Dzisiaj był ten pierwszy raz. Na każdego on przychodzi, ale do dzisiaj dodawałam słówko niedługie, niekrótkie acz wiele mówiące: podobno .
Nie podobno już. Niestety,

.......................................

W dniu 11 marca poszłam do Publicznej Służby nastawiona bojowo, czy też raczej w gotowości do walki.
Od tygodnia, o ile nie dwóch – wszak czas szybko leci – moja koleżanka sieje panikę i wprowadza stan ogólnego napięcia i przepięcia, rozpowszechniając pewne wiadomości dotyczące miłościwie nam panującego Narodowego Funduszu Zgłupienia.
Najlepsza Szefowa na Świecie ma postawę, którą młodzież nazwałaby wyluzowaną i się nie dawała, ale w końcu poszła gdzie trzeba zapytać łots ap.

Poprzez gdzie trzeba należy rozumieć dział RUM naszego (miłościwie panującego) ZOZ-u. Co to jest dział RUM? Nie ROOM.
Dział RUM to dział zajmujący się zbożną ideą wklepywania w super nowoczesny program komputerowy usług medycznych, w pocie czoła przez nas wpisywanych w co najmniej trzy różne księgi, świstki, dokumenty. Jak raz my nie dysponujemy żadnym programem komputerowym więc zabawiając się w Koszałka Opałka wypisujemy gęsim piórem co należy.
RUM – Rejestr Usług Medycznych.

Koleżanka wyczytała, że się zmieniło. Coś tam się zmieniło. A mało tego, że się zmieniło i nie każda zaraz jedna, czy druga z nas ma prawo świadczenia tego czy owego, wciąż mam na myśli usługi medyczne, to to i owo należy zmienić, co z kolei mogłoby skutkować absolutną reorganizacją tu i tam.

Zatem, jak wspominałam Szefowa poszła do Działu. Dział powiedział, a nawet okazał, że NFZ nie tylko nie zakwestionował, lecz nawet zapłacił, za co w świetle itd…
Szefowa jest wyluzowana, ale bystra. Zapytuje czy ten fundusz od Zgłupienia może to zakwestionować za jakiś czas, no weźmy za pół roku? Może odpowiada Pan i nie widzi problemu, bo najwyżej się napisze wyjaśnienie i tys łyl bi di end.

Good – mówi Szefowa, taką mamy normalnie wyrobioną językowo Publiczną Służbę.

No to good? Jakie good! No good!

Koleżanka drąży i drąży. Sama nigdzie nie pójdzie, o nic nie zapyta, bo gdzieżby tam wystarczy, że się skupi na wierceniu dziury w brzuchu innym.
Koniec końców coś ustalamy.
Doszedłwszy skąd wyszliśmy, co jest zjawiskiem ciekawym. Ja lubię podróże, ale żeby wychodzić z domu, zmieniać środki transportu, zmęczyć organizm tylko po to, żeby wrócić do domu to mnie się nie chce.

Wczoraj doszło między mną, a koleżanką do awantury. Nie pierwszej, nie drugiej, nie trzeciej i zapewne nie ostatniej. Są sprawy, które mnie wyprowadzają z równowagi w stopniu najwyższym.

Jedną z takich spraw jest taka: koleżanka z pracy lobbuje w jakiejś sprawie zaczynając od Szefowej. Nic.
Namierzyła mnie więc pracując nad swoim charakterem, w celu uszlachetnienia go, niewiele myśląc (błąd!) postanawiam wysłuchać o co chodzi. Po dłuższej chwili i zadaniu wiekopomnego pytania: czy ty jesteś obłąkana (błąd!), zaczynam opowiadać jak ja to widzę. Raz i drugi spokojnie. Za trzecim nerwy mnie poniosły wraz z pracą nad uszlachetnianiem swojego charakteru, i głosem podniesionym próbuję. Koleżanka wychodzi z pomieszczenia tym samym kończąc rozmowę.
Ludzie! Co ja poradzę na to, że nie da się zeżreć ciasta zachowując je?

