Czy sugeruję?
Może i tak.

Przede wszystkim jednak podziwiam.

Tydzień temu oglądałem reportaż jak pewna pani, która mąż maltretował po wielu interwencjach i dłuższym procesie jest skazana na dalsze współżycie z małżonkiem pod jednym dachem bo nie ma eksmisji na bruk. Biedna kobicina ma zapewnić bydlakowi dach nad głową. Polska solidarna

Wczoraj z kolei pokazali rodzinę, którą komornik wywalił na ulicę, bo pan domu stracił robotę i przestał spłacać długoletni kredyt. Idzie nowe

Dziewczynka miała szczęście, że miał kto ja przygarnąć. Inaczej trafiłaby albo do bidula albo po tym jak sobie poszła policja dostała łomot od ojca i matki.

Nie wiadomo co dalej…

Zazwyczaj w życiu nie wiadomo co będzie dalej.

Wiesz,byłam pewna, że ktoś zada takie pytanie.

Bo z tego co napisałeś wynika, że nie warto nic robić, bo to może nic nie dać, bo może być gorzej, bo w końcu po co coś robić.

Nie zgadzam się z tym.

Zbyt wiele razy widziałam, że warto w sytuacjach, w których pozornie nie było światełka w tunelu. A potem się pojawiło.

Kiedy cokolwiek zrobisz, zaczynasz czuć swoją siłę sprawczą. Przestajesz być biernym odbiorcą ciosów – stajesz się twórcą swojego życia.

Ta mała istota powiedziała, że to co jest jest nienormalne. Zwróciła się o pomoc na zewnątrz. I uzyskała ją.

Zaryzykowała. Pewnie nie wiedząc o tym, choć dzieci bywają mądrzejsze od rodziców, którzy tkwią w swoim piekle. Często dzieci są tym przełamującym bezsilność impulsem.

Pomyśl o jej strachu, zapewne nie pierwszym, o łzach w poduszkę, o zerowym poczuciu bezpieczeństwa.

Ma siedem lat i już wie, że to nie jest w porządku.

Co dalej?

Może już zawsze będzie umiała sobie poradzić?

Tego jej życzę.

Z moich obserwacji wynika, że najbardziej miałkie efekty są wynikiem bierności samych zainteresowanych.

Może ta dziewczynka zadzwoniła, bo nie zastanawiała się dalekosiężnie czy dostanie potem czy nie, tylko zwyczajnie postanowiła coś zrobić żeby przestać się bać w tym momencie?

Obecność dorosłego brata nie załatwia sprawy przecież.

Już mi się włączył pewien całkiem prawdopodobny scenariusz tego co może być dalej…

Ciekawe co ta dziewczynka pomyśli o tym telefonie za dziesięć lat.

Mam nadzieję, że będzie umiała czerpać moc ze swojej odwagi.

Też jej tego życzę.

Mam nadzieję, że da sobie radę skoro już teraz umie o siebie zadbać.

:)

chyba mało kompatybilnego nicka sobie wybrałeś.
Albo nie ten portal co chciałeś.

A najpewniej jedno i drugie naraz.

Nie obraziłem się, co za pomysł?

Po prostu wydało mi się dość zabawne tak się określić. Centrystami faktycznie raczej gardzę.

Jednak ten nasz nowy Pawka Morozow w spódnicy (na pewno spódnicy zresztą nie widziała na oczy, to nie te czasy), to naprawdę coś!

Trza być naprawdę kopniętym i skurwionym do szczętu komuchem by się tą chorą istotą tak zachwycać.

Pośpiewajcie sobie komuszki: “Stalin naszą gwiazdą jest przewoooodnią, Stalin naszych marzeń dumnych looot…”

Nie atakuję dziewczynki. Jej moralny dylemat byłby trudny i tragiczny nawet dla dorosłego i etycznie wyrobionego człowieka.

Szokuje jednak mnie ten jednolity orgazm z tego powodu – kiedy wystarczy mieć oczy, by zauważyć, co się wokół nas wyrabia, do jakiego stopnia rodzina jest niszczona, zaś inwigilacja na każdym kroku staje się codziennością... Tego Pani nie zauważa? I nie kojarzy Pani tego typu wzmianek w mediach z niczym?

Nie da się ukryć, i tego poglądu będę bronił, że Pawka Morozow nasuwa się tu automatycznie. Analogie się całkiem spore i niepokojące.

Co powiedziawszy, powtarzam – sytuacja bynajmniej nie jest jednoznaczna, a tej małej nie potępiam. Jak i, głęboko wnikając w tragizm tej smutnej postaci, nie potrafiłbym jednoznacznie na gruncie etyki potępić i samego Pawkę. W końcu wybierał pomiędzy dwiema niewątpliwymi – z jego punktu widzenia – wartościami.

