To był pogrzeb syna Igły.
Dlatego się tam wszyscy znaleźliśmu w jednym czasie, jedym miejscu.
Wedle mnie, żeby dać Znak. Prawdziwy.

Dla mnie Michał był kimś tak strasznie ważnym, a usiadłam do stołu z kłamcami.
Dzisiaj widzę jak się wili, kiedy ja naprawdę coś przeżywałam.

Nie ma ludzi bez grzechu, we mnie pierwszą można rzucić kamieniem.

To mówię Ci ja, buddystka w fazie budowy.

I ja pamiętam ile razy kłamałam, grałam. To wszystko pamiętam, ale też wiem, że znalazłam w sobie siłę żeby się od tego odciąć.

Patrzę w lustro i odnajduję spokój. To już za mną. Mam nadzieję.

Zderzyłam się czołowo, znowu.

Organicznie się brzydzę pewnymi sprawami.

Trzeba (?) umieć walczyć, być dobrym wojownikiem.

Małość mnie przerasta.

Niestety. Nadal.

Jak sam ocenisz swoje wybory.

Jak ważny jest człowiek, niechby znany jak nieznany.

Gdzie masz punkt odniesienia.

Object in the mirror is closer…

Napisałam wiele tekstów o tym, że trzeba zobaczyć w człowieku człowieka.

Nie wiem ile osób chwyciło.

Nie wszyscy jesteśmy mali. Są wśród nas ludzie wielcy.

Uznanie, że jesteśmy mali prowadzi nas do egzystencjalnej kupy.

To usprawiedliwienie.

Ja nie wiem, czy jest coś takiego jak bohaterstwo, wiem że jest coś takiego, jak wartość. Czy zaryzykowałabym? Na ile siebie znam, to tak.

Bohaterstwo to nie bzdura, to przełożenie w konkretnej chwili, na określone wartości. Albo się je ma, albo nie.

Prosta piłka.

Nie umiałabym sie odwrócić od bliskiej osoby. Tak mam.

Reszta to kupa, jak już mówiłam.

We mnie się mieszczą różne wybory.
Ich rozumienie i nieogarnialność.

Znam wiele ludzkich opowieści… Mogłabym książkę napisać.
To mnie nauczyło czegoś o świecie, ludziach, ale też moje doświadczenia nauczyły mnie czegoś o mnie.

Nie jestem tchórzem, choć nigdy nie stanęłam wobec wyboru ekstremalnego.

Ja też wolę nie mieć takich wyborów.

Najtrudniej się pogodzić z tym, że nasze miary mogą być w takich sytuacjach bezużyteczne.

Mnie mocno boli, że w sytuacji jak wata cukrowa lekkiej, ludzie się okazali słabi jak coś najbardziej kruchego.

I zobacz. O czym my rozmawiamy? O granicznych sytuacjach. Tymczesem w banalnych, drobnych, codziennych, ludzie nie mają odwagi na nic.

No, może się zagubili, prawda. To możliwe.

Biedactwa.

Nie można oczekiwać od drugiego człowieka czegokolwiek, można mieć nadzieję, że stanie na wysokości zadania.

O ile.

Ludzi skreślać nie można, ale czasem trzeba powiedzieć wystarczy .

Nie ma mostów. Nie ma stosów. Jedynie moja decyzja. Subiektywna.

Niech idą własną drogą, jak nią poszli. I niech mnie nie tykają, skoro tak. Skoro dajesz coś ze szczerego serca, skoro…

Może Ci powiem tak. Wyobraź sobie, że od dzisiejszego wieczoru minęło na ten przykład weźmy rok, i cały ten czas ja do Ciebie mówiłam życzliwie (jako ta istotka), a nawet na tyle życzliwie, że sobie gadaliśmy poza blogosferą, a niejednokrotnie się widzieliśmy. Masz ten obraz?
I się okazuje, że to wszystko to dupa. Tonąłeś w iluzjach stary. Coś mi się opłacało bardziej i normalnie wypchnęłam Cię na wyprzedaż.

Zanim zaśniesz pomyśl ile razy dałbyś się ludziom sprzedać...

Ten tekst nie bez powodu ma tytuł granica .

Nie bez powodu jest tak osobisty.

Wiele tu przeszłam, wiele jeszcze przejdę.

Gdzieś musi być granica.

I na koniec.
Nie ma niedoszłych miłości. Są tylko te, niespełnione.

Jak wiadomo (?) wszystko jest po coś.

Dobrej nocy.

