Proszę.

Dzięki za czujność :)
Idę do Ciebie.
a, i sprawdź priwa, bo wkrótce coś prześlę.

NIe we wszystkim, Grześ, nie we wszystkim :P

po mojemu z “religią i duchowością” jest tak, że to jest tak indywidualna sprawa, że nie idzie z tym dyskutować. Uczucia i odczucia to wielka, tajemnicza nić łącząca z Bogiem/Stwórcą/Duchem/Mocą/Dobrem/...
I nikomu nic po tym, że Twój i mój odbiór zupełnie inny, prawda?
Ja podejżewam, że gdybym dziś to pisała (notka powstała ok. roku temu), pewnie coś bym zmieniła. Ale celowo tego nie robiłam.
Tak jest dobrze. Bo w końcu to wyraz stanu ducha w jakimś kawałku mojego życia.
Pozdrawiam CIę, “wredna Babo”(?)

jakby co, zapomnienie jakieś, czy jak, to będę nagabywała :)
Dzięki, pozdrawiam serdecznie

Nie pamiętam swojego komentarza z wtedy.

Ta piosenka coś we mnie poruszała od lat. Pewnie tak została napisana i zaśpiewana, żeby tak było. Piosenek na nieszczęście jest bardzo dużo.
Tak mało jest piosenek na szczęście, mądrych i podobnie poruszających.

Pozdrowienia Dorciu.

A może mówisz o tym samym, tylko innym językiem. Bo, jak na mój gust i jedno, i drugie do tego samego celu prowadzi.

Dowód logiczny:

1. Bóg nie daje proszącemy kamienia zamiast ryby. A więc nie daje wyproszonego by człowieka zgubić.. . ( zabrzmiało jakbym był ambasadorem Pana Boga – nie jestem, tylko Go śledzę.. )

2. Kto szuka, znajduje. To znaczy, ze Pan Bóg nie daje człowiekowi ( stwarzając go ) pragnień które mają go zgubić.. , ale przeciwnie. Problem w tym, że człowiek autentyczne, głębokie pragnienie duszy ( głębokie aż do szpiku kosci ) chce zaspokoić półśrodkami, gdyż traci cierpliwość w czekaniu na nadejście obiecanego spełnienia. Obiecanego w akcie stwórczym albo poczęcia( jak kto woli ).

Zapytasz, a skąd o tym wiesz mądralo. A ja odpowiem na to pytanie, albo nie odpowiem. To zależy.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

1. Primo: ja nie dowodziłem lecz wskazywałem na analogię.
2. Primo: polecam sprawdzenie znaczenia tego, co Chrześcijanie nazywają Opatrznością Bożą.

Może to sprawi, że dostrzeżesz analogię pomiędzy szukaniem a proszeniem. W rzeczywistości wiary, niezależnie czy proszę czy szukam – zawszę znajduję a prosząc zyskuję. Ale nie zawsze otrzymuję to, o co proszę i nie zawsze znajduję to, czego szukam. Jednak wierząc ma pewność, że warto szukąć i warto prosić, bo zawsze otrzymuję.

Pokręconie, co nie? Jest w tym jednak głęboka logika. Nie każdy ją widzi.

Pozdrawiam.

************************
W drodze do źródła.. .

napracowałaś się ale nie uwzględnilaś wszystkich przesłanek. A chodzi o drugie “Primo” – najważniejsza przesłanka, bez której rzeczywiście w zdaniu które napisałaś są sprzeczności.

pozdrawiam.

************************
W drodze do źródła.. .

Uprzedzając Twoje pytanie usiłuję sobie przypomnieć, nazwisko tego, który uczył mnie logiki.

Był to stary profesor Instytutu Filozofii UW, tak stary, że zdązył brać udział w nagonce na prof. Kołakowskiego.:)
Przy tym był strasznym pijusem, lecz inteligentnym, świetnym i wymagającym nauczycielem.
Dowodem na to jest fakt, że po całym dniu egzaminowania, okazało się, że z kilkudziesięciu osób, jedynie mnie udało się zdać.
I to na 4+.:))

Jesteś pewna, że akapit:

“W rzeczywistości wiary, niezależnie czy proszę czy szukam – zawszę znajduję a prosząc zyskuję. Ale nie zawsze otrzymuję to, o co proszę i nie zawsze znajduję to, czego szukam. Jednak wierząc ma pewność, że warto szukąć i warto prosić, bo zawsze otrzymuję.” jest majstersztykiem sprzeczności?

