zaraz czytam i się szykuję do siania wątpliwości:)

pzdr

W poście nie ma nic o religii, jedynie o duchowości religijnej która odnosi się nie do obrzędowości religijnej ale do relacji z Bogiem.

Gdybym chciał zdefiniować religię jako taką, jest to wg mnie ( i dla mnie ) sposobem trwania w relacji z Bogiem.

Przecież powiesiłem tekst pod krytykę. Gdybym się bał, schowałbym go głęboko i nie pokazywał na światło dzienne. Więc nie bój się, że ja się boję i komentuj zamiast się asekurować.

Pozostawię jak jest, tak mi się bardziej podoba, potraktuj zastosowanie tego spójnika jako moja koślawa licentia poetica.. .

Pozdrawiam.

************************
W drodze do źródła.. .

Raczyłeś napisać (a ja raczyłam wytłuścić):

A w następnym zdaniu zaznaczyłeś (a ja wytłuściłam):

Moja znajomość Twojego pisania mnie nie zawiodła. A teraz zabawiaj Towarzystwo “duchowością religijną”, którą utożsamiasz z religią (w ujęciu KRK, jak mniemam), jako “relacją z Bogiem”.

Nic tu po mnie. Na szczęście. Odetchnąłeś z ulgą? :)

ps. Bardzo żałuję, że nie ma na TXT Synergie. On nie miał doktrynalnych klapek na oczach i odróżniał te dwa, fundamentalne, pojęcia.

[edycja]
Ty nawet nie umiesz zauważyć, że moja uwaga dotycząca spójnika “a” odnosiła się do postawionego przeze mnie pytania. Szkoda gadać... [/edycja]

Nie wiem dlaczego odniosłem to “a”, do “a”, które jest w tytule notki. Dobrze więc, ze zwróciłaś mi na to uwagę – źle odczytałem Twojego posta. A właściwie czytając Twoje psychoterapeutyczne – niezbyt sympatyczne analizy( nie na temat posta) nie miałem motywacji do odpowiadania Ci na niego. Ponieważ zwróciłaś uwagę na ostatni akapit, jako ważny dla Ciebie. Odpowiem Ci.

Religia – już napisałem.

Duchowość – w najbardziej ogólnym i podstawowym znaczeniu, jest to przeżywanie w praktyce( codziennym zyciu) rozpoznanego sensu życia, który znajduje odzwierciedlenie w realiach zycia codziennego: decyzjach, planach, relacjach, marzeniach.. .

Czym różni się duchowość od religii? Tym, że religia jest narzędziem dla duchowości. Ato oznacza, że duchowość jest czymś pierwotnym i wcześniejszym od religii. Czy jedynym? To zależy od tego na jaki cel ukierunkowana jest dana duchowość.

Mam nadzieję, ze o to Ci chodziło.

Pozdrawiam.

************************
W drodze do źródła.. .

Wiem, że przed “zderzeniem tekstowiska z meteorytem” miał. Po “opadnięciu kurzu spowodowanego tym zdarzeniem” myślałem, że wszelkie wyłączności się przebiegunowały.. .

Witam Dorciu na pokładzie.

Pozdrawiam.

p.s.
Wrzuciłem eksperymentalnie tekst o duchowości. Na salonie dyskusja toczy się pod nim, już ponad trzy miesiące i osiągnęła ponad 1200 komentarzy. Zobaczymy w jakiej kondycji “duchowej” są tekstowiczanie. Może duchowość to nie ta domena tutejszych bywalców, aczkolwiek nie przesądzam.

************************

W drodze do źródła.. .

Może się tak zdarzyć.

Miłego wieczoru.

************************
W drodze do źródła.. .

Jeśli chodzi o Twój osobisty komentarz do powyższych cytatów, to – przepraszam – jego głębia przerasta mój poziom percepcji. Te dwa zdania proste, które pomieściłeś wyżej, są wstrząsające w swoim przesłaniu.
Czy hierarchowie kościołów monoteistycznych już o nich wiedzą? Trzeba zachować je dla potomności. Absolutnie! One są takie… takie… uduchowione! Ot, co!

silniej mówi do mnie / Niż mędrca szkiełko i oko…”

Dlaczego uważasz anegdotycznych skoro uczestniczenie w koncertach muzyki klasycznej, niektórych sztukach teatralnych jest własnie tak nazywane. Nie tylko przez jej uczestników ale również komentatorów. Włącznie z panem Bogusławem Kaczyńskim komentującym rokrocznie koncert noworoczny z Wiednia.
Określenie uczta duchowa funkcjonuje w przestrzeni medialnej jak i prywatnej. I nie jest to określenie na opisanie lub wskazanie wydarzenia związanego z religią.
Więc nie jest tak, że wymyślam sobie hipotetyczną sytuację i hipotetycznych ludzi którzy mają spełnić moje oczekiwania do co zachowania ( jak w przypadku do którego się odnosisz). Lecz wskazuję na konkretne zjawisko. Jeśli nie dowierzasz, wpisz w google hasło: uczta duchowa melomana.