TW Bolek – tak, zdrajca i szuja, bez cienia wątpliwości! TW Docent, TW Karol – tak samo! Tyle że oni są nam dzisiaj… Sama Pani wie! A lansowanie tej małej to część tego samego planu.

Obecnie nam miłościwie panująca Targowica bis? Żadnych okoliczności łagodzących nie dostrzegam. Ale ta mała to postać tragiczna, a i Pawka niestety też.

Tygrys jest Tygrysem i to nie na pierwszy czy drugi rzut okiem.

Tekst który napisałaś chory jest sam w sobie, nie zauważasz tego?

W końcu to nie o ocenianie tej nieszczęsnej małej chodzi, tylko o tych ludzi, którzy z Pawki Morozowa robili bohatera młodzieży, a Ty z tego robisz infantylną notką coś podobnego.

To jakby onanizowanie się nieszczęściem tego dziecka.
I co uważasz, że jest cudnie, bo to dziecko zadzwoniło gdzie trzeba?
No i zbanowałaś Tygrysa i jest słodko, tak?

ha! jestem znów na TXT
Wspólny blog I & J

jak ktos pogoni starych przyjaciol i wybierze sobie nowych, to nie powinien plakac nad soba, tylko zapytac tych nowych, nie? merlot moze napisac co zechce, a i tak nie bedzie zauwazony. lepiej sie pouzalac nad soba.

Co to za maniera, żeby się ukrywać? Nie pojmę tego nigdy. Mniejsza o to.

Jak ktoś pogoni starych przyjaciół – tak piszesz…
A ja myślę, kiedy to czytam, że nie ma sposobu, żeby wzbijając się na wyżyny bezpośredniości, dać jasny komunikat. Przecież, jasno napisałam dawno temu, o co mi chodzi.

Stary przyjaciel, Ricky, to jest ktoś kto jest przyjacielem nadal, może oddalonym, może chwilowo gdzie indziej, ale więź pozostaje.
Lojalność, to dla mnie, najważniejsza cecha przyjaźni. Taka niemal zwierzęca, że możesz komuś w oczy nawrzucać, ale przed innymi staniesz murem.
Jeśli tego brakuje, nie ma mowy o przyjaźni.

Więc, żeby nie chrzanić, Merlotowe. wpisy przeczytałam, dostrzegłam, zatrzymałam się nad nimi, ale to nie są wpisy starego przyjaciela.
To są wpisy Merlota, który był kiedyś. Jak wiadomo wszystko płynie.

Bywają też dawni przyjaciele.

Użalam się nad sobą wyjątkowo rzadko, wierz mi. I też, nie w takich sprawach.

Po prostu wyraziłam swoisty rodzaj zazdrości , że innym się plecie inaczej. O co tu się ścierać?

Przepraszam, ale to Ty głupstwa wypisujesz. Kilka linijek tekstu Gretchen posłużyło Centryście i Tobie do rozpoczęcia jakiej szalonej dyskusji ideologicznej o czymś, co w ogóle nie jest przedmiotem tej krótkiej notki.

I jeszcze na dodatek ten ohydny epitet pod adresem gospodyni tego bloga, który teraz przeczytałam. (Gretchen, nie czytam wszystkich komentarzy. Powinnam.)

Przeczytałam Twój tekst o wzorcach i ideach. Kiedy doszłam do fragmentu:
“Zawsze mieliśmy jeszcze miernik, czegoś, co dziś zapewne wyda się zabawne, to był miernik dobra, zawsze się zastanawialiśmy, czy to co robimy, może kogoś dotknąć, zaszokować. Jasne, że szokowanie jest przywilejem młodości, robienie czegoś szalonego także, tyle, że i szaleństwo ma swoje granice.” – oniemiałam.

Czy teraz już przestałaś się zastanawiać czy to, co robisz może kogoś dotknąć, zaszokować? Gdzie są granice szaleństwa w komentarzach Centrysty i Twoich pod tym tekstem?

To czy widzę rzeczy, o których pisze Centrysta w komentarzu do mnie nie ma znaczenia, bo nie o tym jest ta notka. Kurde! Czy to tak trudno zrozumieć?

Nie wpada się do cudzego domu z kijem w dłoni i nie okłada się nim gospodarza, bo własne wyobrażenia o wypowiedzi gospodarza odbiegają od tego, co faktycznie gospodarz powiedział.

Myślałam, że Tygrys choć trochę zmienił sposób rozmowy. Pomyliłam się.
Szkoda.

Zawsze można przyznać się do błędu i przeprosić...

