Nic nie poradzę na to, że Pani świat – ten z książek – tak różni się od mojego, tego realnego.
Nie poradzę też nic, że stykanie się przez Panią – choćby wirtualne – z ludźmi, którzy nie pasują do Pani szablonów, wywołuje u Pani irytację i napastliwość kiepskiej próby.

Dlaczego piszę o szablonach pojęciowych? Dała Pani na to bezdyskusyjny dowód. Jest nim Pani reakcja na trzy zdania z jednego z moich komentarzy:

Oto te zdania:

Może – po prostu – brak Pani czegoś? Potocznie nazywa się to klasą? Tego nie uczą na uniwersytetach; to trzeba mieć w genach.

Pani zareagowała na to z wdziękiem psa Pawłowa – natychmiastowe skojarzenie z podziałem klasowym. Widać to w późniejszych Pani opowiastkach o arystokracji i związanych z nimi aluzyjnych uwagach.

Z kontekstu jednoznacznie wynika, że użyta przeze mnie fraza posiadanie klasy to nic innego, jak n.p. zachowywanie się z godnością i szacunkiem dla innych. Taka postawa nie ma nic wspólnego z podziałami zaordynowanymi ludzkości przez lewicowych ideologów różnego autoramentu.

Powziąwszy przekonanie o Pani preferencjach ideowych uznałem, że, pisząc w tej konwencji, ułatwię Pani zrozumienie mego ułomnego przekazu. Zatem żadna socjotechnika, żadna zła wola z mej strony.

A Pani, jak pijany płotu, trzyma się swoich wyświechtanych frazesów o przyzwoitości. Obraca Pani nimi jak pokrętłem wyżymaczki z nadzieją, że jeszcze coś da się z tego wycisnąć.
Czarno na białym widać, że Pani wiedza o przyzwoitości też jest nietęga. Dowodem próby szydzenia z innych przy pomocy ich – wimaginowanych przez Panią – ułomności. To o sformułowaniach paputkowe zero, papcio w kapciach w charakterze wora i.t.p.

Kojarzy mi się taka praktyka z poczynaniami koszarowych zupaków-półanalfabetów z LWP. Wyciągali gnębionego delikwenta przed szereg i szydzili z jego wymyślanych na poczekaniu ułomności. Zabieg taki był obliczony na pogardliwy – dla nękanego człowieka – rechot reszty ludzi.
Z pododziałami studenckimi im to nie wychodziło. Niszczyliśmy takich skutecznie. Ale wiedza o tych zupackich obyczajach zostaje. Dzięki takim doświadczeniom rozpoznaje mentalnych zupaków po wskazanych wyżej symptomach.
Ciekawe, gdzie Pani nabrała takich nawyków? To retoryka; nie oczekuje odpowiedzi.

To właściwie wszystko, co mam Pani do powiedzenia. Szkoda mego kończącego się życia dla indywiduów Pani pokroju.

PS. Swój prawdziwy wizerunek naszkicowała Pani sama. Jest niepełny. Oszczędzę Pani reszty…

I to by było na tyle.