Zrozumieć w Chrystusie, tzn. przyjąć tę wizję człowieka, świata, Dobra jaką On zaprezentował, wg której Żył i wg której umarł i Zmartwychwstał.

Gdyż Chrystus to nie tylko powiedzienie: Tak. Wierzę. Ale konkretna postawa życiowa, konkretny cel, kontekst jak i konkretne oczekiwanie – na zmartwychwstanie.

Czy stwierdzenie, mówiące o Godności człowieka z niej wynikające implikacje moralne jest dogmatyzmem? Czy wymogi moralne są dogmatyzmem? W pewnym sensie tak, jak dogmatyzmem jest prawo karne, drogowe, grawitacja zmieska, prawa fizyki, itp.

Stąd Chrystusa nie można rozumieć politycznie ani dogmatycznie lecz personalnie. On przychodzi dać MI odpowiedź osobistą odpowiedź dla DOBRA – mojego.

Na Pana pytanie “do jakiego momentu…”, ja odpowiedział bym zarozumiale: “bez końca”, gdyż życie w Chrystusie jest życiem dynamicznym…. , życie prowadzi do śmierci która jest bramą przejścia do właściwego, JEGO życia… w którym człowiek ma uczestnictwo i do którego jest powołany. MOtyl zanim zacznie zadziwiać jest najpierw szpetną poczwarką, a człowiek niemowlakiem przez 9 miesięcy. Czy te marnych kilkadziesiąt lat na ziemi wobec wieczności nie jest właśnie takim “poczwarzeniem się” lub “życiem płodowym….” ?

Więc na wszelkie pytania odpowiedzi są udzielane… w sposób nieskończony. Człowiek zawsze będzie pytał “gdyż szuka zawsze dziury w całym” nawet w niebie.

Chrystus można powiedzieć “wykuł” dziurę w ścianie, dziurę do Zmartwychwstania w Jego Świecie.

Bo przecież ON nie mówi, że tylko wierzący Zmartwychstaną ale, że jedni zmarwtychstaną do Życia jakie Bóg przygotował... a inni na wieczne potępienie.

Jeśli mówić o dogmatyźmie to, rzeczywiście można te Prawdy odpowiedzieć “tak” lub je odrzucić. Gdyż albo MU wierzymy albo nie dajemy wiary Jego słowom.

Co nie zmienia faktu, że i tak Śmierć jest “zagwozdką”.. – przekonamy się na 100 % w jej momencie.

*************
Sprawa nie jest prosta, gdyż zawsze sprowadza się do odpowiedzi osobistej… – poszukuję, mam dobrą wolę i wchodzę z dialog z Chrystusem albo nie.

Z tych dwu postaw rodzą się konkretne czyny, decyzje a to się składa na rzeczywistość jaką tworzymy sobie, i w jakiej żyjemy i umieramy.

“Kto pyta nie błądzi…”

poruszam ten temat po swojemu, również dla siebie gdyż właśnie przeżywam w ten – chrześcijański sposób wynikający z mojej Wiary. Trudno byłoby gdybym pisał jak Muzułmanin.

A druga rzecz, wszyscy(prawie wszyscy) świętują Wielkanoc(w Polsce) i nie sądzę(chociaż jest możliwe inaczej) aby ludzie w te dni nie zadawali sobie pytań o śmierć i (ew) zmartwychwstanie.

Pytania te są wspólne dla wierzących jak i niewierzących. Nie mogę także odpowiadać sobie na pytania pomijając Odpowiedź – Chrystusa.

Stąd moja odpowiedź jest o tyle Kościelna o ile opowiadam się wprost za Odpowiedzią jaką dał Jezus z Nazaretu.

Jeśli na zagadnienie śmierci chcesz spojrzeć innymi oczami , bardzo proszę – nie jest to ani zabronione, ani źle widziane, a nawet wskazane.

Piszę przez filtr swoich przekonań i Wiary, Ci którzy mają swój filtr niech go również zaprezentują – może znajdziemy jakieś części wspólne, :-))

Pozdrawiam.

“Kto pyta nie błądzi…”

“Napuszony język” – a ja uważam, że w każdej dyskusji odrobinę dobrej woli wystarczy… . Zapraszam więc.

****************************
“Kto pyta nie błądzi…”

Niestety, jak przeczytałem koment Odysa, to stwierdziłem że jestem pedałem, bo on mi się podoba.
Co prawda Dellilah przywróciła mi zainteresowanie płcią odmienną, wiec może jestem bi?

Co do tego, coś sam napisał, nie odnoszę się, dla mnie jest ględzenie po chińsku albo w języku zulu gula.
Bez obrazy.

Widzę kościół, myślę Poldek.
Skręcam w najbliższą przecznicę.
Igła

http://www.isakowicz.pl/index.php
Igła

Bez myślenia o nagrodzie za to po smierci, bo czyni to z autentycznej miłości i radości, jaką daje wiara?

