Wstydliwa ale nie w tym kontekście w którym piszesz. Wstydliwa w kontekście wierności i w kontekście jej potwierdzania. Miłość istnieje gdyż ją potwierdzamy lub nie.
Miłość się nie kończy ale człowiek z niej rezygnuje. To chyba jest istotna różnica.
A wstydliwa gdyż trudno się przyznać przed samym sobą, że Miłość to przede wszystkim dawanie z siebie a nie branie. Natomiast małżeństwa się rozpadają gdy ktoś zapomni o dawaniu a chce ciągle brać.. .
Wstydliwa gdyż trudno się przyznać do egoizmu przed sobą, swoimi dziećmi i przed żoną/mężem. DO tego, że warunkujemy swoją miłość od tego, ile otrzymujemy w zamian. To warunkowanie jest rzecz wstydliwa którą miałem na myśli.
Mówiąc wprost przyznaniu się do braku Miłości jest wstydliwą rzeczą.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Ja pochodzę z prostej wiejskiej rodziny. Nie wiem czy moi rodzice wstydzili się okazywać uczucia wobec siebie, przez przytulenie, pocałunek czy mówienie sobie miłych rzeczy. Na wsi w tamtej epoce facet to “twardziel” i w ogóle takie sposoby wyrażania miłości były “wstydliwe”, nieprzyjęte.

Jednak nie powiedziałbym, ze nie kochali się.

Na szczęście miłość można okazywać także na inne sposoby: wierność, wspólny system wartości, wspólne dźwiganie codziennego krzyża obowiązków i niedostatków, itd.

Na pewno lepiej byłoby gdybym miał w oczach naturalny obraz mężczyzny który okazuje żonie czułość, bo to dobra zdolność. Ale potrafię sam do tego dojść, poza tym pomaga mi w tym żona, :-))

Jednak sposoby okazywania miłości wynosimy z domu i wzorce są ważne.

W niedzielę bylismy na rekolekcjach dla małżeństw i rekolekcjonista powiedział fajną rzecz.
Dla małżonków miłość do dzieci nie powinna być na pierwszym miejscu ale przedewszystkim powinni kochać siebie nawzajem. A ta świadomość, że się kochają dziecku wystarczy, gdyż w ich miłości czuje się bezpieczne i kochane. Ta ich miłość będzie promieniować na odniesienie do dzieci i je wypełni.

Jest wiele rozbitych małżeństw które nadal kochają swoje dzieci ale nie mieszkają razem. Owe porzucone dzieci chętnie zamieniłyby miłość w stosunku do siebie, na miłość wzajemną swoich rodziców która gdzieś zniknęła.
W ogóle rozwód dla dziecka to trauma nie do wymazania.. .

A nie okazywać miłość wzajemnej wobec dzieci to “grzech”. Wszak i w tej dziedzinie potrzeba im wzorców, co nie?

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Co to sie porobiło. Przecież się z dnia na dzień styl poldkowy nie zmienił – ale to miłe, że
“podmienił się on” bez mojej wiedzy. :-)))

Natomiast ja wolę jak rodzice mieszkają razem, są wierni sobie i swojej milości. Wolę jak moje dzieci mają dziadków wiernych sobie wzajem i swojej miłości, i wogóle najlepiej czuję się w pełnej rodzinie.

Sam nie miałem dziadków bo wcześnie zmarli i się nie załapałem, ale jak sobie myślę, że mogłoby im “odbić” i pójść w tango.. , to smutno by było. Chociaż musiałbym się do tego przyzwyczaić i na stałe jedną intencję modlitewną uruchomić.

Moje dzieci są szczęśliwe, że mają kochających je i się nawzajem dziadków.

Pozdrawiam.

Wreszcie się różnimy. :-))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

rzeczywistości zmienić różdżką się nie da. “Jest jak jest” jak mówi mój Tomek. Nie wiem czy mi byłoby łatwo zaakceptować u zyć to, co Tobie się w Twojej rodzinie przydarzyło.. .

A wierzysz w teorie dwóch połówek pomarańczy? Innymi słowy, czy możliwa jest miłość dozgonna i piękna w praktyce a nie w hymnie o miłości?

Pozdrówki.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

połówki pomarańczy to pewien skrót myślowy. Dla mnie oznacza, że jest to możliwe i, że Bóg chce aby tak było więc dwoi się i troi aby się udało.. .

Ja trafiłem na swoją Milość przez pomyłkę telefoniczną.. . No i się zaczęło.

:-))))

A żeby dodać pikanterii była to osoba którą dobrze znałem, lubiłem ale lubiąc ją nigdy nie myślałem o niej w kategioriach “mojej dziewczyny”. Aż tu nagle zwrot akcji odkrycie niemal ameryki. :-)))

Okazało się, żeśmy sobie dojrzewali do siebie w oddaleniu i lubieniu się. Z perpektywy cieszę się, że żeśmy się lubili przez dobre kilka lat i nic więcej. Dzięki temu dojrzeliśmy.. do siebie.

Pozdro!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

no właśnie. Czasem to co nie jest powiedziane słowem ale napisane życiem.. – zwyczajnym, prostym krzyczy głośniej niż najpiękniejsze słowa. Z zewnątrz mało gestów, słów, fantazji a bez problemu kilkadziesiąt lat.. . Czym to wytłumaczyć. :-)))

We mnie budzi to ogromny szacunek. Moi rodzice obchodzili 50tkę niedawno. Pełen szacun! Chciałbym dożyć.

