i się go bałeś?

Ja nie mogłam uwierzyć, że to prawdziwa kuropatwa… I wkładałam jej palce w oczy. Oczy nie były prawdziwe, więc… I tak wkółko :)

Istotnie był czas, że ja się jej bałam też.

odziedziczyłem go po kimś ... normalnie laleczka Chucky :P

Przestań mnie straszyć!

Cholera jasna.

Za poduszką był tylko Sen.
Na poduszce sterany Miś.
A wokół klocki drewniane i bajkowe opowieści.
I lampka, ledwo co świecąca.
Oraz, jak się potem okazało – brak dyscypliny.

Czy czegoś mi brak? Tak. Misia, który gdzieś-był-znikł. I bajek.

Ale… nie należy mylić opowieści.

Pozdrawiam wspominając z czułością dziecięcą przeszłość.

Moje misie też poznikały gdzieś... Te prawdziwe, najprawdziwsze.

Został taki jeden jeszcze. Ma dziwną historię. To miś, którego miałam dostać od pewnego P z miłości. I nie dostałam, bo… Znowu mieszam historie!
W każdym razie dostałam go trzy lata później, a o prawdziwej historii misia dowiedziałam się kilkanaście lat później…

I ten miś jest, ale jest nie taki znowu stary przecież.

Ten z baryłką ukochany, brązowy, wytarty od przytulania i miętoszenia poszedł sobie.
I moja ukochana lalka Ania.

Jednak widzisz, jakoś tam to wszystko żyje. Jest. Odkurzone odzyskuje kolory.

Cud pamięci.

mój kolega miał wypchanego dzika … to była jazda (dosłownie) :P

w końcu nie zobaczyłaś jeszcze Neapolu.

Musimy tylko się zastanowić z panem Lorenzo, który kopiec najlepiej ucharakteryzować na Wezuwiusza. Może Wandę?

pozdrawiam, kombinując

Teraz mi się nasunęło, co koleżanka wysunęła… Ja czasem odrzucałam różne szkolenia w Neapolu z powodu braku możliwości zaczepienia.

Może następnym razem okiem mniej krytycznym spojrzę na szkołę krakowską .

:)

To nie od tego masz.

Ja też lubiłam kręcioła, a potem yoyo. Niby co innego, a tyż się obracało.

:)

że chłopcy to łobuzy

:)

ha! wiesz ile ja szyb wybiłem! kiedyś zrobiliśmy sobie takie proce jak miał Dawid (po tradycyjnej projekcji w jakieś święta jakiegoś filmu Cecila De Milla) ... no ale zanim sie nauczyłem tym posługiwać to zbiłem szybę w dworcowej knajpie i tylną szybę w autobusie … a kiedyś prawie spaliliśmy stadion :) ...

więc pewnie masz rację

Zapytaj mnie ile szyb wybiłam.

O ile nie znasz odpowiedzi…

:))

Trayton? ;)

Nie mogę powiedzieć...

Trayton to delfin, z którym się poznałam wiesz gdzie.

No.

Tak się zastanawiam, przy tych podobieństwach…

Z pewnością zapominałaś o fosie i wyyyysokiej wieży?

Znaczy – nie zapominałam. Fosa była z niebieskiej wstążki a wieże były co najmniej dwie. Czasem cztery, w zależności od końcepcji.

Jednakże bez względu na wzgląd końcepcyjny most stanowił wykończeniówkę. Dosłownie. :) Dla całości przedsięwzięcia.

Myślisz, że opowieści pomieszałam?
Eeeee… chyba nie. :)

miałem tak samo … z tą poszewką

czyli wylądowaliśmy w tej fotoszopie nieprzypadkowo?

Czytając Twój komentarz o drewnianych zamkach z piasku oplecionych wstążką śmiałam się (i śmieję) tak głośno, że piesy się pobudziły i dziwnie na mnie patrzą.

To ja już może do podszewki wlezę. A nóż widelec wyjdę rankiem na pomarańczową alternatywę? Na świat w sensie, taki prawdziwy, jak ten Merlotowy. :)

Pozdrowienia dobranocne.

Ja pamiętam taką zabawę w budowanie namiotów z kocy, w domu. No.

Fajna to była zabawa.

Świat rzeczywiście może szybko zmieniać kolor. Z tego co pamiętam u mnie nie było pomarańczowego tylko jakieś takie czarno-szare.

Za to powietrze wydawało się krystalicznie czyste.

Ja tutaj poważnie analizuję, a Ty się tam zanosisz śmiechem i zwierzęta budzisz.

Spokojnych snów i pomarańczowego przebudzenia.

:))

Harcerskim Panie Merlot, prawda?

Szesnaście to za dużo, czy za mało na namiot w kolorze chabrowym?
Dwójka to była. Bez tropiku.

Widziała Pani kiedyś harcerza śpiącego w dwójce?

