Tak!
Dlatego, że dla nas obszar postjagielloński nie jest, jak dla prawie każdego większego kraju. Jak dla Francji czy innej Hiszpanii.
To jest, po pierwsze za naszą granicą. A w naszym interesie jest, by nasza granica nie była jakimś limes, końcem świata. Nowym murem berlińskim.
Po drugie — to obszar naszego, wspólnego z sąsiadami dziedzictwa kulturowego.
Francuzi próbują robić jakąś Unię Morza Śródziemnego — z podobnych przyczyn. A przecież więzi Polski z Litwą i Rusią są głębsze pod każdym niemal względem niż Francji z Algierią.

(Na marginesie — wojna w Algierii była równie brutalna i brudna co rzezie i dawniejsze bunty i ich tłumienie na Rusi. Tandem Francja – Niemcy też powstał na przekór stuleciom wojen.)

Dlatego to ta dziedzina polityki musi być naszym priorytetem, tuż po utrzymaniu się w kręgu kultury zachodniej.

Atrakcyjność Polski dla wschodnich sąsiadów jest pochodną naszych związków z zachodem. Być może “Unia Środkowoeuropejska” miałaby niezłe szanse na polityczną niezależność, ale taki autonomiczny byt nie ma szans powstania. Choćby dlatego, że Rosja i UE na to się zgodzić nie mogą. Jedyna szansa, to współpraca regionalna, wzajemne wsparcie w ramach UE i NATO w relacjach z zachodnimi sojusznikami (gotowymi tanio sprzedać dowolny z tych krajów) i z Rosją, chętną “wyzwolić” Rusinów, Bałtów czy Polaków przy pierwszej okazji.

Warto wspomnieć, że Rzeczpospolita powstawała przez wieki ewolucji od luźnego związku czy sojuszu dynastycznego, do jednolitej republiki (w konstytucji majowej). Po wszystkim, co tu się zdarzyło od rozbiorów, nie sposób przywracać ot tak silnej unii między narodami pod szyldem Polski.

Być może i ja bym wolał. Ale tak to już jest, że nie leżymy między Francją a Hiszpanią, ani między Francją a Niemcami.
Francuzi nie zechcą w przewidywalnej przyszłości umierać za Gdańsk. Choćby nasi politycy przeprowadzili się do Paryża.

Właśnie.
Białoruś jest największym wyzwaniem — ale nade wszystko przestrogą.
Warto się spieszyć.