Krzywdzi pani innych.

Z kampinoskich wiosek poszli chłopcy, nie udało się im przedrzeć do Warszawy, zostali zmasakrowani na bielańskim lotnisku.
W tym samym trzydniowym ataku rehabilitowali się chłopcy ze Zgrupowania Nalibockiego, którzy pokonali 1000 km z Nowogródczyzny a ich dowódca – Dolina – dostał najpierw wyrok śmierci a potem KW.

Krzywdzi pani okręg Radomsko – Kielecki AK – Jodła – który po mobilizacji, ruszył na pomoc Warszawie i toczył ciężkie walki żeby się przebić przez umocnioną linię Pilicy.
Krzywdzi pani Berlingowców, którzy przepłynęli Wisłę wbrew sowieckim rozkazom.
Krzywdzi pani Wołyńską 27 DP AK, której żołnierze pomimo walk z Niemcami, Ukraińcami i sowietami przedarli się do stolicy i wzięli udział w walkach.

Krzywdzi pani powstańców z praskiej strony, którzy także ruszyli, byli słabi i od razu przegrali a potem wyłapani przez sowietów pojechali na Sybir.

Krzywdzi pani powstańców, którzy w ramach Planu Burza zdobyli Lwów. A potem weszły sowieckie czołgi.
A żołnierze wileńskiego AK nie powstali?
Co?

To było Powstanie całej starej Polski.
Przegrane.

Nieszkodzi. Ale nieudaczników, jego autorów postawmy przed surowy osąd historii

Wyciągnijmy nauki.
Nauczmy się wygrywać.

Czy ja mówię o intencjach?
A niby skąd mam je znać?

A może ja mówię o tytule?
Który czytam?

I na niego odpowiedziałem.

Co nie zmienia, że piosenek odsłuchałem.
Ze wzruszeniem.

Białoczerwonej zawieszonej na gmachu Politechniki Lwowskiej.
Tak jakoś na tydzień przed PW.

Dlaczego tego nikt już nie pamięta?

Dlaczego warszawiaki znowu stawiają się przed resztą?

Nie ma na to mojej zgody.

Dzięki p. Merlocie.

Smutno.

używa pan nieadekwatnych słów.
Z tym ,,krzywdzeniem”.
Zupełnie niepotrzebnie, mam wrażenie.
Powstanie Warszawy czyli Powstanie w Warszawie i dla Warszawy przecież w jakiś sposób.
I to miasto ucierpiało.

To nie znaczy że powstanie wyłącznie warszawiaków, ważne dla nich i czy tylko oni w nich brali udział.

A że trochę inaczej określone u Gretchen niż zazwyczaj czyli powstanie warszawskie, to nie znaczy, że zmienia się treść komunikatu.

Cieszę się, że wyjaśniliśmy sobie to nieporozumienie. Naprawdę.

Złapałam się na takiej myśli, że skoro już w innych miejscach wypowiadałam się na jakiś temat, to moja postawa i stanowisko jest jasne. Dla Pana w szczególności ono powinno być jasne.

Tak, tak dla Pana właśnie.

Jednak wyraźna ulga mi teraz towarzyszy.

:)

Bo to są dwie różne sprawy.

Jednak.

Ja, kiedy myślę o Powstaniu to widzę to, co można zobaczyć wyżej.

O Powstańcach myślę. Pojedyńczych młodych ludziach.

O tym ile w nich było wiary, ile nadziei, ile żaru, zapału.

Buntu, cierpienia i niezgody.

Myślę o odwadze.

Lecz z drugiej strony nie umiem nie pomyśleć też o straszliwym straceniu tych istnień.

O tym, że ktoś to wszystko w nich wykorzystał.

Być może.

Dwa lata temu, 1 sierpnia napisałam tekst, który dzisiaj w całości wydaje mi się idiotyczny, ale fragmenty nadal są moje:

“...kiedy zamknę oczy i wyobrażę sobie nadzieję tych ludzi, ich energię, ekscytację, plany, wiarę, przygotowania i oczekiwanie to coś z tego rozumiem, coś w tym jest mi bliskie.

W tym moim corocznym przeżywaniu Powstania jest jeszcze tożsamość, moja osobista, warszawska.

Minęło kilkadziesiąt lat…

Wracam do domu z pracy, jest wczesny wieczór.

W autobusie za mną siedzi trójka młodych ludzi.
Jeden z panów pijany tak, że ten drugi mniej pijany co jakiś czas pyta: “Artur żyjesz?”.
Z nimi dziewczyna, żona mniej pijanego. Smród jaki roztaczają jest niebywały.

Cały czas monosylabują do siebie w języku, który rozumiem, ale nie znam.

Mniej pijany deklaruje głębokie i niepowtarzalne uczucie do niej, a ona śmiejąc się mówi “przeeestań”.

I na ten obraz nakładają mi się twarze stareńkich już dziś Powstańców Warszawskich.

Znowu czegoś pojąć nie potrafię. Myśl taka mi się pojawia za to.

Czy gdyby trafiło na nas to byśmy udźwignęli ten ciężar? Czy mielibyśmy w sobie, nawet nie siłę i odwagę, a jedynie czy umielibyśmy…

Smutne pokolenie mężczyzn bez tożsamości, bez odwagi, bez siły.

Smutne pokolenie kobiet, które swoją wartość mierzą w centymetrach…

Czy potrafilibyśmy?

Za rok kolejna rocznica i znowu to wszystko się we mnie odezwie. Znowu przeżyję sprzeczne uczucia.