{quote]I na jakiej podstawie wysnuwasz (domyślnie) wniosek, że muzyczna “uczta duchowa” jest jakimś ewenementem dla ludzi nie wyznających religii, którą Ty wyznajesz?

Ja w swoim poście nie piszę, że ma to związek z jakąś wyznawaną religią gdyż wydarzenie artystyczne nie jest wydarzeniem religijnym a jest nazywane często ucztą duchową. Znam natomiast conajmniej kilka osób osobiście które nie są wierzącymi a na uczty duchowe do filcharmonii chodzą co tydzień. Nota bene mi również się zdaża uczestniczyc na zywo w takich ucztach duchowych. Odnoszę się więc do własnego doświadczenia.

Droga MAgio, chyba nie jesteś dziś w dobrej formie do rozmowy. Znowu budujesz wniosek nie posiadając wystarczających przesłanek. Ale ten temat był poruszany na innym blogu więc nie bedę do niego wracał. Ten akapit potraktuj jako informacje nie wymagającą komentarza od Ciebie.

************************
W drodze do źródła.. .

Moja notka nie jest o tym, co bawi Magię a co nie. Nie jest o pojęciach anegdotycznych, ani o Panu S i jego książeczce.

Nie za bardzo zajmuje mnie także to, co dla Ciebie jest śmieszne, nie interesuje mnie również Twoja znajomość pojęć anegdotycznych. Gdyby tak było, napisałbym o tym notkę lub zapytał wprost.

Ale jeśli chcesz się tym dzielić akurat pod tym wątkiem, jakoś to zniosę. Jednak bardzo proszę Cię, aby było to ujęte w jednym komentarzu wyczerpująco.

Cieszę się również, żeś jest we właściwej formie, przypuszczałem, że sposób jaki komentowania jest spowodowany ciężkim dniem. Okazuje się, że ma inne przyczyny, ale to juz nie jest istotne – nie ma związku z notka a jedynie ze stylem wypowiedzi.

p.s.
Jeśli czujesz się zobowiązania do nabijania licznika komentarzy, jest mi obojętne ile osób zechce skomentować mój wpis – piszę to na wszelki wypadek gdybyś miała jakąś wątpliwość. Jednak szanuję każdego wpisującego i odpisuję.
Grześ prosił w swoim wpisie aby mógł pobić rekord Merlota, więc swoją aktywność w tym zakresie skieruj w stronę potrzebującego – będzie z tego jakiś porzytek. Zabawa w złośliwości i używanie sobie mnie nie bawi.

Jeśli chcesz rozmawiać to rozmawiaj. Jeśli chcesz sobie używać. To nie tutaj. Stawiam sprawę jasno jeśli w tym stylu zamierzasz prowadzić rozmowę nadal, proszę Cię uprzejmie o opuszczenia bloga i nie komentowanie u mnie.

Pozdrawiam.

************************
W drodze do źródła.. .

Nie szybciutko i nie będą w ogóle kasowane. Jest to dokumentacja konkretnego wydarzenia.

NIe dziwię się, że nikt w ten sposób nie chce z Toba rozmawiać i pozostaje Ci ostatecznie “obraz”.

Jeśli zmieniasz swój styl, rozmawiamy w najlepsze. Jeśli nie, proszę o nie komentowanie mojego wpisu i udanie się do “obrazu” w wiadomy sobie celu.. .

Pozdrawiam.

************************
W drodze do źródła.. .

O marksistach nie mam dobrego zdania. Ci raczej wina nie pili ale mocniejsze trunki, a poza tym mordowali na ogromna skalę w imię równości i braterstwa.. .

A daj se siana z tymi komentarzami. W ogóle mnie to nie kręci. Kręcą mnie ciekawe dyskusje.

Jasne.. – już Ci wierzę.