Dziękuję.

Mam wrażenie, że jakieś granice szaleństwa zostały przekroczone.
Ciekawe czy i inne moje teksty będą podlegać ideologicznej weryfikacji…

I kiedy się okaże, że to ze mnie jednak kawał prymitywnej istoty, bo zbanowałam jakiegoś Tygrysa, który tylko przyszedł i coś skomentował.

Niepojęte…

Pozdrowienia.

A ja, Pani Gretchen, w ogóle nie jestem Pani przyjacielem w sensie ścisłym. Powiem więcej, nie jestem przekonany, czy bardziej mnie Pani irytuje ;), czy bardziej Panią jakoś tam polubiłem. Ale to przecież, prawda, nie o to chodzi, żebyśmy “jechali” tu na sympatii, niezależnie od tego, czy się bełkocze, czy mówi z sensem.

Do tekstu się nie odniosę, bo go nie przeczytałem (i chyba wolę nie czytać), ale przeczytałem komentarze z tego roku, bo zagnało mnie tu przed chwilą po śladach centrysty. Podążyłem tu i tu jego drogą. Doczytałem też, że to bloger Triarius pod inną nazwą.

Zatem, potwierdzam, że została Pani obrażona, i z czystym sumieniem można buca ciąć równo z trawą. Każdy sąd przyzna Pani rację ;) W gruncie rzeczy to też nie jest jednak szczególnie ważne. Ważne jest to, że faktycznie nudy na naszym txt, choć od razu zastrzegam, że nie tęsknię za Pani koleżeństwem, które sobie stąd – ufff… – poszło ;)

Bye, pozdrowienia,
referent

Nie oczekuję żadnej deklaracji, prawda, choć oczywiście biorąc za standard charakterystyczną dla blogosfery umiejętność czytania ze zrozumieniem, “wyławiania” z komentarza istoty i akcydentaliów, a także intelektualną rzetelność i uczciwość rozmówców, spokojnie (podkreślam: SPOKOJNIE!) mógłbym pojechać dalej na przykład tak:

proszę Pani, ja też bym się na Pani miejscu wstydził, że mam takich znajomych i doskonale Panią rozumiem i szanuję taktowne zachowanie, niemniej, ja także odetchnąłem…

A dalej byśmy zobaczyli, czy dała się Pani wpuścić w maliny, prawda, czy jeszcze nie… ;)

Nie chodzi o to, że jestem taki poniekąd sprytny, ale prawda, wcale się Pani nie dziwię, że zachowuje Pani taką powściągliwość, kiedy przychodzi mówić o… ups… ;))))

Sorry, wracam do obowiązków,
referent

więc trudno tygrysom wytrzymać na mizerii.

O!, aż porzuciłem obowiązki służbowe, prawda, jest Pan Merlot kochany…

Panie Merlocie, chcę Panu podziękować za bezcenne przeżycie, jakie przytrafiło mi się dziś po przeczytaniu Pana wczorajszych komentarzy (i tego wyżej do Pana Ricki poniekąd też). Otóż:

1) Ostentacyjnie nie loguje się Pan na txt, co jak sądzę należy interpretować w kategoriach ugruntowanego i przemyślanego sprzeciwu wobec czegoś tam, o jakimś konkretnym (niewydumanym) podłożu (nie należy tego punktu wykładać jako zachęty do logowania na txt – przynajmniej z mojej strony; jesteś Pan dorosły więc wiesz co robisz);

2) Nie szczędził Pan w ostatnich tygodniach gorzkich słów txt i jego “ocalałym” po rebelii użytkownikom (głównie na zewnątrz), co jak sądzę należy interpretować jako swego rodzaju przemyślaną i popartą argumentami krytyczną ocenę portalu i owych użytkowników;

3) przed wybuchem, prawda, rebelii, miał Pan w zwyczaju surowo oceniać postępowanie części użytkowników txt, wytykać im niewłaściwe zachowanie, przerośnięte ego (jak sądzę), haniebne nastawienie do dyskusji i niecywilizowane zamiary wobec społeczności txt (konfederatów).

Od tego czasu, nie trudno to wykazać, coś się zmieniło. Nie wchodząc w szczegóły – przede wszystkim Pan sobie stąd poszedł. Teraz czytam, że Pan dalej dba o standard dyskusji txt, udziela porad, przypomina niektórym kolegom, że “tu nie pasują”, poucza że nie tędy droga i np.“że jednego Artura nam dosyć”, dalej ustala Pan warunki brzegowe. Panie Merlocie, jako użytkownik i obserwator txt, powiem Panu, że mało z tego rozumiem. Może rzeczywiście tak się Panu życie ułożyło, że ludzie stają na baczność, kiedy wpada Pan w swój mentorski ton, ale mnie to zwyczajnie żenuje. Jaka jest Pana rola na txt? Proszę mi to wreszcie powiedzieć.