Ale szacunek i cisza po Nich będą.”

myśleć o Powstaniu analitycznie. Bór i Monter to dla mnie abstrakcja.
Widzę tylko Zosie, Janków, maturzystów z tajnych kompletów, dzieciaki w helmach opadających na oczy. Czytam ich listy z poczty powstańczej. Patrzę na ich uśmiechnięte twarze.
I zaraz potem, nie ruszając się z miejsca oglądam zwinięte kłebki ciał rozrzuconych na opustoszałej ulicy. To jest moje Powstanie. Co roku.

Na zbiórkach harcerskich śpiewalismy powstańcze piosenki. Znaliśmy wszystkie. Dwie z nich odziedziczyliśmy po naszych starszych kolegach z drużyny. Napisali je w czasie wojny. Jedną – podczas Powstania.

Wtedy wiedziałem na pewno, że gdybym urodził się odpowiednio wcześniej, byłbym razem nimi. I że robiłbym wszystko, żebyśmy to Powstanie wygrali.

Ale to było wtedy. Dziś nie mam tej stuprocentowej młodzieńczej pewności.

Jednego jestem tylko pewien. Że oni szli do Powstania, żeby wygrać. I z tą myślą umierali…

To jest też moje Powstanie. Co roku.

Pisałam u Pana, że nie umiem inaczej niż emocjonalnie na to Powstanie patrzeć.

Od rzeczywistości przywołanej w “Full Metal Jacket” oni byli odlegli w sposób nieprawdopodobny, To oczywiście jest kwestia postępu i takich tam.

Czas. I jego upływ.

Rozwój.

Także w sztuce zabijania.

Ale Oni nigdy nie byliby marines.

Cholera, nie byliby?

Nieważne, nie byli.

Byli delikatnymi poetami?

Czy byli mocnymi mężczyznami rzuconymi na szaniec?

Teraz sobie przypominam, że rozmawiałam ostatnio z polskim żołnierzem ze specjalnej jednostki. Był na wojnie. Boleśnie współczesnej.

Uderzyło mnie to jak bardzo jest w rozmowie delikatny.

Dowiedziałam się kim jest po naszej rozmowie.

Naprawdę mógłby być poetą.

Ale jest żołnierzem.

Takim, który walczył naprawdę.

Teraz.

Może i oni tacy byli?

Cholera.

Jedni – delikatni poeci. Inni – rubaszne półgłówki. Dziewczyny śliczne i wiotkie i dziewczyny na krótkich nogach z dwoma podbródkami. Wyrośnięte piętnastolatki z podwórek Powiśla i maminsynkowaci trzydziestolatkowie z Marszałkowskiej.

Byli niesamowicie różni. I tylko umierali tak samo.

Ma Pan rację...

Musieli być różni…

Ginęli wspólnie, choć jednak samotnie.

Powinnam chyba dopisać dla kogo dzisiaj napisałam każde słowo…

[*]

Ten tekst jest raczej wspomnieniem ludzi, których znałam, którzy byli mi bliscy i ich najbliższych, których spotkać nie zdążyłam.

Ale…

Jest też wyrazem mojego szacunku dla wszystkich Powstańców, dla ich niezłomności i odwagi, dla niezgody. Powstanie nie było ani fotogeniczne, ani malownicze.

Dałabyś się wywieźć do Pruszkowa i ja to rozumiem jako dokonanie pewnego wyboru, do którego każdy ma prawo. Kiedyś myślałam tak samo jak Ty, nie miałam wątpliwości. Dzisiaj nie mogąc mieć pewności czy bym nie stchórzyła jakby co , skłaniam się raczej w kierunku, że jednak nie.

Napisz, o ile zechcesz. Ciekawa jestem Twojego tekstu o Powstaniu.

... cały pakiecik tekstów:

http://foxx-news.blogspot.com/search/label/Powstanie%20Warszawskie

Pozdrawiam.

my się znamy z LFF, nie wiem, czy kojarzysz.

Brałam udział i bardzo popieram te coroczne akcje z legijnymi zniczami, koszulkami itd (w Poznaniu sobie w niej łaziłam, aż się Viola bała, że ktoś mnie zje ;), natomiast nie lubię tej histerycznej atmosfery wokół PW, jaka panowała zawsze u nas na forumce. Chyba tylko ze dwa razy i bardzo oględnie wyraziłam w tamtym miejscu swoje wątpliwości, bo przecież ems i reszta koleżeństwa by mnie zabiła chyba…

Nazgul to jest Nazgul, ale akurat w tamtej sprawie kiedyś argumentował sensownie, to Twój ziom Pawełek go zakrzyczał.

pozdrawiam

A jakoś Cię nie skojarzyłem z LFF – w sumie wypada się przywitać jeszcze raz ;). Cóż, w kwestii samego Powstania, szczegółowo swój pogląd wyłozyłem we wrzuconym wyżej “pakieciku”. Niedługo będzie “materiał uzupełniający” – w Niepoprawnym Radiu ( http://radiopl.pl/ ) pojawi się pierwsza część dźwiękowego zapisu ze spotkania, jakie OFMC zorganizowało z p. Edmundem Baranowskim (“Jurem”) w Domu Spotkań z Historią. Nie wszystko można oddać słowami komentarza…

Co istotne, rzecz nie jest zupełnie koturnowa, stanowi natomiast bardzo dobrą ilustrację do tej dyskusji. Konkretnie szkicuje pewien obraz tamtych ludzi w tamtych chwilach, a że Gość mówi ze swadą i dysponuje świetną pamięcią... Polecam.

Pzdr.

nie wiedziałam, że Gontarczyk jest tak sensownym gościem. Jestem pod wrażeniem.

Amen