:-))))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

ja jestem za!!! Mają znaczenie ale zadziwiające jest to, że przy ich “nieliczności” chyba pozornej miłość po grób.. .

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

http://tekstowisko.com/maciejem20/60762.html#comment-640919

Więc przytoczę, jak to się zaczęło, jeśli chodzi o mnie:

[ jak czytam takie zdania:

“Pójście w tango może być też przez brak komplementów.. . Znajdzie się taka co powie “jakiś ty mądry”, “odpowiedzialny, zaradny a żona nigdy tego nie powie. I pójdzie taki omeś w “ramiona pięknych słów..” .”

Albo takie odpowiedzi:

“Mąż/Żona zachowuje się niedopuszczalnie – bezwzględnie popieram rozwody.”
Pino

na co Poldku Ty:

“czyli żadne śluby, przysięgi nie mają sensu gdyż są warunkowe – jeśli ty… , to ja też.”

To mi się robi słabo i to bardzo. Gdybym nosiła scyzoryk, otworzyłby się natychmiast.
Pffff….! ]

I, zanim się tu przenieśliśmy, napisałeś do mnie:

[ “Gretchen
dodaj do tych zdań swoje o scyzoryku.. – dodaje pikanterii.
Nie zauważasz, że Twoja odpowiedź jest już totalnym odlotem.. ?
Napisz o co Ci idzie, bo ze scyzorykiem dyskutować nie można.” ]

A teraz już dalej i zgodnie z prośbą o wyjaśnienie.

Jakim odlotem jest moja odpowiedź? Nie znasz powiedzenia o scyzoryku, który otwiera się w kieszeni, kiedy ktoś naprawdę podniesie Ci ciśnienie?

Po pierwsze, w mojej opinii nie można tłumaczyć, chlania, lania i łajdactwa któregokolwiek z małżonków (o to zagadnęła Pino), brakiem komplementowania go przez drugą osobę. To jakiś absurd.

Po drugie, słowa przysięgi mówią: ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że cię nie opuszczę, aż do śmierci.

Kto łamie przysięgę: ten co za mało komplementuje, czy ten kto chleje, bije i się łajdaczy?

Poleciałaś scyzorykiem po ekranie.. .

Czy ktoś napisał, że brak komplementów jest przyczyną pijaństwa, itp? Ja napisałem ale o tym, że może “taki pan” pójść w tango z panią która go dowartościuje. A tego dowartościowania nie otrzymał od małżonki. I nie po to aby się upić poszedł do kobiety która go bardziej uwenerowała.. . Nie napisała też tego Pino. Więc stąd ten “scyzoryk”.

Zdarza się, że ktoś pije, bije i się łajdaczy ale mieszka ze swoją żoną.. .

Zdarza się też, że jest skutek i jest przyczyna.

1. Nie od razu po ślubie mąż albo żona zaczyna pić a więc dzieje się to powoli i wskutek przyczyn, różnych.
2. Jeśli dochodzi do rozmontowania relacji pomiędzy małżonkami, również nie dochodzi do niej z dnia na dzień.

Wniosek. Przyczyna rozkładu związku nie leży zazwyczaj po jednej stronie ale się rozkłada. Stąd odpowiedzialność za to co się dzieje i reakcja na czas.. , a nie czekanie aż koleżanka z pracy dowartościuje męża. Albo odwrotnie, kolega z pracy dowartościuje żonę.
Pijaństwo i “te z grubej rury patologie” to jedne z możliwych.
Dzisiejsze związki które się rozlatują to wersal. Ona robi karierę i ON. On dostał angaż prezesa i potrzebuje młodszej partnerki gdyż się przeprowadził do stolicy.. . Oba robi inną karierę. Właściwie rozchodzą się w przyjaźni i w poczuciu odpowiedzialności.
Dzisiejsze rozwody to eleganckie rozejścia w przyjaźni i trosce.

A prawda leży po środku. MOja znajoma pani doktor od beznadziejnych przypadków zaczyna sklejać małżeństwa od tego aby przyznali, że to ich wspólna wina i wspólny problem.

No to rozwinąłem. Pozdro!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

“Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony”

ka-pe-wu? :P

=moje nudne i banalne foty=

Dlatego nie będę niczyją żoną, wolę mieć własną głowę – przy całym ryzyku z tym związanym :))

kłócisz się z Poldkiem zamiast mnie :(

Choć fakt, wy macie długie, świeckie tradycje w tym względzie :D

Rozwód to zawsze koniec pewnego świata… Boli mniej, albo więcej, ale boli.
O ile ktoś twierdzi inaczej, to ściemnia. :)

Człowiek jest w stanie przeżyć nie takie rzeczy, ale jednak to zawsze jest smutne. Bez względu na okoliczności. Nawet wtedy, kiedy wyzwala.

Zamiast Ciebie, czy zamiast z Tobą? :))

Tradycje mamy, że faktycznie długie. Jak mnie czasem ruszy, to normalnie…

Odmówiłaś kłócenia się z Poldkiem, o ile dobrze zrozumiałam, więc przejęłam pałeczkę, bo są dwie sprawy, które mnie ruszają nieodmiennie: bicie dzieci i poplątanie w odpowiedzialności.

