Okropne to było.

Piszesz, że okropne. I ja się zgadzam, ale coś mi się w duszy drze, że zdarzyło się więcej niż okropne.

To jest pierwsze ever takie zdarzenie, że publicznie, w światłach, wśród oklasków publiczności, na koncercie, imprezie, nazwij jak chcesz, wystawia się trumnę z człowiekiem. Może brzmi to brutalnie, ale tak dla mnie to wygląda.

Chciałam wstawić dwa filmy, ale uznałam, że to przecież o to chodziło, o rozpowszechnianie obrazu, że ktoś na tym zarobi, że będzie event .

A ja się nie zgadzam, żeby pogrzeb był eventem .
Nie zgadzam się, żeby śmierć człowieka wykorzystywać tak, jak całe życie, ten człowiek był wykorzystywany i traktowany.

Powiem Ci, że jakoś dziwnie przekonana jestem, jaki będzie ostateczny wynik badań dotyczących śmierci Michaela. To dość, i zbyt, oczywiste.

Pisałam, a czytałeś, że nie byłam jego fanką, ale dzisiaj jakoś jest mi bliższy.
Pojawia się we mnie taka myśl, że gdyby wiedział, to albo by nie umarł, albo nie zechciałby się urodzić.

Niech Ci z Góry czuwają nad jego dziećmi.

Myślą, że wiedzą.

Tak jak, ojciec Michaela wiedział, kim ma być ojciec.

Tak jak, jego matka wiedziała, kim jest matka.

Tak jak, cała rodzina i przyjaciele wiedzieli, co znaczy być rodziną i przyjacielem.

Tylko ta Taylor…

Wydaje się, że nie ma nic smutniejszego, niż rozstanie poprzez śmierć, a to nie jest prawda. Nie tym razem.

nie wszystko zrozumiałem przez mój angielski słaby, ale tekst, fakt, poruszający.

Nie no fakt, tysiące moga poskutkować, moim zdaniem nawet nie trzeba się oburzać, wystarczy nie dawać się wciągnąć w machinę i nie oglądać.

A złota trumna i odczłowieczenie?

No sama napisałaś,że chodziło o sprzedanie produktu, nie o pogrzeb.

Lansowania ciąg dalszy, ostatni(?)

Tak się zastanawiam, jak to jest z machiną.
Od którego momentu jesteś wciągnięty.

Czy pisanie takich tekstów, jak mój, jest jej napędzaniem, czy może wręcz przeciwnie?

Obawiam się, że dalszy ciąg nastąpi, ale już chyba nic bardziej makabrycznego wymyśleć się nie da…

Z jednej strony to naturalne, że piszesz o tym co Cię ciekawi, porusza, napisania się domaga, ale z drugiej… no właśnie… łatwo bić w ten sam bębęnek z innymi, których jakoś tam poddajesz krytyce.
Oczywiście, to jest kwestia granic i proporcji.

Zapewne teraz zacznie się pojawiać sporo książek o Michaelu, rozmaite czasopisma już wydrukowały specjalne dodatki o nim, płyty się tłoczą, powstają kolejne artykuły. Czy to źle?

Przeraziło mnie najbardziej to, że kolejna granica jest przekroczona. Mogę sobie już niestety wyobrazić taką możliwość, że za jakiś czas, być może trumna będzie otwarta… Za zgodą rodziny, która się nie sprzeciwi i której nikt z tzw. przyjaciół nie powie, że można to zorganizować inaczej.

Właśnie się zorientowałam, że da się wymyśleć jeszcze wiele makabrycznych rzeczy…

Napisałeś w tamtym tekście tak:

“Poupajamy się swoją wrażliwością, dobrocią, pamięcią o Tybetańczkavch i innych prześladowanych, inaczej niż jakiś tam polityk czy hierarcha kościelny.
A w sumie gówno z tego wynika.”

Moim zdaniem nie wynika z tego gówno , albo przynajmniej nie zawsze wynika.
To, co robimy ma znaczenie, i to co mówimy ma, i to jak , i w jakim celu.

Gdyby każdy wyszedł z założenia, że i tak nic się nie zmieni, że nic nie ma sensu, bo nasz wpływ jest ograniczony, to faktycznie żadna zmiana nie miałaby szansy.

I odwrotnie, jeśli każdy z nas uzna, że coś ma sens, i zrobi to, wtedy zmiana ma realne szanse.

Stąd moje zdanie, że wyrażanie sprzeciwu albo poparcia, ma sens.

O ile ośmielimy się odezwać...

W kosmosie nic nie ginie, żaden głos czy gest.

Bezradność to bardzo niefajny stan, bardzo. Nie lubię go, ale kto lubi?
No może tylko ci, którzy swoją bezradnością uzasadniają, brak jakiegokolwiek działania.

Co to jest?

To słowa, które dają nadzieję, choć nie ma nadziei,
zachęcają, choć nie ma do czego.

Ponieważ nic nie ma, wszystko jest możliwe.