Wiara i duchowość są rzeczywistościami cholernie osobistymi a nawet najbardziej intymnymi ze wszystkich dziedzin życia gdyż dotykają samego jądra osoby. Jej tożsamości i istnienia. Religia – ja pisałem do Magii – jest tylko narzędziem osiągnięcia tego, co wypływa z duchowości oraz Wiary. Religia wbrew pozorom nie jest Wiarą. jest ona formą zewnętrzną przeżywania Wiary. Wiary w konkretnego Boga a nie wiary w system filozoficzny.

Już się cieszę, gdyż mało spotkałem w realu wierzących ateistów. :-)))

Pozdrawiam.

************************
W drodze do źródła.. .

Bardzo dziękuję Ci za ten komentarz. Cenny, gdyż pokazujesz w nim to, co Cię “uderza”. Czasem inne jest rozumienie tych samych słów – gdy piszesz o skojarzeniach z New Age. W duchowości i mistyce chrześcijańskiej nie ma mowy o utracie swojej tożsamości osobowej na żadnym etapie istnienia. Zaś roztopienie i zatraceniem.
Nie znam innego języka aby to opisywać więc piszę tym który znam.

Roztopienie i zatracenie w mistyce chrześcijańskiej oznacza taką przemianę swojej osobowości i tożsamości w której człowiek pragnie już tylko tego, co Bogu się podoba, a więc chodzi o roztopienie i zatracenie woli człowieka w Woli Boga. Mowa o Miłości gdyż ona jest swoistym zniewoleniem które czyni wolnym( paradoks prawda?). Jan Paweł II w swojej antropologii mówił, że człowiek najpełniej odnajduje swoją tożsamość i szczęście wtedy gdy staje się bezinteresownym darem z siebie.. .( o tym samym ale za pomocą znaczenia słowa bezinteresowność).
Jest to całkiem logiczne i konsekwentne, gdyż powołanie do bycia uczniem Mistrza jest powołaniem do pełnienia Jego Woli – tak jak Jezus pełnił wolę Ojca, choć był “roztopiony i zatracony”. Nie oznacza to, że nie odczuwał również strachu i buntu czysto ludzkiego -> pamiętna scena z Ogrójca tuż przed Męką, gdy prosi Ojca o to, by oddalił od niego “kielich męczarni”. To bardzo ważna scena dla duchowości i mistyki chrześcijańskiej. Gdyż otwiera oczy na to, czym jest relacja mistyczna z Bogiem. Często ludzie uważają i postrzegają relację z Bogiem poprzez cukierkowatość i słodkość waty cukrowej. Wiara i relacja nie zakłada “nagrody zmysłów” lecz często wiąże się z cierpieniem i wyrzeczeniem oraz zmierzeniem się z samym sobą. Podejmując jakiegoś wyboru nie dlatego, że podoba się “mnie” ale dlatego, że podoba się Bogu. To roztopienie to taki stan, że w sytuacjach granicznych ( ogród oliwny Jezusa ) dusza wybiera wolę Ojca i jego powołanie a nie swoje subiektywne odczucia.

Podsumowując rozumienie “roztopienie i zatracenie” w mistyce chrześcijańskiej, dobrą analogią jest odczuwanie orgazmu podczas którego może doświadczać różnych uczuć i różnie je nazywać. Ale jedno jest pewne, że całą treść jaką niesie ze sobą orgazm przeżywa ciągle jako ta sama indywidualna i niepodzielna osoba.

Doskonałym przykładem tak pojętej mistyki jest Matka Teresa z Kalkuty.

Do pozostałych kwestii odniosę się potem… – musze wsiąść w auto i spędzić w nim jeszcze 3 godziny( ech zycie.. ).

C.D.N.

Pozdrawiam serdecznie.

************************
W drodze do źródła.. .

Poldku –

Rozumiem, co chcesz przekazać pisząc o różnicach “roztapiania i zatracenia” w mistyce chrześcijańskiej vs New Age, jednakże granice tegoż są bardzo płynne i trudne do określenia. Te najłatwiejsze do wyłapania nie odnoszą się do samego procesu per se, lecz bardziej do przedmiotu inspiracji i podmiotu, w którym następuje “roztapianie i zatracanie”. I tu, każda ze stron będzie wykazywać, że to jej przedmiot, podmiot oraz sposoby służą lepiej rozwojowi duchowemu. To zupełnie naturalne, choć mocno nacechowane subiektywizmem.

