no ale Jarmusch jest jak dla mnie nieamerykański albo inaczej to jak każdy wielki artysta trochę autsajder:)

Teraz przeskoczymy na początek, znaczy tytuł mi się podoba, chyba rywalizujemy też na długość tytułów:)

Ty piszesz, pomysł i samokontrola, ja twierdzę, że opowieść i klimat.
Znaczy w gruncie rzeczy mam wrażenie, że piszemy o tym samym, bo pomysł trza mieć na opowieść i trzeba mieć samokontrolę by ją poprowadzić.

Co do tego “Requiem”, którego się ciągle czepiam (fani mnie zabiją), to znowu się zgadzam z tobą i od razu w ramach ćwiczenia, porównaj je z “Trainspotting”, filmem europejskim.
Przecież “Trainspotting” się ogląda dużo lepiej.
“Requiem…” jest męczące, lubię filmy meczące, ale coś z tego musi wynikać.
Tu wg mnie nie wynika.

Dalej, spójność gatunkowa, no też się zgadzam, grzechem nieraz jest przesycenie, na siłę dawanie głębi filmowi, ale to jest także grzech filmów z USA.

I moim zdaniem częsty.

A grunt jest grząski, bo w sumie ni produkcji z USA ni z Europy nie da się jednorodnie rozpatrywać, ale ja dla potrzeb pojedynku i emocji się w to trochę u siebie pobawiłem.

Zresztą zapraszam:)

ja zacznę od środka z kolei by było ciekawiej.

Trainspotting jest filmem, który też nie ogląda się łatwo. W ogóle, jeśli idzie o środki wyrazu jest dla mnie filmem równie ciężkim jak “Requiem”. W dodatku ma dziwaczne, pół-otwarte, pół-pozytywne zakończenie. Jest w tym filmie temat, jest właściwie podejście do materii filmowej (ale tego i “Requiem” nie można odmówić). Różni się tylko lepiej skonstruowaną linią fabularną i niestety słabszym, bo “unikowym” rozwiązaniem akcji. I do tego oczywiście upraszaczące rzeczywistość zawężenie tematu nie zrobiło temu filmowi dobrze. Tyle, że to akurat nie grzech. Czasami trzeba patrzeć przez tą obserwacyjną filmową lunetę od drugiej strony.

Oczywiście, zgadzam się z tym, że podział przez nas wyzmnaczony jest sztuczny. Ale myślę, że lepiej dyskutować na sztuczny temat niż na brak tematu.

A teraz do startu. Nie zmienia nic faktu, że filmy Jarchucha produkowane są przez USA. W dodatku są one często wewnętrznie dyskursywne właśnie dla kultury amerykańskiej. Wspomniane “kawa i paperosy” to nie tylko pean na cześć nikotynizmu pokazywany ilekroć narasta w Stanach dyskusja o szkodliwości palenia. Zawiera on także krytykę małości ludzi operujących w hollywood (piękna scenka z “kolegą Spike’a Jonze’a). Byłby to więc film niezwykle wprost związany z tynkiem amerykańskim. Innymi słowy – na outsidera się jeszcze zgodzę. Ale twórcą europejskim Jarmusch nie jest na pewno.

Czekam na odpowiedź na mój komentarz pod Twoją notką.

a szczególnie lubię napisy na tle rozcinanej przez stanek toni…
A poważnie, to własnie w tym filmie widać że pomysły i samokontrola nie biorą się z niczego. Innymi słowy tutaj Jarmusch zawiódł w mojej ocenie.