Z całym szacunkiem dla skomplikowania życia
Gre

P.S. Czyli kto jest największą zadymiarą? :)

raczej ślepa uliczka…

=moje nudne i banalne foty=

a raczej czuję Twoje przyczajenie. :)

O pedałach już było… Ale… Aleeee! Aleeeeee!!!!

Separacja małżonków jest dopuszczalna bez grzechu, o ile bez grzechu.

To pytanie Poldka do Ciebie, czy tamta żona dochowuje wierności mężowi, który już dawno ma inną rodzinę, też mnie ruszyła.

Nawet Żydzi tak nie mają :))

a nam zamieszał Pawełek dzisiaj omawiany, plus rzymska obyczajowość und prawo.

O tym ostatnim to nawet powinnaś coś wiedzieć, Pani podwójna magister :P

a wy medytujecie pod prysznicem, przełykając pokarm, nie zabijacie komarów i ogólnie jesteście porąbani!

A Budda jest za gruby!

O!

ale jednak seks i fizyczność nie są obwarowane, zadrutowane i otoczone duchem grzechu.

Pokażę Ci szczupłego Buddę, piękny jest!

Spadówka.

:)

Gdybym była św. Pawłem, to wyglądałoby to inaczej trochę.

umiera w wyniku tej wizji

7 Nuże więc! W weselu chleb swój spożywaj
i w radości pij swoje wino!
Bo już ma upodobanie Bóg w twoich czynach.
8 Każdego czasu niech szaty twe będą białe,
olejku też niechaj na głowę twoją nie zabraknie!3
9 Używaj życia z niewiastą, którąś ukochał,
po wszystkie dni marnego twego życia,
których ci [Bóg] użyczył pod słońcem.
Po wszystkie dni twej marności!
Bo taki jest udział twój w życiu i w twoim trudzie,
jaki zadajesz sobie pod słońcem.
10 Każdego dzieła, które twa ręka napotka,
podejmij się według twych sił!
Bo nie ma żadnej czynności ni rozumienia,
ani poznania, ani mądrości w Szeolu,
do którego ty zdążasz.

Kapiszi? :P

niech Serg z Igłą zaproszą, no nie wiem, kogoś z Frondy, antyklerykała, czy inne ciekawe zwierzątko…

O! Terlikowski byłby dobry :)

Tylko musiałybyśmy ustalić, która bije, bo tak we dwie, to niesportowo jakoś.

Pururu

albo, prawda, z pozycji historycznych (nie jestem wcale pewna, czy o niektórych aspektach KK nie wiem więcej od niego), prześmiewczych i szyderczych, albo psychologicznych, troszku poważniej i ze scyzorykiem :)

Igła! Chcemy katola, hej Igła, chcemy katola!

nie mam pojęcia. A co napisała?

Jeśli w mojej obronie przypadkiem chcesz rżnąć, to nie trzeba :)

Choć z drugiej strony… Ja i pacyfizm?... No nie, wybacz, lepsza strono mej natury…

Alter eggo mode on

Tobie się też dostało.

Dobranoc, kurna, muszę rano genialny esejek (vide blox) przedstawić na angielskim :P

Brzmi tak jakby ktoś kogoś wepchnął w jakieś toksyczne relacje i zmusił do zawarcia małżeństwa. Toksyczna relacja nie bierze się znikąd.

Czy sądzisz, że rozwód ma działanie uśmierzające, leczące toksyczne relacje, itp? Wg mnie chyba masz na myśli separację – życie obok nie razem.

A czy ma usprawiedliwiać wina? W kontekście że “wina” mozna tylko powiedzieć, że odpowiedzialność za małżeństwo wspólne bo małżeństwo wspólne, życie wspólne, dzieci wspólne, itd. Odpowiedzialność też wspólna.

Uznanie wspólnej winy a więc odpowiedzialności za ten stan który jest, jest punktem wyjścia w podjęciu wysiłku by cokolwiek zmienić na lepsze. Nie ma takiej możliwości gdy jedna ze stron wini drugą i odwrotnie. Nie ma punktu wyjścia aby zacząć jakiekolwiek działanie zmieniające cokolwiek na lepsze.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

W moim środowisku to oznacza odejście ze związku z inną kobietą.. .

Ona i ON odpowiadają za relację jaka ich połączyła. Codziennie. To podobnie jak z kwiatem. Albo go przezyje albo uschnie – w zaleznosci od tego czy będzie podlewany. Stąd “podlewanie miłości” leży po obydwu stronach a nie po jednej. Gdy są dzieci, obowiązki, koniecznośc podziału ról, to “podlewanie” ma jeszcze inną formę. I to czy jest “podlewanie” powoduje uwiąd albo rozwój miłości.

Każdy przypadek jest inny i złożony. Trudno uwierzyć, że facet się skutecznie zabunkrował. Wiele osób uważa, że jak ożeni się z nim, to On się zmieni, albo Ona go zmieni. Gdy najczęściej jest tak jak było lub jeszcze gorzej. Małżenstwo nie jest lekarstwem na zmianę. Ale realizowanie wspólnych celów.