Dzisiaj moja koleżanka, przyniosła do pracy jakąś tam gazetkę dla kobiet głównie, oczywiście był artykuł o Michaelu, wyjątkowo spokojnie i rzeczowo napisany.
Autorka cytuje zdanie Michaela z jakiegoś wywiadu:

Myślę, że jestem najbardziej samotnym człowiekiem, na świecie.

Nieweryfikowalne, ale oddaje jak odnajdywał swoje miejsce, zupełnie znaleźć go nie mogąc.

Kiedy pisałeś swój ostatni komentarz, obejrzałam ten fragment koncertu, który zamieściłam. Nagle przyszła myśl, że on się ukrywał za tym tanecznym tłumem na scenie. Za każdym fajerwerkiem .

Wiesz, dopiero tłumacząc tekst Will you be there , uzmysłowiłam sobie jak bardzo jest osobisty, jak trudno treść wyłowić z pulsującego rytmu, który być może miał odwracać uwagę...

Bardzo głęboko trzeba wejść w samotność, żeby pozwolić sobie mówić o niej tak głośno i w taki bezpośredni sposób, mając pewność, że nikt tego głosu nie usłyszy.

Myślę, że samotność była dla niego stanem tak dramatycznie naturalnym, że nie znając nic innego, nie był w stanie z nikim jej współdzielić.

Zbudował mur, pozwolono mu go zbudować, za którym zaczął się dusić. Ukojenie znajdował w tych wszystkich przeciwbólowych (!) lekach, które go zabiły.

Tak właśnie człowiek, kochany przez miliony, umiera jak żył.

Ani Ty, ani ja nie mogliśmy nic zmienić, ale przecież było wokół niego wiele osób, które mogły.

Dla mnie nie umarł żaden Król Popu, umarł człowiek, który choćby miłość drugiego człowieka spotkał, nie umiałby jej przyjąć.

Nie wiem, czy umiem sobie wyobrazić coś bardziej przygnębiającego.

To była moja motywacja w pisaniu tego tekstu, uświadomiona kilka minut temu.

W murze była szczelina i wpełzł wąż

mam wiele lamp, które mogłyby ośœwietlić wnętrze mojej krypty… ale nie mam
prądu.

rozbijać sobie serce o mur

Jest tam jeszcze ktoœ na zewnątrz?

Rację masz słuszną. Każdy jest samotny, w ogóle, w niektórych sprawach, tak albo inaczej.

Szukamy, niektórzy z nas, sposobów przedarcia się przez mur. Cegiełkę jedną wybijamy, zawsze z nową nadzieją, zawsze z tym samym rozczarowaniem?

A przecież wystarczyłoby uznać... pogodzić się... nie walczyć...

Zobacz to, to nie Michael, to Robbie Williams.

Jak to jest do cholery, że możesz krzyczeć i krzyk, nie jest nawet szeptem?

Posłuchaj i popatrz.

Wybrzmiewają te same słowa, w innym języku…

W finale to były obie piosenki, a jakże. Odśpiewane radośnie… jak napisałaś?

“jakby właśnie spotkali się przypadkiem przed jakąś knajpą i wymieniali uprzejmości.”

Otóż to.

Dzisiaj mamy kolejną rewelację, że nie można wykluczyć morderstwa, jednak.

Pozostaje tylko niesmak, i współczucie. Właściwie dla nich wszystkich.

Pozdrowienia.

.

partię kokpitową.
To jeszcze mniej niż partia kadłubowa, a za to weselej.

albo na pocztę albo na salun

Albo z motyką na słońce.

Albo z brzytwą na poziomki

mam ambitny zamiar by jutro przed północą mieć 10333 komentarze a później zanurzyć się w nicość&niebyt:)

Więc ale za to niedziela będzie dla nas, dla spamerów:)

I zlewka total.

Rozumiem. Produkt medialny. Nie pozostawia po sobie więcej niż torebka po gorącej zupce.

Co to znaczy umarł, tak jak żył? Wiemy jak żył? Wiemy jak umarł?

A nawet gdybyśmy wiedzieli jak żył, ale tak wiedzielibyśmy naprawdę, to tym samym wiedzielibyśmy jak umarł? Wiemy, wiecie, co to znaczy umierać i umrzeć? Naprawdę?

Nawet pominę rozwijanie myśli, że ten tekst jest o tym, jak bardzo żyjącym się korba odkręciła.

I pominę, że ze śmierci każdego można zrobić show, choć nie każda rodzina dysponuje takimi środkami, jak jego rodzina.

Chcielibyście, Moja Droga Pino i Mój Drogi Merlocie, żeby nad Waszymi trumnami stanęli ludzie gaworzący bez sensu?

Jakich kryteriów się używa, by nad jednym nieżyjącym się pochylić, a na drugiego prychnąć?

Wczoraj zapalaliście świeczki dla wiki3.

Dzisiaj…

U mnie przynajmniej, prychnięcie i zgoda z Pino nie dotyczyło Michaela Jacksona, lecz produktu medialnego o tej samej nazwie.

