Objawiona przez Boga Mojżeszowi. Mojżesz przez czterdzieści lat wędrówki przez pustynię starał się wpoić to prawo swoim współplemieńcom – zresztą z różnym i nie uwieńczonym w pełni sukcesem skutkiem. I tak aż do współczesnych czasów.

Tak, obecnie żyjemy w epoce postmodernistycznego relatywizmu. Bełkot i pomieszanie języków – istna aksjologiczna wieża Babel. Wydaje mi się, i to jest takie myślenie optymistyczne, w schyłkowej fazie tej epoki.

Widzę rysujące się na horyzncie przełomy i koniec postmodernizmu jako kierunku wewnętrznie sprzecznego. Co na to miejsce?

Mam nadzieję, że powrót do filozofii wieczystej, której źródła tryskają w mistyce i filozofii róznych kultur i religii na przestrzeni dziejów bardzo obficie, a ostanio są dodatkowo zasilane przez psychologię duchową (transpersonalną) i niektore interpretacje najnowszych odkryć fizyki. Powrót, lecz bardzo nowoczesny i ugruntowany w nowożytnej wiedzy.

O wartościach musimy dziś myśleć holistycznie i ekologicznie, w kategoriach dobra wspólnego. Nie zmienia to jednak tej fundamentalnej prawdy, że punktem odniesienia w naszej ziemskiej wędrówce wciąż powinien być stary, dobry Dekalog. Wolno go interpretować, wolno się nim inspirować.

Co do azymutu i kierunku – zgoda. Celem powinna być miłość, wolność pokój – środkiem do celu brak przemocy i współpraca. Cele są szlachetne, wciąż te same, bo łaskawie się nie zmieniają od czasów starożytnych podobnie jak człowiek, który nie odmienił swego serca od czasów Adama i Ewy oraz Abrahama. Wciąż poddaje się pokusom, wciąż bładzi, wciąż oskarża bliźnich a siebie usprawiedliwia, wciąż w szponach gniewu, żądż, nienawiści, pychy i ignoracji wykazuje skłonność do czynienia zła.

Tak w skrócie.

pozdrawiam