Pisałem już o tym do Grzesia. Są takie przypadki które nie są w stanie ruszyć z miejsca gdyż wzajemnie oskarżają się “kto jest winny”. Oboje są winni, jeśli każde sądzi, że ten obok jest winny. Pani doktor zaś ma ogromne doświadczenie. Jest doktorem nauk medycznych ze specjalizacją w psychiatrii. Zajmuje się trudnymi małżenstwami kilkadziesiąt lat.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Czy Twoim zdaniem złamanie przysięgi przez jedną stronę upoważnia do złamania jej przez drugą?
Oczywiście, że czasem separacja jest koniecznością.

Ale inna jest perspektywa małżeństwa jako kontraktu cywilnego – w myśl którego, gdy któras ze stron go łamie to kontrakt można rozwiązać a inna jest perspektywa małżeństwa sakramentalnego.

Dwie różne rzeczywistości duchowości. Choć w przypadku sakramentalnego potrzeba dużo większej odpowiedzialności, duchowości, wiary aby się w takie cuś pakować.

A często jest tak, że fajnie jest gdy zagrają organy, kamerzysta nakręci ślub w pięknym Kościele a po wyjściu jest Baj Baj Panie Boże i… – wszyscy tak doskonali w miłości, że rozwód najlepszym rozwiązaniem.

Perspektywa sakramentu małżeństwa jest taka, że przyjmuję żonę/męża jako dar od Boga za który jestem odpowiedzialny. Także odpowiedzialny za jego/jej zbawienie.

Może was smieszyć cieprliwość kobiety od której odszedł mąż, a ona pozostała mu wierna. Są takie przypadki, że wierność jednej strony powoduje to, że po dwudziestu latach on wrócił i zaczynają żyć na nowo.
Tylko dlatego, że ona pozostała wierna miłości. Ocaliła ją i on mógł do niej wrócić. Może to głupie dla wielu. Oki. Każdy ma prawo do “swoich gustów”.

Natomiast denerwuje mnie to, że wszyscy się tak zachwycają hymnem św.Pawła o milości jak Bozym Narodzeniem. A tam pisze: miłość wszystkiemu wierzy, wszystko znosi, we wszystkim pokłada nadzieję. Trza się zdecydować albo na miłość albo na szukanie “miłych wrażeń”. Kto mówi, ze miłość jest łatwa? Nie jest łatwa ale jest możliwa.

Kto szuka łatwizny ten się wykolei.

Nie oznacza to, że jak mąż bije, itd. To należy pozwolić się katować. Ale oznacza to, że trzeba działać. Nawet zdecydowanie: zawiadomić policję, wysłać na przymusowe leczenie, separacja, alimenty. Można i trzeba tak robić gdy sprawy za daleko zajdą. Ale jeśli jest Miłość, to pozostawi zawsze furtkę powrotu.
Czasem może nawet do niej fizycznie nie dojść ale z jej strony nie ma cudzołóstwa.

Miłość jest wierna.

W cywilnym kontrakcie jest wierna do czasu.. .
Miłość o ktorej pisze św.Paweł jest wierna.. , aż po…. Krzyż( a więc ogromne cierpnienie). Miłość o której pisze św.Paweł to taka: Nie ma większej miłości od tej gdy ktoś życie swoje oddaje za …. .

Taka jest miłość. Ale taka nie jest popularna, gdyż – jak widać – małżeństwo jest traktowane warunkowo jak kontrakt cywilny, który można rozwiązać gdy jedna ze stron nie dotrzymuje umowy.. .

BIznesowe ujęcie, nie ma nic wspólnego z miłością ale przypomina kontrakt biznesowy.

Generalnie pytanie o rozerwalność czy nierozerwalność małżeństwa to pytanie o Miłość: – czy istnieje – czy jest możliwa – czy św.Paweł pisze prawdę w swoim hymnie o nim – jest tez pytaniem czy Bóg jest milością, a skoro jest, czy siebie daje ludziom. A skoro daje Siebie ludziom, co jest “nieteges” z ludźmi skoro Go nie przyjmują świadomie.. , i nie działa.

Nie działa, bo sakrament to nie “hocus-pocus” ale swiadoma współpraca z Łaską Bożą.

A nie przyjmują Go świadomie, gdyż gdyby wszyscy obchodzący Boże Narodzenie przyjęli Go to świat wyglądałby inaczej. A z Miłością często jest tak jak z obchodami Bożego Narodzenia. Świętuje się sielskość i anielskość a nie Boga Narodzenie.

Nawiązując do tytułu wpisu.

NIe nazywam Miłością, tej miłości która zawiera się w kontrakcie cywilnym o którym wspomniałem.. . Miłość dla mnie to tylko ta, o której mówi św.Paweł.
A więc nie ludzka ale Boża.. – która wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję.. . I jest większa niż nadzieja, która ponoć umiera ostatnia. Nawet jak nadzieja umrze pozostaje Miłość.
Ale ten ja pozna kto pójdzie za nią i zaryzykuje. :-))))
Dla mnie osobiście Miłości nie byłoby gdyby nie było Boga.. . On jest Źródłem i skarbcem. Ale mniejsza o jej pochodzenie. Ważne jest to, że Jest.

Pozdrawiam

p.s.
Jak już dojdziemy do wniosku, że MIłość wg św.Pawła istnieje to może trza byłoby zadać sobie pytanie jak ją ocalić i… “nie pozwolić jej odejść”?

