głupio tłumaczyć własne teksty, zwłaszcza woielowątkowe.

Ale chciałbym, żeby Pan zwrócił baczniejszą uwagę na dwa wątki. Być może nawet nie najważniejsze dla autora, ale takie, które jednak w oczywisty sposób wiążą się z dedykacją.

Otóż, po pierwsze, autor nie zabrania nikomu lączyć się w związki, grupy, bandy i stowarzyszenia. To że sam nie jest zainteresowany, nie znaczy, że chce innym zabraniać. Nie.

Jednakże, po drugie, zdaniem autora do stworzenia bandy potrzeba woli wszystkich jej członków ewentualnych członków. Inaczej nie ma bandy, a tylko jej wyobrażenie. Autor uważa, przy tym, że nie należy wyobrażać sobie bandy, tylko dlatego, że to lubimy i bardziej to przystaje do naszego światopoglądu i zasad społecznego zachowania jakie przyjeliśmy za włąsne.

Jeśli zbyt często myślimy o naszym otoczeniu społecznym w liczbie mnogiej to, zdaniem autora, dochodzimy do dwojakiego absurdu. Pierwszy jest taki, że co i raz jakiś N, albo Y powiedzą nam, żebyśmy się odwalili, bo oni się nie poczuwają. Drugi jest taki, że będziemy się przejmować durniami i łajdakami, których zaocznie przyjeliśmy do bandy. Na jakiej podstawie? Tylko dlatego, że znaleźli się w tym samym czasie w tym samym miejscu? Czy zaprzyjaźnie się Pan, panie Merlocie z pasażerami tramwaju, wywodząc, że łączy was wspólny cel i wspólnota doświadczenia?

Ja podziwiam Pański społeczny punkt widzenia, widzac w nim wartość taką, że podtrzymuje idee więzi w czasach, gdy więzi zanikają. I to jest dobrze, bo więzi społeczne są niezbędne.

Czasem (choćby wczoraj) zazdroszczę go Panu, bo takie podejście prowadzi do cieszenia się z różnorodności, która u innych wywołuje agresję, właściwą nierozumiejącym. Czasem, choćby dzisiaj, współczuje Panu, bo Pański punkt widzenia każe Panu zajmować stanowisko przypominające szpagat. Które to ćwiczenie dorosłemu męźczyźnie sprawia ból. No, chyba,że jest pan także gimnastykiem. To wtedy wymyślę inny przykład.

I raz jeszcze na koniec. Nie ze złośliwości ten tekst powstał, ale dla zaznaczenia własnej odrębności.

Pozdrawiam serdecznie

zaznaczę, dla porządku, ze nie wiem co to jest życie blogerskie. Ot czasem sobie coś piszę. Czasem czytam. Robiłem to wcześniej i będę robi później. Jeśli dożyję.

Natomiast co do innych ludzi, to tak – oceniam. Na dodatek surowo. Ale nie wszystkich. Większość jest mi obojętna, bo ja nie nadużywam liczby mnogiej i mało mnie rusza, co obcy ludzie robią, piszą, a już zwłaszcza myślą. W tej ostatniej kwestii, to nie mam zresztą aparatu, żeby zbadać.

Wielokroć się myliłem w swoich ocenach i omylę się nie raz. Bowiem rzadko da się przewidzieć z góry, że ktoś jest dobry lub zły. Poza przypadkami ewidentnymi. Udokumentowanymi. Jak ktoś wali staruszkę cegłą w głowę, to mam w nosie jego trudne dzieciństwo.

Zdystansowanie pomaga. Pomaga, bo jeśli ocena jest niepewna, albo nieklarowna, to lepiej uznać, że się ma chatę z kraja. Tak uważam.

Tylko wie Pan co? Oceny nie są proste. Nawet gdy są subiektywne, wymagają czasu i danych. Innymi słowy: w kolei zdarzało mi się wdawać w rozmowę, aczkolwiek nie zaraz po zajęciu miejsca w przedziale. W tramwaju – nigdy i nie wyobrażam sobie. Ale ja nie jeżdżę tramwajami, proszę Pana, a koleją jechałem ostatnio trzy lata temu.

Internet nie dostarcza wielu informacji. Co więcej jest środowiskiem, gdzie znacznie łatwiej o informacje fałszywe. I jeszcze więcej, czasem należy dbać o to, żeby informacje były fałszywe (to podstawowa rzecz, jakiej trzeba nauczyć dziecko wchodzące w sieć, dla jego bezpieczeństwa).

Oczywiście można dawać ludziom kredyt zaufania i przyjmować ich do bandy. To już problem bandy. Nie mój.

Pozdrawiam Pana, na spoczynek się udając

PS Czy wspominałem, że idea bandy jest mi obca także dlatego, że banda bez wodza nie jest bandą, ale luźną kupą. A w kwestii luźnych kup, proszę Pana, to pomagają jedynie pieluchy.

Mimo mojej skłonności do innych metod komunikacji zdarza mi się korzystać z pociągu zwanego TXT. Z rzadka coś nabazgrolę palcem na szybie, bez wielkiego przekonania, że kogokolwiek to zainteresuje. Widuję znajome twarze na tych samych miejscach i czasem się do nich uśmiecham. Czasem nawet zamienię kilka słów.

Jednakże, gdy w moim przedziale zaczyna lekko cuchnąć, wtedy czekam kilka dni, aż się wywietrzy. W owym wietrzeniu jednakże pomagać nie zamierzam. Bo może innym specyfika nowego zapachu odpowiada.

Pozdrawiam z poczuciem przynależności do wspólnoty praktykujących indywidualistów.

jak celnie i lapidarnie ujęła to szanowna Gretchen.

Niedalej jak wczoraj rozmawiałem z jednym z przyjaciół w realu nt. mojego bloga, sensu pisania, motywacji, dla której to robię itp. itd.

Piszę od niedawna, czytam od dawna…
Pan Yayco celnie opisał także moje doświadczenia życia w blogosferze.

Jednak dopiero wczorajsza rozmowa umożliwiła mi wejście głebiej w swoje motywacje i oczekiwania.

Pisanie okazuje się jednym ze sposobów na konfrontację swoich “utworów” z innymi. Bezpieczna to konfrontacja – niczego nie ryzykuję poza, ewentualnie, chwilowym zjazdem nastroju…
Oczywiście poza “formą” konfrontuję także “treści”. Znowu bezpiecznie, ukryty za nickiem, chroniony w przypadku zbyt radykalnego sprzeciwu odbiorcy.

Jest bezpiecznie, bo nikt w sieci nie jest w stanie zweryfikować mojego pisania…
Żadnego tła, żadnego kontekstu… Sam tekst…

Motywy okazują się być bardzo egoistyczne…

Ale pisanie to nie tylko chęć zaspokojenia swojego EGO. Rzeczywiście daje mi możliwość pokazania swoich poglądów, pasji, niepokojów – a więc częściowo postawienia się wobec “publiczności” bez ozdobników, bez zasłony dymnej. Oczywiście bezpiecznie…

I tu dochodzę do “bandy”. Chyba nie ma w tym nic złego, że szukamy czy budujemy w sieci “społeczność”, która potwierdzi choć w części nasze poglądy, pragnienia, dążenia, niepokoje, marzenia…
Jak w realu “bandy” mogą być różne i budowane na różnych emocjach.