Harcerz, proszę Panienki sypiał w dziesiątkach albo dwunastkach. Najczęściej z armiejnego demobilu. I one były szarobure i złudzeń optycznych nie dostarczały.

Coś mi z tym kolorem nie pasowało…

Prawicowi grzeczni chłopcy w ich chabrowych dwójkach z tropikiem.

Pozdrawiam Pana chichocząc.

toteż pytam. I zaczekam cierpliwie na odpowiedź.

Mam ochotę wyskoczyć do nocnego po jeszcze jedno piwo, ale w Trójce Coma i na razie nie mogie.

Oprócz pururu jest też sif. Jin i Jang, kurna.

Zatem: sif.

pozdrawiam stanowczo

masz tę przypadłość dziwną, że Comę lubisz?
A fe:)
I to po Armii Comę nadawać, co za profanaci ten Owczarek dokonał....

Pozdrawiam, Gretchen przy okazji obiecując, że i merytorycznie tekst skomentuję jutro jak znajdę czas i jak go przeczytam do końca.

P.S. A Magia ma rację, przecież neapol słynie z niesłychanej ilości śmieci i brudu….

http://www.rp.pl/artykul/81393.html

No tak też jest, nie można tej okrutnej prawdy o życiu ukrywać.

Jeszcze jest matka głupich :)

Spać mi się nie chce. Bałagan jakiś, albo wracam do zdrowia.

pururu (jednak)

dziękuję za pozdrowienia. Przydadzą się.

Ale i tak bym na Ciebie zagłosowała. Na Dymitra też, choć dzisiaj mnie nie pozdrowił.

Nadal ten chichot…

:)

Z pluszakami jest łatwiej, nie? One stawiają wyraźne granice. A później? Z ludźmi? Trudniej. Czasem nie potrafią powiedzieć: To moje życie, nie twoje. Albo mówią za późno…

No i my czasem jak dzieci, bez dystansu. Teraz, zaraz, już, chcę... Tupiemy nogą.

Ale z drugiej strony, czemu się dziwić? Cholernie trudno jest cierpliwie czekać na…
No właśnie, na co? Na to czego chcemy? Na to co dla nas najlepsze, ale się tego nie spodziewamy? Na to co Ktoś dla nas ma? Ale Kto? Ale Co?
I jak długo czekać?

Cholernie trudno…

Pozdrawiam Cię serdecznie ;)

słusznie prawicie, Pani.

My, Pino, wam to mówimy, na mocy prawa nadanego nam przez stan Nebraska.

pozdrawiam południową porą

sif. żebrzą ćpuny, Rumuny…

a czasy są takie że zwykły populares …

Może też świadczyć i o jednym, i o drugim.

Klocki Lego… Niemal mityczne, legendarne. W moich czasach (to chyba zbliżone są czasy do Twoich) to był symbol luksusu jakiegoś. Teraz się tego wala wszędzie ile dusza zapragnie…

Były jeszcze Duplo, ale to chyba dla młodszych dzieci.

Pozdrawiam Cię :)

Znalazłam to wczoraj i chciałam Ci ofiarować, ale mnie wywaliło z txt na jakiś czas, więc dzisiaj.

Uważaj:

:)

nie wypróżniłem schowka :P

miał być klasyczny

Ja mojemu ojcu stawiałam poprzeczkę tak wysoko, że naprawdę dzisiaj siebie podejrzewam o jakiś przebiegły plan sprawdzenia kiedy się wykopyrtnie.

Nieźle się wyrabiał, jeśli weźmie się pod uwagę, że ja naprawdę mała to byłam w drugiej połowie lat siedemdziesiątych.

Gdzie on to załatwiał to już nie mam pojęcia.

Krótka lista:

to jaaaa bym kciała: pianinko! ale zeby było jak prawdziwe i naprawdę glało

telaz bym kciała masynę do sycia, ale zeby syła!

i jesce bym kciała taką lalkę co chodzi i robi siusiu.

Dostałam wszystko, choć była pewna fuszerka. Lalka co prawda chodziła, ale siusiu nie robiła. Za duża już na takie fanaberie była.

:))

Prawie tego nie pamiętam. Jak przez mgłę... Dziwne, nie?

Espeszialy foooor ju:

Wiesz niby się udawało, ale bo ja wiem czy było dobrze? Ta lalka jednak siusiu nie robiła.

A teraz?

Rety!

Sikanie to tylko podstawowa funkcja takiej.

Co za niesprawiedliwy los :))

Jak dla mnie to było do dupy pod każdym względem. Popatrzyłam na ten filmik co u Ciebie wkleiłam z zimy stulecia i normalnie aż mną wzdrygnęło. Ble.

Mam wbudowany system wyczuwania fałszu, jakiś rodzaj wewnętrznej sygnalizacji ostrzegawczej i jak mi zadzwoni tej dzwonek to… Już lepiej nie mówić.

Zadzwonił kiedy patrzyłam na te obrazki i słuchałam tego języka.

Jak i jakie relacje budujemy zależy od nas.

