Usiadłem sobie teraz i pomyślałem, że napiszę kilka słów do Ciebie, Poldku.
W ramkach Twoje cytaty.

To o zbawieniu. Uwierzyć w Chrystusa może jedynie człowiek, który się z Nim spotkał. Jeżeli urodził się jako wyznawca Allacha i wierzy, że Allach jest jedynym Bogiem a Jezus był, podobnie jak Mahomet, tylko jednym( i to wcale nie największym) z proroków, to może nie uwierzyć.

Piszesz, że

Czyli potępienie z automatu przysługiwałoby każdemu niechrześcijaninowi? Chyba nie. Takie interpretacje teologiczne pojawiały się w okresie krucjat, lecz dzisiaj? Dzisiaj chyba teologowie chrześcijańscy przekroczyli tak rozumianą apologetykę zbawienia. Na marginesie – temat jest sam w sobie ciekawy i chętnie go zgłębię.

Kolejne Twoje zdanie jest bardzo optymistyczne. Piszesz, że

Otóż, z grubsza rzec ujmując, już na ziemi większość z nas ma przedsmak, jaki jest czyściec, jakie może być niebo a jakie piekło.Ujęcie psychologiczne nie jest zupełnie bezwartościowe, pomimo że niczego nie przesądza, jeżeli chodzi o ontyczną budowę zaświatów.

Mnie tu nurtuje problem piekła i paruzji. Czy powrócimy w końcu wszyscy do jedności z Bogiem, czy część będzie skazana na wieczne potępienie? Jak napisano – na płacz i zgrzytanie zębów.

Tak sobie też myślę, że umiejętność życia w niebie i czyścu już na ziemi nie powinna nas, niezależnie od wyznania religijnego, prowadzić do bram piekielnych. Wyjaśnię na wszelki wypadek metaforę: 1)nieba na ziemi – to ścieżka człowieka przepełnionego miłosierdziem, współczuciem, życzliwego, bez przemocy, wspierającego innych, słowem dobrego; 2) czyśsca na ziemi – to z kolei ścieżka człowieka, któremu wprawdzie zdarza się czynić zło, lecz stara się naprawiać wyrządzone sobie i bliźnim krzywdy, modli się, pokutuje, żałuje za grzechy, stara się poprawić i oczyścić.

Ciekawy jestem Twojej opinii w tych kwestiach.

Tutaj widzę mały problem teologiczny. Otóż najpierw, w zamyśle Bożym zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo boże. Nasz rodzicielski pierwowzór w osobach Adama i Ewy w raju, nie miał powodu do narzekań. Bóg postawił jeden warunek: nie będziecie jeść owocu z drzewa poznania dobrego i złego. Warunek byłby pewnie prosty do spełnienia, gdyby Bóg nie wyposażył człowieka w rozum i wolną wolę, no gdyby – już wcześniej nie zbutował się Jego nawspanialszy anioł Lucyfer. Było jak było – Lucyfer, czyli niosący światło, zbuntował się i został strącony do otchłanii piekielnych. A do Raju przybył jako wąż kusiciel. To on pokazał Ewie a ta Adamowi wizję równości samemu Bogu po zerwaniu owocu, czyli złamaniu jedynego zakazu (jaki wówczas obowiązywał). No i stało się: człowiek popadł w grzech a los jego diametralnie się odmienił. Wygnanie z raju, płacz i zgrzytanie zębów, ból, choroba i cierpienie, przemoc…

Potem przyszedł Zbawiciel, by odkupić nas z grzechu pierworodnego i wszystkich jego konsekwencji. Pokazać nam drogę do domu Ojca. Pokazywał, nauczał, błogosławił, rozgrzeszał z grzechów, uzdrawiał, uczył prostego i uczciwego życia…I został ukrzyżowany. Gen Kaina uaktywnił się znów w genotypie narodu wybranego.

To wszystko było chyba wcześniej postanowione, gdyż miało się dokonać Słowo Boże i świat miał ujrzeć Zmartwychwstanie, kolejną odsłonę Objawienia.

Po co to napisałem? Ano po to, żeby zadać pytanie: czy nie jest przypadkiem tak, że nasza nieśmiertelna dusza, iskra Boga żywego, jest wciąż na najgłębszym poziomie czysta i wolna na obraz i podobieństwo boże? Czy w takim razie wiara w Chrystusa, Jego Drogę, Prawdę i Życie nie powinna stać się lekcją jak żyć, by oczyścić nasze doświadczenia z grzechu i brudu zła?

Pytam, gdyż widzę w Twoim myśleniu taki jakby automatyzm teologiczny. I eksterioryzację. Chrystus zbawia. A co powinienem zrobić ja i każdy człowiek dobrej woli, żeby chciał zbawić? Co zależy ode mnie?

Twoja odpowiedź poniżej mnie niepokoi, gdyż dla kilku miliardów obecnie żyjących na ziemi ludzi oznacza, że nie mają szans na zbawienie a co najwyżej na czyściec, gdzi już pewnie spotkają Chrystusa i w Niego uwierzą...