odbijając się od ścian

widząc

ślepa

słysząc

głucha

szybciej

zwolnij

szybciej

mocniej

słabiej

idź

stój

jestem

znikam

tak

nie

początek

koniec

biegnę

ile sił

zatrzymanie

jasno

wyraźnie

widzę

słyszę

idę

patrzę

nic

wszystko

jestem

- Ale o co chodzi? – zapytała Druga – coś ci zaszkodziło moja, że tak powiem, droga? Nic z tego nie rozumiem. Na moje oko, a nawet na oba, to bredzisz w malignie, o czymś tam. Ty to masz tę swoją umiejętność zaplątywania. Ogarnij się dziewczyno i mów konkretnie, bo mi się nie chce kolejny raz w symbolice plątać, metaforami umysł dręczyć. Znalazła się, patrzcie ją.
Gretchen! Wszystko rozumiem, poza tym czego oczywiście nie, ale dałabyś spokój. Co właściwie chcesz powiedzieć? Nieeee no wiem, że ty wiesz co. Jasne i oczywiste. Że też mnie tobą pokarało, że na ciebie trafić musiałam. Czy ktoś mógłby mnie uwolnić? Zlitujcie się ludzie.

- Wulgarna jesteś Druga, nawet jak słów nie użyjesz to prostactwo z ciebie wyłazi i czuć na odległość. Doceniłabyś. Mogłaś gorzej trafić...

- Odczep się Gretchen, z tym swoim poczuciem wyższości i lepszości. Nie zagarniaj mojej przestrzeni, nie zagarniaj. To ja umiem trzepnąć komu trzeba i ręką w stół uderzyć, nie zapominaj. Ty sobie tak lubisz być eteryczną Gretchen, co biegnie, patrzy, zatrzymuje się, gówno widzi, ale coś tam jej się widzi. Zginęłabyś beze mnie razem ze swoimi…

- Nie umiesz zamilknąć Druga, co? Nie umiesz. Wal sobie we mnie ile wlezie, proszę uprzejmie. Nie ty pierwsza, nie ostatnia. Więcej się spodziewałam, ale czego to ja się już nie spodziewałam. Jedynie proszę, żebyś nie zabierała głosu w sprawach, których nie rozumiesz, bo to żałosne jest.

- Wkurzyłaś się na mnie? Ty? Niebywałe. Może się pokłócimy, ale tak na serio?

- ...

- Nie możesz, prawda? Nie możesz się ze mną pokłocić. Nie teraz, bo jestem ci potrzebna. Od dawna nie byłam ci tak potrzebna. Gdybym umiała, to śmiałabym się diabolicznie.

- Irytujesz mnie

- Pewnie! Jakie piękne oraz okrąglutkie słowo: irytujesz. A może doprowadzam cię do pasji, szału, może jesteś wkurwiona? Co? No powiedz Gre, powiedz. Umiesz. Dawaj.

- Spadaj

- Ooooo! Toś się wspięła na wyżyny! Chyba się schowam sromotnie w najciemniejszy kąt. Czy ktoś mógłby jednak tej pani wyjaśnić...

- Czemuż ty się tak Druga do publiczności odwołujesz dzisiaj? Idź jak chcesz, nie szukaj alibi. Nikt cię nie przygarnie, sama sobie radź jakeś taka cwana. Może to i jest jakiś pomysł. Poszłabyś sobie, a ja oddech bym miała i brak ciśnienia. Przestałabym cię słyszeć, z tym twoim wiecznym no weź się nie daj Gretchen, walcz. Miałabym spokój.

- Sprawa postawiona jasno i uczciwie, ale niestety muszę odmówić. Jakże mi przykro, no jakże (korzystam z twojej formuły). Zostanę, żebyś się nie zagubiła, żeby miał cię kto kijem pierdolnąć (och!) jak będzie trzeba. Ty Gretchen jesteś jak ćma. Nie dość, że po nocach nie śpisz, to do światła lecisz.
Zostanę, żebyś nie zginęła.
Czegokolwiek byś nie powiedziała, to zostanę.

- Nie wiem Druga, na tę chwilę nie wiem, odpowiedzieć nie umiem… Pokłoćmy się kiedy indziej, będzie okazja. Wiem.

Jeszcze chwilę siedziały w fotelach, oddalone od siebie o jakieś, mniej więcej, kilkadziesiąt centymetrów. Najpierw wstała Gretchen i wyszła lekko zamykając drzwi.
Ileś minut później Druga dogasiła papierosa, dopiła Shiraz, wiedziała dokąd idzie. Walnęła dzwiami z całych sił.

Chwilę jeszcze słowa wisiały, sekundy dym się unosił...