:-))))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

To tak, jak powiedzieć. Poddajcie się, jesteście “potoczeni” powietrzem.. .

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

...e chyba uprzedzony jesteś do tego co piszę.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Oki. Moja rzeczywistość, a stąd moje pisanie jest trochę inne z uwagi na wiarę. Piszę więc w tym kontekście.

Kwestie wiary są indywidualne więc nie sądzę abym kogoś w jakiś sposób potrafil nawet uszczęśliwić. Sam siebie nie potrafię uszczęśliwić.. .

Piszę o tym do czego sam mam osobiste przekonanie i uważam za dobre. Ty, mozesz mieć inne spojżenie i dobrze jeśli je masz.

Pisanie więc to wymiana zarówn doświadczeń jak i poglądów. Czasem iskrzy, i dobrze.

Pozdrawiam.

p.s.
Fajne fotki robisz.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Albo kiepsko się starają.. .

Nie to mam na myśli. W kontekście miłości, piszę, że miłość warunkowa nie jest miłością.. tylko umową. Miłość z natury jest bezinteresowna a nie interesowna.

E tam. Miłość jest jedna a nie chrześcijańska czy protestancka. A zapodany przykład potwierdza to o czym pisze św.Paweł, a córka tego nie zrozumiała gdyż sobie to skalkulowała jak inwestycję.. .

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Nie rozumiem dużych liter w tym kontekście.

Maja one oznaczać, że jest głupia, że pomimo krzywdy jaką jej i córce wyrządził ona się za niego modli i być może mu wybaczyła?

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

wiem, tyle ile Ty napiszesz. Jednak nie uważasz, że wpadasz we własne sidła?

Napisałaś:
““Jak fascynująco działa ludzka pamięć. Ona uważa, że nic absolutnie nic do wybaczenia nie ma, mąż był super..”.

Jesteś pewna co ona uważa?

Skąd masz pewność, że nie pamięta ?

I drugie: trudno uwierzyć w to, że chodzi sobie na grób dla joggingu. No bo jeśli nie wierzy w to, że istnieje coś więcej niż nasze ciało, które “pada jak mucha..” to czego ona szuka na cmentarzu, czegoś czego nie ma?

Głupi rzeczywiście bywam – są na to dowody,

:-)))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

nie opowiadam o ludziach mi zupełnie nieznajomych :p

Poldku, cała masa ateistów odwiedza groby na 1 listopada. Po co? Ta pani ma 75 lat i niewiele w życiu do roboty. Wiem, że przez całe życie nie chodziła do kościoła, ani nie interesowała się religią. A zmarły mąż wydaje się jej wspomnieniem lepszych czasów… jakkolwiek jest to absurdalne w tym przypadku.

Ależ słuchaj, mnie akurat idea nierozerwalności małżeństwa irytuje niewiele, by nie powiedzieć wcale. Zgłoś się do tych pozostałych zadymiarzy ;) Ja jestem katolikiem, złym, ale katolikiem.

Miałabym wiele do powiedzenia (i wyśmiania) a propos małżeństwa od strony historycznej, ale teraz mi się nie chce. Kiedy indziej.

A propos wypraw w góry

Zacznijmy od początku.

1. Związek małżeński niezależnie czy cywilny czy sakramentalny jest dobrowolny.
2. Jest zobowiązaniem podejmowanym dobrowolnie, świadomie w imię miłości – jak twierdzą wszyscy będący w “tym momencie życiowym”.
3. Dobrze życzą małżonkom nie tylko przyjaciele i bliscy ale także Bóg. A w sposób szczególny jest do dyspozycji tych którzy wobec Niego i z Nim chcą realizować ten projekt życiowy.

Co małżonkowie z tym zrobią, to ich wola i ich sukcesy i porazki których owoce będą sami spijać.

Przede wszystkim przysięgi przed Bogiem nie da się wymazać.. . A więc zbudowanie sobie wolnego związku jest cudzołóstwem. Tutaj jest zagwozdka.

Patologie tylko dowodzą nieodpowiedzialności ludzi za to, czego się podejmują. Mogą sobie budować życie jak chcą, zmieniać żony/mężów na kolejnych partnerów i partnerki ale już niech nie mówią, że im Kościół kłody pod nogi rzuca. Gdyż Kościół nikogo pod ołtarz nie ciągnie siłą ale obiecuje pomoc i wsparcie w sensie duchowym jak i formacyjnym. Gdyż w Polsce jest co najmniej kilkanaście ośrodków rekolekcyjnych dla trudnych rodzin.

Sakrament jest szansą i zaproszeniem do szczególnej wspólnoty z Bogiem. Ale może być tylko możliwością z której nikt nigdy nie korzysta. Co widać jak na załączonym obrazku.

Sakrament jak garnuszek do czerpania wody, bez współdziałania człowieka jest bezsilny. Tragedie ludzkie dowodzą tego, że nie skorzystali z tego garnuszka a mogli i mogą jak ja korzystam.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

No właśnie zwracam Ci uwagę na odpowidzialność. Uważasz, że ślub sakramentalny jest ponad Twoje siły – znając jego konsekwencje – idź w związek cywilny.