Na S24 spotkałem “bandy”, o których nie mogę myśleć bez obrzydzenia. Ale są tam też “bandy” bardziej wyrafinowane, stonowane, emanujące jakimś pozytywną energią.

TXT to jest “fajna nisza”, jak gdzieś już napisałem. Tu można trochę odsapnąć, można się poczuć w Waszym towarzystwie leniwie, komfortowo, z dystansem do codziennej medialnej pyskówki, tak jak się czują ludzie którzy moga nawet pomilczeć w swoim towarzystwie sącząc winko przy kominku ;)

To jest fajne…i nie ma w tym nic złego, ale…

Życie jest gdzie indziej…Nie warto o tym zapominać, zapewniam Was…
Chociaż TXT czy szerzej, sieć to jest jakiś procent tego życia…

Do prawdziwych relacji wiele nam brakuje, no cóż, takie są ograniczenia sieci.

A może napilibyśmy się tego winiacza, które poleca Pan Yayco, co Ty na to , Gretchen? ;);)

Pozdr

zycie moze byc takze i tutaj

co wiecej: ono tutaj takze jest.

Wystarczy mała rzecz, zeby to poczuc.

Podpisac się tak jak w realu.

To wiele zmienia.
Wiele tez upraszcza.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Będziesz wiedziała jak się nazywam, gdzie mieszkam, ale to nie zmieni faktu, że nigdy do tej pory się nie widzieliśmy, nie słyszeliśmy barwy swojego głosu, tonu, gdy jesteśmy zdenerwowani albo gdy opowiadamy o czymś co nam się podoba…

Nie dowiesz się, gdzie pracuję, gdzie pracowałem, co umiem a czego nie potrafię.
Nazwisko to nie osoba…

Relacja jest niepełna, jeżeli wogóle jest…

Pozdr

No dobra. Pomyślimy. Może pierwszych pięciu członków bandy dostanie więcej czeko.., znaczy legitymacji. W sumie zbieranie legitymacji różnych band może być ciekawym hobby, tyko grozi gwałtownym przybraniem na wadze.

Pójde już bo Panu yayco wątek zaśmiecam.

bardzo świetnie fajne uzupełnienie (takie własne) tekstu Pana Yayco

p.s ciągoty są ale warto znać umiar w ciekawości

pozdrawiam mrugając okiem

_{prezes,traktor,redaktor}

_{prezes,traktor,redaktor}

Z uwagą przeczytałem to, co Pani napisała. Dwa razy przeczytałem, bo rano jest i niekoniecznie rozumiem, co widzę na oczy.

Co do zasady, to wydaje mi się, że bardzo rozszerzyła pani kontekst. Innymi słowy, powinienem teraz się wypowiedzieć w kwestiach, w których Se w tekście nie wypowiadałem. Spróbuję, może podołam.

Jeśli ja umiem czytać, Droga Pani, to pozycja Pani jest specyficzna, bowiem w sieci jest pani obecna zarówno prywatnie, jak i zawodowo. Co więcej, z rozproszonych wzmianek wnoszę, że praca Pani (a ściślej jeden z jej aspektów) polega na rozmawianiu z ludźmi w sieci w tym mianowicie celu, żeby im pomoc. Mam nadzieję, że nie zniekształciłem obrazu zanadto, w razie czego proszę mnie poprawić.

Pisze Pani Sieć jest miejscem braku. Bardzo to celne, proszę Pani. Ale też Sieć jest miejscem nadmiaru. W sieci uwypuklają się drobiazgi. W sieci nie widać mimiki mówiącego, nie słychać tonu głosu. Nie zawsze wiadomo czy sobie robi jaja, czy wygłasza credo życiowe swoje.

Powie Pani, że to brak czegoś. Tak. Ale kiedy powstaje podciśnienie, to rzadkie się wlewa. Czy coś (proszę nie odnosić się do mojej wiedzy w zakresie fizyki, bo moje dziecko ma słabe oceny z tego przedmiotu i nie będzie mogło mi pomóc).

Tak czy inaczej braki uzupełnia czytelnicza nadinterpretacja, żeby nie powiedzieć, że projekcja i przeniesienie. Interpretując mało w interpretacji pokazujemy siebie, a nie tego, którego internetowe manifestacje interpretujemy. Tak sądzę.

Nie zgodzę się z Panią, że nie ma w Sieci prawdziwej więzi, relacji i połączeń. To oczywiście spór jałowy, ale wedle mojego widzi mi się, wszystko, co jest, jest prawdziwe. Ja raczej w swoim tekście proszę, aby mi nie narzucać więzi tylko dlatego, że znalazłem się w obszarze, w którym występuje (proszę wybaczyć żargon zawodowy) styczność bezpośrednia niefizyczna.

Dla Pani prawdziwe jest to, co poza siecią. Jest Pani przedwojenna, proszę Pani. A tak naprawdę chce pani więzi prawdziwej, opartej na współobecności i fizycznym kontakcie. Nic w tym złego. Tyle tylko, że wielu wystarczają namiastki. Nie trzeba się z nimi zgadzać, ani nawet ich rozumieć. Warto jednak zauważyć ich obecność. I sprzyjać jej, albo się jej lękać. Wedle upodobania własnego.
Można lubić aspekt kogoś. Przecież tak jest i rzeczywistości. Lubimy czyjeś ciało, a nie znosimy, gdy to ciało się odzywa. Podoba nam się czyjś sposób myślenia, ale już sposób głośnego smarkania nieco nas odstręcza.

W sieci jest podobnie.

Wspólnie w sieci można budować to, co poza sieć się nie wychyla. Na przykład Tekstowisko można, a stowarzyszenia nie można. Mogą je budować ci sami ludzie, ale muszą z sieci wychynąć. Oni nie muszą tej różnicy zauważać.

I co do życia. Ono jest tam gdzie my. Jak jesteśmy w Sieci, to ono jest w Sieci. Jakaś jego część. Nie najważniejsza dla Pani. Nie najważniejsza dla N. Najważniejsza dla Pana Y. Rozmaicie. Kłopot jest wtedy, kiedy ktoś traci świadomość, że w sieci ma do czynienia tylko z wybranymi (niekoniecznie świadomie) aspektami innych ludzi. Z tym, co pani nazywa awatarem.

Kłopot jest większy, jeśli w sieci spotka Pani kogoś, kto świadomie konstruuje awatar, aby przyciągnąć takich mylących się. Zazwyczaj po to, żeby ich jakoś wykorzystać. I powiedzmy, że wyśmianie jest tutaj najlepszym, co ofiarę może spotkać.

Przepraszam, że w odpowiedzi pominąłem wątki bardziej osobiste dla pani. Myślę, że to, co napisałem, te ominięcia tłumaczy.

Na drugie Pani pisanie odpowiem później, wedle kolejności

Pozdrawiam południowo, poniekąd

Pan Y kiedyś się już w Internecie zapisał. Do partii się zapisał, proszę Pana. Była to, ni mniej, ni więcej, Partia Świętego Spokoju imienia Felicjana Dulskiego.
Zawołaniem partyjnym był święty cytat: A dajcież wy mi wszyscy święty spokój!