Nie jestem Matką Teresą. Właśnie nie jestem.

Miłej niedzieli.

P.S Jednak okrutni

przestan widziec swiat w czarnych barwach…...

on jest w odcieniach szarosci…............. :D

a cyprusy na drzewa

bo moj leci na Dosie monochromatycznym monitorze i dyskietce 5,25 cala…

a cyprusy na drzewa

Pani tez ma “Krótką listę”?
Trudno uwierzyć:(
A na tej liście wiele sympatycznych osób, których od dawna nie ma na Txt.

Bardzo to wszystko smutne.
A bylo podobno klimatycznie...

Odpowiem wieczorem, teraz mam coś innego na głowie.

Ale odpowiem. Obiecuję.

Miłej niedzieli…

Czy autorka mogłaby się pochwalić w jaki sposób uzyskała informacje o rzekomym kłamstwie. Sądzę, ze ta wiedza trochę by odbrązowiła pokrzywdzona autorkę.

Poza tym ciekaw jestem w jaki sposób zlokalizowała w tym iluzorycznym pokoju osoby, które wymienia, a których tam nie mogło być. chyba się pokoje pomieszały, a real z wirtualem zupełnie zatarł.

Może więc zamiast pisać emocjonalny tekst pełen niedomówień i niejasnych insynuacji zarzucając brak odwagi innym samemu podnieść przyłbicę i odważnie napisać wprost o co chodzi?

ze trafilem do piaskownicy…........

badzcie facetami…........kobiety

powiedzcie…........ wkurwilo mnie to ze jestescie zaklamanymi swiniami…......

to co idziemy na piwo??
:D

wychodze z zalozenia ze wrogow juz mam wielu…........

a cyprusy na drzewa

Stąd kasacja.

Nie masz za co przepraszać. Tym bardziej mnie. Ja się nie obrażam. Już nie. :)

Poza tym, (tylko w mojej opinii) stare czasy wcale nie muszą być dobre.
Stare czasy z pewnością są stare. Nic poza tym, że są stare, nie jest pewne.

Pozdrawiam zwyczajnie, czyli – serdecznie.

Twoje opinie składam na karb Twojej niewinności i powiązań rodzinnych.
Dobra z Ciebie Dziewczyna.
Nawet kiedy nie rozumiesz.
Nie musisz.
Nikt nie musi.

Ja rozumiem, że to roztrząsanie jest nie po drodze.
Nic, co prawdziwe odczuwane nie jest po drodze.

Nie rozumiem tylko dlaczego Odys i Penelopa wysługują się Tobą.
Ach nie! Przepraszam. To posądzenie jest niesłuszne.
Ale wiesz co? Nie zazdroszczę. Ni Tobie ni Wirusom.
Nie ma też we mnie złości.
Żadnej.
Gdyby taka we mnie była, upodobniłabym się do Wirusów.
Rozumiesz?
Spróbuj.

Pokój z Tobą.

Chyba nikt bardziej niż Ty i ja, nie wie o co chodzi. Tak naprawdę i głęboko.

Ten fragment, dość znaczny jednak i znaczący jest zakryty dla większości, i tak zostanie. Ale tak sobie pomyśl, co by się stało gdybyśmy ten kawałek odkryły?

Tylko sobie wyobraź... Z pewnością się zaśmiejesz. Z pewnością Cię to uspokoi jeszcze bardziej. To medytacyjny wręcz kawałek.

Się mi podoba, jak na ten przykład Jacek Ka napisze, że ja nie znam całego obrazu. No, dobrze że On zna. No dobrze, że zna. I że inni znają, i wiedzę mają, i jakiekolwiek rozeznanie.

Patrz Pani jak jeszcze niedawno tu kilka osób przychodziło, żeby powiedzieć Gretchen miłe słowa, słowa ważne. A w równoległej rzeczywistości te same osoby mówiły słowa tak zgoła inne…

Patrz Pani…

No kosmos kosmiczny, choć jak powiedziała ostatnio moja pacjentka: kosmos to harmonia. Tu wszystko wręcz przeciwnie, więc może złego słowa użyłam.

Mniejsza z tym.

Dzięki, że tu byłaś przez ten czas, jak mnie tu nie było.

Nie zajedziesz zbyt daleko na kłamstwie. Kawałek pojedziesz, ale nazbyt daleko to już jednak nie.

Pochwalić się skąd wiem? To taki żarcik, prawda?
Wiem. To wystarczy dla mnie, Tobą, i Twoją ciekawością, nie zamierzam się przejmować.