Oczywiście, że kiedy mówiłem o jak najmniejszej ilości słów, miałem na myśli, że ważne jest to by kluczowa kwestia padała wtedy gdy trzeba a nie o tym, by kręcić tylko dramaty z sensacyjną akcją mające miejsce na wyspie pełnej głuchoniemych :)

Jeśli chcesz to się wcinaj. Mnie nie przeszkadza. :)

A bo ja wiem? Z tym Jarmushem to jest trochę chyba jak z akcją “DObre bo Polskie” przerabianą na “Polskie bo dobre”. Czyli ponieważ kręci filmy dobre, wielbiciele kina “ambitnego” chcą go widzieć po swojej stronie. Jednak zastanawiam się na masz na myśli pisząc o “metodzie twórczej”. Bo póki co jest tak, że gdy przychodzi do filmowania, to hollywood radzi sobie z tworzywem lepiej. A jeśli idzie o Otwarcie akcji, ekspozycję, prowadzenie postaci i rozwiązanie akcji, jest to cecha osobicza każdego twórcy i np. niewątpliwie europejski Luc Besson osiąga na ekranie efekty bliższe hollywood niż np. “hollywoodzki” Woody Allen…

znów sie zderzymy bo z “Az poleje się krew” wyszliśmy z żoną z kina. Tak nas znudził i wkurzył.

Ale scenę pamiętam i była ona jedną z niewielu godnych zapamiętania w mojej ocenie. A wykorzystanie ciszy w kinie możemy choćby zilustrować sceną “biegu po telefon komórkowy” w filmie “Panic room” Finchera. Tym bardziej że dla mnie to on się w ogóle perfekcyjnie posługuje techniką filmową.

Teraz właśnie dochodzi do mnie, że choćby nie wiem co musimy się zaplątać w dyskusji i z Grzesiem i z Tobą jeśli dołączysz. Ale brnijmy dalej bo mi to nie przeszkadza.

Jak dla mnie filmy takie jak “Aż poleje się krew” czy wcześniejsze “Gangi Nowego Jorku” to filmy w których popełniono jeden błąd. Za to istotny, bo przy konstrukcji postaci centralnych dla obrazu.
Twórcy wyszli z założenia, ze jeśli ktoś w filmie historycznym ma być kreowany realistycznie to musi być niepojęcie zły, jak czarny charakter z Jamesa Bonda i brutalny jak cholera. No, najlepiej żeby z przyzwyczajenia przez sen niemowlęta dusił. A mnie to bawi. W mojej ocenie nie wychodzi z tego realizm historyczny, tylko plastusiowy pamiętnik. Może dlatego, że gniew, złość i nienawiść to też uczucia. A nie lubię filmów w których dominują uczucia. Wolę by film wzbudzał je we mnie. A nie robił mi instruktaż jak te uczucia mieć i które.

Owszem. Słowo najsłabsze i uważam, że Tarantino z dnia na dzień coraz słabiej działa. Głównie dlatego, że zaczyna “przegadywać” filmy. Ten ostatyni, nooo, “Dath Proof” to już w ogóle diabli wiedzą co to było. To coiekawe, bo w ramach tego samego projektu Rodriguez pokazał, że ma coś w rodzaju jaj i potrafi grać klasyką filmów akcji.

A “Noc na ziemi” jest nawet fajna. Jakby nie scena z Benignim, która się jakoś... ciągnie jak stara, pozostawiona na parapecie w lipcu, krówka.

“Bracie gdzie jesteś” to Ameryka w pigułce. co do “No Country…” to chyba nie załapałeś ironii tego filmu. on jest maksymalnie przewrotny, także formalnie :) a postać szeryfa to jeszcze większa parodia niż płatnego mordercy

a tak BTW scen bez słów … IMO najgenialniejsza ever jest scena w barze w “Fear and Loathing in Las Vegas” jak Duke i Gonzo po maksymalnych orgiach narkotykowych zderzają sie z nagą rzeczywistością... ta scena (z płaczącą kelnerką) jest jak walnięcie obuchem w głowę ...

w ogóle Terry Gilliam to dobry przykład – Amerykanin ale wychowany i przeflancowany w Europie … co tam, w jakiej Europie, na Wyspach :) ... jak dla mnie to wielki mistrz, kocham jego wszystkie filmy bez wyjątku :)

widzę, że zamieszanie coraz większe i poplątanie, więc dołoże cegiełkę i spowoduję wiekszy chaos, cokolwiek próbując wyjaśnić.