Od tamtego czasu Pan Y nigdzie się nie zapisuje.

Pozdrawiam, przepraszając za odmowne stanowisko

Jak już pisałem do Pani Gretchen, nie uważam, żeby życie było wyłącznie gdzie indziej. Życie ma wiele wymiarów i półcieni. Sieć jest jednym z miejsc, gdzie się ono, mniej lub bardziej spektakularnie, manifestuje.
Myślę też, że zajmuje Pan stanowisko zanadto ekskluzywny (w tym sensie, że się pan odłącza od otoczenia).

Wcześniej czy później zobaczy pan konteksty. Albo je pan przyjmie za swoje, albo się odetnie. Albo spróbuje Pan zachowa tożsamość wiedząc o uwikłaniach.

W bandach, jak już pisałem, nic złego nie widzę, tylko nie chcę należeć. Powiedzmy, że już nie chcę. Obojętne czy mi się ichnie hasła i zachowania podobają, czy też nie.

Nie oznacza to, że nie zamierzam wchodzić w doraźne koalicje. Ale tylko wtedy, gdy zechcę. A tym razem nie chcę.

Nie lubię, jak ktoś mie zapisuje zaocznie. Obojętnie do czego i pod jakimi hasłami

Pozdrawiam serdecznie

Czekoladą proszę zaśmiecać do woli, zaraz się łasuchy zlecą, a to zgadnie z celnymi uwagami Pana Rafała, podbuduje moje wirtualne ego.

Więc proszę się nie ograniczać i szczodrze zaśmiecać.

Pozdrawiam zachęcająco

“Uważam, że nie ma między jednym a drugim żadnego związku przyczynowego, proszę wybaczyć.”

Ja zaś uważam, proszę wybaczyć, że jest.
Pokazywanie siebie innym bez zabezpieczeń ksywkowo-nickowych jest pokazywaniem takim samym jak w realu. Z zagrozeniami podobnymi niezmiernie do realnych.

Jezeli funkcjonuje w sieci pod własnym nazwiskiem, moja tożsamość jest przyjemnie nie-rozczłonkowana. Jak w realu.

Jak sie ukryje za nickiem to sie zaraz rozczłonkuje. A fe – jak dla mnie, rzecz jasna.

zdrowia…

Proszę sobie wyobrazi, że N należy do jednego Towarzystwa i nawet opłaca składki. Ale to u niego jedyne tego rodzaju odchylenie.

Pozdrawiam uporczywie

Za uwagę poświęconą mojemu komentarzowi dziękuję.

Istotnie jest tak, jak Pan pisze.

Część mojej zawodowej aktywności mieści się w tym miejscu braku i nadmiaru, jakim jest sieć (tu, proszę zwrócić uwagę, wplotłam chitrze, że się z Panem w jednej kwestii zgadzam).

Pisząc tutaj, piszę sobie prywatnie.

To są dwie różne rzeczywistości wirtualne.

Wirtualna ja zawodowo to konkretna osoba, występująca z imienia i nazwiska.

Wirtualna ja pisząca tu, to Gretchen. Niekoniecznie bardzo ona jest konkretna ta Grtechen. Bywa tu i Druga, niby bardziej konkretna, ale w sumie też bez przesady.

Z większą częścią tego co Pan pisze się zgadzam.

Nie zgadzam się natomiast w tym, w czym Pan nie zgadza się ze mną.

Inaczej mówiąc obstaję przy swoim. Chociaż nie tak, żeby zaraz drzeć szaty na sobie w obronie swojego przekonania.

To raczej refleksje – pogląd który się kształtuje.

Pisze Pan, że wszystko co jest, jest prawdziwe. Myśl to piękna i nawet budzi mój entuzjazm, ale to że coś jest, oznacza że to coś jest. Inna sprawa jak to nazwiemy.

W moim rozumieniu więzi czy relacji – kontakt wirtualny pozostaje… kontaktem wirtualnym właśnie. Jako coś płytszego (choć z tym też różnie bywa), wycinkowego.

Więcej w tym intuicji, wyobrażeń niż zbliżania się do człowieka.Więcej niż w realnym kontakcie.

Sieć nie jest pozbawiona życia, ale jest pozbawiona relacji.

Rzeczywistość inetrnetowa jest jak hologram.

Wszystko tu jest w niej: ludzie, słowa, emocje. To wszystko fruwa i furkocze, ale nie wiemy czy się spotyka czy mija w biegu.

I oczywiście spotykamy fałszywki .

Wie Pan Panie Yayco, napisałam jakoś z rok temu, albo póltora tekst o tym dlaczego poznawanie innych ludzi poprzez sieć jest tak samo dobrym sposobem poznawania ludzi, jak każdy inny.

Dzisiaj sama ze sobą się chętnie zgodzę. Tylko trzeba wyjść z sieci, żeby to miało sens.

Czym innym jest droga, a czym innym jej cel.

prawde mówiac, to juz nie pamietam co to znaczy “redundancja” ale ufam, że i bez tego uda mi sie wkrótce ugotowac obiad, a teraz odpowiedziec na komentarz.

Jasne jest, ze szanuję Pana wybór do nie-wchodzenia w relacje (wciaz nie umiem tutaj uzywac kursywy, niestety). I doceniam tę trudność istotną, z która się Pan mierzy, kreujac fikcyjną osobę o zwartej osobowosci.

Ja mam z tym tylko taki kłopot, że sie zaraz gubie: a ten N to który, a ten Y to to samo, czy moze coś innego? Czasem jak Pan pisze o dwóch naraz, to bardzo jestem pogubiona. Ale że mam duzo wyrozumiałosci dla zaburzen kognitywnych – takze własnych – jakoś dam radę.

zdrowia…

rzecz jest bardzo złożona i chyba nie wszystko mogę ujawniać. Głownie dlatego, że mnie się nie o wszystkim mówi. Za długi mam jęzor, proszę Pani.

Ale zasadniczo teksty pisze Pan Y. Chyba, że jest to osobno zaznaczone.

Natomiast w komentarzach bywa różnie, bo nie zawsze pośpiech pozwala na precyzyjne dookreślenie. W efekcie mamy nieporządany nadmiar. Czyli redundancję.

Gdybym chciał napisać, co mi się wydaje, to wydaje mi się, że N jest wymyślonym człowiekiem, żyjącym na Grochowie, natomiast Pan Y jest tego wymyślonego człowieka sieciowym awatarem.

Być może, gnana ciekawością, zapyta Pani: - A kto ich wymyślił?

Nie wiem, Pani Anno. Ja się kontaktuję tylko z tym N. Takim małym, szczuplutkim

Pozdrawiam szczerze, choć wirtualnie

to są relacje międzyludzkie, ino że szczególne. Trzeba im ponadodawać przymiotników i już. Zawsze tak jest.

Inne są relacje oparte na więzi bezpośredniej i na więzi formalnej, nie?
No to te też są inne. Żadne mecyje.

Może zamiast klawiatury, by się Pani przydały nożyczki?

Podobnież jeden anglosaski gość niezłe wytwarzał. W Ockham chyba warsztat posiadał.