Piszesz, że “powołanie do bycia uczniem Mistrza jest powołaniem do pełnienia Jego Woli – tak jak Jezus pełnił wolę Ojca” i odnosisz to tylko do okoliczności i samego ukrzyżowania – czyli epilogu działalności Jezusa, tak jak ją przedstawia Biblia. Czyli pełen determinizm uwarunkowany wolą Boga/Mistrza? Żadnych własnych poszukiwań na drodze własnego rozwoju duchowego? Ślepa wiara w los i przeznaczenie sterowane ręką Boga/Mistrza? No, na to to wygląda. :/ I skąd Ty wiesz jaka jest wola Boga?
Obawiam się, że np. Merton, postrzegał podporządkowanie Mistrzowi w sposób bardziej wyznaczany tradycją Wschodu niż ślepego posłuszeństwa wymaganego przez zachodni monastycyzm.

Analogia doświadczeń mistycznych do orgazmu na pierwszy rzut oka może wydać się zabawna (szczególnie jeśli za przykład podajesz Matkę Teresę, pardą :) ale taka nie jest. Przede wszystkim dlatego, że w takim stanie występuje ograniczona poczytalność, wyłącza się racjonalne myślenie. Pomijając orgazm, wejście w stan transu, ekstazy mistycznej nie gwarantuje właściwego rozpoznania tego, z czym osoba spotyka się w swoich wizjach. Gdyby wszystko było takie “cacy”, to nie pojawiałoby się nigdzie, w żadnej religii czy tradycji, pojęcie opętania, które materialistyczny racjonalizm sprowadza stricte do zaburzeń psychotycznych. Prawda? Ergo, problem uznania doświadczeń mistycznych za “prawdziwe” czy “słuszne” znowu sprowadza się do ślepego zawierzenia. Tym razem tzw. autorytetom.

Przepraszam Poldku, ale ja tego nie “łykam, jak gęś kluchy”. Można powiedzieć, że nieustannie jestem “niewiernym Tomaszem” i wolę by mój własny rozwój duchowy odbywał się wolniej (jeśli w ogóle), za to bez wpadania w “czarne dziury”, powodowane bezmyślną wiarą w czasami błędne oceny teologicznych autorytetów. To zaś wiąże się ściśle z (nie)uznawaniem tekstu Biblii (oraz innych “Świętych Ksiąg”), za teksty apokaliptyczne, objawione przez Boga.

New Age jest systemem filozoficznym a nie religią Objawioną. Stąd mówiąc w kategoriach mojego wpisu, sytuowałby się w duchowości metafizycznej. Nie wiem co będzie wykazywać zwolennik New Age i jak będzie definiował roztapianie i zatracanie. Przedstawiłem Ci, jak to wygląda w mistyce chrześcijańskiej.

[quteo]Analogia doświadczeń mistycznych do orgazmu na pierwszy rzut oka może wydać się zabawna (szczególnie jeśli za przykład podajesz Matkę Teresę, pardą :) ale taka nie jest. Przede wszystkim dlatego, że w takim stanie występuje ograniczona poczytalność, wyłącza się racjonalne myślenie.

Analogia do orgazmu dotyczyła tylko tego jak w doświadczeniu “uniesienia – jako analogii do zatracenia i rozoipienia” nie traci się własnej tożsamości, nawet w chwili – jak piszesz- ograniczonej poczytalności. Było to powiedziane w kontekście Twojej wątpliwości co do podobieństw mistyki chrześć. do NEw Age. Wiec prosze nie podmieniać kontekstu i nie trywializować go. Można przecież zaryzykować taką analogię, że przeżywanie Nieba będzie niekończącym się orgazmem.. . W tym sensie, że niezwyłym ale bez zatracania swojej tożsamości oraz świadomości. Zabawne ale jak najbardziej uprawnione – przynajmniej w moim malutkim rozumku.. . :-)))

Zaś Mistyka Matki Teresy nie cechowała się jakimiś uniesieniami mistycznymi. Jej życie duchowe odznaczało się mega okresem posuchy duchowej i braku jakichkolwiek pociech duchowych związanych z niesieniem ulgi ludziom cierpiącym. Ktoś moze powiedziec, że ktoś taki fundował sobie lepsze samopoczucie pomagając innym( spotkałem takie opinie ). W przypadku Matki Teresy było przeciwnie – doswiadczała wewnętrznej ciemnosci pomimo, że była światłem dla innych.. .