Iluzoryczny pokój? Serio to mówisz, bo znowu myślę, że to żarcik jakiś.
Real z wirtualem nie zaciera mi się prawie nigdy, tym razem z pewnością nie. Róznie bywało, ale teraz to nie.

To jest fajne:

“Może więc zamiast pisać emocjonalny tekst pełen niedomówień i niejasnych insynuacji zarzucając brak odwagi innym samemu podnieść przyłbicę i odważnie napisać wprost o co chodzi?”

A dlaczego niby nie można pisać emocjonalnych tekstów, hę?
Niedomówienia to mój ukłon w stronę kiedyś ważnych dla mnie osób, tak całkiem ich kompromitować nie chcę. Oni wiedzą, o czym piszę.

Insynuacje? Kolejny żarcik. Masz poczucie humoru Pytajniku, ale niestety moje jak raz w kąciku przysiadło wypłoszone i patrzy.

Na koniec.

W sprawie tej przyłbicy.

Przychodzisz tutaj ukrywając swoją tożsamość, piszesz do osoby, która nie zmienia nicków i przypisujesz sobie jakieś prawo do mówienia o odwadze i otwartej przyłbicy?

No trzymajcie mnie w pięciu, bo jeden to nie ma co – jak mawiał pewien, dawniej mi znany, franciszkanin.

W tym, co napisała Magia coś jednak jest. Ewidentnie widać, że przychodzisz stamtąd , ale już jaj żeby się ujawnić nie masz. Jakże to żałosne. Jakże.

Chcesz jeszcze o coś zapytać?

Nie pisałaś do mnie bezpośrednio, ale coś mnie w Twojej wypowiedzi zatrzymało.

Na to chcę odpowiedzieć.

Każdy ma prawo żyć i być jak chce. Sprawa jasna.

Nawet w tym swoim byciu i życiu może innych krzywdzić, zakłamywać, różne oblicza przybierać. Może.

Ale drugi człowiek, którego to dotyczy (w tym przypadku ja), może powiedzieć stop. Rób jak chcesz, ale nie zbliżaj się do mnie więcej . Tak powiedzieć mogę i mówię.
Nie do Ciebie.

W jednym się mylisz – emocje trzymane na wodzy, mogą wiele złego uczynić. Bo one, te emocje tak mają. Niespecjalnie chcą znikać. Odkładają się gdzieś tam.
Bywa, że wybuchają jak uśpiony wulkan, że nigdy do głosu niedopuszczone, bokiem nam wychodzą.
Jedyna kwestia jest w tym, jak je wyrażamy.

Bardzo rzadko pozwalam sobie na takie prywatne wpisy, na aż tak prywatne. Ponieważ jednak nikt nie powiedział do mnie słowa, użyłam tej samej drogi. Publicznej.

Bardzo szanuję ludzi, ale to nie może oznaczać, że pozwolę na wszystko wobec siebie. Już umiem siebie chronić. Przyznaję, że trochę czasu mi to zajęło.

Człowiek nie powinien być wirusem, dlatego że jest człowiekiem.

Jedyny i ostateczny powód.

Chciałabym, i tego Ci z głebi serca życzę, żebyś przenigdy się nie musiała spotkać z czymś takim, jak ja się spotkałam.Nie tylko teraz, nie tylko wczoraj, nie tylko przedwczoraj. Niech Bóg ochroni Twoją wrażliwość.

Kilkanaście lat nas dzieli, a nadal tak mi do Ciebie blisko. Wciąż jestem do Ciebie podobna tylko droga, którą przeszłam kazała mi nauczyć się wielu nowych umiejętności. Inaczej bym nie przetrwała.

A i tak z trudem przetrwałam.

Bądź gdzie chcesz i jak chcesz, ale pamiętaj żeby nie kłamać.

Nie czyniłem wpisu emocjonalnego sprawą wstydliwą. Ależ pisz emocjonalnie, ale rzucając w kogoś “gównem” (pardą) może zamiast szyfrów o pokoikach, wirusach i takich tam lepiej było napisać wprost w czym problem.
Podkreślam może, bo ja postronny obserwator pogubiłem się w metaforach, a przykro mi czytać o niecnych czynach osób, które znam i lubię i to we wpisie blogerki, którą też lubię nie rozumiejąc o co właściwie chodzi?

Czytam sobie i czytam, a oczy mi się jak spodki robią. Okrągłe.