Pozdrawiam

Znaczy, rzeczywistość sieci jest fenomenalna, a Wy zastanawiacie się czy za fenomenami stoją jakieś noumeny. A nei lepiej przyjąć fenomenaność z dobrodziejstwem inwentarza.

Znaczy, czy tak nie jest wygodniej?

może i wygodniej, ale w kategoriach społecznych nie ma takiej potrzeby, bo wszystkie elementy są do dyspozycji i wystarczy tylko je troszkę poprzestawiać.

Pozdrawiam

ja nie twierdzę, że to nie ma różnicy. Pewnie jest, choć jako wirtualny, nic o tym wiedzieć nie mogę.

Ale jeśli to byłby hologram, to byłaby to tylko gra wyobraźni.

A koza była realna.

Pani patrzy na wszystko jednostronnie. Ze strony faceta tym razem. Co by było gdyby wiedział.

A na co dzień, to rzadko tak mamy, że jak byśmy wiedzieli, to byśmy czegoś nie zrobili? Nie zna Pani takiego odczucia?

Wczoraj dwa razy Office’a instalowałem, bo o jednym drobiazgu nie pomyślałem. Jakbym pomyślal, tobym dwa razy nie instalował.

I jeszcze jedno, cze nie sądzi Pani, że czasem warto zadać sobie pytanie, czy tej kozie też było przyjemnie?

Już straszne piszę głupoty, przepraszam.

Przerwę sobie zrobię.

Pozdrawiam jak najserdeczniej

No widzę, że coś się w Pana samopoczuciu zmieniło – bo mnie brać za mężczyznę?

Muszę przyznać (opierając się na doświadczeniach realnych), że nie nazbyt często mi się to zdarza, żeby ktoś się pomylił.
Ostatni raz to miało miejsce… Zaraz… zaraz… No tak na oko gdzieś, to ze dwadzieścia lat temu.

Wracając do meritum.

Gdyby to była gra wyobraźni to byłaby to fatamorgana, a nie hologram. Aż tak daleko nie idę.

Jednostronne patrzenie zarzuca mi Pan niesprawiedliwie. O!

Pomyślałam też o tej kobiecie, ale do niczego się mojej myśli przypiąć nie dało to pominęłam.

O tej kozie nie pomyślałam, ale mnie Pan teraz zainspirował.

Panie Yayco, toż to przecież jest esencja tego o czym ja do Pana dzisiaj piszę.

Coś miało miejsce (proszę wybaczyć brak definicji sytuacji) i miało bez cienia wątpliwości, prawda?

Prawda – sama sobie odpowiadam, skoro Pan poszedł na przerwę.

Facet zażył przyjemności, subiektywnie tak to odczuwał, ale nie wiedząc o dość istotnej zmianie w wynegocjowanej umowie, nie wie w czym uczestniczył tak naprawdę.

Koza też w tym uczestniczyła i też nic nie wiemy o tym czym dla niej była ta sytuacja.

I to jest to!

Wydaje nam się, że coś wiemy, że jesteśmy w jakiejś relacji, tymczasem szczególnie często w kontaktach wirtualnych (choć przecież nie tylko w nich, w realnych to też się może zdarzyć) możemy się znaleźć w sytuacji tego mężczyzny.

To teraz możemy zadać sobie pytanie: z kim w gruncie rzeczy umilił sobie czas wywleczony przez Pana facet?

Z kobietą, czy z kozą?

Z jego perspektywy z kobietą, z perspektywy mojej z kozą.

W kontakcie wyłącznie wirtualnym niestety nie możemy sprawdzić czy czasem po drugiej stronie nie ma kozy.

Hologram Panie Yayco, jak nic hologram.

No dzięki bogom, że myślisz podobnie.

Z drugiej strony to przecież możliwe, żeby było odwrotnie.

Najpierw słowo, coś jak daleko słyszana piosenka.

Możemy się zaciekawić rytmem, melodią, strzępkami słów docierających do nas.

I się zbliżyć.

O ile ciekawość nadal w nas jest, to można jeszcze trochę podejść.

Ale żeby nie okazało się, że to wcale nie tak, i że to koza to trzeba wyjść z sieci.

Albo nie wychodzić, ale nie traktować tej rzeczywistości jako poznanej.

I nie przywiązywać się do niej nadmiernie.

Tyle, że hologram to dwa obrazki nakładające się na siebie, a fatamorgana to obraz pozorny.

Włażę na grząski grunt, bo kompletnie się na tym nie znam. Pasuje mi porównanie na takim powierzchownym poziomie.

Ale może ono jest idiotyczne.

Jak większość powierzchownych znaczeń.

troche ogłupiałam od niepozadanego nadmiaru, który w zasadzie moze nawet nie jest niepożądany.

Patrzę, że w gruncie rzeczy – jak dla mnie – może Pan spokojnie występowac nawet i w trzech osobach. Ułatwieniem byłoby zaś dla mnie – banalne – wyraźniejsze nazwanie tych panów. Ludzie maja rózne umysły i akurat dla mojego samo nazwanie N, na przykład Panem En czy Panem Ny juz by zaowocowało wiekszym komfortem lektury

Ale jest jak jest i tak tez moze być
zdrowia…

No to przecież mówię.

Niewyraźnie, ale jednak.

Nie ma go tu, tego obrazka, gdzie ja go widzę. Gdzieś indziej jest, ale nie tu.

Fakt, że jego istnienie nieco nie pasuje do tego czego bym od niego oczekiwała. No fakt.

W razie czego jakoś się wybronię.

O masz…

Ale to nawet pasuje.

Może nawet bardziej?

Znaczy ja myślę, że coś jest. Co więcej jestem przekonana, że to jest bo to widzę.

Za to jak podejdę bliżej to nie ma nic. Zupełnie nic.

Że też mnie podkusiło z tą fatamorganą!

No nic, jakoś to będzie.

ślizgamy się po słowach.

Zresztą jak już napisałem wyżej, ja nie uważam, żeby osoby były ważne. Ważna jest treść.

Kiedyś dawno, dzieckiem będąc, przeczytałem w Płomyku wiersz, który mnie głęboko poruszył. To był wiersz Różewicza. Nic nie wiedziałem wtedy o Różewiczu, a wiersz do mnie trafił. Czy trafił by inaczej, gdyby go napisał Putrament (o którym też nic wówczas nie wiedziałem)? Nie sądzę.

Potem bym się może źle czul, tak jak ten facet od kozy.

Ale przeżycie byłoby najprawdziwsze i wpłynęło by na moje zachowania, tak czy inaczej.

Dlatego blog nie jest dla mnie słaniem listów do świata. Jest raczej formą twórczości, dla której może znajdą się odbiorcy. Ale nie są oni konieczni do tworzenia.

Pozdrawiam serdecznie

ale się Pani odgryzła! Ojej. Gdzie ja się schowam teraz ze swoją sromotą. Nawet poprawić błędu nie mogę, bo to wstyd jeszcze większy! Hańbaż mi, hańba!

I jeszcze muszę teraz od tej optyki uciekać, bo się okazała nieprawidłowa. Ojej!

Ale skora zainspirowałem Panią kozą, to muszę teraz prostować dalej.