Przykład ogrójca przywołałem do elementu roztopienia i zatracenia w odniesieniu do pełnienia Woli Bożej. Przykład, gdy moje ego każde mi postąpić z korzyścią dla mnie i jednocześnie z niekorzyścią dla Ciebie. Wtedy toczę duchową walkę. Ale w procesie duchowym można stać się takim człowiekiem który własnie “odnajduje radość” w takich sytuacjach gdy spotyka go taki konflikt interesów pomiędzy swoim ego a wymogami miłości – cieszy się, że może tym, że może dać świadectwo i postąpić wbrew swojemu ego. A może nawet nie odczuwać radości z tego – jak Matka Teresa – w ograniczać swoje ego pomimo, wewnętrznej ciemności( braku odczuwania tego, że czyni coś dobrego, co podoba się Bogu).
Treści do przyswojenia jest niezmiernie dużo, ot chociazby 8 błogosławieństw.. . Duchowość chrześcijańska to duchowość konkretu życiowego. Gdyż musi ona zmieniać nastawienie do świata oraz ludzi a więc zostać zweryfikowana w codziennym życiu.

W Twojej wypowiedzi wyczuwam opis pewnej postawy duchowej, polegającej na “małpowaniu” zamiast własnego indywidualnego rozwoju. Cytowałem Ci wypowiedź Jana PAwła II:

«nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko przez bezinteresowny dar z siebie samego» (Gaudium et spes, 24)

Postawa taka jest szczytem duchowości chrześcijańskiej. Jest to mowa o takiej przemianie ego i odnajdywaniu radości i wolności w byciem dla >> kogoś, niż byciem dla <—- siebie. Własne poszukiwania odnoszą się do takich indywidualnych obszarów jak rozwijanie formy duchowości relizując ją poprzez rozwój swoich talentów, zainteresowań i pasji. Stąd jednego pociąga życie monastyczne( Merton ) innego w świecie ( poldek ) a wszyscy realizują jeden i ten sam program przemienienia swojego życia na wzór Mistrza ale w okolicznościach i realiach jakich mi przyszło żyć w tzw. świecie. W tym co napisałem wyżej jak i tutaj nie odnajduję cech ślepej wiary w los i przeznaczenie sterowane ręką Boga.

Rozumiem, że “pijesz” do Opatrzności Bożej. Opatrzność Boza jest to, wsparcie człowieka w tym, aby mógł on sięgnąć po to, co Bóg przygotował dla Niego od założenia świata. A więc Bóg sprzyja człowiekowi w osiagnięciu tego. Gdzie tu więc wiara w ślepy los? Jest to Wiara w to, że można liczyć na wsparcie w kontekście osiągnięcia Nieba.

Wolą Boga jest to abym trafił w miejsce jakie mi przygotował od założenia swiata. Wszystko wiec co wynika z Wiary w to, stanowi konsekwencje tego pragnienia aby się tak stało. I nie jest to rozumienie duchowości jako filozofii zycia, której praktykowanie pozwala na osiagnięcie nieba. Wręcz przeciwnie. Niebo zostało dane każdemu człowiekowi darmo. Gdyż zostaliśmy wykupieni z mocy zła męką krzyzową. Cała WIara i jej konsekwencje wynikają z przyjęcia tego faktu: Zostałem już zbawiony. Wiara w ten fakt obiektywny prowadzi do nawrócenia się z drogi zła na drogę pełnienia tzw dobrych uczynków. Innymi słowy Merton nie poszukiwał zbawienia gdyż już został zbawiony ale jako konsekwencja tego faktu, szukał ducha w literze prawa które realizował w monastycznym trybie życia. Bo ta forma go pociągała więc ją wybrał. Ale jeszcze nie oznaczało to odnalezienia tożsamości duchowej w formie życia którą wybrał. Dopiero musiał się jej uczyć i nauczyć. Czujesz tę różnicę?

DObre pytanie. Założenie jest takie: dobre drzewo nie może przynosić złych owoców. W Kosciele Katolickim pod sankcją grzechu traktuje się udział we wszelkich praktykach mających podłoże okultystyczne, magii, tarota i innych tego typu rzeczywistości.

Mistyka Chrześcijańska i cała duchowośc oparta jest na relacji z Bogiem. A więc w każdym akcie religijnym, również w doświadczeniach mistycznych cały czas dzieje się to w kontekście oddania i relacji do Osoby Boga, a nie w kierunku jakiś niezidentyfikowanych sił duchowych. Co jest jeszcze istotne, że aby wejśc w sferę sacrum niezbędne jest życie w stanie łaski uświęcającej a więc bez obciążenia grzechem ciężkim. Gdyz grzech sprawia, że relację w jakiej jesteśmy wobec Boga przecinamy. A więc z rzeczywistości sacrum dobrowolnie lądujemy w rzeczywistosci profanum, narażając sie na niebezpieczeństwa duchowe. Więc są pewne bezpieczniki warunkujące nie tylko doświadczenie mistyczne Boga ale wejście w samą rzeczywistość sacrum – jest zycie w stanie łaski uswięcającej a więc w stanie przyjaxni z Bogiem której potwierdzeniem jest trwanie bez grzechu cięzkiego.

