Ba..

- Wołoska?! – Nieee, nowotwór!

:)

Dzięki. Pomilczeć też jest dobrze.

zapomniałaś dodać czegoś w stylu “koło 16 zadzwoniła Pino pod wpływem i złożyła mi poetyckie życzenia” :)

Nie każdy wygrywa z rakiem czy chorobą.. . Siostra mojej mamy niedawno była w beznadziejnym stanie. Rak, zajęte węzły chłonne, przerzuty, wycięcie narządów rodnych… – lekarze zrobili swoje. Wylądowała w hospicjum czekając na smierć.

Dziś jest zdrową osobą bez sladów komórek rakowych. A uzdrowił ją “katolicki zabobon”. Córka jej siostry przywiozła kiedyś małą fiolkę wody ze źródełka z Lourdes. Nie było jej wiele ale pomiędzy lekarstwami po jednej kropelce na wargi ust.. .

Z sytuacji beznadziejnej, jak w ślepej uliczce, jak w potrzasku.. – wyszła wolno.
Cuda się zdarzają.. . Nie wiadomo dlaczego i po co.

Byłem kiedyś w ośrodku dla upośledzonych i ciężko chorych prowadzonym przez siostry Niepokalanki.
Podziwiam je do dziś gdyż to trudna praca i bez serca do ludzi się w takim ośrodku długo nie wytrzyma.

Tak sobie myślę, że Boże Narodzenie jest “czym innym” dla umierającego, czym innym dla opiekujacego się nim, czym innym dla chorego, czym innym dla dziecka a czym innym dla rodziców. Czym innym – w pewnym sensie – bylo rok temu a czym innym jest dziś.

To my “płyniemy” nasze życie się zmienia. My patrzymy na życie ciutkę inaczej więc i Boże Narodzenie staje się dla nas czym innym.

Dobra wola to otwarcie furtki dla działania łaski, mocy, nadziei i miłości. Cokolwiek to oznacza bo liczy się to wewnętrzne okienko duszy przez które wpuszczamy moc dla nas spoza nas.. . I to właśnie jest Boże Narodzenie.

W kontekście Twojego wpisu jakże inna była wigilia osoby która odeszła a jakże inna każdego z nas – włącznie z Tobą.

Pokój ludziom dobrej woli!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Może to głupio brzmi ale i życie jest szaleństwem.. . I pewnie takie by pozostało gdyby nie Boże Narodzenie, które jest jak lek na szaleństwo życia i śmierci.

Gdy nawet wszystko najgorsze, to Boże Narodzenie odbyło się właśnie w nędzy-szopa, niedostatku-bez wyprawki, w potrzebie-nie znalazł się lepszy lokal, i nie w porę.. – w podróży i w obcej stronie.

Więc niedostatek jest momentem gdzie “przez uchylone okienko” rodzi się.. . Skandal dla świata, a dla Boga Gloria!

Świętowania radosnego i spokojnego – mimo wszystko – życzę Ci Gretchen. Jutro – a właściwie dziś – jeszcze jeden dzień się trafił. :-))

p.s.
Kolędy Prajsnera bardzo lubię.. – słucham z “tchem”.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

w granicach normy, zazwyczaj.
Przychodzą takie chwile, albo całe miesiące, że od tej normy jest bardzo daleko.

Najpierw ogarniasz całość, może z determinacji, może z przyzwyczajenia, może wyłącznie z oślego uporu. Ale potem nie wiesz już co masz łapać najpierw, czym martwić się bardziej.
Jesteś jak klaun, któremu nieustannie ktoś dorzuca piłeczki, a ten się stara wyrobić w żonglowaniu.
Hop! Jeszcze jedna!

Wtedy można zwariować naprawdę. Wielu wariuje od mniejszej ilości piłeczek , innym potrzeba znacznie więcej. Niektórzy nie wariują wcale. Taka zagadka.

Jedni krzykną wtedy Bogu w twarz, żeby się wynosił, inni znajdą potwierdzenie Jego nieistnienia, jeszcze inni w tym huraganie usłyszą Jego głos, odnajdą coś innego.
Chyba nigdy nie jest tak, że wszystko zostaje nam zabrane – coś dostajemy w zamian, choć tak potwornie trudno to zobaczyć.

Ja ostatnio dostałam wiele. Pozornie drobnych rzeczy, które są dla mnie ogromniaste. I wcale nie chodzi o to, że one mają zrekompensować tamten brak, czy być rozwiązaniem sytuacji, bo tak się nie da. Jednak to, że są pozwala nie zgubić pionu. One pozwalają wzmocnić ten cichutki głos, który mówi dasz radę,to chwilowe, minie, ucz się, wykorzystaj wszystko, czego doświadczasz.