I będę sobie w takich przypadkach prychać nie raz i nie dwa.
Nie ma tu porównania z wiadomością o śmierci Wikiego. Żadnego.

W kwestii co bym chciał nad moją trumną, to rozmawialiśmy na jabberku, przypomnij sobie. Podczas takiej imprezy nie czeka się na konwencjonalne lub bardziej wrażliwe hołdy ze świata. Wypatruje się bliskich i tych, których się za bliskich uważa. Tak mi się przynajmniej wydaje.

Po śmierci Jacksona specjalnie obejrzałem sobie jego klipy w większej ilości, żeby spróbować zrozumieć fenomen jego kariery. Niestety nie wiele zrozumiałem. Uważam, że ludzkość w masie zachowuje się jak absolutne stado baranów, nie ubliżając baranom.

Ostatni punkt programu, to pytanie:
Jak długo trwa Twoja żałoba po Jacksonie? Minęło pół roku.

żeby jednak Stopczyk robił fotki;-)

egocentryzm jest niebezpieczny.
Co ma robić Stopczyk rozpatrywałem w kategoriach mojego pogrzebu.

Co do Meksykanów – pełna zgoda.

coś do zeżarcia, a la Mexico. Może tasakiem? I dużo, dużo, chili.
Ale najpierw odczytasz dytyramb und tren w jednym.

Poza tym nie mam pewności, czy Cię zaproszę.

Nie jestem pewna czy Pino pisała o produkcie medialnym, a nawet wydaje mi się, że użyte przez nią słowa wskazują na coś zgoła odmiennego. Może więc zwracaj uwagę na to, z czym się zgadzasz?
Trzymajmy się jednak przez chwilę tego produktu . Pisałam, że nigdy nie byłam fanką Jacksona, ale historia jego życia dzięki kochającemu ojcu, jest też historią okaleczania dziecka w imię stworzenia produktu. Dla mnie to raczej smutne.
Wydaje mi się, że o tym napisałam, a nie o tym, że Michael wielkim artystą był, bo dla mnie nie był.

Pytasz o moją po nim żałobę. Nie wiem czy kiedykolwiek była. To określenie rezerwuję dla bliskich ludzi.
Natomiast dzisiaj mogłabym napisać ten tekst w taki sam sposób z tego powodu, że jego historia, od początku do końca, mnie porusza.
Dzisiaj też.

śmierć zdarza się co chwila i nie ma co płakać, szczególnie, że wszyscy i tak lądują w cukierni, wracają bażantem, albo się tłuką po innych zaświatach. Za wyjątkiem Grzesia, który majestatycznie zamierza wstąpić w Nicość. :)
Pamięć się liczy, a tej Jacksonowi na pewno nie zabraknie. Inna sprawa, że niekoniecznie ta pamięć musi być szczególnie pochlebna… No, ale jeszcze muzyka została. Czy to mało?
Jak już mam się użalać nad ikonami popkultury, to prędzej nad panią MM…

Waldorf… Jerzy Waldorf powiedział kiedyś: “Jak mi zagrają na pogrzebie “Marsz żałobny” Chopina to wyjdę z trumny i będę kąsał!”

ja optuję za pogrzebem w stylu tybetańskim

Śnieg. Deszcz. Psy osaczają. Rozpoznaję niektóre z nich

nie gniewaj się na nas.
W żadnym wypadku nie chodzi o deprecjonowanie Twojego spojrzenia na śmierć.

W historii Jacksona przeważają rzeczy smutne, choć skąpane w świetle sławy i blasku milionów dolarów. Nie dziwię się, że napisałaś tę notkę i nie dziwię się, że ją tak napisałaś.

Ja tylko zanotowałem co czuję. No i wczoraj myślami byłem przy Wikim, co uważam za rzecz zupełnie oczywistą.

Nie przeceniajmy znaczenia milionów dolarów i sławy.

Pogłoski o mojej depresji też są znacznie przesadzone.
Tak tylko się zastanawiałam.

przeczytałam. Jestem zbyt wycieńczona, żeby dzisiaj się odnieść. Mogę jutro?

:)

Generalnie plus, ale mam dwa zastrzeżenia. Jedno dotyczy mnie, drugie jest natury ogólnej.

Hi hi.

Wieszanie ego pod prysznicem wydaje się bez sensu.

Ależ Ty musisz mieć obszerną kabinę prysznicową. :)

To Wy się z Merlotem na mnie uparliście, przypominam. :)

Na wzór skromności rzeczywiście się nie nadaję, nie to co Merlot hi hi. I nie wrzeszcz na mnie, bo pójdę do skorupki i nie usłyszysz kolejnej absurdalnej historii. Gdybymż jeszcze miała siłę ją dzisiaj napisać... Ale ni mom.

Kolacji zazdroszczę, udało Ci się. :))

że się tak wyrażę...

Spoko.
Moje ego jest tyż niczego sobie.
W trójkę wyczerpujemy dostępność tego towaru w okolicy;-)

nareszcie się przyznali.

Z tej okazji perkusja… znudziły mi się trąbki.