Też mi się tak zdaje.
Piękny film ;)

bo jakoś Almodovara nie mogę i Wszystko o mojej matce jest jedynym jego filmem, który obejrzałam od początku do końca i nawet mi się podobał. Inne jakoś mi nie wchodzą. Ostatnio próbowałam Matadora wciągnąć i prawie mi się udało, ale jednak nie do końca. Zastanawiam się, czy jestem bezguściem, czy nie trafiłam na odpowiedni nastrój do jego filmów.

Pozdrawiam znad kubka meliski,

czemu od razu że bez gustu?
Nie wszystko trafia do każdego i nie w taki sam sposób.

Almodovar drażni czasem czy często nawet, mnie np. już za drugim razem “Wszystko o mojej matce” nie wciągnęło za bardzo, jak teraz ze 2 tyg. temu oglądałem, by napisać o tym, z kolei mi się spodobało.
“Złe wychowanie” mnie np. za pierwszym razem zniesmaczyło, za drugim mi się całkiem podobało.
“Matador” jest ciężki z tego, co pamiętam i raczej do ulubionych go nie zaliczę.
“Kika” mnie znudziła.
Więc nie jest tak że Almodovara bezkrytycznie uwielbiam.
A na pewno nie tak jak Allena:)
O którego jednym filmie w cyklu oczywiście tyż będzie.
No.

A co do Almodovara, to postanowiłam sobie przypomnieć niektóre filmy właśnie ze względu na sposób pokazywania kobiecych postaci.Lubię po prostu te jego klimaty.

pozdrawiam na wszelki wypadek bez numerowania

I tu się nie mogę zgodzić!

“Kika” mnie ujęła absurdem, groteskowością i, co tu dużo mówić, odwagą w pewnych rozwiązaniach scenariusza ;)

Pamiętam, że ryczałem ze śmiechu na tym filmie (a było to wieki temu w DKF-ie olsztyńskim).

ale jakoś cuś mi tam brakło, no i brak było tam tej namiętności, co u Almodovara najważniejsza jest.

Jacku, no ale nie ma obowiązku przekonywania się:), co do notatnika, to o Almodovarze raczej już nie będzie, chyba że coś obejrzę, co nie znam a mnie zachwyci, w sumie mógłbym opisać jeszcze ze znanych albo “Volver” albo “Porozmawiaj z nią”, ale jednak myślę że wystarczy, szczególnie że filmy innych reżyserów jeszcze na recenzję czekają.

pzdr

gdybyśmy wszyscy tym samym się zachwycali, dlatego nic na siłę bo albo coś do mnie przemawia, zachwyca albo nie i tyle.

pozdrówka bez kompleksów

Jacek, e no Almodovara mam nadzieję, że jeszcze będzie dużo filmów, ale w moim cyklu na TXT już nie będzie raczej go:)
No.

Moje skojarzenie z tym reżyserem pierwsze i jedyne przez długi czas brzmiało “nieudana europejska kopia Lyncha”. Oczywiście było głupie, niesprawiedliwe i oczywiście uproszczone, ajak to u podłego prawaka. :) Po zapoznaniu się bardzo wyrywkowym z fragmentami jego dzieł, miałem wrażenie masy udziwnień, które jednak nie tworzyły spójnego obrazu. Wątki toczyły się “obok” dziwaczności, nie tak jak np. w Mulholland Drive, czy właściwie każdym innym filmie Lyncha, u którego dziwaczność jest o tyle nieodłącznym elementem kreacji, że splata się ona z akcją i funkcjonuje równoprawnie. Zawsze, gdy natrafiałem na Almadovara świeżbiła mnie więc brzytwa Ockhama w kieszeni. Żeby wyciąć to bez czego można było historię opowiedzieć i wątki podomykać.

