właściwie to tylko sobie głośno chciałem pomyśleć, że jak czytam takie reportaże to czy wypada się w ogóle odezwać? Ja to bezczelny jestem z natury, ale gdybym nie był Trollem, to bym pewnie przeczytał milcząco i zmieszany trochę jak ktoś, kto niechcący nagle zastał obcego człowieka w intymnej sytuacji, uciekł wzrokiem gdzie pieprz rośnie.

Czy Ty, Dobra Kobieto, zdajesz sobie sprawę, jakiej odwagi wymaga odezwanie się pod takim czymś?

Sorry za to czymś, ale na serio nie wiem, jak się podziać i jak nazwać takie czytanie i komentowanie. Bo się czuję, jakbym zaglądał przez dziurkę od klucza. I odzywam się może dlatego, żeby nie wyszło, że podglądam?

Ehh.. chyba już pieprzę, niczym Grześ, więc lulu się udam. Dla niepoznaki.

ja już śpię na jedno oko, ale też mię Dobra Kobieta zakręciła tym wpisem. Sam nie wiem, kurde. Na wszelki wypadek poszedłem ugryźć w łydkę Renatę, aby trans jej zakłócić deko. Pewnie na próżno, ale co tam.

Lepiej gadaj co tam u wnusia?

Jesteście czubki. O tej porze się kima.

a z Trolla to całkiem jest czubek do kwadratu, bo ile razy słucha tego kawałka, to dreszcze ma aż na sierści. Jak jakiś czubek… :-)

Dzięki Dobra Kobieto..

Mnie rozrywa na kawałeczki drobniutkie jak kryształ...

Za każdym razem…

I tak mi się połączyło…

Bardzo proszę Trollu… bardzo proszę...

jakoś ostatnio nie toleruję tego wszystkiego co smutne,złe niefajne.
Jest tego wokól nas i naszego życia zbyt dużo;aż do obrzydliwości.

Proponuję Pani coś wesołego,miłego i mówiącego o tym co najpiekniejsze,najmilsze:

Pozdrawiam Panią serdecznie

Również, podobnie jak Pan, nie toleruję tego wszystkiego co smutne, złe i niefajne. Ale to jest.

I czasem dopada.

A jak dopada to ja piszę.

Od tego pisania jest mi lepej.

Niefajne rzeczy są potrzebne.

Za piosenkę dziękuję – to jedna z moich ulubionych jest. Kiedyś nawet zaśpiewałam ją publicznie, ale to ina historia.

Pozdrawiam Pana serdecznie nadzwyczaj

“Da sie z tym zyc, o ile sie to zaakceptuje”. Gretchen, wybacz, ale to jest kapitulacja. No dobrze – ja to tak oceniam. Czlowiek ma po to glowe i rece, by sciezke sobie wytyczac samemu. Nie ma zadnej szyby, za ktora “musi” byc, bo w celu bycia “za szyba” go stworzono. To ja siebie tworze, a Ty siebie.

Dlatego wlasnie tak bardzo mi sie spodobalo zdanie z “zachowaniami adwekwatnymi do charaktetu”. Sama “sytuacja” jest jak brytfanka Merlota. Sama w sobie pusta. Obojętna. Dopiero nasze zachowanie napełnia ją potrawą. My jesteśmy przyprawą, esencją, smakiem.

jasne – zawsze mozna zamknac drzwi. tylko po co?

no ja prosty chłop jestem i czytam slowa wprost:

“Ostatnio się uparłam żeby z tym powalczyć”
no to czytam, ze ostatnio. znaczy sie: standard ogolnie inny, tylko ostanio sily zebrane by powalczyc. utwierdza mnie w tym przekonaniu kolejne zdanie:

“Trochę to pewnie potrwa, by powrócić na swoje wygodne miejsce”.
czytam – powalcze, nawet długo, ale po tej walce powróce na wygodne miejsce.

przyznaje, ze dopiero ostatnia Twoja odpowiedz ukierunkowuje mnie zdaje sie właściwie ku temu, co chcialas przekazac.
slowa, slowa. ech. dla kazdego inne znaczenie maja. oderwane od czlowieka wiodą na mamowce.