Bez jaj, proszę...

Poldek wcale nie musi się mylić pisząc, że (w rzeczywistości wiary), czy to prosząc, czy szukając zawsze sie zyskuje.
Bo akurat ten zysk ma wymiar ogólny, więc ogólnie się zyskuje.
Nie zawsze zyskując konkretnie to, o co się prosi, czy konkretnie to, czego się szuka.

Innymi słowy; choć nie zawsze zyskuje się konkretnie to czego się pragnie, to zyskuje się zawsze, bo znajduje lub otrzymuje się coś (co innego).

I gdzie tu brak logiki?
Wybacz, ale w tym co pisze Poldek nie dostrzegam żadnej sprzeczności.

Pozdrawiam serdecznie

przepraszam najmocniej, ale co mam odkładać? Coś, czego nie używałem?

Ja tu słowa nie napisałem o kanonicznych tekstach, o Opatrzności i Łasce Bożej. Sorki, ja tylko o logice…:))

I przykro mi, ale nawet po oznaczeniu zdań alfą, betą i gammą, nadal wychodzi, ze wywód Poldka jest czysty i klarowny. Niczym barszcz swiąteczny!

Mam jakiś feler? Czy zmienić alfabet?
A może to Twój jest ten bigos?
Przyznaj się, bo doskonale konweniuje z poldkowym barszczykiem.:))

Tak przy okazji; pamietasz, jak Himilsbach miał robić karierę w Hollywood?
Mitrężył biedaczysko czas i energię na naukę języka, aż do czasu, gdy sprawa się rypła.
Co pan Janek, w charakterystyczny dla siebie sposób, skonstatował: “No i jak chuj zostałem z tym angielskim…”

To tylko taka mała dygresja, w związku z pragnieniem konkretu a zyskaniem w ogóle.:))

Pozdrawiam serdecznie

Przecież ja mam odkładać na bok Opatrzność Bożą!
Tak się nie godzi, wchodzisz w moje buty!

Historyjka ładna, aczkolwiek mająca dość luźny związek z akapitem mającym być majstersztykiem sprzeczności. A co za tym idzie; z jego krytyką opartą o zasady logiki formalnej.

Współczuję Ci, ze zostałaś z solą, zamiast upragnionego cukru. Niczym Jan Himilsbach ze swoim angielskim w miejsce niewypitych flaszek.
Ale postaraj się myśleć pozytywnie; w domu sól przyda się zawsze, a cukier to biała śmierć!:)))

Pozdrawiam serdecznie, dobranoc

Magio, popatrz tylko ile frajdy mi przysporzyłaś:
gromisz Poldka za alogiczność, pieklisz się na jego rzekomy majstersztyk sprzeczności.
Do mnie apelujesz abym przeanalizował z tego majstersztyku zdania p, q i r.

A, gdy w końcu okazuje się, że, pomimo Twojego nieustannego mieszania do spraw nauki Opatrzności Bożej, z punktu widzenia logiki formalnej wywód Polka jest bez zarzutu, z surowego logika przeistaczasz się w Jana Himilsbacha.:))

Mnie to pasi: bez względu na to czy ma to miejsce w poważnej dyskusji czy pustej polemice.:))
Dziękuję serdecznie.

Również życzę Ci dobrej i spokojnej nocy.

Moja opowiastka nie była usankcjonowaniem prawdziwości Twoich wypowiedzi, Poldku, lecz przykładem ilustrującym ich “egzegezę” w wykonaniu Yassy.
[Himilsbach, zapodany przez Yassę, to jeszcze jeden przykład. Nic więcej.]

Podsumowując: istnieją ludzie, którzy widząc dziurę w swoim parasolu i padający deszcz, przynajmniej próbują parasol naprawić.
Istnieją też ludzie, którzy widząc dziurę w swoim parasolu i padający deszcz, będą “prosić” o ustanie deszczu.