Po pierwsze, co ma Woody Allen z Hollywood, no?
Przecież to Żyd i intelektualista z Nowego Yorku, zapatrzony w Bergmana, a od kilku filmów kręcący w Europie.

Po drugie, przegadanie.
Są filmy europejskie, zupełnie nieprzegadane (choćby kino skandynawskie, nie są one tyż emocjonalne), z nieprzegadanych polecam jeszcze np. “Życie ukryte w słowach” czy Ozona “Czas, który pozostał” (ostatnie 15 minut prawie bez słów)

Ja mam problem z gadaniem o kinie amerykańskim, bo mało znam.
Np. braci Coen nic.
Tarantino nie tak dawno “Wściekłe psy” oglądałem i nie jest to moje kino.
Znaczy rozczarowanie zaliczyłem.

A Jarmuscha lubię i “Noc na ziemi” i “Broken flowers” i “Ghost dog”, “kawa i papierosy” w sumie takie sobie, “Nieustające wakacje” nudnawe.
Więcej nie pamietam:)

siódma pieczęć to mój prywatny kult. Do dziś się z Zuzanną samozwańczo określamy mianem znawczyń Bergmana :P Mialyśmy taką zabawę w gimnazjum, żeby go wciskać zupelnie na chama i od czapy do każdej rozprawki.

Pratchett to później fajnie spariodiowal, pisząc o Śmierci “nigdy nie potrafil zapamiętać, jak porusza się koń”.

Ach, no i zlamane kwiatki oglądalam też i powiem tak… wlaśnie do tego filmu pasuje mi to grzesiowe określenie “piękna pustka”.

pozdrawiam

to polecam Bergmana w wersji pop ;-), czyli “Kłopotliwego człowieka” (Den Brysomme mannen)... film norweski.

anarchia, chaos i moralna degradacja :P … jak to mawiał lider Orgazmu Nostradamusa

coraz bardziej nam szwy wyłażą Grzesiu z tej rozmowy. Znaczy, obydwaj jesteśmy wystarczająco bystrzy by widzieć, że dyskutujemy zająwszy bardzo sztuczne stanowiska.

Woody Allen ma to wspólnego z Hollywood, że więkswzość ludzi z którymi pracuje to specjaliści hollywoodzcy :)
A przy okazji, myślę, że za bardzo koncentrujemy się na filmach z pogranicza. “Allen, Lynch, Fincher”. Zastanawiam się jak wprowadzić ten kinowy mainstream do rozmowy. Bo o przykładowo symbolice lemura ciężko jest gadać w kontekście dzieł Michaela Bay’a. Choć ten facet to byłby dla mnie spory strzał w stopę, bo wystarczy przypomnieć “Pearl Harbour”.

ja podjąłem dyskusję choć praktycznie w ogóle nie oglądam filmów o biciu albanki :)

filmy z pogranicza?

Może dlatego że takie lubię, ja w ogóle lubię “niszowe, nudne i puste” rzeczy, jak wiadomo.

A i wiesz, w czym sedno tkwi?

Że ta nasza dyskusje nie wyszła nam jako pojedynek, co było do przewidzenia, za dużo wątpliwości, za mało zdecydowanych ocen, zbyt niejednoznaczna materia i zbyt skomplikowany temat.

Ale myślę, że gada się fajnie, idę zajrzeć do mnie i ewentualnie coś ci odpisać jak u mnie napisałeś:)

Oto moje pojęcie kina (napisane przy okazji tekstu o filmie “Takeshi`s”)

Moje wymagania wobec filmu są proste. Pragnę, by kino poruszało, pokazywało otaczający świat. Czasem chcę zapomnieć o nurtujących mnie problemach- wtedy oglądam kino tak rozrywkowe, że rumienię się ze wstydu. Miło mi, gdy bohaterowie filmowego świata nauczą mnie czegoś. W niektórych wypadkach zszokują. Ciekawie jest poznać obce zwyczaje, kultury. Problemy, którymi żyje świat. Chcę, żądam! by kino zadziwiało mnie, ogłuszało, a nawet ogłupiło. Ale zawsze w jakimś celu. Chcę przeżywać. Film musi mieć przesłanie. Jakiekolwiek, ale musi mieć przesłanie. Tylko wtedy jestem w stanie zrozumieć twórcę, choć mogę wyjść z kina niezadowolony. W zamian musi dać mi szansę mając COŚ do powiedzenia. Przecież we wszystkim potrzebna jest jakaś myśl.