Lubię jak jeszcze trochę więcej zależy ode mnie. I jeszcze trochę.

No.

P.S Od razu widać, że dawno nie byłeś dziewczynką. To nie lalka ma śpiewać i czytać bajki – to lalce się śpiewa i czyta.

każdy kiedyś był małą dziewczynką

Marta Ługowska, the legendary person of Bednarska

No pewnie, że tak :)

Ja bardzo proszę się nie urażać tym, co napisałam o Neapolu. Bo brudem i smrodem to już jak najbardziej należy. Szczególnie na ichniejszej starówce, gdzieś między Placem Garibaldiego a Via Toledo, gdzie latem zaduch wręcz dusi a światła słonecznego jest tyle co w studni. Człowiek się wtedy zastanawia czy nie przyjechał tu za karę i czy to na pewno jest To miasto nad zatoką.

I Ty tam chciałaś wysłać kaszlącą Gretchen? :)

No co ja poradzę, że odetchnąć można dopiero na nadbrzeżnej Santa Lucia, czy jeszcze dalej na zachód (?) – na Posillipo. No co?

A Wezuwiusz to piękna góra i nie ja ją chciałam przerobić na naturalną spalarnię neapolitańskich śmieci. No. :)

A widać ją (tę górę) pięknie także z innej strony – z cypla Sorrento. No, kurde pięknie jest tak, że można umrzeć od zachwycenia się. (A nie jak kiedyś od neapolitańskiego syfa czy innej cholery, kurde.)

Ja chyba mam fioła lekkiego na punkcie tego półwyspu i dalej – wybrzeża amalfitańskiego. To się nie ma co urażać tym, że się Neapolem nie zachwyciłam.
I zawsze kiedy sobie przypominam tamtejsze okoliczności przyrody, to snuje mi się po głowie wiersz następujący niejakiej Achmatowej, co to się plątała kiedyś w tamtych rejonach, a który niniejszym dedykuję Tobie i Gretchen. A co!

^{(Chwila, muszę znaleźć.)}

Chociaż to nie mój kraj rodzinny,
Ale w pamięci go zatrzymam.
Smak soli jest w tym morzu inny
I woda delikatniej zimna.

Piach na dnie niby kreda biała,
Powietrze jak upojne miody,
Różowozłote sosen ciała
Obnażył cichy wiatr zachodu.

A zachód sam jak wiatr skrzydlaty,
I nie odgadnę, nadaremnie:
To koniec dnia czy koniec świata,
Czy znów są tajemnice we mnie.

^{(1964) [tłumaczenie: Gina Gieysztor]}

A teraz to już całkiem opowieści poplątałam.
To zabieram zabawki i idę.
:)

To się ładnie rozminęłyście z tym Neapolem :)

Piękny wiersz… Może więcej nie powiem.

Pozdrawiam poplątana

No luuudzie! Przecież to moja specjalność, nie? To rozmijanie się. I jeszcze się Pino pyta po co?

Na oczach mych mgłę położono
Zlewają się twarze w rozterce,
I tylko tulipan, tulipan czerwony,
Tulipan w twej butonierce.

Czy to już w popłochu przed dzielną Pino trzeba się ewakuować?
Może być.

Plewy zostawiam, jako repasacje reparacje wojenne. Dorzucam gratisowo tulipana.

^{Hm… To może Vesuvio jest gdzieś pod Krakowem? :)}

Magio szanowna,

nie jest moim zamiarem bynajmniej zmuszać Cię do ewakuacji. Tym bardziej, że w Twoim przypadku byłaby to już recydywa ;-)

Choć z drugiej strony, nie zamierzam Cię trzymać na siłę, sama zdecydujesz, co robić. Na świecie jest tyle pięknych miejsc do odwiedzenia…

A Ameryce, na Jamajce, tam będziemy żyć jak w bajce
I nie będzie tam niczego nam brakować
Forsa, wóda i kobiety tam czekają nas niestety
Więc musimy szybko się ewakuować

:)

A teraz Gretchen. O Boże, ja już chyba wiem, czemu mężczyzn wolę. Ta kobieca logika i ciągłe pytania, co robić, dokąd jechać i w ogóle… “Zwłaszcza i w ogóle”, jak dodałaby natychmiast moja mama.

Spróbuję przekazać pewne sugestie w formie dramatycznej. Uwaga.

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić:

PINO W SZPONACH TECHNIKI

występują: Pino i Pan

miejsce akcji: serwis komputerowy na Zwierzyniecka Strasse

PINO (stanowczo) To co się w końcu stało z tym laptopem?

PAN (w obłędzie i popłochu) A co ja, wróżka?!

PINO (z leciutkim sarkazmem) Nie wróżka, tylko informatyk, jak się zdaje. Gdybym zaniosła laptopa do wróżki, to bym nie miała pretensji, że go nie umie naprawić.

Kurt-ryba przepływa i zasłania scenę.

KONIEC

Nie wiem, czy to pomogło, ale cóż...