Potem była A. Taka sobie wielka wielbicielka Almadovara, która się ze mną nawet nieopacznie zaręczyła. Oczywiście na podstawie tych moich kilku mruknięć przy rozmowie na temat tego reżysera (nie miałem za wiele do powiedzenia, a poza tym często mruczę pod nosem zgodnie z zasadą, że jak nie wiesz co mówić – mów niewyraźnie) wywnioskowała, że mam całościowo do niego negatywny stosunek i w ramach drażnienia mnie proponowała, byśmy razem coś obejrzeli. W ramach młodzieżowego buntu (zaskocz przeciwnika ucieczką) zgodziłem się natychmiast i puściliśmy na komputerze film, którego tytułu nie pamiętam, ale był jedynym filmem Almadovara, jaki obejrzałem w całości. I muszę przyznać, że na filmie się nawet dobrze bawiłem. Znaczy, doszło do sporej kłótni. Bo gdy pytała mnie co sądzę o jakiejś tam męskiej postaci i powiedziałem, że facet tem działa nielogicznie po cośtam, to było ok. Ale jak zapytała z kolei o postać kobiecą i wyraziłem podobną opinię – znaczy podałem przykład jej nielogicznego działania w filmie i poddałem w wątpliwość tym samym bohaterki zdolność do racjonalnego myślenia. – A. gwałtownie się zdenerwowała i rzuciła mi tekstami o moim niezrozumieniu kobiety. Do tej pory nie wiem o co jej chodziło, ale zabawa była. Przy okazji, potem A. zrobiła mi wieeeelką krzywdę, ale to nie rzutuje na moją opinię o filmach Almadovara. Np. uważam, że nie są dla mnie. Zwłaszcza w przesadzie nie są dla mnie. Choć mogę raz na jakiś czas obejrzeć. Uważam, że to taki filmy dla bardzo szczególnego człowieka. Znaczy, takiego na którego wrażliwości da się grać przez ponad godzinę nie dając mu po drodze wiele więcej. Mnie włącza się odruch ochronny. Przy przekroczeniu pewnego progu gry na uczuciach oczywiście…

A może to kwestia sposobu poruszania tych uczuciowych strun. Mnie przykładowo niezmiernie wzrusza film “Primer”, który jest niezwykle zimny, techniczny a do tego jest science-fiction bez efektów specjalnych.

Tja. Człowiek jest wyszydełkowany na zamówienie swetr. Można go rozpruć na kilka sposobów :)

@Piter

Witaj imienniku. Kojarzę tylko pierwszy wymieniony przez Ciebie film. Ten o eutanazji. I nie ukrywam, że dawno nie zakończyłem seansu takim westchnieniem ulgi, że się wreszcie skończył. Bo był w moim odbiorze wyjątkowo grubymi nićmi szytym “wypracowaniem na temat”. Tu jest teza, tu pięć standardowych chwytów filmowych do udowadniania tezy, tu odpowiednia dawka jednostronności, tu symboliczny basen, a tam łażą aktorzy. Brakowało tylko, żeby ktoś bił Albankę (to ukłon w stronę Pani Pino).

Nom. W każdym razie byłem wyjątkowo zdruzgotany faktem, że ktoś dał na ten film pieniądze.

teraz w sprawie Almodovara.

Po pierwsze jak obejrzałeś jeden film w całości tylko, to nie za bardzo masz kompetencje do gadki:)
Ale nie o tym.

Ad Almodovar i Lynch.
Hm, nigdy ich ze sobą nie łączyłem, co do udziwnienia to Lynch mi się wydaje udziwniony i lubię go raczej tam gdzie potrafi stworzyć opowieść (“Prosta historia”, “Dzikość serca”), zaś w filmach typu “Zagubiona autostrada” czy “Mullholland Drive”, jakby to powiedzieć, fajnie się to ogląda, ale nie ma w tym ducha, nie ma wiele, jest to puste dla mnie.
Coś jak dużo późniejsze “requiem dla snu”, którym miliony się zachwycają a dla mnie to jeden z gorszych filmów, jaki oglądałem.
Almodovara dzieła puste mi się nie wydają.

A co do reszty, ciekawy komentarz, z wnioskami się zgadzam, zresztą nudno by było, gdyby każdego kręciło to samo.
No.
A będzie już o innych filmach a cz niedługo o dwu z Ameryki POłudniowej, w których jednak almodovarovski klimat jest troszkę, ale i tak do przeczytania o nich zachęcam.

Dla mnie masakra, jeden z najbardziej męczących filmów, jaki oglądałem.
Ale męczący bez satysfakcji, bo sa rodzaje zmęczenia, po którym satysfakcji ma się dużo.
I które coś daje, no.
Znaczy o filmach gadam, jakby ktoś nie zauważył:)

@Film o eutanazji

Tak. Wiem, że trochę pojechałem, ale myślę, że moje zdanie nei ma znaczenia z takiego powodu, że i tak nikt bazując na mojej ocenie nie zrezygnuje z oglądania filmu. Z dotychczasowych gadek okołofilmowych wynikło bowiem, że mam jakoś skrajnie różny od reszty świata gust :) I chyba Ci co czytali te gadki zdają sobie z tego sprawę.