tak sobie mysle, ze zderzysz sie tutaj z tyloma interpretacjami, ilu bedzie czytelnikow. doslownie: zderzysz. i tak sie troche obawiam, ze tym bardziej utwierdzi Cie to w przekonaniu, ze obserwatorzy gremialnie wykladaja sie juz na powierzchownosci, nie mowiac nawet o docieraniu “do kosci”.

piszac o wywalaniu sie obserwatorow na powierzchownosci, mialem na myśli nie brak chęci docierania do kosci, tylko brak mozliwosci dotarcia. masz racje – generalnie nikt (chyba) tu nic o Tobie konkretnego nie wie. kazde kolejne zdanie otwiera kolejne pola do innych interpretacji, prywatnych odniesien, kreacji obrazow nijak majacych sie do realnej Gretchen. kiedy pojawiaja sie tak emocjonalne wpisy, pojawia sie tyle Gretchen ilu czytelnikow. pewnie sa to bardzo rozne, czasem sprzeczne Gretchen.

wiesz, tak do końca to nie są nawet rozmowy – kiedy piszesz emocjami, to można mówić o większym lub mniejszym stopniu uczestnictwa w tym przez czytajacych. wirtualnego. potem można zabierać sie za rozgryzanie tych czy innych kawalkow, ktore w sumie dla Ciebie w oderwaniu od calosci prawdopodobnie nie maja sensu, co zderza sie z tym, ze czytelnik praktycznie nie ma szans sprostać całości. choc moze ktos potrafi, nie wiem.

moge jedynie ocenic, ze “Rozmowy z Gretchen” są coraz bardziej… nie mam dobrego slowa. są “coraz bardziej”...

nie rozumiem, o czym Pani pisze.

Czytam te Pani rozmowy wsobne, przede wszystkim z perspektywy upływu czasu. Zastanawiam się, jak bardzo można zmienić się przez dziesięć (dla przykładu lat). Zastanawiam się też, jak wielu rzeczy nikt z postronnych nie dostrzega, choć może mógłby, gdyby się przyjrzał. I nie widzi dopóki ktoś, mówiąc o sobie ich starannie Inie wyłoży.

Lektura rozmów pod pani Tekstem (to mi się podoba, że trudno nazwać komentarzami te nawarstwiające się rozmowy) uświadomiła mi, że nawet ten drugi punkt widzenia jest fałszywy. Bo w istocie rzeczy chyba nie jesteśmy w stanie drugiego człowieka poznać. Zawsze piszemy o sobie, o naszych obrazach i interpretacjach.

Filtrujemy cudze słowa, przez własne doświadczenia (o dobrej i złej woli nie wspominając). W tym sensie, co może przykre dla Pani będzie, uważam, że nikt tego, co Pani pisze nie zrozumie. I nie uważam, żeby było w tym coś złego.

Pani odżegnuje się (i słusznie), od zarzutów i aluzji, sugerujących jakąś zamierzoną formę eksperymentu terapeutycznego na TXT. Ale doszedłem do wniosku, że jakiś eksperyment to jest. Eksperyment ex post facto (proszę wybaczyć odrobinę żargonu metodologicznego). Eksperyment, który zaistnieje, jeśli sobie uświadomimy, że jest eksperymentem. I wykorzystamy to uświadomienie sobie. Także Pani może sobie to uświadomić. Choć akurat Pani być może to sobie uświadamia. Nie mam pojęcia.

Pisze Pani tak, że każdy, kto chce się zmierzyć z Pani tekstem, musi sam sobie zadać pytania. I jakoś sobie odpowiedzieć.
Nie sądzę, aby trzeba było szukać porozumienia. Nie w sensie – “dogadania się”.

Ale chyba warto się zderzać z Pani pisaniem, choć przyznam, że ja w miarę lektury jestem coraz dalszy od zrozumienia Autorki. I nie czuję się z tym źle, muszę przyznać.