Na kaszel, póki co, polecam Flegaminę. Skuteczna i nie smakuje szczególnie obrzydliwie.

pozdrawiam opiekuńczo

No, ale Ty to przynajmniej masz przyjaciółki…

Za mamą Twoją bym powtórzyła, że zwłaszcza i w ogóle :)

U wróżki też już kiedyś byłam, choć faktycznie nie z laptopem. Wolę nie wspominać co mi powiedziała. Nie dzisiaj w każdym razie.

Ten niby-lekarz, u którego byłam to nawet mi tę flegaminę zapisał. Niesamowite. I trochę pomaga jakby. Niesamowite.

Do tego zostałam na dwa dni sama i nawet psa mi zabrali, więc jesteśmy tylko z Rudą. To jest dopiero dramatyzm. O.

pururu uśmiechnięte

jako że jestem zwolenniczką terapii uderzeniowej:

pururu, a jakże

nic na siłę, wszystko młotkiem, jak mawia moja babcia.

wspólnie z jednym Konfederatem szanownym.

pozdrawiam tajemniczym znakiem

Historię miłości górnika do panny z klasą nakręcił Lech Majewski “Lot świerkowej Gęsi” ; ) Fajny wpis Gretchen aż mi się moje zabawki przypomniały…I ten dywan który wywaliłem z bratem z czwartego piętra ni cholery nie poleciał a podobno Perski był...

Pilotem oblatywaczem zostal bialy miś, dwa gumowe lwy nie chciały, ruda wiewiórka gdzieś uciekła a królik z sztucznego futerka sechł po tym jak wpadł do wanny…O rany kiedy to było. Kleiłem i puszczałem samoloty z kartonu, czytałem komiksy “Tecza” po Bułgarsku, w fontannach toczyły się bitwy morskie na steropianowe galeony.

Za to reszta towarzystwa całkiem sobie dobrze dała radę w uniknięciu zagrożenia.

Że też nie dało wam do myślenia, że oni tak zwiewają.

Dziewczynki górą :)

ukierunkowaną.
Dałem temu wyraz w sylwestra.

To była jak najbardziej tendencja oraz zamiłowanie:-)

Mógłbym oczywiście romantycznie ponawijać o Lego bo pierwsze cegiełki dostałem z zagranicy w 1958. Żeby było jeszcze bardziej romantycznie, mam trochę z nich do dziś. I pasują do tegorocznych. W tym momencie pięćdziesiąt lat nie wydaje się być szmatem czasu...

na jakim forum (nie mówiąc o realu) moglaby wyjść gadula na sto kilka glosów w temacie zabawki z dzieciństwa ?

To w ogóle musi pewnie oznaczać, że txt w jakiś kolejny etap wchodzi. Ale na ten temat niech się fachowcy od komunikacji wypowiedzą. Oczywiście spolecznej.

A w kwestii donosów, to Pani Pino zobaczyla wczoraj na wlasne oczy (po raz pierwszy) krakowskie TxT w realu. Znaczy się scenografię i klimat.

Końca chorowania życzę

abwarten und Tee trinken

Na blogu kominka.

_...

Najpopularniejszy blog w PL:

kominek.blox.pl

_...

Najwazniejszy byl Mis znaleziony pod choinka, skarb bezcenny.
I bajeczny swiat marzen…..

Proszę państwa, oto miś.
Miś jest bardzo grzeczny dziś,
Chętnie państwu łapę poda.
Nie chce podać? A to szkoda.
——————————————————————————————
Entliczek-pentliczek, czerwony stoliczek,
A na tym stoliczku pleciony koszyczek,
W koszyczku jabłuszko, w jabłuszku robaczek,
A na tym robaczku zielony kubraczek.
——————————————————————————————-
Za rozowa gora,
Za niebieskim lasem,
Mieszka sobie krolik,
Wesoly grubasek
——————————————————————————————-
Tańcowała igła z nitką,
Igła – pięknie, nitka – brzydko.
Igła cała jak z igiełki,
Nitce plączą się supełki.
Igła naprzód – nitka za nią:
“Ach, jak cudnie tańczyć z panią!”
——————————————————————————————-
Idzie Niebo ciemną nocą,
ma w fartuszku pełno gwiazd.
Gwiazdy błyszczą i migocą,
aż wyjrzały ptaszki z gniazd.
——————————————————————————————-
Deszczyk sobie padał i uciekł,
zatańczyła kropelka na drucie
Zaćwierkały jej sikorki spod lasku,
cała wioska się zatrzęsła od oklasków.
A kropelka przeszła jak po linie
i na ziemię zeskoczyła zwinnie.
Teraz huśta się na młodej trawce,
na zielonej, zroszonej huśtawce.
——————————————————————————————-

Kiedy to bylo?

Teraz to raczej Pan Slowik umila mi zycie:

Płacze pani słowikowa w gniazdku na akacji,
Bo pan słowik przed dziewiątą miał być na kolacji.
Tak się godzin wyznaczonych pilnie zawsze trzyma,
A tu już po jedenastej – i słowika nie ma!

