I tego właśnie najbardziej się boję.

Że “wychowawcy” (w tym jezuiccy) pominą ostrzeżenia Junga, że będą sterować a nie pomagać i będą to robić dużo wcześniej niż na poziomie akademickim. Nawet nie złej woli tylko z powodu dokładnie wybranych treści, których ich samych się “nauczy”.

Wiem o czym piszę. Obserwuję, jak przez lata zmienia się program studiów, które sama kiedyś skończyłam (nie pytaj). Jak tenże dryfuje w stronę ideologicznego bełkotu (choć może wydawać się to nieprawdopodobne po “odzyskaniu niepodległości”). Jak ginie w błocku politpoprawnych miazmatów to, co było najważniejsze: “Nie szkodzić dziecku!”, co na mojej specjalizacji było kiedyś absolutnym priorytetem.

Z drugiej strony, autorzy tego bełkotu podkopują skutecznie pozycję nauczyciela i wychowawcy, jako jakiegoś tam autorytetu i przede wszystkim jako człowieka, stawiając ucznia (w sensie najniższych stanów jego świadomości) na pozycji nietykalnego bożka. (W czasach, kiedy ja byłam uczniem a potem studentem, wulgarne lżenie czy też zakładanie na nauczycielską głowę kubła na śmiecie było czymś niewyobrażalnym.) Choć być może to ostatnie nie dotyczy prywatnych szkół, prowadzonych przez jezuitów.
Tak czy siak, wychodzi z tego totalny bajzel.
Dodaj do tego trochę Junga a skończy się tym samym, co wrzucenie granatu w szambo…

Przepraszam za odbiegnięcie od tematu. Tak jakoś mnie naszło…