Prawda obiektywna istniej, ale jest trudna do poznania. Ze względu na słabość aparatów pomiarowych. Ani metody empiryczne, ani aprioryczne nie są, w ostatecznym rozrachunku, satysfakcjonujące.
Dostarczają , co najwyżej odpowiedzi satysfakcjonujących w obrębie obowiązującego paradygmatu.

Dziwnie to napisałem. Prościej będzie tak, że prawda obiektywna jest zewnętrzna i nawet naukowo dostępna co najwyżej w małych kawałkach, z których trudno skleić ten obraz, na który Szanowna Pani się powołuje.

Każdy z nas nosi w sobie prawdę subiektywną, opartą na własnej wiedzy, doświadczeniu. Ona jest tak słabowata, że strach. Bo subiektywna. Bo jak pokazuje choćby pan Krk, nawet jak o czymś coś wiemy, to o czym innym mniej.

Ale innej nie mamy, zazwyczaj. Więc gadanie, że nam się tylko wydaje, a jest inaczej jest tylko gadaniem.

To samo moje pokolenie osiągało winem i świecami. Też wydawało się inaczej.

A że następnego dnia koledzy (albo koleżanki) śmieli się z nas i pokazywali palcami? Trudno się mówi.

Sprawdzić do końca się nie da. Bo to wszystko jest nieważne.

Zastanowmy się: jakbym powiedział, że w kozę przecudnej urody księżniczka zaklęta była, która w ten (też pozwolę sobie nie uszczegóławiać) sposób została z pod czaru wyjęta, to co? Znowu coś się zmieni?

Nie proszę Pani. Maślane oczy faceta w panamie pozostaną maślane. To są fakty. Reszta to interpretacje.

A interpretacje każdy ma swoje. Tak samo wiarygodne, jak te tutaj teorie o kozach.

Pozdrawiam Panią uniżenie

kiedyś jeden mój kolega ze szkoły, napisał w wypracowaniu, że “nie może wyjaśnić, o czym pisał poeta, bo poeta pisał niejednoznacznie”.

Nie jestem ja poetą, a ni nawet synem poeckim, ale powtórzę co już napisałem: piszę jak umiem i jak chcę. Przykro mi, że nie ułatwiam Pani czytania, ale jak już wielokrotnie w tym wątku wspominałem, nie piszę dla konkretnych odbiorców. W ogóle nie piszę dla odbiorców.

Ale każdy czytelnik cieszy mnie niepomiernie.

Nie dbam też o niczyj komfort, ale raczej myślę o jakości mebla.

Cieszę się jak komuś jest wygodnie, bo pamiętam jak to było z meblami, które Wyspiański zrobił dla Boya. Dzieło sztuki to było niewątpliwe, ale siedzieć się na tym nie dało.

Pozdrawiam, dziękując za czynione, mimo obstrukcji ze strony autora, wysiłki

Faktycznie, zbyt chyba pochopnie pozwoliłem sobie przypuścić(stąd to chyba, odnoszące się do przypuszczenia istoty) Paską reakcję na brak odbiorców.
Oficjalnie wycofuję się więc z tego co łaskaw był Pan odebrać jako przypisywanie sobie znawstwa Pańskiej duszy, zaznaczając iż chodziło mi bardziej o człowieka jako takiego, modelowego.
Nieoficjalnie zaś nadal tak przypuszczam, również w odniesieniu do Pana, czego, bardzo proszę, nie brać mi za złe.

Pozdrawiam serdecznie.

Piszesz Pan:
“Zresztą jak już napisałem wyżej, ja nie uważam, żeby osoby były ważne. Ważna jest treść.”

A później wytrwale, mozolnie i szczegółowo objaśniasz nam pisma.
Nam, którześmy dali głos w odpowiedzi na Twoją, Panie Yayco, treść.

Dla mnie dajesz nam świadectwo, czcigodny Panie Yayco, że jednak jesteśmy dla Ciebie w jakiś sposób ważni, my osoby.
Nie odrzucasz nas, Panie Yayco, jak niechciane plewy. Nie zbywasz naszego istnienia wyniosłym milczeniem – za co jestem Ci, Panie Yayco, po stokroć wdzięczny.

I w tej trwającej rozmowie/pismowie jednak Twoja treść, do której jesteś tak Panie Yayco przywiązan, w innym świetle się może ukazać – i nam i Tobie.

Cała ta pismowa/rozmowa to jeden wielki dowód na prymat osoby nad tekstem!
I na potrzebę kontaktu z osobą...

Pozdrawiam wszystkich szanownych interlokutorów

to są dwie różne rzeczy.

Kiedy piszę, to w zasadzie mam w nosie, czy ktoś to przeczyta, czy nie. Piszę, bo mam parcie na klawiaturę. Gdybym miał takie parcie na robotę... ech!

Ale piszę w miejscu, gdzie czytelnicy mogą się wypowiadać wprost. Nawet Ci, którzy nie przeczytali tekstu (mnie się czasem tak zdarza, na niektórych blogach). I wtedy mamy nową sytuację.

Po pierwsze, tak jestem nauczony, że jak ktoś pyta to odpowiadam. Coś tam sobie myślałem, pisząc. Jeżeli ktoś to opacznie rozumie to wyjaśniam. Nie zmieniam tekstu. Nie dostosowuję go do potrzeb percepcyjnych czytelnika. Nie.

Po prostu staram się wyjaśnić o co mi idzie.

Czasem, po drugie, dzięki uwagom czytelników pojawiają się nowe konteksty, które – w skrajnym przypadku – mogą nie mieć nic wspólnego z tekstem pierwotnym (słyszałem, że Pan już wrócił, Panie Docencie, jak bąk rakiją opity, wpadnij Pan i do mnie przy okazji). To się rozmawia wtedy. Czasem się lekko rozmawia, a czasem ciężko.

Z fajnymi fajnie. Z niefajnymi niefajnie. Z mądrymi…

Panie Rafale. To, że się pisze dla siebie, nie oznacza, że się nie szanuje innych ludzi. Jeśli ktoś przyszedł do mnie i chce porozmawiać, to moim psim obowiązkiem jest mu odpowiedzieć. Choćby to miało być: Dziękuję, że Pan wpadł. Moja lista osób nieporządanych (a ściślej – ignorowanych) jest bardzo krótka. Jest mi głupio, że w ogóle istnieje. Są to osoby, z którymi rozmawiać nie umiem.

To, że pisząc mam głownie siebie na myśli, nie znaczy, że inni ludzie nie są dla mnie ważni, że nie chcę z nimi rozmawiać i ich do swego przekonać.

Ale to jest inna sprawa. Rozmowa jest inną formą sztuki, wymagającą co najmniej jednego współautora. Może Pan zasadnie zapytać: - A czy tym współautorem nie okaże się czasem koza?

A jakie to ma znaczenie panie Rafale?

Dla mnie żadne.

Dopóki koza pisze z sensem i pobudza resztki mojego aparatu umysłowego do działania, jest ok.

Ale prymat należy do tekstu. W rozmowie: do tekstu wymienianego. Mojego i kozy.

Zresztą, może ja też jestem tylko starym muflonem? Albo drużyną starszoharcerską?