Wszystko stygnie: zupka z muszek na wieczornej rosie,
Sześć komarów nadziewanych w konwaliowym sosie,
Motyl z rożna, przyprawiony gęstym cieniem z lasku,
A na deser – tort z wietrzyka w księżycowym blasku.

Może mu się co zdarzyło? Może go napadli?
Szare piórka oskubali, srebrny głosik skradli?
To przez zazdrość! To skowronek z bandą skowroniątek!
Piórka – głupstwo, bo odrosną, ale głos – majątek!

Nagle zjawia się pan słowik, poświstuje, skacze…
“Gdzieś ty latał? Gdzieś ty fruwał? Przecież ja tu płaczę!”
A pan słowik słodko ćwierka: “Wybacz moje złoto,
Ale wieczór taki piękny, że szedłem piechotą!”

Moją dziecięcą wyobraźnię zapełniały różne stwory. Stare zeszyty, które się jeszcze zachowały, są pełne nabazgranych przeze mnie straszydeł. Usypywałem też sztuczne groby z piasku, które ze zgrozą burzyli rodzice:))))

Straszydła.
Dla kogo groby – już nie pamiętam, ale na pewno to były “ludzkie” groby, takie z krzyżem:)

I grafomańskich landszaftów kicz
Różowe chmurki – zielony bicz
Ślimak się lepi do modrych skał
A jeleń wśród rykowisk stał

Ż., jeden mój miły z dawnych lat :)

Jan. :P

Obawiam się, że bieganie przedmiotu lirycznego nieprzekładalne jest.

Zuzanna parę lat temu oglądała w tv “Śmierć w Wenecji”, a że w odróżnieniu ode mnie nie przeszła fazy fascynacji Mannem, to była mocno zdezorientowana dynamicznym rozwojem fabuły.

Postanowiła zasięgnąć opinii swojej mamy. A ta, jak zwykle biegając i miotając się po mieszkaniu, rzuciła o co tu chodzi? Tu o nic nie chodzi. Chodzi o nastrój, to się będzie tak sączyło.

:)

tego był cały stos, i jego, i mój…

Młode głupki byliśmy, to sobie cały rok niezrozumiałe wierszyki pisaliśmy :P

Choć moje były już odrobinę bardziej zrozumiałe niż jego, moim zdaniem.

Jakby mi nie padł dysk, to bym mogła zamieścić jakiś fragment dłuższy, tylko w sumie po co?

Ot, tak mi się skojarzył ten fragmencik po przeczytaniu Agawy…

Umiałem. Teraz – nie wiem. Dawno nie miałem okazji nic narysować:(

generalnie to ja byłem portrecista i karykaturzysta. W podstawówce silniejsi mnie nie bili, bo bali się, że ich ośmieszę karykaturą. Ale to było tak dawno…

w czwartej klasie na początku biedna byłam.

A potem doszedł jeszcze jeden chłopiec. Dosyć wysoki, ale chuchro i w okularach. Fatalnie się uczył, miał dysleksję, taką prawdziwą, a nie podbitą pieczątką.

Czytać go uczyłam (sic) i podciągałam ogólnie… Raz zdawaliśmy egzamin ustny z historii sztuki. Ja dostałam piątkę, a on czwórkę. Zgadnijcie, z czyjej oceny dumna byłam bardziej?

Był najsilniejszy w klasie. Wygląd to nie wszystko. Kiedyś jeden inny chłopczyk, nazwijmy go Łukasz, przesadził w żartach na mój temat i potem gorzko płakał.

Potem tenże Łukasz poszedł o wsparcie prosić do dwóch takich starszych. Przypadkiem byłam w pobliżu.

Tak jak brzydzę się donosicielstwem, tak poleciałam do wychowawcy wtedy. Do niczego nie doszło.

Szkoła óczy.

W mojej szkole najsilniejsza była jedna taka Ania. Raz mnie podniosła za sweterek do góry i tak trzymała jakąś chwilę...

Nic jej nie zrobiłam.

Ech…

Moje psisko:

Tylko nie myśl że ja tak na każde zawołanie!
No.

:))))

Też jestem pod…

Widać takie jego imię. Też kiedyś miałam psa, któremu nie ja nadawałam imię.

Była to sznaucerka, a imię jej było Tina. No luuudzie.

Rysunek jest prima, nie tylko się broni.

Zawsze chciałam umieć rysować. Właściwie to malować chciałam.

Tylko co zrobisz kiedy talentu zero? Nic nie zrobisz. Ubolewać można.

To ubolewam.

Tobie zazdroszcząc.

No.

na pitu-pitu nie odpowiadam, bo to może być szkodliwe;-)

Ja tylko pryncypialnie ostanio. Zgodnie z wytycznymi.

to się odezwę bezpośrednio.