Pozdrawiam,
referent

Pawką Morozowem byłam nazwana ja.
To się oczywiście przysłowiowej kupy nie trzyma do tego stopnia, że sama miałam wątpliwości.
Po przeczytaniu komentarzy u niby jakiegoś tygrysa, pozbyłam się ich.

Przykład?
Proszę.
Uważaj.

Merlot. do centrysty:

“A Tygrysowi powiedz, że autorkę postu o polskim Pawce Morozowie widziałem ostatnio w pięknej, cygańskiej spódnicy.”

Co było odpowiedzią na to, o ile jeszcze cokolwiek rozumiem. Centrysta:

“Jednak ten nasz nowy Pawka Morozow w spódnicy (na pewno spódnicy zresztą nie widziała na oczy, to nie te czasy), to naprawdę coś!”

Sądzisz doprawdy, że Pawka Morozow był transwestytą i chodził w spódnicach?

Twój przyjaciel, u siebie, niczego nie prostuje, że nie chodziło mu o autora tekstu, że chodziło mu o ideę Gretchen. Nie, bo pisze tak:

Tu się akurat z Tobą zgodzę – piękna kobieta MA prawo być idiotką. Zalety ma inne i w wystarczającej ilości (skoro piękna, skoro kobieta).

“Jednak to nie tłumaczy zarówno orgiastycznej reakcji licznie zgromadzonej publiczności (widzieli tę sexy suknię?), ani, na głębszym poziomie ogólności, faktu, że dzisiaj takie kobietki, zamiast uwodzić swym widokiem (ach, suknia! bezcenna sprawa w tych zeunuszałych czasach bab w portkach), pisze dla publiczności różne (excusez le môt) głupoty, dając się ewidentnie prowokować totalitarnym propagandzistom…
[...]

“Przy okazji – pozdrowienia dla tej Pani, naprawdę doceniam jej spódnicę, ale mogłaby nieco dłużej pomyśleć, zanim zacznie wylewać swoje zachwyty na ludzkie ekrany. A najlepiej niech spyta kogoś z sensem. (“Feminizm jest dowodem, że wibrator nie zastąpi groźnego zmarszczenia mężowskich brwi.” Triarius the Tiger ;-)

No a poza tym, jako się rzekło, jeden taki wpis od biedy ujdzie, ale ów jednolity chór zachwytów pod nim?!”

Więc jeszcze dodatkowo okazałam się idiotką. Kobietką, którą powinna wyliniałe tygrysy uwodzić, zamiast pisać dla publiczności głupoty.
Okazałam się też feministką.

Przepraszam, ale się powtórzę. Siedem wersów tekstu, a interpretacje szalejące niczym tornado.

Strach pomyśleć co by było, gdyby tygrysek się dobrał do moich tekstów podróżnych. Zapewne okazałoby się, że robię zamach na Państwo Polskie czując się dobrze poza jego granicami.

Więc może weź głęboki oddech i nie mijaj się z intencjami przyjaciela. Na co mu to?

Każdemu się zdarza pojechać poza bandą. Jemu się właśnie zdarzyło. Ot.

Naprawdę...

Nic nie rozumiesz.

Dziewczynka jeszcze jest poniekąd usprawiedliwiona, bo mała. Autorka za to jest kwintesencją stalinizmu i komuchowatości. No wszystkiego co najgorsze, żeby to ująć jak najprościej.

Poza tym jak tatuś zatłucze mamę taboretem, to znaczy tylko tyle, że tatuś zatłukł mamusię taboretem, wciąż jednak mogą wraz z dziećmi, tworzyć rodzinę.

Proste? Jak najbardziej.

Jakby to dziecko poderznęło nawalonemu tacie gardziołko to takie bydlaki jak ten “tygrys” by piały z zachwytu. A tak to Pawka Morozow. Dobre.

Myślisz?

Osobiście jestem skłonna sądzić, że nagle okazałoby się, że to dziecko było od zawsze krnąbrane i nienormalne. Odbiło dziecku bez powodu i zaatakowało.

Głupie dziecko, które zdarzyło się mądrym rodzicom.

Rodzina ocalona.

Gretchen,

miałaś prawie dwa miesiące, żeby się z pierwszej ręki dowiedzieć dlaczego przyjąłem zaproszenie do udziału w Poste Restante.

Nie skorzystałaś, trudno.

Dalszej dyskusji na ten temat nie zamierzam prowadzić.