Stoję zdumiona pośrodku swojego życia. Boję się, ale też umiem się z siebie śmiać.

Często dochodzę do wniosku, że śmiech to mój największy skarb, który ratował mnie z wielu opresji.

Poldku, dziękuję Ci za te dobre słowa. :)

moja poznańska znajoma dwa razy leżała, raz u siebie, a raz w Kołobrzegu – i brutalnie rozwiała moje złudzenie, że to wygląda jak w niektórych amerykańskich produkcjach :D

można by przynajmniej wciągnąć kreseczkę z panią ordynator. ;)

A tak się składa, że najbardziej psychopatyczna z moich nauczycielek nigdy nie leżała, hue hue, o ile mi wiadomo.

Muszę kiedyś wyrychtować długi i duszoszczypatielny wpis o Raszu i jego osobliwościach :)

pururu

Psychopatia nie poddaje się leczeniu, no niestety.

Z ubolewaniem…

Ale ja miałem na myśli nie nieokiełznane szaleństwo zmysłów uznawane czasami za miłość ale Miłość. Taką co to szalona w tym, że jest wierna niezależnie od “zmienności pogody”, która kocha gdy przyjaciel zamienia się w nieprzyjaciela, gdy czeka wtedy gdy wszyscy “poszli dawno już na piwo” i nabijają się z niej zza baru. Także taką która towarzyszy ludziom odrzuconym, umierającym, współczuje i bierze na swoje ramiona ciężary innych.. . Taką co to śmieje się z konformistów i ma za nić “bezpieczeństwo bakierów”.

Taką miłość uważam za szaloną.

Pozdrawiam!

p.s. św. Paweł mówił o takich gwałtownicy – jak na mój poldkowy mały rozum – miał na myśli kochających szaloną Miłością. Gwałtowną w swojej wierności, wierze i szturmującą niebo w dobrych sprawach.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Zwłaszcza jak ona przyłoży jemu, bo “zupa była za słona..”.

:-)))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

tyle powiem i idę grać w karciankę.

Nie widziałam, ale wiem mniej więcej o co chodzi.
A dlaczego pytasz?

Sama nie wiem. Mam urlop i mnóstwo myśli w głowie, to mnie poderwało.

Jeszcze nie wymyśliłam tego swojego awatara. Facet jednak zupełnie odpada. I kotek. :)

Chciałabym mieć awatar o jakiś takich niezwykłych umiejętnościach, mogą być czarodziejskie. W każdym razie, żeby miał jakieś cechy szczególne, których ludzie nie mają. To byłoby coś i prawdziwy fun.

:)

Sama też mam, ale one jednak są w swojej niepowtarzalności znormalizowane. No.

Mogłabym latać na przykład. Umiesz latać PinOlu? :)
Jeśli chodzi o ogon, to niechętnie.
O! Mogłabym mieć taką zdolność stawania się niewidzialną. Wyobrażasz sobie mnie niewidzialną? To by było!

Latająco-znikający awatar Gretchen. Pycha.

nawet samolot pilotowałam kiedyś. A Nicek obiecał, że mnie nauczy latać na paraglajdzie.

A niewidzialność jakoś mnie nie pociąga. Zresztą jest taki test na prawicowość/lewicowość – czy wolalabyś umieć latać, czy być niewidzialna :) Serio, kiedyś na s24 czytałam coś takiego.

Nie widziałam, ale obstawiam (i liczę na to), że to ma jakiś związek z tym całym szaleństwem zmysłów :D

bo ona tego nie oglądała.

Obrać komuś pomarańczkę?

Zgubiłam się kompletnie. Łap pomarańczkę.

Myjcie owoce zakazane!

może go nawet opiszę jako suplement do mojego cyklu filmowego o kinie niemieckim (suplement, bo “Lektor” niemiecki nie jest acz na podstawie książki Bernarda Schlincka)

A w ogóle dziwny film, znaczy mieszane uczucia co do niego miałem, książkę też czytałem i jakos lepsza acz też nie zachwyca.

Ale tego posta napisałeś dwie minuty przed dwunastą.. . A więc zanim wstałeś. :-))

Nie mam weny do napisania coś na temat filmu. Wczoraj go obejrzałem.. . Poczekam aż się uleży. Główna bohaterka jest dziwna…

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Dla mnie ta chwila jest niedostępna. Nie wstaję o świcie… , i nie mieszkam w Wwie.

Pozdro!
************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Pewnie, że nie śpię, szkoda życia na sen.

A poza tym, kto śpi, nie grzeszy.

Poldkowi pomarańczka z Drzewa Złego i Dobrego się poturlała pod biurko.

pozdrawiam sssycząco

I can’t even separate love from lust