Wedle kompetencji

A jalk Pani ma coś do mnie, to zapraszam

serdecznie dziękuję za pouczenia. Zawsze to miło, gdy osoba z tak ogromną wiedzą i doświadczeniem, zwróci uwagę na kogoś początkującego i wskaże mu właściwy kierunek.

Zwłaszcza to poprzednie, bo dzięki takim osobom jak Pani i pan Merlot, prości ludzie uczą się blogować.

Bez takich porad by nie umieli. Stawiali by bezradnie swoje pierwsze kroki, ryzykując upadek, albo różnienie się. Nazbyt daleko idące. A tak to dostrną od pana Merlota mundurek, a do Pani misia. I będzie cacy.

Jak to dobrze, że ktoś może nas nieumielców poprowadzić.
Dziękuję raz jeszcze,

Nie mniej jednak, zwracam Pani uwagę, że jeśli ma Pani jakieś uwagi, dotyczące mojego bloga, to może je Pani formułować tamże.

Zwracanie mi uwagi na to, że postępuję dokładnie tak jak, Pani, jest co najmniej zabawne.

Mam wrażenie, że jeszcze nie przysługują Pani żadne specjalne prawa. Czyżbym coś przeoczył?

Ponieważ nie zachowała się żadna moja zabawka z dzieciństwa, nie wydaje mi się, żeby moja obecność tutaj była czymkolwiek uzasadniona.

Tym bardziej, że akurat na temat tego Pani wpisu nie czyniłem, mam wrażenie, żadnych uwag.

Jeśli Pani sobie życzyła, żebym uczynił, wystarczyło poprosić.

Pragnę dodać, że nie jestem też zainteresowany prowadzeniem, przy okazji blogowania, żadnej innej działalności. Usługowej, marketingowej etc.

I rzeczywiście – martwią mnie Ci, którzy to robią.

Mógłbym to rozwinąć, ale w przeciwieństwie do pani, uważam, że każdy bloguje jeak chce i jak umie. A biorąc pod uwagę to, co sądzę o cudzych pouczeniach, staram się własne ograniczać. Wolę już wyśmiewać.

Proszę to ewentualnie wziąść pod łąskawą uwagę. To ciekawy i popularny wątek, nawet jeśli dla nie dla mnie. Pouczanie mnie w tym miejscu może go popsuć. Ignorowałem dotychczas Pani i pana Merlota uszczypliwości, mimo, że inaczej niż moje były adresowane wprost. Jeśli chce pani, by było inaczej – proszę bardzo. Będzie to Pani wybór, nie mój.

Proszę się zastanowić, bo warto dbać o wizerunek.

użyłem liczby mnogiej, bo tak mi się podobało. Ponieważ i Pani i pan Merlot pouczaliście mnie ostatnio jak mam prowadzić bloga, to sobie odpowiedziałem łącznie. Było to też związane z tym, że Pani uwagi pod moim adresem były ostatni zwykle kierowane do pana Merlota, a on na nie odpowiadał. Czyżbym się mylił?

Uznałem,że skoro Państwo rozmawiacie na mój temat, to odpowiem wam hurtem.

Co do pouczeń to była kpina, Pani Gretchen. Przepraszam, że tak prymitywna. Bo przecież gdyby była bardziej subtelna, to osoba, która (w przeciwieństwie do mnie) ma tyle dystansu do siebie i tego co pisze, może by się roześmiala. Ale tak to jest, jak ktoś kto nie ma dystansu próbuje zrobić coś co nie jest dookreślone do końca. Ale było tak, że rozbawiło mnie to, że Pani poucza mnie, jak pisać na blogu i jest łaskawa zwracać mi uwagę, że brakuje mi iskry blogowej.

Po przeczytaniu Pani wywodu mogę jedynie uznać Pani rację i nieco się odsunąć, aby Pani iskra mnie nie poparzyła zanadto.

Nie znam Pani kompetencji w dziedzinie nieruchomości i nie śmiałbym ich podważać. Mam też wrażenie, ze akurat ja nie należę do ludzi, którzy kiedykolwiek podważali inne Pani kompetencję. Może mnie pani z kimś pomyliła?

Aluzji z uprzężą nie pojąlem. Może mam za mało doświadczeń ze zwierzętami.

Co do dystansu, to daję sobie radę.

Co do życzliwości, nie będę się wypowiadał, bo ma pani wiele racji. Rzeczywiście mam tutaj sobie wiele do zarzucenia. Moja życzliwość wobec niektórych osób, skutkowała czasem nieżyczliwością wobec innych. Wiem o tym. Miałem na to jakieś argumenty, ale chyba nie pamiętam już jakie. Musiły być słabe, skoro zapomniałem. W konsekwencji, czasem tego żałuję, choć nie we wszystkich przypadkach.

Cieszę się, przy okazji, że wreszcie zdobyła się Pani na odwagę samodzielnego rozwiązywania swoich problemów na TXT.