Przysięga przed Bogiem jest przysięgą. A nie ceremionią podczas której ładnie się wygląda na zdjęciach i filmach video.
Zycie można budować sobie pięknie poza Kościołem.

Innej odpowiedzi nie ma. Mocno brzmi ale nie bójmy się tych słów.

I jeszcze jedno. Cudzołóstwo jednej strony nie staje się alibi dla cudzołóstwa drugiej. Miłość jest wierna.. a Ewangelia to całość.

Pozdrawiam.

p.s.
Serio uważam, że nie wszyscy powinni decydować się na ślub sakramentalny, jeśli nie mają wewnętrznego przekonania, że chcą “na dobre i na złe” wobec Boga, który pomoże w tych “na złe” jeśli się Jego w związku szuka.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

szabat dla człowieka, nie człowiek dla szabatu!
dogmaty dla ludzi, nie ludzie dla dogmatów!

:)

większe zło przynosi trwanie niekiedy niż rozkład.

A mieszkanie razem, fakt, w wielu przypadkach jedna połowa tego uświęconego związku powinna tkwić w więzieniu.

Spadam, bo czas przygotować zajęcia o niemieckiej muzie na jutro i zgrać jaki film na inne zajęcia, w koncu przed świętami nie ma się co przepracowywać.

Znaczy ja teraz muszę, ale chociaż jutro na zajęciach się ponudzę:)

pzdr

Zawsze nic nie robienie z problemem jest większym złem.

Prawo jest jedno i obowiązuje wszystkich jednakowo (karne prawo).

Zazdroszczę Ci przerwy świątecznej i ferii.. .

Pozdr.
************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

już maila miałam pisać, bo ktoś się o Ciebie martwił.

Swoją drogą, to masz ciekawą pracę, aczkolwiek dołującą.

nie wiem, może sam powinien się ujawnić?

Nie, dziwnym nie jest, podejrzewam, że na każdy wiersz dobry jest zły wiersz, znaczy że jakieś optymistyczne akcenty równoważą tę całą wódę i żyletki… A poza tym odporności się nabiera. Skorupki :p

Ech, nie mam kompletnie pieniędzy, ale od czego koledzy, menel Orzeszek dał mi pół paczki fajek, w zamian za dwa ogórki kiszone, kawał ciasta co je Magda upiekła na imprezę i kubek herbaty :) A jutro powinnam dostać przesyłkę od Grzegorza ;)

Właśnie, Grzesiu, zajrzyj na mojego bloxa, jak nie ciotę, to alkoholika robimy z Ciebie darling… ;P

święty Paweł naszym guru, marsz na rekolekcje. No.

Akceptuję ich wybór. Jednak rozmawiamy o szczególnym rodzaju związku jakim jest sakramentalne małżeństwo. Moga się rozejść zaraz po slubie. Nic mi do tego. Ale to nie wina Kościoła lecz ich niekonsekwencja. W dalszej części postu – na dole – to uzasadnię.

Kolejny przypadek extremum. Nikt nie wiąże się z alkoholikiem, itp. Zagadką więc jest to, co się dzieje takiego w małżeństwach, że ludzie się tak zmieniają... , efektem czego jest to co opisałeś.

Myślę, że odpowiedź może dać każdy jeśli zaobserwuje kiedy sam się zmienia na gorsze.

Można sobie zadać sobie pytanie, dlaczego się zmieniam i kiedy się zmieniam na gorsze.. . Wtedy gdy przestaję od siebie wymagać i zaczynam sobie odpuszczać. A w małżeństwie jak w przyjaźni czy dobrym koleżeństwie. Odpowiedzialnym się jest za siebie i za drugiego. Nie wymagam od siebie, nie mogę wymagać od drugiego. Jeśli wymagam od siebie, to robię to także dla drugiego.

Ja jestem zdania takiego, że “lepiej siedzieć w karczmie i myśleć o Kościele niż siedzieć w Kościele i myśleć o karczmie”.
Podobnie z małżeństwem sakramentalnym. Lepiej żyć w cywilnym i marzyć o sakramentalnym niż odwrotnie.
Po co się pakować w coś do czego nie ma się przekonania. Lepiej być wiernym swoim przekonaniom niż, udawać, że się ma inne. Dlatego bardziej lubię ateistów którzy wiedzą dlaczego nie wierzą niż wierzących udających, że wierzą lub łudzących się.

Z nieudanym małżenstwem nie tylko sakramentalnym jest tak jak z wypadkiem samochodowym.
To nie wina producenta, że kierowca lekkomyślnie posługuje się samochodem i nie przestrzega instrukcji obsługi,
przeglądów okresowych i wymiany części eksploatacyjnych.
A ponieważ, małżeństwo to “samochód dalekodystansowy”, przeglądy, wymiana oleju, części jest niezbędna.*
Bez tych czynności murowana katastrofa z gatunku extremum jakie przywołuje Grześ, Gretchen i Ty.

I niech nikt nie opowiada bzdur, że bez tych czynności da się gdziekolwiek dojechać.
Po prostu ten samochód, tak ma z wszystkimi extremalnymi konsekwencjami. Ale jak ktoś zasiada za “jego kierownicę” powinien wiedzieć a przynajmniej zdawać sobie sprawę, “jaka jest jego zasada działania”.