Między innymi skutkiem wejścia w rzeczywistość okultystyczną może dojśc do opętania gdyż nikt nie ma pewności z jakim duchem ma do czynienia. Zły duch jest bardziej inteligentny i przebiegły niż człowiek. Stąd Kosciół zabrania takich praktyk. Te praktyki odbywają się nie w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Nie wiem czy zwróciłaś uwagę, że każy akt religijny: modlitwa, Msza św., udzielanie sakramentu jest zapoczątkowane znakiem krzyża który określa, w “czyje imię będzie się działo” i kogo zapraszamy w dany akt wiary. Znak krzyża jest jednym z aktów “uczyszczających teren”.

Nie ma za co przepraszać, nikt nie oczekuje od Ciebie “łykania, jak gęś kluchy” , :-)))( nie słyszałem wcześniej tego określenia ). Pan dał wolność każdemu człowiekowi więc należy żyć w wolności a nie w przymusie. W zrozumieniu a nieświadomości.

Co do Biblii to temat na osobną notkę, gdyż z podziału gatunkowo literackiego sam Nowy Testament składa się z Ksiąg historycznych, mądrościowych i mistycznych( apokalipsa św.Jana ). Więc każdą z nich należy inaczej czytać – tzn. w przypadku każdej z nich ich kanoniczność( natchnienie ) przejawia się w inny sposób. No ale to nie w tej notce.

pozdrawiam.

************************
Kopię tunel.. .

[Wypowiedziana Prawda? Czy to znaczy, że Prawdą, tylko Prawdą i całą Prawdą, jest to co napisano w Biblii? Problem w tym, że to nie Bóg ją napisał (ST) ani też Jezus (NT). W związku z tym, pisanie, że np. Jezus mówił coś o sobie czy o czymś innym jest nadużyciem. To piszący teksty (NT) napisali tylko o tym, co Jezus mógł powiedzieć, zrobić, czegoś doświadczyć.

Wkraczamy w temat kryterium za pomocą którego określa się kanoniczność( natchnienie ) Ksiąg Biblijjnych.
Innymi słowy istnieje potrzeba sprecyzowania co oznacza, że Biblia( zarówno Nowy Testament ) są księgami natchnionymi przez Boga i zawierają Prawdę.

Podstawową rzeczą jaką musimy sobie wbić do głowy to pytanie o to czego w tej księdze możemy szukać. Albo innymi słowy, jeśli jest to tekst natchniony to, przekazaniu jakich informacji musi służyć.

To co wiemy o Biblii:

1. Składa się z Ksiąg prorockich, historycznych, literatury mądrościowej i poezji. Oczywiscie gdyby ja chcieć zdefiniować pod względem formy literackiej można byłoby ją jeszcze bardziej rozbijać na atomy i to nie wg naszych form literackich ale form jakimi posługiwano się na Bliskim Wschodzie w epokach w których powstawały te księgi.

2. Układ chronologiczny Ksiąg S.T. nie odzwierciedla historycznego procesu ich powstawania. Np. opowiadania o stworzeniu świata( słownie sztuk dwa ) w Księdze rodzaju pochodza z różnych okresów historyczny i róznych tradycji. Co do gatynku literackiego w jakim są spisane kwalifikuje się jedno jako utwór poetycki śpiewany ( z powtarzanym refrenem: A Bóg widział, że wszystko to bylo dobre). Mozna je umiejscowić w historii Izraela – już po niewoli Egipskiej i po Mojżeszu

3. Podstawową treścią i ideą Starego Testamentu jest “Obietnica” jaką złożył Bóg Abrahamowi:

Wszystko co było potem jest konsekwencją tej obietnicy i zywym zapisem dziejów jej realizacji. Zrozumienie tej obietnicy stanowi warunek konieczny pod jakim należy czytać Stary Testament. Wszystko co, działo się potem było oczekiwaniem na jej spełnienie. Nie oznaczało to, że potomkowie Abrahama byli aniołami i nie odchodzili od Boga( Dekalogu i innych zakazów religijnych ). Bóg mimo ich niewierności posyła im proroków by ich upomnieli, gdyż Bóg chce tę obietnicę spełnić ale sam Izrael nie chce tego mu umożliwić.. . itd.itd.