Dziękując za liczne rady, Pani, ze swej strony, doradzam czytanie słów i nie dopisywanie takich, których autor sam nie umieścil. Pani interpretacje są ciekawe, ale niekiedy dość dalekie od rzeczywistości.

Jeżeli Pani zdaniem istnieje iunctim między moim wątkiem o dekanterze, a tym, że Pani, na cudzym blogu, w wątku poświęconym zupełnie czemu innemu, podejmuje wątek nieruchomości, to proszę wybaczyć, ale nie dogadamy się. Inaczej rozumiemy świadczenie pomocy bliźnim i szacunek dla cudzej przestrzeni blogowej.

W innych kwestiach też się nie dogadamy, co nie czyni tragedii.

Pozwoli Pani, że mimo jej niezrozumienia, raz jeszcze wyrażę ubolewanie, że ta wymiana zdań nastąpiła w tym właśnie wątku. Moim zdaniem nie zasługiwał on na to.

Pozdrawiam i życzę dobrej nocy.

ponieważ w kilku ostatnich komentarzach uczestniczyłem biernie w tym wątku i to nie w kontekście wspomnień z dzieciństwa, pozwolę sobie zaprosić Pana jutro do przeczytania mojej notki, w której być może znajdzie Pan cząstkę opowiedzi na nurtujący Pana problem.

Dobrej nocy oczywiście życzę, a jakże.

Czy można życzyć dobrej nocy dwa razy bardziej?

złe informacje są czasem lepsze od braku informacji. Proszę wybaczyć ten banał. Dodam do niego następny: zawsze warto wysłuchać drugiej strony.

Ja tego nie uczyniłem i nie usprawiedliwia mnie to, że nie ja jeden.

Z tej perspektywy muszę (i chcę, proszę nie doszukiwać się w tym, co piszę ironii, sarkazmu ani żadnych takich) przyznać, że jakkolwiek chciałbym trwać przy swoich ocenach zdarzeń i ludzi, to w tym tutaj konflikcie między Panią a mną, racja jest całkowicie po Pani stronie.

Źle interpretując sytuację (co pokazuje jedynie prawdziwość przysłowia nosił wilk razy kilka, ponieśli wilka), nazbyt ochoczo przyjąłem rolę, która na mnie czekała. A Pani słusznie uważa, że formy, jakimi się posłużyłem były niegrzeczne, niewłaściwe i niesprawiedliwe.

Chciałbym za to Panią i Jej Czytelników przeprosić.

Nie mogę prosić o wybaczenie, ale chciałbym zapewnić, że z mojej strony podobne zachowanie nigdy się już nie powtórzy.

Pozdrawiam Panią szczerze i serdecznie

W sensie ścisłym.

Bes sęsu.

Chociaż może i nie. Nie wiem.

No.

We mnie uderzyć jest i łatwo, i trudno. Mam wrażenie, że coraz trudniej.

Nie wiem co wiesz i już nawet nie zamierzam się nad tym zastanawiać.

Uszy mam zatkać? Ja? Znana z miłości do polskiego hip hopu? No proszę Cię.

HempGru jest mokotowski mocno. Znam ich :)

hip hop z lekka buddyjski :)

pururu

HempGru nie nagrwają kawałków bez bluzgów. Takich cudów nie ma, tylko ja ich nie popieram z powodu umiłowania do trawy jako źródła wszelkiego dobra. No.

Ten pierwszy kawałek to Zipera.

Ten kawałek HempGru, gdyby wyciąć to co mnie wyprowadza, byłby naprawdę ykstra:

Prowadzałam się w czasach do prowadzania się wsamraśnych z punkami pozostając jednak zdecydowanie bliżej rasta. Chyba zawsze miałam jakieś skrzywienie.

Jak dobrze tego posłuchać. Zabawki okresu burzy i naporu…

Ale idąc tym tropem…

Szkoda, że Cię nie było przy rozmowie o hip hopie.

Bo w tej kwestii to można pojechać do granic kiczu :)

Z całym szacunkiem dla Abradaba, którego wyłączam z powyższej wypowiedzi.

ja jestem tak samo nudny jak byłem:)

A koniec świata już za trzy lata.
Przynajmniej według Majów.

pzdr

Jeden to się nie liczy. Rodzina, znajomi, biuro…

może ich ten Onet z SMSami zniechęca?
Zwróć uwagę z kim się Dymitr ściga…

Casus Durczoka i Cichopka? Faktycznie, może być coś na rzeczy:)

Jaka, przepraszam, siła?

Bo jakoś nie zauważyłam. W każdym razie dzisiaj i tutaj.

Z chwaleniem Merlota uważam, ale prawda jest taka, że tylko On jak ta żabka zakumał.

No może chociaż tyle…

Mnie pytasz dlaczego ja nie wystartowałam w konkursie na blog roku?

Nie przyszło mi to do głowy jakoś. Chyba nie mam tożsamości blogera. Ja tylko takie tam pitu-pitu o niczym. W dodatku bez ładu i składu.