Pozdrawiam Pana indywidualnie, jak najbardziej

i tak miałbym Panu za co dziękować, co niniejszym z przyjemnością czynię.
;)

Nie w pełni się z Panem zgadzam, ale rozumiem (lub myslę, że rozumiem).

Pozdrawiam oddalając się w domowe pielesze

nie wiem, za co mi Pan dziękuje, ale się cieszę.

Proszę pielesze ode mnie pozdrowić

Mnie się wydaje, że tworzyć bez odbiorców to można w materii; rzeźbę, obraz, muzykę(to już nie bardzo materia ale cóś w podobie, jako materia dźwięku), czy choćby przestrzeń wokól siebie, tudzież gadżety(jak restauracja samochodu z przełomu poprzednich wieków), bo daje to radość w jakimś tam stopniu użyteczną.
Myśl natomiast, czysta myśl – odbiorcę mieć musi, bo co po niej twórcy – rajcował się będzie swym geniuszem w samotności?

chętnie się z Panem zgodzę: myśl musi mieć odbiorcę. Podobnie jak nadawcę.

Jak to było u Witkacego?

...lecz myśl ta czyja? samo się nie myśli
tak jak grzmi samo i samo się błyska…

Ale ten odbiorca nie musi być dookreślony, wskazany co do tożsamości, prawda?

Piszemy dla wyimaginowanego czytelnika doskonałego, wartego naszego pisania.

Proszę wybaczyć ten nadęty ton, idzie mi o to, że piszący jest zawsze cokolwiek pyszny, bo zakłada, że ktoś jego pisanie przeczyta. A ten kto przeczyta, będzie lepszy od tego co nie przeczyta.

Nie trzeba, mam nadzieję, wyjaśniać pobłądzenia w takim rozumowaniu i to poblądzenia wielokrotnego.

Ale to właśnie wyobrażony czytelnik jest tym, dla którego piszemy.

Pozdrawiam

Niby dla siebie.
Ale to “dla siebie”, to taki kit.
Piszą je albo znaczni, dla potomności, albo tacy którzy znacznymi nadzieję mają zostać(psychologowie już dawno odkryli że w takich pamiętnikach-dziennikach nie pisze się całkiem szczerze, a tak by potencjalny czytelnik nabrał o autorze dobrego mniemania). Inna rzecz to literackie wprawki.

No w każdym razie ja, gdybyście nie Wy, głowy bym sobie nie zawracał.

Pozdro wszystkim, zwłaszcza Madowi

Wyspiańskiego dla Boya też i nałożyłam na nos drugie okulary
i teraz jest o.k

jeszcze raz pozdrawiam

przypisek jest dlatego, że czasami piszę o winie. Proszę zauważyć, że przypisek jest złośliwy, bo o winie raczej trudnym do kupienia (no chyba, że dawno nie widziany pan Rollingpoll będzie miał kaprys spróbować).

Świadczy on o tym głownie, że wino było dobre.

A z tymi meblami, to coś pokręciłem? Bo pamięć bywa zawodna, niestety…

Pozdrawiam w sposób wyjątkowo uniżony

sądząc po formie i języku, to szanowna Pani nie tylko jadła.

Ale to zdrowo jest dla człowieka,w ięc tylko proszę od razu zeznać co pani jadła, bo wszyscy teraz będą w ciekawości żyć, jaką to kuchnię Pani Szanowna odrzucała.

O języku i formie nie będę pisał, choć przyznam, że Pani punkt widzenia jest mi bliski. Dokładnie tak.

Ale skoro pisze Pani, że ją dziwi obecność czytelnika empirycznego, to może jest tak jak sugerowałem wyżej?

Mianowicie, że piszemy dla czytelnika, którego sami sobie wymyśliliśmy i na pawlaczu (albo jak ktoś nie ma – w szafie) trzymamy?

Pozdrawiam nieco niepewnie

Czy ja Panią już kiedy chwaliłem za język?
Sorry że nie pamiętam, ale od tego czasu kiedy to być mogło, upłynąć już mogło sporo czasu. A w każdym razie nie wiem, czy wyraziłem wtedy Pani swój podziw dość wyraźnie. No mniejsza, to niniejszym.

ps. W ostatnich słowach mego listu, (piszę wolno gdyż wiem że wolno czytasz), chciałbym jedynie zaznaczyć, że za tym językiem stoi i myśl. A tę też doceniam.

No to nara

Dzwonię, gdyż nie mogę rozmawiać.

Za słowa dla mnie ważne dziękuję szczerze. Więcej nic wyjaśniać nie muszę, bo Pan najwyraźniej zrozumiał.

Natomiast Pan jest bardzo tajemniczy. Delikatne sugestie… Niedokończone frazy…

Szanuję, jak najbardziej jedynie zwracam uwagę, że zauważam.

Powiem Panu w sekrecie, że jak ktoś do mnie tak pisze to zaraz mój twardy dysk, na którym jest zapisanych miliardy informacji nikomu do szczęścia niepotrzebnych, odtwarza jedną sytuację.

Mało to istotne w sumie.

Dobrej nocy i niech Pan zważa na kroki, które Pan czyni.

Dzięki za docen, i z wzajemnością.

Pozdrawiam Pana serdecznie

Wprawdzie dyskusja wzleciała na poziomy dla mnie prostaka juz niedostępne, ale pozwole sobie na chwile zaniżyc poziom i coś o tej bandzie napisać.

W sumie – to chyba ten temat przewijał się już na TXT i dość wyraźnie określiliśmy swoje pozycje względem konfederacji – dla znacznej części, jak sobie przypominam także i dla Pana, to jest klub. Gdzie każdy przychodzi jak ma ochotę. A jak nie ma, to nie ma. Zachowujemy pełną niezależność. I ona jest podstawą. O społeczności jako takiej możemy mówić w kontekscie wspólnego tworzenia atmosfery tego miejsca. Albo dokładniej – czesci tego miejsca. Chyba od zawsze zylismy w przekonaniu, ze nawet jesli TXT stanie sie czymś więcej, to jakiś klubowy zakamarek, a w nim część nas, pozostanie. Dla tych, ktorzy nigdzie nie należą, tylko po prostu sa bo lubią. I jesli nawet mają w tym klubie spędzać chwile samotnie, to i tak wpadną. Właśnie dlatego, ze lubią. Choć moze wcale tak nie jest, tylko ja mam ochte wierzyć, ze tak jest? Jakie to ma znaczenie.

Pan akurat otwarcie stwierdzał, że Pn Y to awatar, nigdy nie istniał i nie nalezy go traktować jako postaci z krwi i kości – choc z drugiej strony, doskonały to twór, wiec jednak go pesonifikujemy pomimo pańskich ciągłych upomnień.
Inne eksperymenta w tym zakresie na TXT nie były udane – przynajmniej w mojej ocenie, a było ich parę mam wrażenie.

A wracając i troche w buty Merlota wchodząc – do bandy sią nie należy, tylko jak ma się ochotę, to się jest. Własnie tak klubowo. I ponieważ w tym klubie klubowiczom jest dobrze (choć to indywidualna ocena), stąd zainteresowanie gdy pomiędzy tymi wsród których dobrze sie czujemy, coś nie gra. Przecież Panem Y, choć go nie ma – interesujemy się również.

