Wróciłem i mogę spokojnie odpisać na inne kwestie.

Pełna zgoda. Tylko jak długo? Ile razy? I czy z czyśca można pójść do piekła?

Nie ma wolności bez miłości. Oto moja odpowiedź. Bez miłości wolność przekształca się w zniewolenie. Jest zaledwie iluzją wolności pośród chaosu zamkniętego w strukturach różnych wewnętrznych i zewnętrznych projekcji umysłu. Kształtem prawdy jest miłość i dopiero w tej przestrzeni emanującej z “geometrycznych” wzorów miłości możemy poruszać się jako ludzie w pełni wolni.Dzisiejszy świat wyolbrzymia znaczenie wolności, miesza porządki i holarchie, mówi i myśli o wolności na poziomach, gdzie pojawia się jej imitacja – dość zniewolona przez rózne uwarunkowania i ponura. Pełna wolność pojawia się dopiero na niedualnym poziomie świadomości, ponad tymi wszystkimi rozważaniami o wolności pozytywnej i negatywnej, wolności od rzeczy i wolności do rzeczy (lub/i wartości). Możliwość wyboru to jeszcze nie wolność, możliwość wyboru zawsze jest uwikłana w różne zależności, co oczywiście nie usprawiedliwia złych wyborów, ale łagodzi skłonność do osądzania drugiego człowieka.
Co do Ewangelii niewiele widzę tam straszenia, więcej pozytywnych przykładów życia bez grzechu. Nic nie poradzę, że to widzę. Gdy pierwszy raz przeczytałem Ewangelię i porównałem ją z nauczaniem mojego Proboszcza, który przygotowywał nas linijką walącą po łapach do I Komunii, pomyślałem sobie krótko: dlaczego on tak kłamie, dlaczego? Uderzyła mnie, obywatela z umysłem dziecka, kosmiczna rozbieżność pomiędzy tym, co wyczytałem z Ewangelii i słyszałem od Proboszcza. Tu miłość i przebaczenie, a na salce katechetycznaj – grzech i piekło.

Z ziarenek rosną drzewa, które rodzą owoce a w owocach kolejne ziarenka. To cykl natury i Ducha, który naturę przenika. Ziarenko gorczycy ma wielką wiarę, skoro wyrasta z niego wielkie drzewo. Podobnie powinien myśleć i działać człowiek, z mocą wiary. Tkwienie w zewnętrznych rytach religijnych, choćby i najpiękniejszych to zbyt mało, żeby przemienić serce na tyle, żeby chciało z siebie wypuścić korzenie w glebę Ducha i gałęzie z pnia miłości – z taką wiarą jak czyni to maleńkie ziarenko gorczycy.

Pełnię Objawienia Chrystusa można przyjąć przede wszystkim i dopiero w doświadczeniu zwyczajnego życia – na poziomie niedualnej świadomości. Cała reszta jest dodatkiem, być może koniecznym, ale tylko dodatkiem.

pozdrawiam