Przypomniał mi się wiersz mojego ulubionego angielskiego poety (Pani być może zna go, jako autora bałamutnych historyjek o chłopcu, wychowanym przez wilczą watahę). To był, co prawda męski szowinista i imperialista na dodatek, a wiersz jest całkiem o czymś innym, ale początek jakoś mi pasuje:

Oh, East is East, and West is West, and never the twain shall meet,
Till Earth and Sky stand presently at God’s great Judgment Seat;
But there is neither East nor West, Border, nor Breed, nor Birth,
When two strong men stand face to face, tho’ they come from the ends of the earth!

Czego i Pani I nam wszystkim, w ogólnym rozrachunku życzę, pozdrawiając

Opuszczam za chwilę moje ulubione miasto przenosząc się w celach medytacyjnych na wieś.

Nie chcę odpowiadać w pośpiechu więc proszę przyjąć promesę odpowiedzi.

Dziękuję Panu za ten komentarz.

Oraz pozdrawiam

Niektórzy rozumieją.
Niekiedy.

A co do sugestii, tych którzy nie rozumieją.
To niech się męczą.
Ze swoim niezrozumieniem.
Acha.

To co Pan pisze to są niby oczywiste rzeczy… Niby…
Jeśli przyjrzeć się temu bliżej to Pański komentarz zmusza do postawieniu kilku pytań, które ja akurat sobie stawiam i być może z tego powodu te teksty powstają.

Poznanie drugiej osoby jest niezwykle ograniczone – sami siebie zazwyczaj znamy dość słabo, łączność jest zakłócona na wielu poziomach i z tysięcy powodów. Między mną a mną. A co dopiero między mną a drugim człowiekiem.

Można powiedzieć, że te teksty to takie gadanie do samej siebie, lecz świadomie wystawiam je na widok publiczny.
Mogłabym co oczywiste, pisać to w tajemnicy przed światem. Kiedyś tak właśnie robiłam.
Kiedyś z kimś porozumiewałam się przy pomocy listów papierowych.
Kiedyś zaczęłam coś pisać bardziej publicznie i to przyciągnęło do mojego pisania, nie wiem jak go nazwać...no w każdym razie przyciągnęło a konsekwencje tego były dość... znowu brakuje mi słowa… no w każdym razie były dość poważne.

Wtedy się nauczyłam jaką moc mają słowa – moje i cudze, ale wtedy też i jeszcze odrobinę później pisanie odkryłam jako sposób.

Jeszcze nie bardzo rozumiem… dostrzegam ograniczenia…

Tylko już nie chcę pisać dla samej siebie. Z całym ryzykiem jakie za tym idzie, z konsekwencjami tego ryzyka.

Sam fakt odpowiedzi jest dla mnie już nie tylko ważny, ale i zaskakujący. Za każdym razem.

No więc sam Pan widzi Panie Yayco, że te filtry, zasłony i inne tego rodzaju sprawy są, i ja się z Panem zgadzam czemu właśnie daję wyraz proszę zauważyć, i dobrze może że są i całe szczęście nie przeszkadzają zanadto.

Co do eksperymentu… coś może w tym jest z tym, że eksperymentuję na sobie samej?
Nic się na jednym doświadczeniu nie nauczyłam? Nauczyłam się bardzo wiele, oj…

Wydaje mi się, że przywołany przez Pana fragment literackiego utworu jest esencją tego o co mi chodzi. Więc dziekuję...

Pozdrawiam patrząc na drzewa…

A czy my znamy mężczyzn?

W znaczeniu rozumienia świata ich odmienności?

Tak sobie powątpiewam delikatnie…

Pani głos jako jeden z nielicznych kobiecych do Gretchen i tej Drugiej jest dla mnie szczególnie cenny.

Tak konkretnie to chyba jest on drugim głosem kobiety. Pierwszy był czwartej.

Zatem dziękuję raz jeszcze…

Pozdrawiam ciepło choć w tych temperaturach powinno się życzliwie pozdrawiać chłodno.

