przejmując do szpiku kości obcowaniem z człowiekiem w jego najintymniejszym spotkaniu.

__________________________________

Homework można zobaczyć w warszawskim Teatrze Academia 2, 3, 4 i 5 listopada.
http://www.teatr-academia.art.pl/

Wszystkie zdjęcia zrobiłam już po spektaklu kręcąc się po scenie, jakby we śnie.