I takie mi się dwie historie przypomniały:

1. Kiedyś, kilka lat temu, spędziłem sylwestra w Kucharach – jest tam ośrodek buddystów z Karma Kagyu.
Masa ludzi, alkohol, szalona zabawa
No i gdzieś już dobrze po północy schodziliśmy po schodach z piętra na parter. Schodziliśmy – czyli ja i moja ówczesna druga połowa.
Schody były dosyć wąskie, szło się wężykiem, bo inni w tym samym czasie po tych samych schodach starali się wejść na górę.
I wchodził sobie jakiś koleżka po tych schodach. Już nieźle pijany.
Mijając nas bez obciachu zlustrował moją dziewczynę od stóp do głów. A potem napotkał mój wzrok.
Ja w takich sytuacjach, a zrobił to naprawdę w dosyć chamski sposób, mam krótki lont.
Zatrzymaliśmy się więc na tych schodach.
Tamując ruch. W górę i w dół.
I nagle ten pijany koleś zaczął się śmiać. Pogroził mi palcem i powiedział – Oj ego, ego…

2. Gdzieś tak z rok później obserwowałem rozpad związku moich dobrych znajomych. A nawet, jak się okazało w godzinie próby, więcej jak znajomych. Przyjaciół – bo zawierzali mi (z osobna) w zasadzie wszystko – musieli komuś powiedzieć o tym co się z nimi dzieje.
Ten związek pewnie byłby do uratowania – wiele było jeszcze między nimi niepozrywanych nitek. I był głód. I wydawało się to mocniejsze od tego co ich od siebie oddalało…
Ale znajomi zaczęli się brzydko bawić – czytać nie swoje maile, sprawdzać połączenia w komórkach.
Mówiłem im – nie róbcie tego…
To wciąga. Sprawianie sobie bólu.
Wciąga i zarazem niszczy wszystko.
No i znajomi nie dali rady.
a mówiła mi moja babcia jak byłem mały – nie czyta się czyichś listów, nie grzebie w szufladach.
Wbrew pozorom to bardziej ma chronić ewentualnego szperacza niż właściciela szuflady.

Ty wariatko. :) Dziękować mnie? Za cóż to? Za to, że jestem też wariatką?
To zaszczyt, proszę Gretchen, być wariatką. Tym bardziej w towarzystwie Wirusów.

Jeden z nich, niejaki Jacek Ka. pytał się mnie kiedyś tu, na TXT, dlaczegóż to w pewnym momencie przywdziałam skórę Kazika. Odpowiedziałam mu, że nie czas na takie pytania. Wiesz kiedy to było i wiesz co mnie wtedy zajmowało.
Z pewnością nie chęć zaspokojenia ciekawości Jacka Ka.

Ten sam Jacek Ka., siedząc ze mną przy jednym stole nie miał odwagi spojrzeć mi w oczy, nie miał odwagi zapytać dlaczego kiedyś stałam się Kazikiem. A przecież było to dla niego tak ważne… Podobno. :) Wiesz, widziałaś to, byłaś przy tym samym stole.

Następny Wirus, zwący się Merlotem, gadał o czymś dziwnym. O czymś o czym nie miałam pojęcia. Wielokrotnie mówiłam, że nie nie rozumiem, pytałam o co chodzi i… nic. Rozmowę sprowadzono szybko na S24 i Magdzię Środę i Terlikowskiego i inne pierdoły.
Wiesz, widziałaś to, byłaś przy tym samym stole.

Następny Wirus, zwany Griszkiem, ten który ma z nami świetny kontakt poza blogowy (miałeś ten kontakt, Chłopcze, już nie masz) obejmuje mnie na do widzenia, daje przyjacielskiego buziaka życząc wszystkiego dobrego a następnie (w pokoiku) mówi, że jestem nie teges.
Tego już nie widziałaś. A świadkowie tej scenki, to Wirusy. Pomniejsze.

Tak Gretchen, to właśnie jest esencją hipokryzji. Sednem małości.
Bo przecież nikt, będąc przy zdrowych zmysłach, nie uwierzyłby, że moim pragnieniem byłoby znaleźć się znów w towarzystwie Socjo-Inżyniera z rozbuchanym na międzygalatyczną skalę Ego. W towarzystwie tego Super-Wirusa.