Chyba nie napisałem niczego mądrego. No – ale nie ja tu od tego jestem.

Pozdrawiam, oddajac należny hołd mistrzowskiej umiejętności tworzenia bytów awatarowych.

Się uśmiałem. :D

PS. Mnie się bardzo skromnie wydaje, że konfederacja jest po to byśmy pisali, byli czytani i czytali w towarzystwie nieprzekraczającym pewnych minimalnych standardów, które staraliśmy się ująć w regulaminie — Czyż nie?

Acz lubienie lub nielubienie autora jest dla większości raczej nieuchronnym doświadczeniem. Tym bardziej, że wielu jest trudno odseparować podmiot liryczny od autora. Nierzadko nawet samemu autorowi trudno.

I czego tu robić z Igły widły?

jakoś mi to z kontekstu wyszło. I ze słów Pani Szanownej.

A jeśli źle cóś przeczytałem, albo w pod wpływem będąc wyrobu z Wygwizdowa (wyjaśnię kiedy indziej), to i lepiej.

Proszę zatem do siebie nie brać.

I proszę nie mamrotać, bo sąsiadka pomyśli, że się gryzonie wdały.

Pozdrowienia

Ja serio słabo sie znam na socjologii i tych calych naukach podobnych – tak po prawdzie to w ogóle sie nie znam i jak zaczyna się poparta fachowym słownictwem ocena dlaczego, po co i w imię czego ktoś coś pisze, jak kształtuje się mysl, skąd sie bierze i dokąd zmierza, to ja wysiadam i idę “na smakoszka”.

Z tym rozróżnieniem “bandy” i “klubu” to ma Pan oczywiście rację, ja po prostu niekonsekwentnie sie wyraziłem. Chodziło mi w skrócie o to, że pisząc “banda” (mam wrażenie) Merlot miał na myśli właśnie “klub”. TXT nijak nie spełnia norm bandy – nie ma przywództwa, hierarchi, jednolitej ideologii, wroga i tej calej reszty.
Natomiast “klub” w pierwszym rozumieniu zawiera w sobie jednak zbytni pierwiastek indywidualności – właśnie w rozumieniu przytoczonym przez Pana. Sam fakt spełniania warunków regulaminu nie jest wydaje mi sie kluczowy w przyjemności przebywania tutaj – mam wrażenie, że jest to bardziej kwestia tworzonej przez nas samych atmosfery. Zaniepokojenie klubowiczów moze wiec wywołać to, ze atmosfera ulega “pogorszeniu”, gdyz zmniejsza to nasz komfort przebywania tutaj. Dbamy o nas, bowiem jesteśmy scianami i wyposażeniem tego miejsca. Oraz szklaneczka czegos mocniejszego.

Reasumujac niejasny wywód – “banda” jest raczej nieszcześliwym stwierdzeniem, uzytym jako pewna alternatywa dla także nie do konca adekwatnego “klubu”.

ps – rzeczy ktore mi sie podobaja lub budza szacunek, mam zwyczaj nazywac po imieniu. podobnie jak te, ktore mi sie nie podobaja. Hołd Pruski sam w sobie w porządku, ale ciąg dalszy tej historii juz taki pomyślny dla hołdujących i hołdowanych (w kontekscie Rzeczypospolitej) to nie był. Ja tam osobiście uczynić Panu w przyszłości zaborów nie planuje. Choć kto wie, co przyszłość przyniesie.

to jak na Ciebie nietypowo, bo jak sobie przypominam, zwyczajowo czytasz komentarze, tekst pomijajac, albo odkladajac na potem, znaczy się nigdy… ;-)))))

to jest kwestia przywiązania.

Każdy ma inaczej.

Pozwolę sobie zacytować Jaka Kleyffa:

Na nazwy i na znaki sram.
Nie fetysz granic mnie tu trzyma,
lecz miejsce i w tych miejscach przyjaźń.

To jeszcze inne podejście. Nie moje, ale dające się zaakceptować.

Podobnie jak stanowisko pana Merlota, albo Pańskie.

Ja akcentuję moje, bo jest mi najbliższe. Moje streszcza się w dwóch pierwszych linijkach cytowanego tekstu, ale krytycznie podchodzi do trzeciej. Panowie, jak rozumiem, trzecią uważacie za najważniejszą.

Tu się różnimy. Z tej różnicy rodzi się rozmowa. Rozmowa jest dobra.

Bo widzi Pan, ja, dla przykładu, staram się nie wypowiadać za innych. Nie żebym uważał to za naganne. Bynajmniej. Jest to przejawem, manifestacją więzi. Zdarza się wtedy, gdy chcemy zająć stanowisko w czyjejś obronie, pod czyjąś nieobecność. Kiedy czujemy się z kimś związani.

Ja wolę obstawać za czymś, niż za kimś.

Taki wybór.

Pozdrawiam, przepraszając za skłonność do uściśleń

ja rozumiem Pana stanowisko, ale go nie podzielam.

I proszę zrozumieć, że trudno jest przyjąć definicję (w sensie kolokwialnym) jakiegoś pojęcia, która z jednej strony jest zawężająca (bo nie obejmuje bandy złodziei) a z drugiej rozszerzająca, bo zakłada że banda może nie mieć wyraźnie wyznaczonych granic członkostwa.

To trochę tak, jakbym ja Panu zaproponował, żeby Pan używał słowa font, mając na myśli specyficzny krój pisma, na przykład kursywę.

W ostateczności mogę, co najwyżej używać omówienia: to co pan Merlot nazywa “bandą”.

Czy to Panu wystarczy?

Pozdrawiam semiotycznie

i tego się trzymajmy!

Pozdrawiam stanowczo, pismem pogrubionym

Poniewaz przejawiamy podobna słonnosc do chaosu, nieuprawnionych uproszczeń oraz balaganu slownego – mam wrażenie, ze pomimo częstej rozbieżności poglądów i ocen a także stosowanych działań i środków bardzo czesto wiemy intuicyjnie co kto z nas dwóch mial na myśli.

A nawet jesli sie mylimy, to i tak nam to w niczym nie przeszkadza. Dlatego teraz pisze “my”. ;-)))))

w ogólnym zamieszaniu umknął mi Pański komentarz. Dobrze, że służby TXT czuwają, bo bym się nie odniósł.

W kwestii klubu mamy zdanie podobne, w kwestii życia w sieci takoż.

Różnimy się w kwestii Krakowa i Warszawy, oraz w kwestii big beatu.

Całkiem niezły bilans moim zdaniem.

Pozdrawiam serdecznie

pan – zdaje sie – umie to, czego ja nie.

Te słuzby TXT , o których wspomina Pan w komentarzu do Grzesia…

Czy one dają prostemu tekstowiczowi taka mozliwosc, zeby on wiedział mniej wiecej automatycznie, ze ktos dodał komentarz do jego notki?

Gdyby tak było, prosze podzielic sie ze mna ta wiedzą.

(Wczoraj nauczyłam sie od Gretchen pisac kursywą, może i dzis czegos się nauczę?

zdrowia…

pora się przyznać do niekompetencji. Nie wiem. Mam tak ustawione, że co jakiś czas dostaję emalię w której jest wyszczególnione, co nowego się pojawiło na blogach, do których uczęszczam. Nie tylko na moim.

