a co do drogi do oświecenia to sama droga nie jest żadną wartością, bo można sie “zaiść” i nic nie zobaczyć, nic nie odkryć. samo oświecenie też jest nic nie warte jeśli jest warunkowane lgnięciem do niego. wtedy nim po prostu nie jest.

Zaczynamy od naszego codziennego “ja”, które jest lgnięciem do świata i cierpienia. Potem przechodzimy przez Ja Wolności, wkraczamy w absolutną Pustkę, dochodzimy do stanu, w którym pustka jest formą, a forma jest pustką, by na końcu dotrzeć do naszego Wielkiego Ja. Wtedy okazuje się, że pustka jest pustką, a forma formą. Niebo jest niebieskie, a trawa zielona. Jesteśmy tam, gdzie byliśmy na początku. W naszym codziennym “ja”.