Niedawno miałam takie cuś, że doświadczenie.

Poznałam jednego gościa, Francuz, ale nie wygląda, chociaż bo ja wiem…? Mniejsza.

Mężczyzna w każdym calu normalnie.

Oprócz tego to on się okazał wybitnym czarodziejem, a także uczył się w jakichś zakamarkach Tajlandii u mnichów buddyjskich, sztuk leczniczych się uczył. No.
Się wymądralował na mój temat, ojojoj. Cholernik miał rację, ale ja nie o tym.

Padło słowo miłość , nie pytaj w jakim kontekście. Niby bez kontekstu.
Mówi on do mnie, że miłość to iluzja.
Patrzę na niego oczami i zastanawiam się, jak ktoś taki może tak myśleć...

Pośród wszelkich wątpliwych dla mnie praw, miłość pozostaje poza nimi bez względu na doświadczenia, upływ czasu, sif życia.

Minęło kilka tygodni i kobieta, która z nim jest powiedziała mi, że się wycofał z tego…

Miłość istnieje i to jak jasna cholera istnieje.
Zbuduje Ci wszystko w dwa dni, a potem w minutę wszystko obóci w pył.
Albo odwrotnie.

I tylko tak się chwilami zastanawiam… dlaczego tak mocno przy tym obstaję?