Dałam sobie dwie minuty na uspokojenie i poszłam do pracy, znaczy do pacjentów. Fundusz Zgłupienia nazywa to usługą medyczną.

Dzisiaj ciąg dalszy przewidywalny, a co za tym idzie przewidziany. Znowu drogą okrężna, ale do domu.

Oddech.

Koniec zebrania zespołu.

Część wyszła, część została – taki urok pracy zmianowej. Byłam w grupie zostających.

Gawędzimy sobie, to znaczy Ci z nas, którzy dysponują czasem, o tym i owym.

Niby miło, niby gawędzimy. Czuję, że coś we mnie rośnie, gula jakaś. Nic się nie dzieje na bieżąco, a gula rośnie.

Rozmawiamy o Samsonie, który umarł. Rozmawiamy o innym, wciąż żyjącym psychoterapeucie, do którego udała się nasza (moja) pacjentka za poradą prawnika. Rozmawiamy o tym dlaczego żyjący psychoterapeuta pozwolił sobie na jazdę bez trzymanki.
Rozmawiamy o jakieś dziewczyninie ze szkolenia, która nie wstydziła się zadać pytania: czy to prawda, że terapeuta nie może poruszać swoich problemów prowadząc grupę, kiedy ma zły dzień?

Jak to w pracy sobie rozmawiamy, a moja gula już jak Kopiec Kościuszki.

I nagle pojawia się myśl: dosyć tego. Mam dość. Mam w dupie Fundusz Zgłupienia, mam w dupie bycie Koszałkiem Opałkiem, mam w dupie cały ten chory system. Mam dosyć pieprzenia o ustawach zabezpieczających prawa pacjenta, bo to oczywiście najbardziej o pacjenta chodzi i o jego prawa w tym.
Mam dosyć sytuacji, w której ucząc się nieustannie zawodu od sześciu lat, a wliczając specjalizację na studiach i staże, od dziewięciu lat, nadal muszę się zastanawiać czy nie nadejdzie dzień kiedy ktoś mnie za zad chwyci w nieprzyjemny sposób.

Nie mogę znieść sytuacji kiedy mówię człowiekowi, który do mnie przychodzi, że wszystko jest objęte tajemnicą medyczną, a jakiś urzędas z wykształceniem przylezie i kontrolując będzie czytał kto i co mi powiedział. Bo on musi wiedzieć czy ja odpowiednio zaklasyfikowałam usługę medyczną.

Najpierw zakwestionuje to, a potem moje kwalifikacje. Bo mając wszelkie szkolenia w zakresie uzależnień nie mam certyfikatu, pisałam o powodach jego braku w tekście “Odwaga” .
Bo tak działa ten system, że nie ma najmniejszego znaczenia wydanie przeze mnie moich osobistych pieniędzy, z pensji żałosnej jak szczątki kota wygrzebanego z piwnicy mojej koleżanki, na szkolenia, w celu lepszego i skuteczniejszego pomagania ludziom.

Oddech.

Idę do swojego prywatnego gabinetu. Rozmawiam z młodą kobietą. Jest cicho. Nie ma żadnej usługi medycznej. Choć jest. Kończymy rozmowę. Ona mi płaci i z uśmiechem wychodzi do za tydzień.

Oddech.

Wracam do domu. Jest około dziewiątej.

Pies do spaceru.

Siadam, zaczynam pisać.

Zadaję sobie pytanie, może dwa.

Dlaczego dupki z nazwiskami pozwalają sobie na tyle?

Dlaczego każdą miernotę przyjmuje się do zawodu, który jest sztuką pomagania ludziom?

Mam to niewiarygodne szczęście, żeby robić to, co kocham i na czym się znam. Drugie jest oczywiście wtórne wobec pierwszego.
I naprawdę dzisiaj się wściekłam co może (acz nie musi) skutkować serią tekstów o psychoterapii, w tym o psychoterapeutach.

....................................................

Dzisiaj był ten pierwszy raz, kiedy pomyślałam o rzuceniu Publicznej Służby.
Ale przewijają mi się przed oczami twarze, historie, ludzie po prostu.
Musiałabym zostawić i ich.

Nie chcę. Wciąż są najważniejsi.