Masz rację – to jest medytacyjny kawałek. Kawałek, którego nigdy nie pojmą Wirusy. Z dość oczywistych, wcześniej wymienionych przyczyn.
Twoja pacjentka też ma rację mówiąc, że kosmos to harmonia. Tak właśnie jest.
Zdarza się jednakże, że harmonia zostaje naruszona. Na przykład przez działalność Wirusów.
Ale one nie mogą być powodem złości. One są niczym. Niby-Życiem.
Niby jak się można wściec na drobiny (nawet upierdliwe) białek?
Ja nie potrafię. Szczególnie kiedy widzę, że same tak chętnie poddają się inżynierii gebetycznej. :)
(Tłumaczenie dla Wirusów: nie rozumiem jak można pozwalać się kopać przez ponad rok a następnie po jednym “lubię Cię” wskakiwać na ochotnika pod gilotynę. Czy to typowe dla Wirusów? Oby. :)

Myślę sobie co by się stało gdybyśmy większy kawałek odkryły i uśmiecham się leciutko. Tak prawie niezauważalnie…
Być może okazałoby się, że Super-Wirus jest zwykłym gnojem. Tchórzliwą mendą. Podróbką bogobojnego katolika.
Być może… Bowiem słowa jego zostały zapisane. Po wieki wieków. Amen.

Nie przejmuj się Gretchen.
Nie ma kim.
Nic a nic.

“Myślę sobie co by się stało gdybyśmy większy kawałek odkryły i uśmiecham się leciutko.”

A czemu nie?

Wiem, ale nie powiem? Jak Bracia K.?

Co takiego strasznego i o kim odkryłaś?

P.S. jako ten wirus

“Tłumaczenie dla Wirusów: nie rozumiem jak można pozwalać się kopać przez ponad rok a następnie po jednym “lubię Cię” wskakiwać na ochotnika pod gilotynę. Czy to typowe dla Wirusów? Oby. :)”

tego kawałka nie rozumiem.

Swoją drogą, jak nie patrycjat, układ, nudni, niszowi i puści, to i wirusy?

Eh, ta potrzeba klasyfikowania wszystkich i wszystkiego…

Złożę Ci propozycję, jedyną w swoim rodzaju: Nie wkładaj palców w drzwi.

Nic nie wiesz, nic nie rozumiesz więc – tak jak do Midy – nie usiłuj uogólniać.

Wpis Gretchen nie jest skierowany do Ciebie.
Nie było Cię przy stole.

Zamilcz więc. Choć raz.

Z drugiej strony dość zabawne wydaje mi się skierowanie do mnie tego komentarza.
Nie masz odwagi napisać tego samego Gretchen?

Doprawdy zabawne. :)

Twoja cytata ze mnie:

jest moją odpowiedzią na fragment komentarza Gretchen:

Nie zauważyłeś czy nie chciałeś zauważyć, Grzesiu? :)

Cholera, nawet nie umiem się na Ciebie wkurzyć.
Uroki rzucasz?

Dobrej nocy, Grzesiu.

.

Gretchen, ja przy stole z wami wtedy nie siedziałem. Ale co i gdzie jest napisane to ja wiem.

Czytasz rzeczy, których nie ma.

Przeczytaj jeszcze raz to, co do Ciebie napisałem. Pomyśl i ochłoń.

proszę, daj sobie spokój z grzebaniem w nieswoich rzeczach. Albo grzeb w rzeczach Magii, jeśli jej to odpowiada.

Nie wiem czy zaliczysz mnie do “niepowstrzymanego gówna”, “Judaszy”, czy może zostanę przez Magię wrzucony do kociołka z bolszewickimi wirusami. Nie mam pojęcia.

Wiem, że próbowałem przynajmniej coś zrobić i rozmawiać. I z tego to wszystko wynika. A no i z grzebania w cudzych szyfladach.

Dobrze, że jesteś, chociaż to ostatnia Twoja u mnie wizyta, chłopcze.

Postanowiłam, że Ci wyjaśnię, bo mnie to nic nie kosztuje, a Ty może jeszcze kiedyś coś zrozumiesz.

Otóż, jak się samemu nie jest w porządku, to od razu wszędzie dookoła się widzi to samo.
Jak widzę masz pewną hipotezę, a brzmi ona tak, że grzebię w cudzych rzeczach.
Zgrabna, nie powiem. Pozwala przemycić coś tam, coś tam.

Ale sieć chłopcze to sieć. i pomyśleć, że to mnie Pytajnik zarzuca mylenie wirtuala z realem.

Załóż na chwilę jakikolwiek brak mojej złej woli. Wiedzy. Potrafisz?

Jeśli Ci się uda, to pomyśl co napisałeś.

Jeśli i to Ci się uda, to będzie dobry początek.