Co do spódnicy, przyznaję Ci rację. Jej ewentualna seksowność była bez znaczenia jako argument wobec Centrygrysa.

A wiara, owszem. Przenosi góry. Trzeba tylko chcieć.

jest nieskomplikowany. to ludzie wszystko spieprzyli :)

Panie Merlocie,

1) nie oczekiwałem wyjaśnień na temat powodów Pana rozstania/nierozstania z txt. Nic mi do tego i szczerze mówiąc mało mnie zajmuje;

2) Nie pytałem o “granice głupoty i chamstwa” w dyskusji, choć to zajmuje mnie nieco bardziej.

Wreszcie:

1) Nie prosiłem Pana o logowanie i nie dziękuję, że się Pan “specjalnie dla mnie zalogował zgodnie z etykietą”, bo to jest bez znaczenia;

2) Nie łajałem Pana, tylko opisałem stan faktyczny ze swoim (w kilku miejscach) odautorskim komentarzem; nie chciałem jednak wywołać na tym tle polemiki.

Teraz, kiedy mogę przejść do rzeczy, zapytam raz jeszcze: dlaczego wypowiada się Pan w imieniu txt, bądź użytkowników txt (w tym jak sądzę moim, bo też tu piszę)? Co jest źródłem Pana przekonania, że istnieje coś takiego jak opinia txt, standard txt itd., które Pan rozpoznał i czasem wpada o nich przypominać? Jeśli istnieje, co jest tym standardem txt. W związku z powyższym jaką pełni Pan rolę w txt?

gdzie ludzie maltretują sie nawzajem. tłuką dzieci, chleją wodę itp? imo to te tzw. wartości rodzinne są przereklamowane. wsztstko wynika z przywiązania i przyzwyczajenie.

to racja ;)

aj aj aj … serio?

Czytałam Twój tekst, ale nie do końca wtedy zrozumiałam, a wydawał mi się tak osobisty, że nie chciałam napisać czegoś niewłaściwego.

To co piszesz, brzmi bardzo dramatycznie…

Życzę Ci, żebyś znajdowała siły do walki nieustannie i tak długo, jak będzie trzeba.
Oby jak nakrócej już.

Pozdrawiam Cię.

a co do komęta wyżej to jest on dla mnie wysoce surrealistyczny. ot co.

jeśli pasują do ręki…

Panie Merlocie,

przypominam się ze swoimi pytaniami.

referent

nie daj się...nie daj!

Merlocie,
sprawa dojrzała już do tego, żeby zająć stanowcze stanowisko i coś napisać, bo jak widzę, stałeś się, pewnie mimowolnym, rzecznikiem starej gwardii zmiennoskórkowców.:)

A sytuacja robi się tyle niezręczna, co ucieszna.:)

pozdrawiam serdecznie

kanapa u Gretchen trochę mnie uwiera i nie jest najlepszym miejscem do dyskusji z Tobą.

Teraz tylko króciutko:

Standard TXT, w odróżnieniu od nieznanej mi Opinii TXT był czymś, co powodowało, że dużo ludzi czuło się tu jak u siebie. Odnoszę wrażenie, że od pewnego czasu standard szwankuje, bo znacznie mniej ludzi tak się tu czuje.

Co do mojej roli i mentorskiego tonu, być może różni nas czasem wektor połajanek, ale nie widzę, czemu moja mentorskość miałaby być bardziej wyraźna od Twojej.

Pozdrawiam w miarę koncyliacyjnie

A co do miejsca, to lepsze może się już nie trafić. I przecież nie chodziło o dyskusję, czy inne cymesy, ale o “tak-tak” – “nie-nie”.

Pozdr.,
referent

Jeszcze wracam. Boli mnie jednak stwierdzenie, że mój mentorski ton jest równie “wyraźny” jak Pański. Rzeczywiście, czasem zdarza mi się wpaść w rejestry, które postronnemu widzowi mogą przypominać wypowiedzi szanownego Pana (to znaczy osoby wypowiadającej się mentorsko sensu stricto), ale – proszę uważać – ja zawsze się tego wstydzę (czasem już kwadrans po sprawie), a bywa że miewam wyrzuty sumienia. W każdym razie brak kontroli nad tym zjawiskiem uważam za swoją niedoskonałość; tępię ją jak mogę, przy czym czasem otoczenie tak mnie, proszę Pana, wkurwia (pardą), że alternatywą jest spacer po Plantach. W Warszawie nie mam opcji. A czy Pan, Panie Merlocie, wstydzi się swojego mentorskiego tonu, że tak osobiście zapytam?

