Jest uczeń i Mistrz – to są stałe punkty. Uczeń się zmienia i Mistrz się zmienia, i praktyka się zmienia. Życie płynie, przygarnia do siebie nowe doświadczenia, które osadzają się w podświadomości w formach ziaren karmy.

Praktyka się zaczyna i kończy, współgra z doświadczeniem praktykującego a nie z żadną mechaniką kwantową.

Praktyka odbywa się według bardzo określonych reguł – zarówno w buddyźmie zen, jak i dzogczeń, jak i wadżrajanie. Znam to z autopsji a nie z książek. Buddysta może praktykować wszędzie i katolik może się modlić wszędzie. W każdym miejscu i o każdej porze dnia i nocy.

No to było ładne. Poziom domorosłej psychoanalizy. Moja Pani, niczego się nie wstydzę. Nie wstydzę się ani jednego słowa, które tu napisałem, ani równiez tego, kim jestem.

Przekracza Pani jednak granice dyskusji o temacie notki i rozpoczyna atak personalny.

Postmodernistyczny dogmatyczny debilizm to jedno. A wybór własnej drogi i określanie własnej samotożsamości w kulturze to drugie.

Otóż, nie ma nic złego w dogmatach religijnych buddyzmu, czy chrześcijaństwa, dopóki nie zaczniemy dogmatów wykorzystywać jako narzędzia do naszych egoistycznych celów.

Ano z całą pewnością nie ja. Jak dotąd nikogo nie oceniam – jestem natomiast oceniany. To dobrze.

Na resztę kwestii odpowiem wieczorem, bo teraz musze kończyć.

Serdecznie pozdrawiam