~Akcja “Potrzebuję nowego płuca”: do dnia 21 stycznia na konto wpłynęło
406 300 zł~

nie potrzeba do tego “holiłudzkich środków” ... liczy się dobrze opowiedziana, ciekawa historia, aktorstwo i klimat… reszta to nadbudowa :)

Dziś może obejrzę “Cudowną noc w Splicie” to napiszę jak przemyślę

a może “Walc z Bashirem”?

warsztat to nie tylko bajery, blue boxy i silikonowe smoki :)

padł tu też argument różnorodności holiłudu. przecież kino europejskie jest niesamowicie różnorodne. proponuję zrobić sobie maraton po całym kontynencie … poza tym dalej mam wrażenie że pisząc kino europejskie niektórzy mają na myśli Europę Zachodnią... dalej … tymczasem nie ma porównania pod wieloma względami film np. z Chorwacji do filmu z Danii …

nie ma czegoś takiego jak kinematografia europejska. jest kinematografia Europy. obczajał ktoś projekt “Wizje Europy”? ... jak nie to polecam

do góry”

np “Gotowe na wszystko” :P :P :P :P

może to wynika z tego, że za malo znam kino amerykańskie, ale akurat mi kino europejskie wydaje się dużo bardziej różnorodne, ciekawsze, bliższe mi i po prostu fajniejsze do oglądania.

Choćby takie angielskie filmy jak “Joint venture”, “Babski wieczór”,“Billy Elliot” czy genialne “Notatki o skandalu”.

Albo taka perełka dziwaczna jak belgijski “z piątku na sobotę”.

Ogólnie zgadzam się z Docentem i z tym, co w kilku komentarzach napisał.

A zresztą o czym tu gadać, trza oglądać dobrze filmy, nieważne skąd:)

Wiesz, jak popatrzysz jacy aktorzy zaczynają się pojawiać w serialach (Tim Roth w “Lie to me”, Harvey Keitel w “Life on Mars” – choć brytyjski oryginał jest lepszy, Steve Buscemi w “Rodzinie Soprano”, z “Rome” to bym chyba musiał pół obsady wyliczyć) to ta ironia jest ciut przesadzona… Że nie wspomnę o BBC, która jako stacja informacyjna jest do bani, ale seriale potrafi robić najlepsze na świecie.

może i jest różnorodne. Co do kwestii definicyjnych, to chyba już ustaliliśmy, że wszyscy tu stepujemy na polu minowym. Można się o to złościć, ale nic z tym nie zrobimy. :)

Jeszcze o tej różnorodności. Owszem. Widzę różnicę między “Butelkami zwrotnymi” a porozmawiaj z nią. Ale tu przychodzi mi do głowy taka myśl, że kino europejskie jest bardziej… etnocentryczne w swej różnorodności. I z tego etnocentryzmu też coś wynika. A konkretnie wynika z niej brak wyważenia w materiale.

Duński filmowiec myśli kategoriami wprost z Danii, a co więcej nie stara się uniwersalizować swej opowieści, a nawet odwrotnie. Mam wrażenie, że częsci “poważnego kina” nie rozumiem ze wzgledu na barierę semiotyczną. I obawiam się, że większość wielbicieli tego kina, też go nie rozumie. Poważne kino umieszczone w bardziej uniwersalnej “ameryce”. posługujące się zestawem sprawdzonych rekwizytów, bez eksperymentowania z wykorzystywanym medium, dociera do odbiorcy lepiej. Wiem, że czasem najistotniejszy jest właśnie dobór kontektu, ale wydaje mi się, że większość twórców kina europejskiego koncentruje się właśnie na “lokalności” świata przedstawionego. Nawet jeśli nie jest to konieczne. Wiem, podkreśle ponownie, że czasem konieczne jest.