Obietnica ta spełnia się w Jezusie Chrystusie ale nie w sposób jaki potomkowie Abrahama sobie tego życzyli.. .

I najważniejsza druga myśl do czytania Nowego Testamentu. Jestem powołany jak Abraham do wyjścia w podróż duchową do “ziemi która wskazuje mi Jezus”. Do ziemi obiecanej. A więc przekaz Biblijny jest zredagowany i zdeterminowany tym celem. Pod tym kątem był redagowany, by: – potwierdzić Jezusa jako Mesjasza: zweryfikować to, co czynił z tym co zapowiedział o nim Stary Testament. Zauważ, że nawet Jan Chrzciciel miał wątpliwości do tego, czy jest On obiecamym Mesjaszem. zatem ogromne znaczenie maja znaki jakie czynił i nauczanie które głosił. Musiał być skonfrontowany z proroctwami Starego Testamentu a także znaki i wydarzenia po zmarwycwstaniu równiez musiały zostać spisane gdyż stanowią ważny dowód na potwierdzenie Jego tożsamości. O sile słowa świadczą czyny( znaki ) oraz samo słowo. Czy jest osadzone w obietnicy S.T. – pokazać doświadczenie i świadectwo apostołów na sposób katechezy dla tych, którzy wybiorą się w “tę podróż” zadedykowaną Abrahamowi oraz zadedykowanemu każdemu człowiekowi dobrej woli.. . Znowu, to ich nauczanie musiało byc kompatybilne z nauczaniem Jezusa oraz przekazów S.T. o Mesjaszu. To stanowi kryterium i oś jednej,kompatybilnej ze sobą teologicznie rzeczywistości która stanowi o kanoniczności( natchnieniu ) KSiąg Nowego Testamentu.
Nie wiem czy znasz choć trochę Ewangelię, ale jest taka scena Jezusa z Piotrem w której On pyta Piotra za kogo uważają Syna Człowieczego. Piotr odpowiada, że “Tys jest Mesjasz, syn Boga zywego”. Ważny jest komentarz Jezusa do tej wypowiedzi:

“Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie.

Jest to nic innego jak potwierdzenie kanoniczności wypowiedzi Piotra, a więc natchnienia. Często kanoniczność Biblii rozumie się jako “pisanie BIblii przy biórku, a obok siedzi “duch” ktory dyktuje do ucha”. Nic z tych rzeczy. Człowiek będący blisko Boga spisuje rzeczy i wiedzę która zostaje mu w sposób czasem tak naturalny objawiona jak wypowiedź Piotra. Jednak nie tylko w ten sposób, gdyż prorocy miewali wizje i widzenia. Jednak podaję konkretny przykład natchnienia.

Co do wizji Boga S.T. i nowego. Gdyby Bóg chciał pokazać cała pełnię o sobie jaką jest nie musiałby wcale posyłać swojego Syna.

Ale Objawienie Starego Testamentu jest obietnicą i historią jej realizowania się stulecia za stuleciem.. . Gorszysz się przepisami religijnymi starego przymierza, ale takie były realia cywilizacyjne i takie były realia społeczno-polityczne.

Mozna powiedzieć, że Bóg nie oczekiwał zbyt wiele od Izraela poza spełnianiem Dekalogu jednak sam Izrael mając w pamięci obietnicę i swoje wybranie traktował swoja religię i swoją wybraność jako coś ekskluzywnego: dbając nie tylko o to, aby nie przejmować elementów religijnych z innych religii pogańskich: zakaz czczenia ich bóstw a także zakaz więzów krwi – wiązania się z kobietami z innych narodów pogańskich, a także nawet wskutek podbojów ich bogactwem. Uważano to za nieczyste i wyłączone z sacrum w jakim zyci trwając w tej obietnicy.

Jest to tajemnica Bożej pedagogiki, która w postępowaniu wobec Izraela przed Jezusem stosował. Ale przede wszystkim, to teksty tejże księgi zarówno mówią o Mesjaszu bardzo dokładnie jak i sam Mesjasz powołuje się zarówno na Abrahama, na opowieści o stworzeniu Świata, proroków, i postacie historyczne. A o sobie mówi, że nie przyszedł znieść prawa S.T. ale je wypełnić w pełni. A to oznacza, że nie każde postępowanie Izraela w imię religii musiało być zgodne z wola Bożą – dlatego, że i ówczesnym faryzeuszom wyrzucał Jezus ich hipokryzję oraz stwianie litery prawa przed duchem który je powinien ożywiać.