Kiedyś miałem tak, że za każdym razem, jak ktoś się u mnie wypowiedział, to emalię dostawałem. Ale to jakoś znikło, albo może nawet sam wyłączyłem, co jest możliwe, bo czasem zanadto tej korespondencji było.

Ale to już pana Sergiusza by trzeba było zapytać, jak to jest zrobione, bo ja naprawdę nie pamiętam w szczegółach.

Przepraszam, że nie umiałem pomóc i pozdrawiam

Jak Pan widzi Pan Yayco w niezmiennie dobrej formie, co cieszy.

Tylko proszę nie dawać wiary plotkom, a jedynie zwrócić uwagę na fakty.

Pozdrawiam Pana witając radośnie.

niech pani uważa, chichocząc, bo się Pani zapowietrzy, albo wpadnie, za przeproszeniem, w hiperwentylację.

I uprzejmie proszę się mojej formie nie wypowiadać, bo ja sobie daję radę bez rzeczników prasowych, a nadto mnie strzyka i komar mnie ugryzł też.

Pani se pójdzie do pana Grzesia (taki tekś dedykowany czeskiemu przemysłowi agrotechnicznemu) o młodości porozmawiać

Pozdrawiam zjadliwie

i chyba na jakichś witaminach dzisiaj.

Czy Pani szanowna widziała rzeczników prasowych u nasz w kraju?

To proszę mi o profesjonalizmie nie napomykać, ok?

Za troskę zaś dziękuję najuprzejmiej.

Poproszę doktorów, żeby mnie zbadali na okoliczność tego żółtego.

Pozdrawiam

PS A tego o wycinankach i przycinankach to nie zrozumiałem. Pani może jest Kurpś?

Jakoś tak mi się miło zrobiło kiedy Pańskie słowa przeczytałam.

No proszę, jak to z wieczora jeszcze niespodziankę można spotkać :)

Pozdrawiam Pana w jeszcze lepszej formie…

idę wejść w konto (jak sie robi bold?, matko!)

Będziesz miała z tego dużo dobrej karmy. Na pewno.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Już chciałam to napisać wcześniej, ale co się będę tak wyrywać?

Bold Droga Pani Anno robi się analogicznie.
Tyle, że zamiast _ wstawia się *

Oczywiście na początku i na końcu słowa, lub też wiersza.

Dobrej karmy nigdy zbyt dużo.

P.S Pani Anno, przepraszam za szpiegostwo, ale to ten życzliwy jego rodzaj. Kończyłyśmy jedno Studium to samo.
Ucieszyłam się.
Choć samo w sobie ono… Ale to już inny temat. Daleki od dobrej karmy dla mnie.

ja już nawet nie będę nic mówił, że Pani sobie u mnie kącik Koła Gospodyń założyła i doradztwem się para, stosownych opłat nie ujszcając za podnajęcie. Niech se Pani tak i będzie. Rano jest, więc wybaczliwy jestem.

Mam wrażenie, że niezostanie adwokatem to i w Pani Szanownej tkwi. Jakbyśnie z panem Merlotem założyli biuro obrony osób uciśnionych, którym się tylko coś wypsnęło, to byście może do pieniędzy nie doszli, ale zamieszania narobili. Może sobie to pani nazwać leczeniem, dla mnie to zmyłka jest i nielegalne adwokacenie.

A że goście przychodzą? Proszę się tym tak nie zaskakiwać. Raz, że łatwo widać, że stale i wciąż te same siedem (może dziewięć, nie liczyłem) osób, a dwa,że to zawsze jest zabawnie samotnika na puszczy oglądnąć. Znajoma jedna badania prowadzi nad pustelnictwem współczesnym i jej wynika, że tacy odwiedzający to są jednym z podstawowych źrodeł utrzymania dla pustelników.

Zresztą, gadam bez sensu, jak to z rana, bo żadnego eremu tu nie trzymam. Jest tak, że poważni ludzie piszą o sprawach poważnych. O wojnie, o Ruskich, o nieżyjących bohaterach, o Tusku, o drobiu, o tym kto jakie gazety czyta i jakiego radia słucha.

To ważne jest. Życiowo niezbędne. Ale jak już sobie tak popiszą i poczytają o ważnych sprawach, to niektóry chciałby odpocząc. A u mnie proszę Pani rozmawia się o rzeczach nieistotnych: o tożsamości sieciowej, o przemianach więzi społecznej w skutek technologicznego postępu, o uściśleniach semantycznych i redundancjach. Takie tam pierdoły. Tu szansa dostania w łeb gazetą jest mniejsza. Więc i wątek kuriozalnych osiąga rozmiarów.

To nie tylko mnie dotyczy. Proszę zobaczyć, jakie wątki są na TXT długie, a sama się Pani przekona.

Pozdrawiam i idę się obudzić

PS Znaczy Pani nie Kurpś? To może zamiennie, że z okolic Łowicza?

jak sie wyswietliło, to okazuje sie, ze nawet widze, bo wielkosc czcionki została ta sama, tylko rodzaj czcionki mi sie zmienił.

chwilowo niczego dobrego nie zyczę serwerowi.

nie żebym narzekał, ale ten Hyde Park, to on jest u Grzesia.

Pozdrawiam współczując borykań

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Ale Pan to chitrus jest jednak.

Siedzi Pan tu sam i wyrzeka, że inni sobie zamienią kilka słów mijając się w drzwiach.

Za to widać, że ciekawość gna Pana poza, własny pięknie urządzony gabinet, a to zapewne w celu poszukiwania pożywki i tematów dla dworowania.

To teraz pozwolę sobie w ramach tego Koła, co Pan je widzi a ja nie, odpowiedzieć Pani Annie.

Pozdrawiam Pana bez nożyczek

proszę mnie nie drażnić.

Ja na coś ważne dla mnie czekam. A na mnie czeka robota, którą się zajmę jak się na to pierwsze doczekam.

Se Pani doradza, nie stanowi.

Ale jeśli szanowna Pani zamierza otwierać kursa kroju i szycia, to proszę jednak u siebie, bo tu inteligencka, elegancka klientela bywa, w nierzadko czyszczonych butach i nie chcę, żeby sie szpilkamy pokłuła.

Pozdrawiam

Takie biuro to byłby już koniec świata.

Pan sobie to wyobraża, Panie Merlot?

Pozdrawiam Pana uradowana

że tak znowu troche budyniu Panu Yayco na blacie zostawię: a Petra też? Bo jak tak, to jestesmy stare znajome osoby ludzkie.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Luźnej kupy, to jak pan sądzi?
Panie Yayco
Czy aby przypadkiem polski ustrój konstytucyjny, którego ojcami chrzestnymi byli zmarły prof. Geremek i zdegenerowany, były prezydent Kwaśniewski nie powoduje ostatnio a właściwie nie potwierdza, że chłopcy co najmniej się pomylili?

I wracamy do ustroju prezydenckiego, którego pan nie lubi, a ja bym wolał.

To co by pan zaproponował zanim sowieckie czołgi wjadą na początek do Donbasu i Grodna?