Jeszcze nie wymyślili takiej kategorii :)

Ach… Przecież Pana tu nie ma…

Że co? Że nieobliczalny jesteś? Potraktuj to jako komplement:)

Wiesz, to co najbardziej widowiskowe i jaskrawe najczęściej jest mało godne uwagi, choć oczywiście i tu zdarzają się wyjątki. A o koronki akurat byłabym spokojna. A jeśli w pobliżu znalazłaby się szczypta arszennku to już byłaby finezja w stanie czystym:)

Wracając do naszych baranów…to jest blogerów…no tak, pisanie w sieci zawsze jest rodzajem jakiejś kreacji, jednak ta kreacja może być bardziej lub mniej tożsama z osobą piszącego. Nie wiem jak inni, co do mnie to wydaje mi się, że mam intuicję co do tego, na ile internetowy awatar jest zgodny ze stojacą za nim osobą. Gretchen jest bardzo autentyczna, to samo emanuje z Grzesia, Delilah bywa (czasem sama się sobie dziwię, jak mogę wypisywać takie głupstwa jakie niejednokrotnie mi się zdarzało popełnić). Są też awatary, co do których przypuszczam, że są tylko i wyłącznie kreacją obliczoną na konkretny efekt, ale w tym przypadku pominę szczegóły, podejrzewając, że i tak byłabym źle zrozumiana.

Czesto zdarzało mi się zastanawiać nad tym jak wiele czasu i energii niektórzy poświęcają blogowaniu. Nie szukając daleko: Twoje zaangażowanie również mnie intrygowało, zwłaszcza relacje z Bali :)

Tak więc posiadasz tę “tożsamość” choć może jeszcze sama o tym nie wiesz. Albo też bronisz się przed tą wiedzą.

Ano chyba to jest właśnie to!

Nowa forma? Brzmi intrygująco. Zdradzisz jakies szczegóły?

@ jesteś, no ale trudno ;)

A propos naszej wcześniejszej rozmowy, nie mogę sobie odmówić zamieszczenia tego obrazka jako podsumowania.
Przedstawia cenne znalezisko antropologiczne: szczątki pramężczyzny :)

Zakładam że bedę miała jakąś szansę aby się przekonać, czyli że się nie zniechęcisz i nie zarzucisz pomysłu.

Oni do tej pory pod wieloma względami są do siebie podobni, czyżbyś nie zauważyła? Od czasów prehistorycznych. Ewolucja jakoś wybiórczo ich dotyczy.

Fenomeny, kurcze blade:)

to nie jest, że się tak wyrażę, seksizm?

A bo ja wiem?

Gupia jestem, to nie wiem.

Co to jest seksizm?

Słodkie, jak tu nie lubić grafiki komputerowej :DDD
Ale żeby było zgodnie z zasadami wypowiem się na temat też.
Miałam misia, Maćka, nie pluszowego, taki twardy wypchany słomą, z guzikiem na brzuszku, który po naciśnięciu wydawał dźwięk podobny do płaczu dziecka.
Po kwadransie przeszukiwania swojej pamięci ustaliłam, że nazywałam go Maciek.
Był słodki, miał takie wrażliwe(błyszczące), ciemne oczy. Z upływem czasu jego główka na stałe lekko się pochyliła, jakby się chował.... Jedynie czerwony języczek oddawał i jego wesołą naturę.
Dziś go już nie mam, nie pamiętam kiedy odszedł, ale wciąż darzę wielkim sentymentem, moja pierwsza dziewczęca miłość w końcu. Dzieliłam się z nim największymi radościami i smutkami, najczęściej tuż przed zaśnięciem, szeptając do uszka.
Idealny facet! :)

nie nadążam za dyskusją, ale się wpisuję, coby dobić do 200 komentarzy.
Widział kto 200 komentarzy na TXT?!

Ja jeszcze nadążam jakoś, choć chwilami łatwo nie jest :))

Dwieście komentarzy miał kiedyś Max. U mnie jeszcze była podobnie długaśna dyskusja pod tekstem o znamiennym tytule krew, seks i zło :))

I tak uważam, że Twój pies tutaj jest największą ozdobą.

Nie to, żebym Wam wymawiał, ale pierwszy wątek na TXT który przekroczył 200 komentarzy, to była Remiza . Nawet Sergiusz musiał przerabiać software, żeby więcej komentarzy było widać bez przechodzenia na nową stronę.

Równocześnie prowadziłem inny gorący wątek Czy można znielubić Przyjaciół , który dociągnął do 194, głównie dzięki bijatyce Jerzego z Poldkiem…

I właśnie wtedy, w okolicach 4 kwietnia po raz pierwszy zetknąłem się ze zjawiskiem, które wydawało mi się dziwnym zgrzytem w tekstowiskowej rzeczywistości.

Napisała o tym przed chwilą Delilah u Magii.

obiecuje napisać o tych zabawkach, ale chyba nie dziś juz.

Pozdrówka.