Gdzieś jest historia o tym jak obgadywałyśmy koleżankę, nie będę powtarzać.
Powiem Ci tylko, że kiedy ona weszła do tego pokoju to nie oskarżałam jej o nic, zwyczajnie poczułam się głupio. Potem ją przeprosiłam, bo to ja byłam tchórzem parszywkiem w tej sytuacji, nie ona.

Ty natomiast tutaj rozmawiałeś ze mną milusio, po to tylko żeby zaraz po zamknięciu się w pokoiku wytłumionym, mówić o mnie brzydkie rzeczy.

Na koniec przychodzisz jak ten rycerz i próbujesz namieszać. Nieładnie.

Nawet mnie to nie zaskakuje. Niesmak tylko jakiś taki…

Nie wracaj na mojego bloga więcej.

Fakt jest taki, że w silnych emocjach można wiele zniszczyć. Później przychodzi dopiero refleksja: czy było warto?

Ja przynajmniej mam takie doświadczenie, że nigdy nie mów nigdy. Po jakimś czasie może się okazać, że jednak wiele jest możliwe. Mimo wszystko.

Trzeba się tylko uwolnić spod władzy uczuć. Zacząć patrzeć na fakty.

A nie na swoje wyobrażenia o faktach.

Jeżeli pozostaniesz po swojej stronie medalu, to nie zobaczysz siebie w oczach innych. A tam może się kryć ziarno prawdy o Tobie. Małe, maleńkie w porównaniu z wypowiadanymi nonsensami, kłamstwami, emocjami. Ale jednak ziarno prawdy.

Odwaga jest do tego potrzebna ogromna. Niewielu ją ma. Ale Ty masz ją z pewnością.

Jaki sens ma chowanie się za gniewem, agresją, inwektywami? Lepiej skorzystać z obecności tych ludzi, żeby się czegoś dowiedzieć: o sobie, o innych, o relacjach. Po raz kolejny, na nowo.

Może to się zdarzyło właśnie po to? Nie wiem.

Ale szkoda przekreślać szansę jednym pociągnięciem pióra. Tak po ludzku szkoda.

Pozdrawiam Cię w tym duchu

czaję

!

Przyznam, ze bardzo intrygującą postacią jest pan B., o którym wspomina Jacek Ka. Pan B. umozliwiając Pani dostęp do informacji osiagnął dwie rzeczy:

Sprawil Pani przykrość i jednocześnie zdyskredytował wiele osob w Pani oczach jak również postronnych obserwatorów.
Nazwałabym go Zyczliwy.

A w kontekscie sytuacji na Txt, gremialnego odejścia wyżej wymienionych, zasianie zametu w grupie rebeliantów to ciekawa zabawa.

Stara dobra zasada:
Nie ten jest wrogiem kto o mnie zle mówi, ale ten co mi o tym donosi.

...

Akurat terapia to jest coś, na czym znam się całkiem dobrze i mówię Ci, że nie można mieszać rzeczywistości kompletnie do siebie nie przystających.
To może prowadzić do poważnych zaburzeń :)

Rozumiem, że z zewnątrz coś wygląda jakoś. Z mojej perspektywy wygląda tak.

I moja perspektywa jest dla mnie bardziej istotna. Jestem dorosłą osobą i umiem podejmować decyzje. Ta jest przemyślana.

Miłego dnia.

ruszyła gula :D

ciekawe jak bardzo trzeba mieć rozdęte, odmieniane tu na wszelkie sposoby, ego żeby już na samo “B” wyobrażać sobie swoje wirtualne “jestestwo”?

tak?

Bulzackiemu jak zwykle gratulujemy! hip hip hura!

>Gre

przeczytałem, ale dalej jest to dla mnie jakaś, prawda, zagadka. no i z drugiej strony nie moja sprawa

pozdrawiam

>Xipe

to u Olego taki balangi robią :D

No, jestem poniekąd zadowolony. Bo, prawda, rozliczenia rozliczeniami, ale nie może tak być, żeby niewinni cierpieli. A Bulzacki to znane nazwisko, nie w kij dmuchał. Mamy w familii nawet piłkarza.

Pozdrowienia ;),
referent B.

Kamień, prawda, z serca.

Miałam się dopytać o ewentualną i akceptowalną dla Referatu formę, tego… no… (trudne słowo jakieś) dementi, ale kamień z serca, mówię Panu.

Referent poniekąd zadowolony!

Mogę spokojnie pójść do pracy, prawda, bez ciążącego balastu, pardą.