Tylko kto by chciał być chłodno pozdrawiany?
:)

Jak ja bym chciała żeby świat był tak zgrabnie i w sposób nieskomplikowany urządzony.

Pan mi zarzuca coś, co ja odrzucić muszę niestety jako zbyt dla mnie abstrakcyjne.

Z Pana punktem wyjściowym to nie wiem czy jako człowiek by się Pan nad kobitką pochylił. Normalnie nie wiem. Nad własną ma się rozumieć, bo nad cudzą to się nie liczy. Za łatwe. :)

Co się Panu nie podoba w zdaniu:

“Między mną a mną. A co dopiero między mną a drugim człowiekiem.”?

Pierwszego Panu brakuje Panie Igło, czy jak?

No to przecież nie o tym piszę, póki co.

Reasumując:

trochę kompinuję, ale nie zaraz żeby to nadużyciem nazywać

jak na kobietę mogłoby być gorzy

mężczyzna w ujęciu że człowiek, taki do pochylania się nad kobitką skłonny nie jest, bo zazwyczaj się lęka

często kobiece blogi są wyrazem kompletnego niezrozumienia. Czegokolwiek.

myśle, że się nie do końca zrozumieliśmy.

Być może dlatego, że ja za bardzo jednak pojechalem metodologicznie, z tym eksperymentem. Albo może dlatego, że wpadła Pani w jakąś dziwną manierę pisania, dzięki której, być może, jeden z czytelników Panią rozumie, ale dla reszty to jest trudne.

Gdyby Pani pisała po Polsku, było by łatwiej

Pozdrawiam weekendowo, cokolwiek to może znaczyć

Coś Pana ugryzło, proszę Pana?

Nie piszę polsku w Pana opinii?

Jeśli Pan nie zrozumiał mojej przydługiej odpowiedzi to co ja na to poradzę? Mogę jedynie jakoś wyrazić żal. Wyrażam więc.

Pozdrawiam zszokowana…

używa Pani jakiegoś dziwnego języka, którego ja nie rozumiem.

Akurat w uwagach skierowanych do mnie mniej, ale nawet tu się to Pani przebija.

Być może nie powinienem usiłować zrozumieć tekstu, który nie jest do mnie skierowany

Przepraszam i uciekam, bo nie lubię być mimowolną ofiarą cudzych złośliwości, zwłaszcza jeśli rozmawia pani z kimś, kto nie potrafi się od tego powstrzymać

Pozdrawiam prozaicznie

Prąd jest albo go nie ma… Proszę to traktować jak raport.

A co ma wisieć nie utonie.

:)

Bardzo się cieszę, że Cię widzę :))

Nic za to nie widzę z tego co wkleiłeś bo jestem daleko od miasta i mam sieć taką raczej symboliczną. Popatrzę i posłucham po powrocie do domu.

Cieszę się już z tego, że przeczytałeś...

Jeśli coś Cię najdzie to napisz, ale jak nie to nic to.

Jesteś nagłym powiewem dobrego wiatru tutaj….

:)

Prawda?

:)

nie przesadzajmy:)

powiem tak: głownie nie rozumiem Pani tendencji do leczenia cudzych kompleksów, przez posługiwanie się kodami semantycznymi leczonego.

Nie odnosi się to do Pani tekstu, bo ten mi się spodobał i dałem temu wyraz.

Pozwolę sobie, przy okazji, twierdzić, że ma on, tak jak i inne z tego cyklu, bardzo konkretnego adresata. Wskazuje go Pani w tytule i wypieranie się tego nic nie pomoże.

Pozdrawiam ze znacznym prawdopodobieństwem

Ja też nie umiałam, dopóki nie zaczęłam. Potem jakoś poszło.

Biedna Druga, porzucona dla Codziennika.

żyleciary z pewnego wojskowo-telewizyjnego klubu…

Nigdy tam nie byłam.
Co być może się zmieni, ale trzymajmy się faktów.

Jak ja mam pisać? No jak? A taki przyziemny odcinek mi wychodzi, że o pracy on jest .