Różnica między naszymi tonami jest też taka, że ja na tym portalu na poważnie napisałem tylko kilka słów, a reszta jest bujdą na resorach. Żarcikiem takim. Na innych portalach napisałem jeszcze mniej na poważnie, żeby nie było że txt traktuję po macoszemu. A czy Pan wpada w mentorski ton na poważnie?

Jaka jest różnica między naszymi tonami? Co znaczy “inny wektor“mentorskiego tonu (połajanek)? Ja mam mentorski ton tzw. prawaka (tak Pan był łaskaw ostatnio mnie określić), a Pan ma mentorski ton tzw. leminga? W czym rzecz z tymi wektorami tonu? A może chodzi o to, że Pan mentorskim tonem utrzymuje ów mityczny standard txt (albo wypowiada opinie w imieniu txt, wypowiada się w imieniu txt), a mój mentorski ton służy wszetecznie i koszarowo? W czym, prawda, tkwi sedno?

Proszę o rozwinięcie myśli: “od pewnego czasu standard szwankuje, bo znacznie mniej ludzi tak się tu czuje [lepiej]”. Czy standard jest funkcją samopoczucia tych ludzi? Co jest najpierw: standard, czy ludzie. Co to za ludzie? Czy ja ich znam? Czy znam ich standard? Gdzie mogę poznać ten standard? Jaki jest ten standard? Czy ich standard jest poznawalny? Czy ich standard jest stabilny? Czy wahania ciśnienia wpływają na standard? Jakie mam szanse na standaryzację? Co mam zrobić jako niestandardowy? Czy nadaję się do zestandaryzowania? I tak dalej, i tak, prawda, dalej…

Nie lepiej było prosto i komunikatywnie odpowiedzieć na pierwotne pytania? Teraz tylko namnożył Pan wątpliwości.

Pozdrawiam,
referent

PS. Na marginesie tylko dodam, co – mam nadzieję – Pan widzi, że na postawione pytania nie można odpowiedzieć odwołując się do moich właściwości osobistych. Nie ma przejścia, no!, chyba że się umówimy, że argument z “a w Hameryce bijo Murzynów” ma jednak wartość objaśniającą... Uprzedzając zgadzam się dobrowolnie na przypisanie mi wszelkiego złego i brzydkiego. Miejmy to już za sobą.

Kontynuuję. Nie rozumiem dlaczego nie chce Pan przyznać, że “chwała nam i naszym kolegom, chujom precz” (pardą). Przecież o tym od początku rozmawiamy. Czy jest w tym coś wstydliwego?

od 15:24. można skoczyć po piwo do popcornu.

nie przegap tego. Bulzacki wyniesie Ci śmieci i wytrzepie dywany.

mam nadzieje, ze Merlot, przełamie się i napisze tę zapowiadaną notkę rozliczeniową.
Ja przygotuję małe dossier i pogadamy sobie o konkretach, w starej, dobrej atmosferze wzajemnego zrozumienia i zaufania.
Powietrze się oczyści, a ja w końcu złapię, o co innego chodzi niż halberyzm.:)

Pozdrawiam

Ps.
Jeśli idzie o zaśmiecanie bloga, to z radością dostrzegam, że nasz kochany Docent wraca powoli do formy.:)

to Ty, bracie, się po prostu zgubiłeś? Niedobrze, cholercia…
Niestety, nie pamiętam, jak dojść, bo byłem tam wieki temu.
Jak ci tu pomóc…?

Musisz sobie sam jakoś poradzić.
Ale nie łam się, nie powinno być ciężko, boś bystrzacha jakich mało…
Wiesz, że nasze poczciwe psisko z lansa na maxa tak łatwo nie rezygnuje.
Pewnie nadal swym zwyczajem obsikuje wszystkie kamyki, płotki i drzewka blogosfery.

Jakby co, to w ostateczności możesz spytać Wojtka, Orlińskiego Wojtka, on bankowo będzie wiedział...

Trzym się

zajrzałem tutaj sobie wczoraj porządkując zakładki. bardzo ciekawe rozkminy sobie poczytałem, powkurwiałem Bulzackiego przy kawie. zerknąłem co ciekawego grześ wysmażył, a co tam u Gre za piecem piszczy i jest ok. lepiej niż myślałem, że może być, blogerze na y.

doświadczenie podpowiada mi, że jak wpadnętu za kolejne parę miesięcy, to, o ile buda będzie jeszcze stała, wszystko będzie tak samo.

miło jest kiedy człowiek może wejść do posesji i nie zapalając światła sięgnąć po zapałki, bo one leżą tam gdzie zawsze.

miło mi, że mogę na ciebie liczyćblogerze na y. niestety nie skorzystam.

dobranycz

proponuję naszego kochanego docenta nie nazywać Stopą, bo to sugeruje, poniekąd, że mu nogi śmierdzą.
Znacznie lepsze i bez negatywnych konotacji będzie swojskie, w kręgach zblizonych do docenta, Stiopa.