Przypomina mi się tu choćby horror “Dog Soldiers”. Świetny, bardzo poprawnie zrealizowany, brytyjski film z silnym akcentem komediowym. Otóż jestem swiecie przekonany, że kompletnie inaczej bym go odebrał i rozumiał, jakbym nie mieszkał wcześniej w UK. Po prostu pewne odniesienia do kulturowych wzorców, a to spory wycinek “widma” prezentowanego przez ten film, są nieczytelne dla ludzi, którzy w danym kręgu kulturowym nie funkcjonowali.

Mad Dogu,

Niestety większości tytułów prezentowanych przez Ciebie nie widziałem. Jeśli idzie o Moore’a, to oglądałem “Bowling for Columbine”. POdobały mi się niektóre elementy, ale nie wszystkie, a potem “Fahrenheit 9/11”, który był tak przerażająco nudny, że nie doczekałem do końca. “Sicko” nie widziałem.

Jeśli idzie o seriale, to ich poziom faktycznie skacze. Zapoznałem się już z pierwszysm sezonem “True Blood” i jest nieźle. Polecam. Choć trochę za dużo seksu na odcinek :) A dla mnie to szkodliwe bo od miesiąca niemal moja żona w Polsce :)

obejrzałem pierwszą scenkę. Tę z kolesiem i słonecznikami. Ładna wizualnie. JKak powiększyłem na pełny ekran, to albo mi się wydaje, albo film kręcony tradycyjnie, co się zdarza coraz rzadziej… Czyźby Super16 potem prześwietlone na 35mm?

Nie wiem. Albo ktoś chciał by tak to wyglądało. To zabawne, ale obecnie mając średniej klasy kamerę HD możesz osiągać nie tylko te same efekty, które profesjonaliści w analogowych czasach osiągali wielkim wysiłkiem, ale możesz też robić wielokrotnie więcej. W ogóle cyfra strasznie posunęła temat do przydu. Otwarły się nowe możliwości. Rodriguez dał radę autentycznie epicki i przepakowany akcją “Once upon a time in Mexico” nakręcić w 7 tygodni! Przezabawne.

A seriale… No Lost było przednie. Autentycznie lubię zagadki. Potem mi się znudziło. “Heroes” jak każde dzieło wyjątkowo zaangażowanych geeków, wyprzedziło inne seriale o kilka długości. TO w ogóle jest ciekawe, że się ludzie mojego pokroju, zanurzeni w fantastyce, komiksach, horrorze od wczesnej młodości, chyba dorywają do głosu. I jak mi się to zdaje, ma to właśnie miejsce w serialach telewizyjnych. W moim myśleniu, to bardzo pozytywne.

Chciałem przy okazji zapytać. Widziałeś film “Primer”? Jeśli nie, to mogę w ramach zachęty parę słów napisać o nim.

będę zachęcał.

Po pirwsze, co istotne jest w kontekście nieudanej dyskusji, jest to film nakręcony w USA. Konkretnie w Detroit przez właściwie jednego faceta, który nazywa się Shane Carruth. Film jest z gatunku science fiction i jest pierwszym hardkorowym science-fiction od mniej-więcej “Kuli”. Ale bez kilku rzeczy, które czynią go lepszym od produkcji bardziej komercyjnej.
Film kosztował 7000 doilarów. Całościowo. Carruth napisał scenariusz, reżyserował, zagrał jednego z głównych bohaterów, przez 1/3 produkcji także on stał za kamerą. Zdecydował się kręcić w analogu i to może tłumaczyć dlaczego po 2 tygodniach zdjęć montował przez 2 lata. Ale ostatecznie film wyszedł w 2004 roku.

Film jest zimny i logiczny. Brak infodumpu. Nie pojawia się znikąd mądry profesor, ani 20-letnia, blondwłosa Pani Doktor, co umie wszystko wyjaśnić. Bohaterowie nie werbalizują tego co myślą w sposób typowy dla fimu. Ich rozmowy brzmią taki, jakby wiedzieli co robią. Dialogi perfekcyjnie realistyczne. Praca kamery kiepska, słaba, ale uratowana niesamowicie przemyślanym montażem.