Tym drugim, bez względu na to czy będzie dalej padać czy też opady ustaną, nie wytłumaczy się, że ich “prośby” nie miały żadnego wpływu na określone warunki atmosferyczne. Dla nich, w przypadku ustania opadów, będzie to świadczyło o sprawczej mocy ich “próśb”. Kiedy zaś deszcz nie przestanie padać, będzie to świadczyło o tym, że za mało starali się “prosząc”. W ich przekonaniu, tak czy inaczej, “coś” otrzymują. “Coś” w postaci własnego, irracjonalnego mniemania o słuszności obranej drogi myślenia życzeniowego.

Papatki.

Czy fizycy wyróżniając cechy właściwe neutrinom odnoszą się do konkretnych neutrin?
Czy biolodzy wyróżniając spośród innych komórek komórki glejowe, odnoszą się do konkretnych komórek glejowych?
Czy psycholodzy wyróżniając cechy charakterystycznie dla psychopatii, odnoszą się do konkretnych psychopatów?

Patrząc przez pryzmat Twojej pokręconej logiki, powyższe przykłady są “tak samo prawdziwe jak i fałszywe”, bowiem nie odnoszą się do konkretnych neutrin, konkretnych komórek glejowych i konkretnych psychopatów.

Gratulacje!

Zapodasz jeszcze coś równie nowatorskiego?

ps. Nie zapomnij wezwać na pomoc Yassę, żeby dokonał kolejnej “egzegezy” – czyli wyjaśnił “wszem i wobec” co mogłeś mieć na myśli pisząc kolejny komentarz.

przy rostrzyganiu wszelakich sprzeczności, polecam się na przyszłość,
jednak w teologi, niestety, nie czuję się najmocniejszy.:))

Serdecznie pozdrawiam

Poldku, jeśli pamięć mnie nie myli (Pan S. oddalił się gdzieś bez powiadomienia), to zastosowałeś nr 16, czyli mutatio controversiae.

A teraz doświadcz, tego na sobie, bo ja też mogę zabawić się w dwuwymiarowego, bezmyślnego płaszczaka.
Poproszę o naukowy dowód na słowa:
“W rzeczywistości wiary, niezależnie czy proszę czy szukam – zawszę znajduję a prosząc zyskuję. Ale nie zawsze otrzymuję to, o co proszę i nie zawsze znajduję to, czego szukam. Jednak wierząc ma pewność, że warto szukąć i warto prosić, bo zawsze otrzymuję.”

Oczywiście chodzi tu o dowód spełniający wszelkie kryteria metodologii naukowej.

Przyjemnie? Jak się czujesz?

A tak przy okazji. Poprosiłeś już o ustanie opadów i/lub o naprawę parasola przez “Opatrzność Bożą”?
A jeśli tak, to czy zamianę opadów deszczu na opady śniegu też uważasz za ingerencję tejże Opatrzności na skutek Twoich działań “proszalnych”?
Jeśli zaś Opatrzność nie “naprawiła parasola” za to w sposób “cudowny” zaczął działać uszkodzony mikser (lub cokolwiek innego), to czy mógłbyś zaprezentować stosowną wykładnię teologiczną dla tegoż szczęsnego zdarzenia?
Oczywiście, posługując się metodologię naukową w sensie ścisłym.

Pozdrawki.

W swojej ignorancji wydawało mi się, że na wydziałach teologii wykłada się łacinę.
Wychodzi na to, że niekoniecznie. Zresztą podstawowy kurs filozofii też musi być jakiś mocno okrojony. Inaczej nazwisko pana S. nie stanowiłoby osi pierwszej części Twojego komentarza, nespa?

Przedostatnie zdanie to połączenie (jak domniemywam, bazując na mej nędznej pamięci) nr 23 z nr 14.

Dodasz coś jeszcze?

To, że się nie wcinam, nie znaczy, że mnie tu nie ma. Przyczytuję się z uwagą Waszej dyskusji.
Tyle.
Komentować nie chcę, wiecie dlaczego.
Pozdrawiam niemniej serdecznie :)

Potraktuj tamten komentarz jako informacyjny i kończący rozmowę.

ps. O “aurze” nie odważyłabym się nawet zaczynać rozmowy, bo to takie… ezoteryczne (żeby nie powiedzieć – gnostyckie) pojęcie jest. :D