*A najbardziej powinien zdawać sobie sprawę co jest “jego napędem”, jego zdrowym paliwem w odróżnieniu od chrzczonego paliwa. Te czynniki sprawiają, ze “albo mamy udaną, bezpieczną podróż albo katastrofę i zniszczenie samochodu.. , który trudno odbudować.

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

co pisze Poldek. Jedynie tzw. rozwód kościelny (to się inaczej nazywa ;) powinien być nieco łatwiejszy w uzyskaniu…

No i kto powie, że w tym nie ma racji?

Już nie przesadzajmy z tą krzywdą ludzi… trochę odpowiedzialności, każdy sobie spierdala życie na własne życzenie

Dowcip polega na tym, że część księży używa takiego właśnie skrótu myślowego…

kobieta nie może być ogólnie księdzem katolickim… Pastorem, spoko, ale to zupełnie co innego.

po co CI papież = kobieta jak i tak sie z nim nie ożenisz.

:-)))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

ta naprawdę “obiecanki cacanki”, :-)))

A na poważnie, do Kościoła nie idzie się “dla instytucji” tak, jak żony się nie wybiera wg tylko tego co widać.. . Najważniejsze jest niewidzialne – jak mawia klasyk.

Pozdro.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Ja nie wymagam tylko od jednej strony. Tylko mówię, że jedna ze stron jest w potrzebie.

W pierwszej wypowiedzi piszesz, że to bezsensu leczyć swojego oprawcę i czekać aż się zmieni.

W drugiej zaś mówisz, że poślubianie alkoholika jest jak najbardziej naturalne.

A może bezpieczniej jest wyleczyć “przed” a potem poślubić?

Ja nie wymagam ale piszę o konsekwencjach wyborów i odpowiedzialności za nie. Wszak człowiek jest kowalem swojego losu a nie kto inny. A przypadki które przywołujesz właśnie o tym świadczą.

Kościół mówi wiele o niepopularnych sprawach: czystość przedmałżeńska, przygotowaniu do małżeństwa, życie w łasce a więc moralne, świadomej wierze,itd. Nie po to aby męczyć kogoś ale aby zwrócić uwagę na to, że zabawa “w małżeństwo” może się źle skończyć: zranieniem, poczęciem dziecka i jego skrzywdzeniem, złamaniem życia na zawsze. Gdyż nie wszystkie decyzje można cofnąć. Promowanie wolności seksualnej jest super ale dla sprzedawców wszelkiej maści artykułów z tym związanych. Gorzej jeśli stanie się tragedia wskutek nieodpowiedzialnym decyzjom. O tym milczy się i w kolorowej prasie nie piszą.. .

Mówię nie o wymaganiach ale o świadomym podejmowaniu zobowiązań, decyzji obwarowanych przysięgą przed Bogiem.

Kościół jest – rozumiem – nieludzki swoim podejsciem do nierozerwalności małżeństwa bazując również na słowach: “cokolwiek Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela..”.
Kościół na serio traktuje przysięgę którą wysłuchuje i błogosławi.. . Dlaczego ma traktować ją jako umowę przedwstępną.. . A jeśli przedwstępną to chyba zawarcie małżeństwa byłoby jakimś teatrem do albumu z fotosami.

Rozumiem, ze wg Ciebie jest to nieludzkie.. – nie błogosławienie powtórnych związków.. . Ale przecież Kościół nie jest od podobania się.. .

Pozdrawiam.

p.s.
Marzy mi się taki czas, gdy małżeństwo sakramentalne nie będzie czymś dla splendoru i tradycji.
Ale podejmą je Ci, którzy na serio chcą być święci(bo taki jest cel bycia w Kościele) i w tym kontekście urządzają sobie swoje życie: osobiste, zawodowe, rodzinne, itp.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności..

od czterech lat, nie musiałam alkoholika poślubiać.

Acz wybieram się do Kapucynów na generalną spowiedź, więc może coś drgnie w temacie.

pzdr

Franciszkanie kojarzą mi się dobrze. :)

Kiedyś to się człowiek spowiadał, potem szedł do kina i było zabawnie. A teraz to masakra, dusza mi się szlamem pokryła :p

Aczkolwiek, jak twierdzi specjalista Synergie, jako grzesznica jestem świętą, jako święta byłabym kurą.

hi hi

Jak dwa złote pieniążki ukryci w lesie każdy dzień was jak drzewo mi przesłania dziś mogę po dwunastej w nocy tłuc się wróciwszy do mieszkania … (Bursa)

:)

do kina czy na film:)

Bo jak do kina, to może najpierw a później do spowiedzi:)

z całkiem bliska o sytuacji takich osób i powiem ci, że one mają ważenie nieraz jakby Kościół je odrzucał.

Dużo bardziej niż grzeszników “zwykłych” czy np. alkoholików, przestępców, kogo tam jeszcze.

A co do rozwodu, chyba ci nie wyjaśnię, ja nie piszę, że druga strona moze zdradzac, to mnie nie interesuje, ja piszę, że ma prawo po prostu przestać żyć, z kims kto ją niszczy i tyle.

Jak sobie ułoży dalej, to już jej sprawa.

herozimem zas nie jest przysięga, nie o tym, pisze, herozimem jest akceptacja tego, że ktoś tobą pomiata i jeszcze oddzięczanie się za to mu.