Dlaczego uważasz, że wiara ma być podszyta “interesownością” – wierzę, praktykuję by nie “zepsuć sobie życia”. Wg mnie jest to postawa niewolnika, który musi…. – bo inaczej: “strach i zgrzytanie zębów”. Gdy tymczasem Wiara ma wyzwalać. A nie nakładać ciężar nie do uniesienia.

I taka jest, gdyż człowiek o dziwo może być szczęśliwy wtedy gdy “się oddaje” bezinteresownie jakiejś dobrej idei, drugiemu człowiekowi, czemuś co jest Dobre. To jest teza Jana Pawła II. Człowiek nie może inaczej być spełniony jak przez bycie “bezinteresownym darem z siebie”.

Dla kogoś kto żyje świadomie, nie ma rozdzielenia na życie z NIM teraz czy potem. Od momentu nawrócenia -> podążania za Jezusem(na dobre i na złe) życie jest ciągłe -> tak dla mnie jest. Zastanawiam się jak będzie kiedyś... . Ale nie znaczy to, że czyniąc cokolwiek myślę sobie: tak, zachowam się tak a nie tak, bo “śmierć”. Poprostu tak właśnie żyję gdyż oważa, że to najlepsze z możliwych… .

Każdy pewnie w Wielkanoc wchodzi w innymi przemyśleniami i akcentami. Dla mnie Wielkanoc począwszy od Niedzieli Palmowej a skończywszy na NIedzieli Wielkanocnej jest takim przyglądnięciem się sobie zakończonym spowiedzią, ale także w sensie ogólnoludzkim: przemyślenie sobie następujących zagadnień:
śmierć
cierpienie
wierność w Wierze

oraz to co krzepiące to nadzieja jaką daje “ZMartwycwstanie”, nawet po największej męce.

Nie jestem w stanie powiedzieć, czy za kilka lat np. nie zapadnę na raka, lub nie uelgnę cieżkiemu wypadkowi i przyjdzie mi żyć w cierpieniu i upokorzeniu wskutek takiemu wypadkowi losowemu.
Dla mnie towarzyszenie Jezusowi w te dni jest właśnie spojrzeniem na to co może się wydarzyć, co mi się wydarzy(zycie jest bogate zarówno we wzloty i upadki).
Więc Wielkanoc jest dla mnie katechezą na przyszłość -> aby się przygotować nawet na jakiś krzyż który być może nadejdzie, a także przypomnieniem sobie, że zycie się nie kończy ale jest ciągle “na rozbiegu”.... . Gdyż czym jest nawet długi okres cierpienia wobec wieczności.

Chcę stąpać po ziemi: cieszyć się perpektywą Zmartwychwstania jak i liczyć się z tym, że może to być okupione cierpieniem – moje życie może się zmienić.... . A ponieważ “Uczeń nie jest ponad mistrza”..... to należy się liczyć z doświadczeniem i cierpienia. Skoro życie z Bogiem to na dobre i na złe – jak w małżeństwie.

p.s.
Oglądałem niedawno ciekawy program o Matce Teresie. Okazuje się, że ona działając wśród ubogich miała najczęściej zwątpienie, smutek i brak poczucia sensu tego co robi….. – jednak wybrała Jezusa w tym sensie, że wbrew odczuciom subiektywnym zaufała jakby aktem woli Jego Słowu -> cokolwiek uczyniliście jednemu z moich braci najmniejszych… .

My mamy często takie złudzenie, że święci to tacy bezproblemowo żyjący ludzie którzy wszystko wiedzieli co, gdzie i jak mają robić, żyć itp. Guzik prawda. Cu ludzie najczęściej szli po omacku.. ale z determinacją: doświadczac opuszczenia, braku poczucia sensu ale żyli tak, jakby to była Prawda. Bardziej pocieszać niż szukać pociechy, bardziej rozumieć niż szukać zrozumienia….. , itd.

Pozdr.

************************
“Kto pyta nie błądzi…”

,,Gdyż jeśli nie ma nic po śmierci to po co moralność, po co, etyka, skoro “skupiamy się na życiu”... . Skoro nie ma śmierci o Boga, nie ma też sprawiedliwości.. .

Przyjęcie, że po śmierci NIC, prowadzi, tak naprawdę jesteśmy o krok od uznania względności wszystkiego w naszym życiu.. – gdyż nie ma “punktu podparcia” ani dla moralności, ani prawości.”

Poldku, niekoniecznie, paradoksalnie może być odwrotnie, nie spodziewam się nagrody ni kary, nie oczekuję niczego ,,po”, wiem, że mam jedno życie i wiem, że chcę jeprzeżyc jak najlepiej, coś po sobie zostawić.
Coś stworzyć napisać, żyć w pamięci innych.
Myślenie, że po śmierci nic nie ma wcale nie zakłada nihilizmu, a nawet będąc nihilistą nie znaczy, że mam czynić zło.
Bo moim zdaniem każdy człowiek (wychowany odpowiednio/zsocjalizowany, wrażliwy, w miarę szczęśliwy i spełniony) ma w sobie busolę co jest dobre, co złe.
I np. w mej humanistycznej etyce uderzenie kogoś jest złe czy zdrada czy skrzywdzenie kogoś.
Czy znęcanie się na dłabszymi.
Nie jest np. złe stosowanie środków antykoncepcyjnych czy seks przedmałżeński.
Nie jest zła niewiara, zwątpienie, bo tym nikogo nie krzywdzę, najwyżej poza sobą, no, ale wolność ma dopuszcza krzywdzenie siebie samego.