Stiopa, Stiopeńka. Słodko, że aż się chce człeka uścisnąć.

Pozdrówki

Czarne Stopy walczyły z Dakotami.

A jeśli chodzi o Stiopę, to mam coś takiego: “Stiopa Lichodiejew nie korzysta już z telefonów Varietes. Skoro tylko po ośmiu dniach pobytu opuścił klinikę, wysłano go do Rostowa, gdzie został mianowany kierownikiem wielkiego sklepu spożywczego. Podobno nie pije już portweinu, tylko wódkę, nalewkę na pączkach czarnych porzeczek, co mu wyszło na zdrowie. Mówią, że zrobił się teraz milczący i że unika kobiet”.

Temu autorowi można wierzyć. Pisał samą prawdę.

“Czarne Stopy” w kontekście naszego drogiego Stiopy brzmią fatalnie. Nie dość, że śmierdzą, to jeszcze czarne. Musi unurane ciężka pracą w wałbrzyskich biedaszybach.
Horrendum
Tak być nie może.
Zwłaszcza, że nasz Stiopa jest światłym Europejczykiem z awansu. To jak? Nogi brudne a śmierdzące? Nie dobrze.

Ostatnie zdanie cytatu do naszego Stiopy pasuje wyśmienicie.

Pozdrówki, idę Jareckiego okrzyczeć na skypie

dajmyż juz naszemu Stiopie spokój. Nieoceniony Ziggi znowu daje czadu, tym razem u Igora Czajki. Ach, jak to wspaniale poczytac o naszych narodowych wadach, fatalnym stosunku do spuścizny materialnej itp sprawach. Miód na serce czekisty!

tak, tak, oczywiście, tak. bardzo dobrze, dostateczny.

albo lepiej zapchaj formularze Wujkiem Drzewo. i codziennie dokładaj do firewalla.

nuda, schemat, powtarzalność
nuda, schemat, powtarzalność
nuda, schemat, powtarzalność
nuda, schemat, powtarzalność
nuda, schemat, powtarzalność
nuda, schemat, powtarzalność
nuda, schemat, powtarzalność
nuda, schemat, powtarzalność

Panie Yasso, niech Pan uważa, próbują naszą zwartą grupę skłócić poprzez powolne rozmiękczanie. Niech Pan nie odpowiada! Ciekawe, czy rozpoczęli od najsilniejszego, czy najsłabszego ogniwa. Bo są dwie szkoły ;)))))))))

Pozdrowienia,

Bardzo prosiłbym o wasz komentarz pod moim adresem. Taki w waszym stylu. Proszę.

Super. Teraz już wiem ;)

Zadowolony?
Masz teraz nad czym cmokać przez milion komentarzy.

wiesz, lepiej być lemingiem niż szczurem, prawda? :)ale popatrz tylko taki Bull’zacki pisze o halberowcach. i jak na zawołanie zaraz zlatują się towarzysze: Nic**ń i y. szkoda że nie ma jeszcze tajgera. zoo czy cyrk? ze wskazaniem na to drugie.

bull’zacki to generalnie jest ciekawy typ do rozkminy, bo ów dżentelmen odgrażał się jaki to on zrobi młyn na txt a jak sie go podeszło to okazał sie wyjątkowo sztywnym wujkiem drewno drewnem.

ludzie są dziwni i nie ufałbym internetowym bytom, bo to głupota. Twoje zdrowie akurat piję tradycyjną zośkę merlot więc pozostaję w temacie! jak to się mówi? skol!

si mi za paręmiechów…

Mad daj spokój ja specjalnie piiszę y. żeby nie wyszło … no wiesz co? :)

Wystarczy na chwilę wyjść do pracy i wrócić, by w tym czasie sytuacja nabrała własnej, niepowtarzalnej dynamiki, która bez mojego przeszkadzactwa (?), wrtącactwa (??) znakomicie sobie radzi.

Najsajmprzód dowiedziałam się, co zresztą było łatwe do przewidzenia, że Pan Referent nie dostanie odpowiedzi na swoje pytanie, gdyż wstawiłam niewłaściwą kanapę.
Z tego miejsca serdecznie Pana przepraszam, Panie Referencie! Przeczuwałam, że wszystko to (jak zwykle) moja wina jest, tym razem z powodu mebla. Czy jakoś tak.
Jeszcze raz przepraszam.

Co prawda następnie się okazało, że winne jest risotto, ale to już drobiazg chyba.
Wiadomo, życie nie lubi jednoznacznych odpowiedzi.