Pozdrowienia.
Gretchen

Ło matulu! Coraz ciekawiej się robi. :)

Ty, wariatko, no weź przestań dobrym ludziom w rzeczach grzebać. No co Ty?

A najlepiej to się przejrzyj w oczach tych dobrych ludzi. No kurde. To Ty nie wiesz, że takie ludzie, to najlepiej wiedzą co Tobie dolega oraz kim Ty jesteś?
No nie, zgroza jakaś! Żeby Pani, Droga Gretchen, nie znała podstaw blogoterapii blogoterapeutycznej?

Taki blogoterapeuta, to on, proszę Pani, czyta w jednym zdaniu jedno słowo, w drugim zdaniu czyta też tylko jedno słowo i już wie (!), że te dwa słowa należy połączyć w jedynie słuszną zbitkę. Dla przykładu bolszewickie wirusy.

Albo jeszcze lepij. Ty mówisz: “Tym Panom już dziękuję, bo przekroczyli moją granicę”. A blogoterapeuta mówi Ci: “Nieprawda Droga Koleżanko. To Ty ją przekraczasz. Pójdź Droga Gretchen – pomożemy Ci odkryć ziarno prawdy o Tobie”.

Komedia, kurde. :D

Na imię mu było 44; pamiętam jeszcze z podstawówki. Albo Lelija. Na imię mu było Lelija. Bardzo ładne imię dla chłopca.

A co Pani taka frywolna? Proszę się uspokoić!

przecież jesteśmy w Szengen :D

Jak ja po tym Twoim wpisie mam teraz iść do ludzi?

Cała ze śmiechu się trzęsąc i rechocząc w głos?

No jak?

Jeśli zwolnią mnie z pracy, to będzie Twoja wina.

Wariatka jakaś.

Pędzę jak struś – tramwaje nie czekają na Gretchen (co swoją drogą jest jednak oburzające).

To ja napisałem, referent. Czary jakieś, bo wydawało mi się, że postępuję zgodnie z instrukcją obsługi! W każdym razie ja, referent.

Serwer specjalnie zmienił Ktosia na instrukcję obsługi formularza.
Dla niezalogowanych oczywiście. I teraz to całkiem się mylą.
Co za ludzie, więcej nie podpowiadam.
Maszyna zaraz się obrazi!

:D

Po raz kolejny okazuje się, że jestem czemuś winna. YES!
(kulam się)

Ale ja, to proszę Drogiej Pani Gretchen, mam przynajmniej święty spokój. Mnie żaden blogoterautyczny blogoterauta nie tyka. Nawet nie próbuje. YES!
(zara, kurde, bo z krzesła spadam)

Nie ma to jak być beznadziejnym przypadkiem. YES!
( _nie mogie… :D)

No, to teraz pójdę coś pożytecznego dla ludzkości zrobić. Będę kęsić (co ja gadam?) kosić. Co by tu…

No, to pracuj grzecznie. A jakbyś miała jakiś problem, to wiesz, blogoterapeutów ci u nasz dostatek. YES!

Z wariackim pozdrowieniem

ale ja nie potrzebuję twojej rekomendacji
nie potrzebuję też z tobą gadać, bo zwyczajnie nie mamy o czym

Właśnie, dlaczego właściwie Ciebie nie tykają? Co?

Nie ma sprawiedliwości.

Coś musiało się po mieście rozejść – osoba zapisana do mnie na trzecią, nie przyszła… (teraz do diagnozy można już dorzucić, że jestem paranoiczna).

Myślę nad treścią oświadczenia, ukaże się jak wymyślę. Więcej Ci nie zdradzę, bo wypeplasz :)

Miło.

Choć okoliczności badziewiaste, że tak się wyrażę górnolotnie.

obiecałem Ci kotka

powiedzmy że to jest łemkowski kociamber

Przecież od początku było wiadomo, że winna jest Gretchen.

Ładnie to wywiodłeś Pytajniku, dziękuję.

Nie musisz czytać.

Przyznam, że nie mogłam się doczekać tej fazy rozmowy, w której następuje wolniuteńko, ale konsekwentnie pewnien zwrot akcji .

I jest.

No przecież nasmarowałam dlaczego. Dlatego, że jestem beznadziejnym przypadkiem i jak każdy beznadziejny przypadek rokowania co do mojego ewentualnego uleczenia są beznadziejne.
No.