W związku z tym, czytać Stary Testament musimy tylko i wyłącznie przez pryzmat pełni prawa przez Jezusa. To, że Biblia jest księgą natchnioną nie oznacza, że każdy fakt jaki ma miejsce – także w postępowaniu Izraela jest Wolą Bożą. Pryzmat przez który możemy stwierdzić w czym Izrael przedstawiony na kartach Starego Testamentu błądził a w czym szedł po nitce Woli Bożej, jest Jezus Chrystus – będący wypełnieniem Prawa a więc objawieniem jego Ducha.

W tym znaczeniu Stary Testamemt i Nowy tworzy całość. I jest doskonałą katechezą jak Bóg Jezusa postępuje wg prymitywnego czasem i zuchwałego Izraela który nie był wiernym ale szedł na skróty.. .

Historia z Izaakiem synem Abrachama była próbą. Bóg wystawił poważnie wiarę Abrachama na próbę ale nigdy Bóg Abrachama nie życzył sobie ofiar z ludzi. Dzięki wierności Abrachama być może Bóg nie dał sobie spokoju z Izraelem ale pomimo, jego grzechów i wiarołomstwa obietnicę zrealizował. Tak jak Abracham nie chciał oszczędzać swojego syna, tak Bóg nie oszczędził swojego syna Jezusa. Z tą różnicą, że fizycznie Bóg poświęcił Jezusa na krwawym ołtarzu a w przypadku Abrachama nie.

To jest doskonała metafora w duchowości chrześcijańskiej. Czasami człowiek się buntuje, że Bóg “chce kontrolować” te sfery mojego życia do których ja mam prawo a nie ON -> bardzo częsty przypadek targowania się z Bogiem.
Ale po wpuszczeniu Go w tę dziedzinę okazuje się, że człowiek nic nie traci, a jeszcze ta dziedzina jest przyczyną większej radości życia i szczęścia.. . Ale to tak na marginesie.

Nie wiem czy jasno przedstawiłem Ci związek Starego Testamentu w Nowym oraz zarysowania chociaż osnowy tego, co stanowi o natchnieniu tych ksiąg. Jak i tego, co nie musi być w nich natchnione. A dlatego, że obok literatury mądrościowej mamy księgi historyczne – a więc zycie grzesznych ludzi, krnąbrnych także wobec Boga ale te konkretne historie pokazują także jakie konsekwencje czekają takie podejście do Boga. KOnsekwencje życiowe. Inna rzecz, ze na bliskim wschodzie posługiwano się takim gatunkiem literackim jak historiografią. A więc przekazywano treść teologiczną ubierając je w opowiadanie o histiorycznych osobach.

Świetną lekturą jest studiowanie historii przedstawionej na kartach Biblii i nałożenie jej na historię powszechną Izraela. Właśnie wtedy można określić jakie postacie i wydarzernia dadzą się potwierdzić historyczni na podstawie naukowych badań a jakie nie. Poprzez badanie kultury tamtego rejonu geograficznego można umiejscowić księgi w konkretnym okresie historycznym, itd, itd. takie badania popełniono wspólnie z Protestantami w ubiegływ wieku. To rzuciło nowe światło na sposób interpretowania treści ksiąg Starego testmentu. Jednak co do wartswy teologicznej – a więc celu – któremu słuzy Biblia zawsze interpretuje się ja w relacji do Jezusa Chrystusa i Jego nauki. Wtedy idziemy śladami prawdy a nie brniemy w ślepy zaułek błedów które popełniał Izrael.

W tym znaczeniu Jezus jest wypełnieniem Prawa jako persona – personifikacja Prawa ale także Jego Źródłem. Gdyż Objawia w pełni Ducha tego PRawa. Ducha którego udzielił fizycznie w Dzień Zesłania Ducha świętego.. .

Mam nadzieję, że moja wypowiedź wystarczająco klarownie dała odpowiedź na to pytanie.

p.s.
Twoje epitety pomijam. Nie chcę ich pamiętać.

Pozdrawiam.

p.s.
nie wiem czy taka forma rozmawiania ma sens, gdyż zagadnienia są wazne i szerokie. Każde sytuuje się na osobny wpis i osobne je przedyskutowanie.

Co o tym myślisz?

************************
Kopię tunel.. .