A gadając, że bez Boga etyka nie istnieje, to np. zaprzeczasz i faktom i np. światopoglądowi egzystencjalistycznemu, taka np. ,,Dżuma” Camusa, książka promoująca czynienie dobra, nawet jesli się ma świadomość tragicznego i w gruncie rzeczy nonsensownego bycia w tym świecie.
I trochę jeszcze różnych prądów fiilozoficzno-religijnych (ale nie chgrześcijańskich), które etykę surową promują, jest.

Pzdr

مایکل: بهش گفت یا باید امضاش پای ورقه باشه یا مغزش!

To, że Ty uważasz, że nie ma sensu – wcale nie musi oznaczać, że sensu ono nie ma… – prawda? Ja uważam, że “nic nie jest przypadkiem” – i nic nie dzieje się w życiu bez przyczyny.
Nie to, abym uważał, że rządzi nami jakieś fatum, ale to, ze człowiek ma “dobrego niewidzialnego sprzymierzeńca” który(jeśli człowiek chce) może mu pomagać odnaleźć to, czego człowiek szuka.

Sęk nie w tym czy jest przeznaczenie, tylko w tym czy człowiek jest w stanie odnaleźć to, czego szuka, pragnie i oczekuje.

W tym sensie jest przeznaczenie, że(nazwijmy to umownie” istnieje “niespokojne serce człowieka” domagające się ukojenia. Człowiek jest przeznaczony do tego ukojenia.
Pytanie dotyczy tego czy człowiek tego pragnie czy nie… .
Wg mnie cała Historia opisana na kartach Biblii to nic właśnie innego jak otwarcie na oścież drzwi przed człowiekiem aby mógł po “ukojenie sięgnąć”... .

Z jednoczesnym ostrzeżeniem, że pokochanie zła może się źle skończyć dla człowieka. Stąd człowiek jest odpowiedzialny za swoje życie i jego konsekwencje….na wieki.
Stąd i wierzący i Humanista zadaje sobie pytanie:

- Co jest dobre, i co warto…. . Jednak świat Grzesiu nie składa się tylko z Humanistów i Wierzących…. . Jak uzasadnisz słuszność Humanizmu nad totalitaryzmem, skoro wszystko jest umową społeczną?

Pozdr.

************************
“Kto pyta nie błądzi…”

cierpienie zawsze jest czymś nieprzyjemnym z natury wprowadza dyskomfort… . Jednak ma siłę. Ja zawsze jak chodzę do dentysty – a bardzo nie lubię, wzbudzałem sobie jakieś intencje. Aby w jakieś sprawie je ofiarować.

Ja też wolę radość niż cierpienie, :-)))

A co do śmierci, :-))) Bez niej nie ma nieba… .

Pozdrawiam!

************************
“Kto pyta nie błądzi…”

a Waść sobie jaja robisz, alboś trochę nawiedzony jeśli to serio piszesz :)

toż to ból a nie cierpienie na litość :)

wszystko ok, ale to cierpienie z powodu zęba mnie rozbawiło mimo wszystko, jakoś do mnie nie przemawia, że można Bogu ofiarować cierpienie, jakim jest j.w., ale już nie drąże, bo widzę, że uraziłam troszkę :)
ja nie oceniam, próbuje zrozumieć

Sorry, ale to rzeczywiście brzmi zaskakująco conajmniej.
Trudno traktowac chrześcijaństwo jako głęboką odpowiedź na potrzeby ludzkiej duszy, jeśli cierpieniem nazywamy wizytę u dentysty…
Zawsze obezwładniały mnie kolezanki, które uszczęśliwione mówiły że Bóg wysłuchuje modlitw, bo stała w deszczu i ten autobus zaraz przyjechał...

Nie wiem, może ja mam jakieś mroczne podejście do życia, ale odbieram takie gadki jako lekki odlot osoby, która porusza się 30cm ponad powierzchnią życia.

Może faktycznie jedyny powód do lęku w Twoim życiu to dentysta.
Jeśli tak — pogratuluję Ci lekkiego życia, niekoniecznie wiary.

Sorry, może wszystko co tu piszę jest niepotrzebnie przykre,
ale teraz mam taki moment w życiu, że mam czego się lękać. Poważnie.
Paschalne wspomnienie przejścia przez Morze Czerwone — przez śmierć do życia — bardzo mi jest potrzebne. Czekam.

Pozdrawiam.

Pewnie niesłusznie się czepiam.
Modlitwa na pewno się przyda.
Pozdrawiam.