@Almadovar

Właściwie to to jest tak, że mój odbiór tych co bardziej pokręconych filmów Lyncha na początku jest piekielnie emocjonalny. Potem włącza mi się ten system obronny i zaczynam po prostu przyglądać się konstrukcji filmu i analizować powiązania wewnętrzne.

O! Lynch byłby takim intrawertycznym Allenem. W takim rozumieniu, że jak oglądam filmy Allena, to fajnie jest je z kimś oglądać (możliwie w jakiejś grupie większej znajomych) bo dają świetny przyczynek do rozmów. Głównie na tematy męsko-damskie. A Lyncha najlepiej mi się ogląda samemu i prowadzi na temat filmu dialog wewnętrzny. Jakoś nie wyobrażam sobie siedzenia z kimś i gadania na temat kolejnej szalonej teorii, która i tak nie będzie miała poparcia w materiale filmowym widocznym na ekranie. :)

No i dochodzimy do Almadovara. Tutaj mam problem z odbiorem taki, że wydaje mi się, iż tło nie do końca pasuje do opowiadanych przez niego historii. Fakt, że obejrzałem jeden film nie daje mi szerokiego wachlarza argumentów w tej dyskusji, ale pomyśl, ze gaduła byłaby wielokrotnie trudniejsza jakbym nie widział żadnego.

Teraz bardziej sobie przypomniałem, że było to coś o jakimś facecie, co pozarażał jakieś kobiety wirusem HIV. A tak na prawdę nie o tym facecie, bo go nie widzać przez prawie cały czas akcji, tylko o tych kobietach. Na końcu facet się pojawia. Wygląda nieźle jak na chorego, jest wesoły i wygląda jak drag queen. I jeszcze wszystko kończy się dobrze, bo dziecko jednej z tych zarażonych kobiet rodzi się zdrowe. To pamiętam, bo dałem radę na tyle się w ten film zaanagażować, że się ucieszyłem zdrowiem dzieciaka.

Przyznam też, że poważnym problemem w przypadku filmu Almadovara jest to, że mnie wizualnie rozczarował. Np. widać dobrze przepracowany obraz, jednak zdjęcia są w trzech czwartych jakieś takie… nijakie. Jakby nikt na planie nie panował nad tym co znajdzie się w kadrze. Ta jedna czwarta co pozostała, to były chyba sceny nocne i to takie, że oglądało się je z przyjemnością. Co więcej nie widziałem ani jednej sceny nakręconej we wnętrzu, która by mi wizualnie pasowała. W plenerach operator i reżyser się sprawdzali z nawiązką. Taki był mój odbiór.

Niestety montaż, czy raczej jego obraz, który mi w pamięci pozostał, był bardzo rozczarowujący.

Ta strona wizualna, jak mi się zdaje, istotna jest o tyle, że Almadovar pokazuje rzeczy właśnie dziwne. Transy, Drag queeny i tego typu rzeczy. Ich nie należy filmować jak zwykłej sceny dialogowej.

Jak oglądałem, miałem trochę ochotę by wysłać mu list o treści “WIęcej wózków i steadycam, wyrzuć statyw.” :)

No cóż. Bardzo możliwe. Znaczy skoro mówisz, że to ten film, to to ten. No to puściła mi go Zła KobietaTM i jego widziałem. Nie zapamętałem imion bohaterów i nie oglądałem tubki umieszczonej przez Ciebie we wpisie, wiec tym bardziej się jak widać nie zorientowałem.

W każdym razie masz obraz, który mi z filmu został. Jak widać niewiele. Ani tytułu, ani jakichś głębokich przemyśleń. Wychodzi, że to zdecydowanie kino nie dla mnie.

Tak na boku. Jak świadczy o człowieku, że lepiej pamięta dzieła grupy Troma, czy filmy Uwe Bolla niż wytwory “poważnego europejskiego artysty”?
Hehe. U Marka Twaina w opowieści o Tomku Sawyerze pada to słynne zdanie “Spuśćmy zasłonę miłosierdzia na koniec tej sceny.” Chyba pobrzmiewa i w moim przypadku.

Co sądzisz o poruszonych przez mnie tematach wizualnych u Almadovara?