Dołożenie do diagnozy paranoi jest słuszne. Ze wszech miar. Ponieważ kiepsko też rozróżniasz real od wirtualu należałoby dołożyć jeszcze jakąś nimi schizę.
O! Tak jest prawie, prawie…

A teraz, skoro pacjentka zrejterowała, to wyobraź sobie…

(W blogoterapeutycznym pokoiku zgromadzone konsylium znanych und uznanych blogoterapeutów, specjalistów w dziedzinie blogoterapii blogoterapeutycznej rozpoczyna sesję uzdrowicielską nr 1.1 pacjentki Gretchen.)

Blogoterapeuta 1: “Adin, dwa, tri…”
Blogoterapeuta 2: “Droga Gretchen…”
Blogoterapeuta 3: “Wszyscy wiedzą, że rękopis urwał się na ósmym takcie Lacrimosa.“

Blogoterapeuta 1: “czetirie, piatć, szestć...”
Blogoterapeuta 2: “Połóż dłonie na monitorze, ponieważ...”
Blogoterapeuta 3: “Nie jest również tajemnicą, że syn sąsiada panicznie lękał się krowy, której mleko pił referent, będąc dzieckiem, a potem krowa zdechła.”

Blogoterapeuta 1: “siem, wosiem, dziewiatć...”
Blogoterapeuta 2: “Otwórz oczy. Ujrzysz, jak …”
Blogoterapeuta 3: “Wujek Janek, zatrudniony w tartaku na stanowisku kierowca samochodu, upijał się dopiero po przyjściu z pracy.”

Blogoterapeuta 1: “dziesiat, adinadcatć, dwenadcatć...”
Blogoterapeuta 2: “Droga Gretchen, nie wiesz, że…”
Blogoterapeuta 3: “W pewien deszczowy poranek powiedział babce, że widział krowę, jak razem z koniem Marcjanika biegła przecinką.”

Blogoterapeuta 1: “trinadcatć, [szeptem na boku – szybciej, kurna, bo nie pamiętam jak dalej] cztri… czet, czternaście, piętnaście…”
Blogoterapeuta 2: “Droga Gretchen, przejrzyj się w nas. Tylko w naszych oczach dostrzeżesz prawdę o sobie samej oraz to, że…”
Blogoterapeuta 3: “Z mordy wystawała jej końcówka rękopisu.”

Blogoterapeuta 1: “piętnaś, tfu!, szesnaście, siedemnaście, osiemnaście…”
Blogoterapeuta 2: “Droga Gretchen, kochamy Cię oraz mamy w poważaniu. Czyż to nie…”
Blogoterapeuta 3: “Babka popatrzyła na wujka Janka, poniekąd swojego pierworodnego, i poszła po smalec, otręby i rogale do spożywczego na Żwirowej.”?

Blogoterapeuta 1: “dziewiętnaście, dwadzieścia, Jezu…”
Blogoterapeuta 2: “Droga Gretchen, wrócisz do nas. Uświadom sobie, że nawet…”
Blogoterapeuta 3: “Krowa wróciła po latach. Marcjanik szuka konia do dziś”

Blogoterapeuta 1: “trzydzieści, czterdzieści, [na boku – kończ], pięćdziesiąt…”
Blogoterapeuta 2: “TAK JAK TY SZUKASZ GOŁYCH BAB W NASZEJ SZAFIE!”
Blogoterapeuta 3: [strzela; tylko z palców, Wariatko]

Gretchen, jeśli ta sesja Ci nie pomogła to już nic Ci nie pomoże.
:D

Kwestie Blogoterapeuty 3 pochodzą oczywiście z Glossy niezrównanego pana B, jak Bulzacki.
(Panie Referencie – ukłony najniższe. A teraz proszę mnie rozstrzelać.)

Amen.

102

Chyba Camus gdzies napisał w swoich dziennikach że oczekuje od ludzi zbyt wiele.
“A ludzie są tylko ludzmi” by zacytowac jedną z moich ulubionych literackich postaci.

Dlatego z jednymi idziesz przez tysiące lat,
z drugimi przez setki,
z jeszcze kolejnymi dziesiątki,
i są tacy, którzy pojawiają się na sekundy.

Wszystko się mieli,
wraca,
odchodzi,
dąży do równowagi.

Niezwykle kojąco działa po patosie Beethovena:)
Dzięki:)
‘A ta łza co z oczu Twoich spływa…..’

Pozdrawiam jak zwykle niezwykle serdecznie

napisze… tyle…....

bo lubie miec ostatnie slowo

AMEN

a cyprusy na drzewa