Tematem jest podróż w czasie. Zarys akcji zaczyna się tak, że grupa młodych inżynierów w wolnych chwilach w garażu jednego z nich pracuje nad prywatnymi pomysłami.
Tu wlaśnie kino zaczyna mierzyć się nauką rozumianą jako poszukiwanie. Nie ma więc obraz charakteru konfrontacyjnego. Jeśli ktokolwiek jest oceniany, to tylko w kategoriach tych najgłębszych implikacji moralnych. Jedyne pytanie jakie pada w kategoriach etycznych to “czy byli gotowi?”. Odpowiedź jest jasna, bo nie sądzę by któryś z nas był w stanie radzić sobie z implikacjami podróży w czasie.
Przejdźmy jednak do tego styku nauki z filmową sztuką. Po pierwsze, udało się ukazać “przypadkowość” odkrycia. Oni nie budują wehikułu czasu, bo uderzyli się w głowę w toalecie, jak profesor Brown z “Powrotu do przyszłości”. Pracują nad czymś w rodzaju generatora pola elektromagnetycznego a dziwaczne efekty pracy długo zrzucają na błąd pomiaru.

I największy cymes. Prototyp urządzenia nie ma neonów, bajerów i nie robi “ping”. Autentycznie film jedyny w swoim rodzaju.
Niepojęcie przemyślany. W formie ścisły, bardzo ascetyczny. I nie ma przesadnej jazdy emocjonalnej.

dlatego właśnie nie ma sensu rozpisywać się o kinie europejskim. jest kino rosyjskie, polskie, serbskie, czeskie ale nie ma homogenicznego kina europejskiego

lokalność i hermetyczność jest siłą, bo zmusza do podążania za tym co film przekazuje, a nie tylko obejrzenia, powiedzenia fajny film widziałem i ewentualnego rozwodzenia się nad bogactwem środków i wspaniałym warsztatem.

znasz przypadek “Wesela” Wajdy i Elii Kazana? to co ciekawe w naszym kinie jest nasze, a nie to co próbuje być uniwersalne ... oczywiście o tym naszym trzeba umieć, prawda, opowiadać, ale to już Gombrowicz pisał ... :)

z drugiej strony jest też crossover Kurosawy, który transponując zachodnią tradycję na “japońskość” dokonał niebywałej rzeczy, bo amerykanie przeflancowali to z powrotem na “zachodniość” ... do tej pory takie sztuczki udawały się tylko żydowskim krawcom :P

a co do filmów paraholiłudzkich to Rosjanie robią ostatnio niezłe kino do żucia. nawet lepsze niż to z hameryki IMO

myślę że wyolbrzymiasz ten etnocentryzm. on jest ale nie ma aż takiego ciężaru. kino może być lekkie a może być trudne. jeden lubi takie a drugi takie.

ja często nie łapię rożnych motywów, ale to jest dla mnie bodziec żeby szukać. czasami zupełnie przypadkowo spada olśnienie jak znajdę coś podobnego w jakiejś książce albo innym filmie … i to jest super.

łopatologia mnie nie bawi

jak się na siłę wymywa z filmu to co decyduje o jego odrębności kulturowej to potem ludzie karmienie taką papką nie wiedzą gdzie jest Kanada ;-)

jak pierwszy raz oglądałem jugolskie filmy Kusturicy to chciałem to wszystko zobaczyć... i zobaczyłem.

Kusturica jest dobrym przykładem na taki kulturowy crossover bo potrafi byćzachodni i bywa niesamowicie bałkanski ... w krajach postjugosłowiańskich jest takie określenie balkan na kogoś lub coś co jest typowe tylko dla Bałkanów właśnie (nawet taki film jest). Kusturica nie przestając być balkanem potrafi przekazać coś o tym regionie bez jakiegoś wyrafinowanego kodowania…

tak samo było z Kurosawą. ten jego crossover dobrze widać w “Snach” ...