Widać też wyraźnie, że Merlot nie potrzebuje specjalnego upoważnienia, więc z ewentualnej przysługi, przysłowiowe nici . Ech…

Poslalomowałam odrobinę między wzajemnymi uprzejmościami, uściskami, a nawet przesyłanymi cmoknięciami Panów (!).

Wiem, co kto lubi jeść, a kto czego nie lubi. Ważne.

Najbardziej zapadło mi w pamięć zdanie Referenta, który krótko scharakteryzował o co może chodzić. Uwaga:

“chwała nam i naszym kolegom, chujom precz”

Ta zasada sprawdza się znakomicie, nie tylko w warunkach wirtualnych (jakże trudnych), ale także w warunkach tzw. reala (nie idzie mi o sieć sklepów).
Węszę, domniemywam, estymuję, że mniej więcej o to chodzi.

Merlot, mówiąc oczywiście w imieniu własnym, nic nie mówi tylko kwęka ciągle.
I flirtuje intelektualnie, że co prawda coś by powiedział, coś by napisał, coś może nawet napisze… Albo nie, jednak nie.

Zagadka standardu nie została, jak dotąd, wyjaśniona.

Cośmy (my – sensu largo) się pośmiali wspólnie (choć ja to może najmniej wspólnie – ktoś musi pracować), tego nam nikt nie odbierze.

Muszę jednak wyznać, jak już tak po przyjacielsku konwersujemy, że doprawdy wspaniale byłoby wiedzieć, a nie tylko się domyślać.

To na razie tyle.

zamiast narzekać, ciesz się klikalnością.
Kanapa jest OK, tylko jakoś nie mogę pisać tekstów pryncypialnych z perspektywy Twojej kanapy…

Oraz, pardą, że przepraszam: z kim to ja flirtuję, kwękając?

Ja narzekam? Nie wydaje mi się...

Odpowiadając na Twoje pytanie: z publicznością.

wybacz… bądź Białą Tarą dziś wieczorem :)

No przecież tak się staram!

:)

nigdy nie byłem publicznością... zawsze jestem uczestnikiem … :)

dawaj istotę dosłownie.
Nie pominę. Słowo.

cieszę się, że Tobie się wszystko podoba.
Przykro mi, że nie pogę podzielić Twojego zadowolenia.

Zapowiadam jeden jedyny tekst. Fakt, że go dotąd nie napisałem. Po prostu, nie chcę, żeby było to czcze narzekanie. Żeby powstał, muszę przekonać przyjaciół do współpracy.

Umizgi do Yassy też mają z tym związek.

Uda się – dobrze. Nie wyjdzie – przeżyjemy i to.

Na Twoim miejscu bym się nie przejmował, bo po raz pierwszy od dawna, nie oczekuję Twojego aktywnego udziału. Sorry.

Przyjaciele to ci których teraz na tekstowisku nie ma. Są w pokoiku. Mój ewentualny post na TXT ma z nimi pewien związek.

Twoje spostrzeżenia mają jedną wadę. Są Twoje. I jak to wszelkie indywidualne spostrzeżenia, mogą, ale nie muszą mieć charakter uniwersalny. Dotyczy to również dzieła pt. Granica.

Jeszcze tydzień temu nie chodziło mi tylko o tekstowisko.

Proponuję nie rozwijać tematu, bo narazimy się na rechot. Oboje.

[edit] 40 minut po północy. Spadam, cześć.

I dobrze.

Jest mnóstwo innych spraw którymi możemy się zająć.

Dobranoc.

nie mów hop, już na TXT był taki przypadek, że z obrzydzeniem zaczynało się na gołym y, a kończyło zaskakująco. Mimo niechęci taty.:)

Historia lubi się powtarzać, może jeszcze się zdarzyć. że całe nietolerancyjne Trawniki będą Cię wytykały palcami.:)
Co prawda do grindcore’a mnie nie przekonasz, zdążyłem go już poznać aż nadto, gdy w rytm urwanego bębna do pralki z mojej żony wydobywały się nieziemsko artykułowane ryki, ale pstrykam sobie alfą też...no i co?

pozdro

pstro.

i po kiego się tłumaczysz? kogoś to interesuje?

Nie przypuszczałabym (w życiu! :), że przeczytam to, co napisałeś Merlotowi.
Dziękuję zwłaszcza, że Ty wiesz, a ja się jedynie domyślam o co chodzi.
Zatrybiłam z opóźnieniem, ale jednak.

Chociaż... właściwie to drugorzędna kwestia. Ważniejsze, że ktoś jeszcze dostrzegł to, co i ja.

Pozdrowienia.