Zostałbyś w pracy, w której szef by cię obrażał/niszczył/wyzywał/molestował i to latami?

Bo ja nie, więc nie widze powodu, dlaczego kobieta ma tolerować męża alkoholika/kata/oprawce i odwrotnie.

Kończę, bo nie skończymy tej gadki nigdy:0

A w ogóle przyznam się, że jeszcze twojego tekstu właściwego, po którym komentuję, nie przeczytałem, więc może znajdzie się jeszcze inny taki temat do tak żarliwej dyskusji:)

Przedarłem się do pytania jakie mi postawiłaś i odpowiem chętliwie na niego.

Nie zgadzam się na tak postawione pytanie gdyż ono jest fałszywe. A to z tego powodu, że pomiędzy ślubem a momentem w którym zadajesz to pytanie jest jakiś okres czasu.

Rozumiem, że po slubie było ok. A potem on zaczął popijać a ona(załóżmy) min. nie komplementowała. Ważne jest to:
a. jak to się stało, że z kochającego męża zrobił się pijak, łajdak i bokser damski? Skoro przed ślubem był taki superowy, to przy niej taki patologiczny się nagle zrobił?

b. więc proces jaki się pomiędzu nimi dokonał polegał na kompletnym rozpadzie przyjacielskiej i nawet koleżeńskiej relacji. Jak to się stało: czy komplementy z jej strony, zamknięcie w sobie z jego strony – możemy sobie bajać.

Po owocach się poznaje drzewo. Więc skoro drzewo po iluś latach od zasadzenia tak wygląda oznacza, że jego pielęgniarze przespali jego pielęgnację. Nie wzrusza mnie pokazywanie kontrastów które są wynikiem i skutkiem jakiegoś zaniedbania.. . Interesuje mnie to, że oboje dopuścili do tego – z sobie wiadomych powodów – aby doszło do takiej sytuacji.

Przecież oboje się zgodzimy do tego, że relacje obumierają jeśli brak słów kluczy: takich podstawowych jak: proszę, dziękuję, przepraszam, a skończywszy na większych kluczach. Zazwyczaj małe rzeczy są przyczynami większych.. . Coś się wydarzyło w ty czasokresie.. . MIłośc była bo był ślub. Gdzie i jak zniknęła? Oto jądro naszego sporu. Na pewno zniknęła. Albo niepostrzeżenie albo przez zaniedbanie. Życie dorosłe szare nie sprzyja spontanicznemu rozwijaniu się ale codzienność domaga się świadomych dowodów pamięci, życzliwości, radosnej twórczości.. . Gdzieś zniknęło.

Grzech rodzi grzech – tak jest właśnie przy zaniedbaniu relacji małżeńskiej, dopuszczeniu do jej rozkładu i pójście w cudzołóstwo inny związek. Przysięga zobowiązuje? Tak zobowiązuje do pielęgnowania miłości, przyjaźni, lubienia siebie nawzajem.. . Takie są prawa miłości, przyjaźni.. . I nie ma skutków bez przyczyny. Więc nie wiem kto jak przysięgę zachowuje. Gdyż picie jest skutkiem. Nie znam przyczyn.. – znam jedynie skutki. A w ocenie ważne są okoliczności które decydują o tym, kto był bardziej wierny.. . Na pewno on ze szczęścia nie pił. Napewno Ona nie bez powodu odpusciła sobie “jego” skoro poszedł w alkochol i agresję totalnie.. . WIęc nie odpowiem na tak postawione pytanie bo nie wiem.

Dziwi mnie to, ze w tej dyskusji nie ma mowy o miłości. W sumie przecież to Kobieta czuje mocniej “te sprawy” dlaczego ja jako toporny facet mam upominać się o miłość zamiast opowiadać o nowym księciu/księżniczce, które się nagle zjawiają i rzucają szczęście pod stopy pokiereszowanych małzonków z poprzedniego związku którego nie potrafili uchronić przed prozą życia… . Kościół nie akceptuje jako nowych małżonków takich związków, gdyż pamięta przysięgę małżeńską przed ołtarzem.

Pozdrawiam.

p.s.
Osoby w konkubinacie mogą uczestniczyć w Liturgii Kościoła lecz bez przyjmowania sakramentów. A więc nie są wyłączeni z Kościoła na zasadzie ekskomuniki.. .

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

a jak myśmy w czasach jeszcze (chodzenia ze sobą) chodzili do Kijowa i Warszawy i Wandy na filmy to zawsze(prawie) żeśmy się kłócili po filmach.
Bo okazywało się, że oglądalismy zupełnie różne filmy. A największa kłótnia była na moście Grunwaldzkim po filmie “Pociąg życia”.

No jesteśmy jak dwa końce tego samego kija – tak na to rózne oglądanie filmów patrzymy dziś i tak je okreslamy. W sumie cieszę się, że tak mamy. Po wspolnym oglądaniu opowiadamy sobie zupełnie rózne filmy. Dwa w jednym.

:-)))

p.s.
Dobrze, że Kasia nie nosiła – wtedy – w kieszeni scyzoryka. Bo bym tu nie pisał. :-))))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

a skąd go wziąźć? Nie sciągam filmów.. – jakoś wyrosłem z tego. Masz gdzie na DiViDi albo coś?

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .